ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : YBGD
คุณเคยไหมที่จะตกหลุมรักใครสักคน
เคยไหมรักเขาไม่มีเหตุผล รักไม่มีคำอธิบาย
รักได้ไงไม่รู้ พอรู้ตัวก็รักแล้ว
เคยหรือยัง รักผู้ชายต้องห้ามคนนั้น
To be con….
จบแล้วนิยายที่เพื่อนผู้หญิงของผมลองให้อ่านเศร้าอ่ะ ผมเผลอน้ำตาไหลไปตั้งหลายที>O< แดซองหาว่าผมบ้า ผมอ่อนไหวง่ายน้า>^<~ ไม่ได้บ้า
“ไม่ได้บ้าสักหน่อย มัน in อ่ะ มันอิน มันดราม่า” ผมพยายามเถียงแดซองอยู่ ผมกอดนิยายเล่มนั้นไว้ อย่าดูถูกเชียว เรื่องนี้
“แค่เรื่องมันมีอยู่ว่า เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเคยเจอกับพระเอกเมื่อห้าปีที่แล้ว แต่จำพระเอกไม่ได้ แต่พระเอกจำนางเอกได้ พระเอกเป็นคนด้านชา นางเอกใสซื่อ พอเธอไปรับพี่ชายตัวเองที่สนามบินก็เจอกับพระเอก พระเอกก็ไปรับพี่ชายตัวเอง นางเอกรักพระเอกตั้งแต่วันนั้น แล้วเค้าทั้งสองก้อไปเจอกันอีกที่เชจู นางเอกโดนลวนลาม พระเอกเข้าไปช่วย แล้วให้เสื้อนางเอก นางเอกกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเสื้อนั่นทุกวัน และวันนึงเธอก็รู้ว่าเค้าเป็นศัตรูกับพวกเขาฯลฯ ยังมีต่ออีกสองเล่ม แค่นี้ เศร้ายังไง ว่าแต่เรื่องมันคุ้นๆไงไม่รู้”
แดซองร่ายยาว ผมไม่รู้ว่าเค้ารู้ได้ไงต้องเคยอ่านแน่ๆเลย
“ว่าแต่นายรู้นายไง?” มันน่าสงสัยจริงๆ
“แฟนพี่ฉัน ยัดเยียดให้อ่าน-__- และ ฉันต้องอ่าน เพื่อพี่สะใภ้”เค้าตอบ
“งั้นหรอ-O- อยากไปบ้านนายจัง พาไปหน่อยดิ เกือบเทอมแล้วยังไม่เคยไปบ้านนายเลย” ผมลืมบอกแดซองมีแฟนแล้ว ชื่อ ชาง คยองมิน สวยสุดๆ
“อืม งั้นไปเย็นนี้เลยดิ ค้างด้วยก็ดี 55” แดซองยิ้ม อ้าก บาดใจผมทุกที ไม่ได้ๆ ผมมีพี่ซึงฮยอนแล้ว (><)( ><)(>< )(><)
“บ้าอีกแล้วนะเรา^O^o-” แดซองพูดแล้วชี้มาทางผม ยิ้มอีกด้วย
“ไม่ได้บ้า โอ้ย งอนแล้ว ไม่พูดด้วยแล้ว ไปหาคริสตัลดีกว่า;P”
ณ บ้านแดซอง
“ไอ้พี่เฮี้ย!!!TOT” เสียงแดซองร้องครวญคราง เมื่อเปิดเข้ามาพบว่า ตุ๊กตาโดเรม่อน ตัวใหญ่ นอนอยู่เต็มบ้าน เกลื่อนกล่านไปหมด
“ตัวโปรดของผมทั้งนั้น เลยนะเนี่ย ทำงี้ได้ไง” แดซองวิ่งไปเก็บโดเรม่อน ที่รักของเขาทั้งหลาย มาไว้ในอ้อมกอด อีกส่วนหนึ่งผมต้องถือช่วย
“อะไรของนายเนี่ย แดซองนายกำลังขัดความสุขพี่อยู่นะ” ร่างที่ผมปลื้มในส่วนสูงลงมา
‘ดง ยองเบ’
“พ...พี่ยองเบ” พ่อ+แม่(แดซอง)=พี่ยองเบ+แดซอง สูตรครอบครัวแดซอง ผมปล่อยโดเรม่อนลง มันอึ้งอ่า>O<
“อ้าว ซึงริ หวัดดี”
“โดเรม่อนช้านT^T นายปล่อยลงทำไม” แดซองกุลีกุจอเก็บโดเรม่อน ที่ผมปล่อยลง
“…..” อึ้งไม่หาย พี่แทยังมาในร่างเปลือยท่อนบน ใส่แต่กางเกงสีซีดยีนต์ตัวโปรด เข็มขัดถูกปลด แต่ยังค้างอยู่กับกางเกง
ซิกแพ็ค*O*
“เดี๋ยวฉันเอาโดเรม่อนไปเก็บที่ห้องก่อน” แดซองรีบวิ่งจรู๊ด ขึ้นห้องทันที
“เบ้ฮยอง^O^”ผมเรียกพี่ยองเบว่าเบ้ฮยอง เพราะ พี่จียงสอนผม ใครๆก็บอกว่าผมกับจีจี้ฮยอง เหมือน แม่ลูกกัน
“มักเน่^U^”
“เบ้ฮยองเป็นพี่ชาย แดซองเหรอฮะ” สงสัยเหลือเกิน ตั้งแต่ส่วนสูงยันหน้าตา
“ไม่ใช่ เป็นญาติกัน พี่แค่มาอยู่กับแดซองเฉยๆ” อ้อ อย่างนี้นี่เอง>O<
“นี่ๆ จะตะโกนถามกันอีกนานมั้ย” เสียงจีจี้ฮยองแน่เลย
และแล้วร่างบางๆของจียงก็เดินมา ในสภาพที่เสื้อสีชมพูคอวียับยู่ยี่ กางเกงยีนต์ขาดๆเผยให้เห็นขาอ่อน
ร่างเล็กเลยเดินขึ้นบันไดไปยืนข้างยองเบ
“จีฮยอง ทำไมปากบวมเจ่อขนาดนั้นน่ะ แล้วไอ้รอยแดงๆนั่นอะไรกัน” ร่างเล็กชี้ไปยังร่างบาง
Jiyong talk
บ่ายนี้น่าเบื่อจริงๆ-3-~คนสวยเบื่อ ร่างบางในชุดสีชมพูคอวี คอลึก และ กางเกงยีนต์ขาดๆ เผยขาเรียวขาว
“เฮ้ จียง” เสียงหวานของ ซานดาร่าเรียกผม ซานดาร่าเพื่อนร่วมคณะของผม สาวฮอตประจำคณะ น้องชายซานดาร่าก็น่าตาดีไม่แพ้กัน
“มีอะไรหรอ”
“นี่ๆ ฉันเห็นยองเบกับผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งกินข้าวกันอยู่โรงอาหารคุยกันกระหนุงหกระหนิงเชียว” ซานดาร่าบอกผม
ไหนยองเบบอกว่าติดธุระไปกินข้าวไม่ได้ ที่แท้ไปกินข้าวกะผู้หญิง
“หนอย ยองเบ” ผมรีบสาวเท้าไปที่โรงอาหารทันที โชคดีคนน้อย จึงทำให้หายองเบได้ง่าย
สายตาผมสะดุดไปกับร่างที่คุ้นเคยในเสื้อยืดสีขาว และกางเกงยีนต์สีซีดตัวโปรด ยองเบ กับผู้หญิงน่าตาสวย ตาเรียวสวย ผิวขาว
จมูกโด่ง ปากเรียวเป็นกระจับ ในชุดกาเกงยีนต์สั้นสีชมพู เสื้อยืดสีฟ้า
ยองเบกำลังตักกุก(ซุป)ให้ยัยนั่น
ห่วงใยกันเหลือเกินนะ น้ำตาผมค่อยๆไหลออกมา ผมรู้สึกชื้นๆตรงงแก้ม
ผมเดินเข้าไปหาสองคนนั้น
“ยองเบ!!!” เขาหันมาตามเสียงเรียก ดูเหมือนยองเบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผม ขอบตาผมร้อนผ่าว ผมร้องไห้ ช่างมันเถอะ
ยองเบลุกขึ้นมาปาดน้ำตาให้ผม แต่ผมสะบัดมัน อย่ามาทำดีหน่อยเลย
“ฮึก นี่ ใช่ไหมธุระของนาย ดง ยองเบ” ผมพูดมัน ดูเหมือนคนบริเวณนี้จะมอง ช่างสิผมไม่สน
“ไม่ใช่นะ จียงนายกำลังเข้าใจผิด”
“งั้นเหรอ แล้วภาพที่ฉันเห็นตำตานี่คืออะไร”
“เอ่อ...” เห็นไหมล่ะ นายก็ตอบฉันไม่ได้
“ตอบได้ไหม งั้นฉันจะไม่เอาคำตอบนี้ เอาคำตอบอื่นก็ได้”
“ยัยนั่นคือใคร?” ผมพูดเสียงอ่อย แต่น้ำตาผมยังไหล พลางชี้ไปปที่ยัยนั่น
“มีอะไรเหรอค่ะ พี่ยองเบ” ยัยนั่นลุกขึ้นมาเกาะแขนเขา
เหมือนมีมีดเล่มใหญ่แทงเข้าที่หัวใจผม เจ็บ ยัยนั่นกระซิบอะไรซักอย่างกับเขา
เขามองหน้ายัยนั่น แล้วพยายามสะบัดยัยนั่นออก แต่ไม่หลุด
“ปล่อยพี่ นะเจสสิก้า”
“ทำไมเจสจะต้องปล่อย ในเมื่อเจสทำก็ออกจะบ่อย”
“นี่ ยองเบพอฉันเผลอนายแอบไปควงยัยนี่เหรอ” ผมตวาดไป
ทำไมเขาทำกับผมแบบนี้
“ไม่ใช่นะ เจสเป็นแค่…” ยองเบกำลังแก้ตัว คิดว่าจะเชื่อเหรอ เหตุผลควายๆน่ะ
“แค่อะไร!!!” อา น้ำตาผมไหลออกมาหนักกว่าเดิม ผมพยยามกลั้นก้อนสะอื้นไว้
“เป็นแฟนค่ะ” เธอพูดเรียบๆ แต่หนักแน่น
“แล้วคุณเป็นใครล่ะค่ะ หน้าด้านเนอะ เขามีแฟนแล้วยังไปคบเขาอีก” ยัยนั่นพูด
“พี่ยองเบคบกับเธอไปแค่เล่นๆเท่านั้นแหละ อย่าหวังอะไรมากเลย” คำพูดของเธอเสียดแทงหัวใจ มันกำลังจะทำให้ใจผมแตกสลาย
คำพูดของยัยนั่นดังก้องในหัวผม รู้สึกปวดหัวจัง น้ำตาผมหยุดดไหล แต่ความรู้สึกปวดเข้ามาแทนที่
“โอ้ย ปวดหัวเหลือเกิน”
ผมกุมขมับตัวเองไว้ ผมปวดมากเลย
“จียง!!!” ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือ ยองเบวิ่งเข้ามาหาผม ก่อนสติจะดับวูบ
ดง ยองเบ
Yongbae talk
“ฮึก นี่ ใช่ไหมธุระของนาย ดง ยองเบ” ไม่ใช่นะ จียง นายกำลังเข้าใจผิด
“ไม่ใช่นะ จียงเธอกำลังเข้าใจผิด” ก็มันไม่ใช่นี่
“งั้นเหรอ แล้วภาพที่ฉันเห็นตำตานี่คืออะไร”
“เอ่อ...” จะตอบยังไงล่ะเนี่ย
“ตอบได้ไหม งั้นฉันจะไม่เอาคำตอบนี้ เอาคำตอบอื่นก็ได้”
“ยัยนั่นคือใคร?” มือเรียวของจียงชี้ไปยังเจสสิก้า น้องรหัสผม
ผมติดภารกิจดูแลยัยนี่ นี่แหละ ถึงไม่ได้ไปกินข้าวกับจียง
“มีอะไรเหรอค่ะ พี่ยองเบ” เสียงเจสสิก้าพูด แล้วเดินมาเกาะแขนผม ยัยนี่คงยังไม่รู้ว่านี่คือแฟนผม ผมแค่เล่าให้ยัยนี่ฟังว่าแฟนผมเป็นยังไง
“พี่ยองเบ ไหนว่าพี่มีเธอคนนั้นคนเดียว แล้วคนนี้ใครค่ะ” เธอกระซิบกับผม
“พี่นี่มัน ไหนว่ารักเธอคนนั้นคนเดียว เดี๋ยวแสดงไปตามเจสละกัน อย่าเถียง”
เธอไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดเลย
“ปล่อยพี่ เจสสิก้า” พี่ยังไม่อยากให้จียงเข้าใจพี่ผิด
“ทำไมเจสจะต้องปล่อย ในเมื่อเจสทำก็ออกจะบ่อย”
“นี่ ยองเบพอฉันเผลอนายแอบไปควงยัยนี่เหรอ”
“ไม่ใช่นะ เจสเป็นแค่…” ผมอยากอธิบาย แต่จะเริ่มยังไงดี
“แค่อะไร!!!”จียงตะโกน ร่างบางของเขาตอนนี้เป็นจุดสนใจแล้ว
“เป็นแฟนค่ะ” เธอพูดเรียบๆ แต่หนักแน่น
“แล้วคุณเป็นใครล่ะค่ะ หน้าด้านเนอะ เขามีแฟนแล้วยังไปคบเขาอีก”เจสพูด
“พี่ยองเบคบกับเธอไปแค่เล่นๆเท่านั้นแหละ อย่าหวังอะไรมากเลย”
“คนที่พี่คบอยู่ และ รักที่สุด คือ ควอนจียง” ผมกระซิบกับเธอ
“จ..จริงเหรอค่ะ งั้นคนนี้ คือ พี่จียง” เธอมองและชี้ไปยังร่างจียง ที่ตอนนี้น้ำตาหยุดไหลแล้ว
“ใช่”
“โอ้ย ปวดหัวเหลือเกิน” เสียงหวานของจียงพูด มือเรียวของจียงกำลังกุมหัวตัวเองไว้
ร่างของจียงกำลังจะล้มลงไป
“จียง!!!!!” จียงมองมาที่ผมนิดนึงก่อนจะหลับตาลงไป
ผมคว้าจียงได้พอดี รีบพาจียงวิ่งไปห้องพยาบาล
ครูประจำห้องบอกว่า เขาแค่สลบไปเฉยๆ ผมเลยพาร่างบางๆของจียงหลับไปที่บ้านผม
“จียงนายกินอะไรบ้างเนี่ย ถึงได้เบาขนาดนี้” ผมวางจียงลงบนเตียงแดซองเบาๆ เตียงที่ห้องแดซองนุ่มกว่าเตียงผมตั้งเยอะ
“ยองเบ อย่าจากฉันไปนะ” เสียงจียงละเมอ
“ได้ และจะไม่มีวันจากนายไป” ผมห่มผ้าให้จียงปิดหน้าอกเนียนๆไว้ นายนี่ใส่เสื้อคอลึกจนเห็นน่าอกเลย ตาสวย ถูกปิดลง ริมฝีปากเผยอขึ้นน้อยๆ
เป็นอย่างนี้ไง ผมถึงได้หลงจียงนักหนาเนี่ย หัวใจของฉัน
“ยองเบ ไอ้บ้า” แขนเรียวของจียงดึงผมลงไปกอด นายกำลังจะทำให้ฉันอดใจไม่ไหวนะ
“ฟี้...” มีแต่เสียงจียงหายใจเท่านั้น แต่ผมกลับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังก้องไปหมด
จนในที่สุดผมหลับลงไปแล้วกอดจียงตอบ
“กรี้ด!!ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้บ้า” โอ้ย แมร่ง คนกำลังหลับสบาย
“อะไรอีกจียง”
“ทำไมนายไม่ไปอยู่กับยัยเจสสิก้าอะไรนั่นน่ะ” เสียงจียงพูดตัดพ้อ
“จะไปอยู่กับเจสสิก้าทำไมในเมื่อเจสเป็นแค่น้องรหัสของฉัน แล้วแฟนฉันก็อยู่นี่ด้วย^U^”
จียงทำหน้างงๆ แต่ก็น่ารักดี
“เจสสิก้าเป็นน้องรหัสนาย แล้วทำไมเธอบอกว่าตัวเองเป็นแฟนนาย?”จียงถาม
“เพราะว่า เธอเคยฟังฉันเล่าเรื่องนายแล้วไม่เคยเห็นนาย เธอคิดว่านายเป็นกิ๊กฉัน เลยเสนอตัวไล่นายไป”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” จียงพูด
“หายโกรธแล้วใช่ป่ะ จีจี้”
“ใครบอกนายว่าฉันหายโกรธ” จียงทำเสียงแข็งใส่ผมม แล้วเดินออกจากห้องไป พร้อมหอบตุ๊กตาแดซองออกไปตั้งสิบกว่าตัว
“นี่ จียงขอโทษนะ” ผมได้เดินตามจียงลงมา จนประชิดหลังจียง
“ควับ” จียงหันหน้ากลับมาหาผม
จมูกของจียงแตะกับจมูกผม ริมฝีปากของจียงห่างกับผมไม่กี่เซน ได้โอกาสแล้วครับ
ผมกดริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากร่างบางตรงหน้า ใช้ฟันขบเบาๆเพื่อให้เปิดทาง ผมสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานของคนข้างหน้า จียงตอบรับสัมผัสผมอย่างดี มันทำให้รสชาติจูบดีมากๆ สองมือของเขาโอบคอผมไว้ มือผมไล้ไปเรื่อยบนหลังเค้า
ผมถอนริมฝีปากออกแล้ว แล้วเลียฝีปากตัวเอง
“อร่อยอ่ะ ขออีกได้ป่ะ” ใบหน้าหวานของจียงเงยหน้าขึ้น แล้ว
“ป้าบ” โดเรฯตัวใหญ่ถูกปาใส่ผม
“เฮ้ย อย่าปาเด่ะ” ได้แต่วิ่งหนีโดเรม่อนที่จียงปามา จนวิ่งเข้าไปในห้องผม
“555 โดเรม่อนหมดแล้วนะจี” ตอนนี้โดเรม่อน ไม่เหลือแล้ว
Jiyong talk
ทำไงดีตอนนี้โดเรม่อนหมดแล้ว จากที่ผมเป็นคนไล่กลับกลายเป็นยองเบไล่ผมแทน
ยองเบเดินไปล็อคประตูห้อง
“ล็อคทำไมอ่ะ”
ผมเดินเข้าไปใกล้ยองเบ ผมพอรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร
ผมโอบคอเค้าไว้ เอาหัวไปซุกอยู่ตรงหน้าอกยองเบ
“ไม ไม่ทำอ่ะ”(โห แรดว่ะจี สมชื่อแรดจริงๆ ขอโทษแฟนคลับจียงด้วยนะค่ะ : ไรเตอร์)
ผมใช้มือเขี่ยๆบริเวณหน้าอกยองเบ (กำลังยั่วอยู่) เข็มขัดยองเบออก แต่ยังค้างอยู่
“ทำไมจะไม่ทำล่ะ” ยองเบอุ้มผมลงไปวางบนเตียง แล้วคร่อมตัวผมไว้
จากนั้นก็ไปกระจูบลงไปอย่างเร่าร้อน
“อื้อ” ผมครางออกมา
ยองเบถอนริมฝีปากออก แล้วไล้ลงไปตรงซอกคอขาว ขบเม้มจนเกิดรอยแดงไปทั่ว เสื้อของร่างบางถูกถอดออกไป ตอนไหนไม่รู้
แล้วไล้ลงไปตรงหน้าอกขาวเนียนของผม ยองเบตีตราจองทุกตารางนิ้วบนผิวเนียนขาวของจียง เป็นรอยแดงจ้ำเต็มไปหมด
“อ๊ะ ยองเบ อย่าแกล้งสิ” เมื่อยองเบขบตรงยอดอกของจียง
“โทษทีละกัน” ปากของร่างหนาประกบลงไปบนปากร่างเล็กอีก และ บดจูบรุนแรงลงไป
จนร่างบางปากบวมเจ่อหมดแล้ว เสียงหอบหายใจถี่ของจียง เมื่อร่างหนาถอนริมฝีปากออก
“นี่ จียงถอดเสื้อให้หน่อยดิ” หน้าของร่างบางแดงไปจนถึงใบหูแล้นะ ยองเบ
“อื้อ” สองมือเรียวถอดเสื้อให้ร่างหนา แล้วโยนทิ้งไป มือของร่างหนาอยู่ไม่เป็นสุข ลูบไล้หน้าท้องร่างบางไปมา
ร่างหนาก้มลงไปเคล้นคลึงกับยอดอก เรียกเสียงครางหวานได้ไม่หยุดหย่อน
ผมรู้สึกโหวงๆตรงช่องทองยังไงไม่รู้ มันทั้งเสียวซ่าน รู้สึกดีแปรปรวนไปหมด
ร่างหนากำลังจะปลดกางเกงของร่างบางออก
“ไอ้พี่เฮี้ย!!!”
talk
ไม่รู้จะมีใครให้แต่งnc เปล่า กลัวโดนแบนด์ ถ้าอยากให้แต่งก็เม้นมาหน่อยละกัน อยากอ่านncก้อเม้นบอกด้วยละกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น