ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : kim echong
(นั่นสิ มินจีรู้จักซึงริมั้ยอ่ะ อยู่ม.5เหมือนกันอ่ะ)
“รู้จักสิ รู้จักดีด้วย เพราะ มินจีเป็นเพื่อนสนิทซึงริเอง”
(ฮะ จริงเหรอ นี่พี่มีเรื่องจะถาม)
“อะไรเหรอ”
(ซึงริเนี่ยมาบ้านเราบ่อยมั้ยล่ะ)
“ก็บ่อยนะ ทำไมเหรอ”
(ชวนเค้ามากินข้าวที่บ้านหน่อยสิ)
“อื้ม ก็ได้ดีเลยด้วยซ้ำ”
(เอาแค่นี้แหละ หวัดดี)
“จ้า บ้ายบาย ติ้ด”
โอ้ว คุยตั้งสิบเก้านาที สี่สิบสองวินาทีนานแฮะ เจ้าแพนด้าน้อยเป็นไงบ้าง
แล้วมินจีก็เดินไปตรงรั้วสนามบาส สองขาก้าวไป
ซึงรี อยู่ไหนนะ
“พรึ่บๆๆๆ” อ้ะนั่นไงซึงริ
“ซุบซิบๆ โคตรขาวเลยว่ะ”
“มาเจอตัวจริงน่าร้ากน่ารัก”
“ตัวเล็กนิดเดียวเอง”
เสียงซุบซิบส่วนใหญ่ คุยกันเรื่องนี้ ดูเหมือนรุ่นพี่อีชองจ้องซึงริตาไม่กระพริบเลยแหละ
มินช้อนสายตามองซึงริ
กรี้ด!!!!! ซึงริใส่เสื้อบาง แล้วเหงื่อท่วมเสื้อ เห็นไปไหนต่อไหนแล้ว มินจีกรีดร้องในใจ
ซึงริยิ่งอินโนเซนต์อยู่TOT
มินจีกำลังจะเดินไปเตือนซึงริแต่ก็หยุด เพราะอีชองได้เดินไปอุ้มซึงริไว้บนบ่า สีหน้าซึงริตกใจนิดหน่อยแต่ก็ดังค์ลูกบาสไป ซึงริกับพี่อีชองเดินออกจากสนามบาสไปตึกเรียน เกรด 11
เฮ้ยไปไหนน่ะ ขาเรียวกำลังจะก้าวตามไป
“มินจี เธอมาช่วยครูถือของไป เกรด9 หน่อยสิ” ไกลไปไหมอาจารย์ แล้วจะตามทันได้ไงเนี่ย
“คร่า~”
ESHONG
ว้าว ซึงริผิวขาวจริงๆแฮะ ไม่ค่อยเล่นกีฬาอ่ะดิ อินโนเซนต์จริงๆ เสื้อสูทนักเรียนก็ถอดออก เสื้อข้างในล่ะก็บางเหลือเกิน ยิ่งมีเหงื่อชุ่ม ยิ่งทำให้เห็นชัด แบบนี้ไอ้ท็อปก็หึงตายเลยดิ ซวยบรรลัย
ไว้อาลัยให้ด้วย
“ฟรึ่บๆๆๆ” ชู้ตต่อไปเอาให้ได้
โอยผ่านไปตั้งนานแล้วยังชู้ตไม่ได้
ผมเลยยกซึงรินั่งบนบ่าผมให้ชู้ตให้ได้
“พี่...ทำอะไรน่ะ”
“ก็นายชู้ตไม่ได้ซักทีนี่”
“ขอบคุณฮะ” ซึงริยิ้มมาให้ผมบางๆ ว่าแล้วไอ้ท็อปถึงห้วงหวง เล่น่ารักขนาดนี้
“อืม มาฝึกบ่อยๆนะ”
“ครับ” ซึงริยิ้มบางๆตอบผม
“.....”
“วาวงผมลงได้ยัง”
“อ้อ อืมลืม”
ผมวางซึงริลงเบาๆ อย่างกะว่าซึงริจะหัก น่ารักจริงๆแฮะ
“พี่ว่าพอแค่นี้แหละ มีเสื้อเปลี่ยนมั้ยเนี่ย”
“มีฮะ อยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อฮะ”
“อื้มเดี๋ยวพี่พาไปแล้วกัน”
“ฮะ”
ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เกรด11 ห้องA
“พี่เข้าไปเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ผมกลัวห้องมันมืด”
“อ่ะ ก็ได้”
ตอนนี้ซึงริกำลัง เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ผมไม่ได้ดูนะผมหันหลังให้นะ
“ฮยองครับ~” ผมหันกลับมา
“พลั่ก” คนตัวเล็กกระโดดใส่ผม ผมตั้งรับไม่ทันเลยล้มไปทั้งคู่
“โอย”
“ฮยองเป็นไรไหมครับ” ซึงริถามผม
“ซึงริใกล้ไปไหม เดี๋ยวท็อปหึงเอา”
“ไม่หรอกครับ พี่ท็อปไม่สนหรอก พี่ท็อปไม่รักผมแล้ว ฮึก” ผมรู้สึกได้ว่ามีน้ำตกมาใส่หน้าผมหมายความว่าไง ท็อปนอกใจซึงริเหรอ
“โธ่ อาจไม่ใช่อย่างที่ซึงริคิดก็ได้” ผมมองเข้าไปในตาของซึงริ ซึงริจ้องผมตอบ น้ำตาเริ่มหยุดไหล
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เฮ้ย เราอยู่ท่านี้นานไปแล้ว
“ซึงริลุกออกจากพี่ได้ยัง”
“เอ่อ ฮะ” ซึงริลุกออกไปจากตัวผม แล้วผมก็ยันตัวลุกขึ้นตาม
‘I don’t wanna be with out girl~’
“ฮัลโหล เจอิน”
(แกอยู่ไหน!!!!!! รีบกลับมานะเว้ย ด่วน)
“ครับ อ้าว ตัดสายไปแล้ว”
“พี่ต้องกลับแล้วนะ เพื่อนโทรตามแล้ว”
“ครับ โชคดี”
คาบเรียนบ่าย
“ไปไหนมาย่ะ ซึงริ” มินจีดุใส่ซึงริ ซึงริก็ได้แต่ก้มหน้ารับกรรม
“ไปเปลี่ยนเสื้อมาครับ”
“ทำไมต้องไปกับพี่อีชองด้วย”
“ก็กลัวอ่ะ มืดจะตาย”
“โอเคไม่ถามต่อแล้ว แล้วก็เย็นนี้ ไปกินข้าวบ้านพี่ฉันหน่อยได้ไหม”
“ก็ได้ ไม่ได้ไปกินนานแล้วอ่ะ ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น