ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC Y BIGBANG ONLY LOOK AT ME

    ลำดับตอนที่ #12 : not matter what happens

    • อัปเดตล่าสุด 12 พ.ค. 53


    2 yaers later
     
    ผ่านมาสองปีแล้วที่ผมคบกับพี่ท็อป พี่ท็อปรักผมมากขึ้นทุกวันๆ
     
    เป็นแฟนที่น่ารักมากครับ
     
    “นี่ คยูมินเมื่อไหร่จะถึงบ้านพี่ท็อปเนี่ย” ผมให้คยูมินขับรถให้ครับ ผมกะว่าจะไปเซอร์ไพรส์พี่ท็อปซะหน่อย
     
    “ใกล้ถึงแล้ว อย่าเร่งน่า”
     
    “ก็ได้”
     
    ณ บ้านตระกูลชเว
     
    บ้านทรงเกาหลีโบราณหลังใหญ่
     
    ผมแอบย่องไปหาพี่ท็อป นั่นไงยืนคุยโทรศัพท์อยู่
     
    “ชู่วส์ เงียบๆนะคยูมิน”
     
    “ฮัลโหล ซิงกิ นายสั่งคนไปฆ่าXXXด่วน”
     
    แค่นั้นแหละ พี่ท็อปเป็นมาเฟียนี่ ทำไมอะไรกัน ทำไมไม่บอกผมเลย
     
    “พี่ท็อป ” ผมเรียกพี่เขา
     
    “ซึงริ เมื่อกี้ได้ยินที่พี่พูดไหม” พี่ท็อปเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้องไห้
    สองขาเรียววิ่งหนีความจริงไป
     
    “กุมาแล้ว เสือ- มาเล่นฉากดราม่าให้กรุดูอีก” คยูมินบ่นพึมพำ แล้ววิ่งตามซึงริมา
     
    ทำไมต้องเป็นอย่างนี้
     
    มันไม่จริงใช่ไหม
     
    ตอบหน่อยว่ามันไม่จริง
     
    ได้โปรด
     
    “ฮึก คยูมินสตาร์ทรถสิ ออกตัวไปให้เร็วที่สุด ไปที่บ้านฉัน ”
     
    ซึงริปาดน้ำตาออกไปเรื่อยๆ แต่เหมือนยิ่งปาดออกมันยิ่งไหลมากเท่านั้น
     
    พอมาถึงบ้านจากขอบตาคล้ำกลายเป็น สีแดงอ่อนๆ ตาบวม ซึ่งผ่านการร้องไห้มา
     
    เหมือนไร้เรี่ยวแรงเหม่อลอย ตลอดทางมาร่างเล็กร้องไห้มาตลอด
     
    “ฉันว่าไปปรับความเข้าใจกับเฮียแกดีกว่านะ” คยูมินบอก
     
    “อือ” ร่างเล็กเดินขึ้นไปบนห้องอย่างอ่อนล้า ตอนนี้เค้าไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
     
    ซึงริปิดมือถือ ขังตัวอยู่ในห้องมาสามวันแล้ว ข้าวปลาไม่ยอมทาน กินแต่น้ำ
     
    ถามไปว่ากินอะไรไหม
     
    ก็ได้คำตอบมาว่า
     
    ‘ไม่หิวครับ’
    ร่างเล็กทรมานเหลือเกิน คยูมินมาบ้านซึงริทุกวัน ทุกวัน สัปดาห์นึงแล้ว ซึงริยอมกินข้าวเมื่อสองวันก่อน
     
    ไม่ต่างกับ ท็อป
     
    ทำงานทุกครั้งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตีว เหม่อตลอด เค้าเลยตัดสินใจไท่ไปทำงาน
     
    สองสัปดาห์ผ่านไป
     
    มันยังคงทรมาน ทรมานเหลือเกิน
     
    ร่างสูงจึงตัดสินใจไปบ้านร่างเล็ก
     
    “ก๊อกๆๆ”
     
    “มาแล้วค่ะ อ้าว คุณซึงฮยอนนี่ค่ะ มาหาคุณหนูเหรอค่ะ ไม่เห็นหน้ามาตั้งหลายมา มาซะดึกดื่นเชียว”แม่บ้านกล่าวอย่างตกใจเพราะท็อปจะมาหาซึงริเกือบทุกวัน
     
    “อืม ครับ ผมขอขึ้นไปหาซึงรินะครับ อย่าให้ใครมารบกวน” ว่าแล้วท็อปก็ขึ้นไปหาร่างเล็ก
     
    “ก๊อกๆๆๆ” ร่างสูงเคาะ
     
    “เข้ามาได้เลยครับ ไม่ได้ล็อคครับคุณแม่บ้าน” เสียงของคนข้างในอนุญาต
     
    ‘แกร็ก’
     
    ท็อปเข้าไปในห้องซึงริ แต่หน้าของซึงริเอาซบหมอนไว้ จึงไม่รู้ว่าท็อปเป็นคนเข้ามา
     
    ร่างเล็กดูผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ท็อปเลยเดินไปนั่งบนเตียงข้างกายร่างเล็ก
     
    “มีอะไรเหรอครับ คุณแม่บ....พี่ท็อป” ;ซึงริเอ่ย
     
    “ซึงริ” ไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดอะไรต่อ ร่างเล็กก็กระโจนกอดร่างสูง
     
    “พี่ท็อป ซึงริคิดถึงจะตายแล้ว คราวหน้าอย่ามีความลับกัยซึงริอีกนะ”
     
    “อือ จะไม่มีทางอีก”ร่างสูงกอดตอบร่างเล็ก ช่างเป็นกอดที่อบอุ่นเหลือเกิน
     
    ร่างสูงผละกอดออกแล้วจูบร่างบางอย่างอ่อนโยน
     
    น้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่สวย มันเป็นจูบที่อ่อนโยนที่สุด
     
    ร่างสูงผลักให้ร่างเล็กนอนลงบนตียง แล้วจูบซับน้ำตาให้ร่างเล็ก
     
    ร่างสูงอยู่ในท่าคร่อมร่างเล็กอยู่ ร่างเล็กจับไหล่กว้างดึงลงมาจูบ
     
    มือของร่างสูงเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ไล้เข้าไปในสาปเสื้อร่างเล็ก ลูบไล้หน้าท้องร่างเล็กเรื่อยๆ
     
    ริมฝีปากร่างสูงละจากปากร่างบางมายังซอกคอ เม้มไปเรื่อย
     
    สติร่างสูงเริ่มกลับมาอีกครั้ง
     
    ‘ยังไม่ถึงเวลาที่จะทำแบบนี้’
     
    ร่างสูงหยุดการกระทำตัวเองทุกอย่าง
     
    “ไม่ต่อเหรอ” ร่างเล็กถาม
     
    ไร้เสียงตอบของร่างสูง ร่างสูงลุกขึ้นนั่งแล้วจับร่างเล็กลุกขึ้นนั่งด้วย
     
    จากนั้นร่างสูงก็กอดร่างเล็ก
     
    “no matter what happens I will love you forever cuz you are angel ” ท็อปกล่าว
     
    “>\\\<”
     
    “ฉันจะไม่ทำอะไรนายจนกว่าจะแต่งงาน” ท็อปพูด
     
    “งั้นขอหมั้นไว้ก่อนละกัน ยื่นมือมาดิ” ซึงริยื่นมือมา
     
    แล้วท็อปก็ยื่นสวมแหวนให้ซึงริ ข้างในสลักว่า
     
    Seunghyun&seungri
     
    แหวนสีเงินให้ประดับเพชรโดยรอบ
     
     
     
     
     
     
     
    END
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×