คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่มีชื่อเรื่องอ่า ติดตามจากเนื้อหาเอานะ
หลังจากร่างสูงเดินจากตรงนั้นมาได้ติดคิดว่า
นายมันหอมหวานจริงๆ ซึงริ (ปู่หื่นอ่า)
พอมาถึงบ้านพัก
"พี่เทมป์ พี่แจจุงบอกว่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอก พี่เท้มo[]O!!"ทันทีที่เดินเข้ามา เสียงแหลมหน่อยๆ กระทบสู่โซนประสาททันที
"อะไร"
"พี่ทำไมเดินกลับมาอย่างนี้ เสื้อพี่หายไปไหนตอนนั้นยังเห็นอยู่เลย"คำถามรัวมาจากปากคนเดิม ควอน จียง
"อย่าถามเลย"ร่างสูงหลีกเลี่ยงไม่ตอบคำถาม
"ชิ"จียงทำปากจิแล้วเดินเข้าห้องยองเบไป
ร่างสูงเช่นเดียวกันเดินเข้าห้องตัวเองไป
ล้มลงนอนบนเตียงนุ่ม ในหัวมีแต่ภาพของเด็กคนนั้นอยู่ เด็กที่เจอกันเมื่อห้าปีที่แล้ว
'ปล่อยผมนะ จะทำอะไรน่ะ ฮึก อย่า...นะ ฮึก' ในขณะที่ร่างสูงเดินผ่านโกดังร้างๆแห่งหนึ่ง ได้ยินเสียงเด็กคนนั้น
"อ๊ะ อย่าล้วงสิ ไม่นะเอาออกไป ฮึก ปล่อยผม"เสียงเด็กคนนั้นร้อง
"แหม ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิ"ชายคนหนึ่งพูด
"เรามาทำอะไรสนุกๆก่อนที่พี่ชายหนูจะมา"ชายคนที่สองพูด
"ฮือๆๆๆ"ชายอีกคนกำลังจะจูบเด็กคนนั้น ด้วยความที่ร่างสูงสงสารจึงปรี่เข้าไปช่วย
"พวกแกกำลังทำอะไรอยู่ว่ะ"เสียงเย็นเรียกจากด้านหลัง
"เฮ้ย แกเป็นใครว่ะเนี่ย"ชายพวกนั้นหันไปดูอย่างตกใจ
"เฮ้ย พวกเรารุม"ชายคนนึงสั่ง
และก็มีพวกมาอีก8-10คน
มีเหรอแค่นี้จะระคายมือชเว ซึงฮยอน
เพียงไม่กี่นาทีพวกนั้นก็จมกองเลือดเสียแล้ว
ถึงทีพวกแกบ้างล่ะ
ในไม่ช้าพวกนั้นก็ไม่เหลือ
"ข..ขอบคุณฮะ คุณเป็นใครเหรอครับ"เด็กคนนั้นถาม ใบหน้าหล่อถูกผ้าพันคอปิดไปเกือบถึงจมูก
"ลี ซึงฮยอน พี่มาแล้ว"เสียงเข้มตะโกนมาแต่ไกล
"ไปล่ะ"แล้วร่างสูงก็จากไป
"เดี๋ยวสิฮะ" ใบหน้าเล็กขาว ดวงตาลมใส จมูกโด่ง ปากสีกุหลาบสดเรียวเล็ก เรือนร่างเล็ก เหมือนมาก เหมือนกับ ซึงริ
ร่างสูงหลับตาลง แล้วหลับไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เอ่อ"ร่างเล็กอ้ำอึ้ง
"อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง ไปโดนอะไรบอกพี่มา"เสียงที่อบอุ่น ตอนนี้กลายเป็นเสียงแข็งและเย็น น่ากลัว
"อ้อ ไปโดน โกโก้ลวกปากมาน่ะฮะไม่มีอะไรมาก"
"อ๋อ เหรอ" ยุนโฮไม่ถามเซ้าซี้อะไรมาก เพราะซึงริไม่ใช่เด็กโกหก
รอดไปแล้วเรา แต่รู้สึกผิดหน่อยๆนะ โกหกพี่ยุนโฮครั้งแรก
ปาร์ตี้ในคืนนี้สนุกสุดๆ พี่จุนซูกับพี่ยูชอนไม่ลงมาด้วย เพราะพี่จุนซูปวดเอว และพี่ยูชอนอยู่ดูแลพี่จุนซู
ไปทำอะไรมาเนี่ยถึงปวดเอวอย่งนี้นะ
เกิดคำถามอย่างอินโนเซนต์เกิดขึ้นมา
"พี่ยุนโฮ ผมอยากลองไปเดินดนั้นนั้นดูบ้างอ่า พาไปหน่อยสิ" ร่างเล็กชี้ไปยังเขตพื้นที่ของวีไอพี
"ไม่ได้ซึงริ ไปตรงนั้นไม่ได้"ยุนโฮตะคอกใส่ซึงริ
"ทำไมพี่ยุนโฮต้องตะคอกใส่ผมด้วย"ซึงริเดินกระทืบเท้าเข้าบ้านแล้วตะโกนออกมาว่า
"ม..ไม่ใช่นะซึงริ"ยุนโฮพูด
"พี่ไปนอนห้องพี่ชางมินไป!!!"
"แน่ะ ลำบากพี่อีก"ชางมินพึมพำเบาๆ
โมโหๆ ทำไมอ่ะ กะอีแค่เดินไปตรงนั้นก็ไม่ได้ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุเดินไปเองก็ได้ไม่ง้อพี่ยุนโฮหรอก ซึงรินั่งอยู่บนเตียง แล้วทุบหมอนเป็นที่ระบายอารมย์
คนตัวเล็กเหลือไปมองเสื้อสีดำ ที่พับย่างเรียบร้อยบนโต๊ะ
ซึงริจึงเดินไปหยิบ แล้วกลับไปที่เตียงอีกรอบ
ซึงริกอดเสื้อตัวนั้นแล้วล้มลงนอนกับเตียงนุ่ม กลิ่นของพี่ซึงฮยอน
แล้วก็กอดมันอย่างแน่นหนาแล้วหลับตาลง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนบ่าย
ใบหน้าขาวก็พลันแดงขึ้นทันที จูบแรกน่ะนั่น
ใจเต้นโครมคราม อาการนี้มันคืออะไรกัน ช่วยบอกผมที
ร่างเล็กดิ้นคลุกคลั่กอยู่บนเตียงไปมา หน้าก็แดงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคนบ้า (เค้ากะลัง in love ต่างหาก : ซึงริ)
โดยไม่ทันสังเกตุว่ามีคนแอบดูอยู่ตรงประตู ซึงริไม่ชอบล็อคประตู
"น้องแกเป็นอะไรน่ะ หรือ กำลังมีความรักกับเจ้าของเสื้อตัวนั้น"ชางมินที่กำลังแอบดูพร้อมกับยุนโฮ
"เห้ย ไม่จริงหรอกน่า อย่าพูดให้ฉันรู้สึกไม่ดีดิ"ยุนโฮพูด
"ก็ ตอนน้องแกกลับมาฉันถามว่า เอาเสื้อใครมา ซึงริก็ไม่บอก แล้วหน้าก็แดงขึ้นมา มันน่าสงสัยจะตาย"ชางมินเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
"จริงเหรอ"ยุนโฮถามด้วยความไม่แน่ใจ
"แล้วฉันจะโกหกแกหาอาจุมม่าเหรอ"
"ฉันว่านะไปห้องฉันก่อนดีกว่า ซึงริอาจยังไม่พร้อมให้อภัยแกตอนนี้ก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยถามละกัน"ชางมินเสนอ
"เออ"ยุนโฮตอบ
ในใจยุนโฮทั้งว้าวุ่นทั้งกังวล เกิดคำถามมากมาย
ซึงรินอนกอดเสื้อตัวนั้นนอนทั้งคืน ผมเหมือนคนบ้าเลยอ่า
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรกัน
to be con......
ความคิดเห็น