FIC Y BIGBANG ONLY LOOK AT ME

ลำดับตอนที่ #1 : ช่วยมองฉันคนเดียวได้ไหม

“uh… baby!
you know I’d walk them miles
climb mountains switch up styles
all I wanna do, is be with you |
ain’t no matter what, where and how
[right here and now] we can both get down [straight work it out] yeah
like that sound bump ‘n grindin’ perfect timin’
let’s dine and both proud yeah yeah yeah”

เสียงแรปนี้ไม่เป็นใครนอกจาก T.o.P รูปมาเฟียหล่อ พ่อรวยนั่งอยู่ข้างหน้าต่างบานใหญ่ แสงแดดสีส้มได้กระทบลงสู่รูปหน้าคมคาย ลมอ่อนๆพัดโชยไปเบาๆ ผมดำสนิทปลิวไสวไปตามแรงลม ตาคมกริบดูน่ากลัวและมีเสน่ห์ปอีกแบบ ริมฝีปากหยักได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ดูดีจนใครเห็นเป็นต้องละลาย อายุ 22 ปี

“พี่ท็อปฮะ>O<”ร่างบางเรียกชื่อร่างสูง อย่างตื่นเต้น ทำให้ร่างสูงตื่นจากภวังค์ หนึ่งในสมาชิกวงอายุ 17 ปี  เด็กที่เป็นหลานชายขของแฟนน้าแดซอง เอามาฝากไว้

“หือ!!!มีอะไรเหรอซึงริ”

“พี่ฮะT^Tผม.....โดนพี่จียงแกล้งอ่าTOT”ร่างบางพูดพร้อมลูบหัวตัวเองเบาๆ น่ารักเหมือนลูกแมวโดนแกล้ง

‘อย่าหัดเป็นเด็กขี้โกหกซิ ลี ซึงฮยอน-__-*’พลางลูบผมคนตัวเล็กไปอย่างเอ็นดู

“อ้าว-*-ความแตกแล้ว”

“ไอ้เตี้ย ไอ้แรด ไอ้ตีบ พวกแกออกมา ถ้าไม่ออกมากูจะไปกระทืบ”

“อย่ารุนแรงสิพี่ เค้ากลัวเจ็บ”ร่างเพรียวเดินออกมาจากที่ซ่อน ‘ควอน จียง’หรือ’จี ดราก้อน’ น้องชายต่างสายเลือดของท็อปอายุ 20 ปี

“โหดที่สุดเลยTOT”หนุ่มตาตีบ ซึ่งแยกไม่ออกว่าลืมตาหรือหลับตาออกมาตามหลัง จียง ‘คัง แดซอง’ น้องชายคนละพ่อของ ทง ยองเบ และมีรอยยิ้มพิฆาตใจสาวๆ อายุ 18

“พี่ผมเห็นพี่ซึมๆ เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรบอกพวกผมได้นะ” หนุ่มหล่ออีกคนเดินมา มากความสามรถ เพื่อนจียง อายุเท่าจีดราก้อน

“พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่เครียดหน่อยช่วงนี้”

“พี่ก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย”เสียงทะเล้นน้อยๆของจียงพรวดขึ้น

“แกพึ่งสังเกตเหรอ”ท็อปกล่าวก่อนยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

“พี่ดูน่ากลัวจัง”ซึงริพูด

“โทษทีแต่ขอเวลาอยู่คนเดียวซักพัก”ร่างสูงพูดอย่างเย็นชาแกมบังคับ แล้วเดินออกจากห้องไปยังห้องนอนของเขา ทิ้งให้4ร่าง เอ๋อรับประทานไปชั่วขณะ

เช้าวันใหม่

วันนี้ซึงริเป็นเวรปลุกท็อป(ของเรา)พี่ใหญ่

“ก๊อกๆ พี่ท็อปตื่นได้แล้วฮะ ลงมากินข้าวเช้า”มักเน่น้อยเคาะประตูห้องโอ้ปป้าของวง ‘พี่ท็อปบ้าจะนอนไปถึงไหน’

“ผมเข้าไปแล้วนะ”พอร่างบางเปิดประตูเข้าไปเห็นเพียงเตียงที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งวี่แววคนตัวใหญ่

“เฮ้ย!!!พี่เท้มไปทำอะไรมาน่ะ”เสียงตะโกนดังมาจากข้างล่าง นั่นเป็นเสียงของพี่แทยังนั่นเอง ร่างบางรีบกุลีกุจอ ลงบันไดไปให้เร็วที่สุด พอลงมาเห็นพี่ฮยอนซึง แบกร่างสูงอยู่หน้าประตู พี่เท้มเมาแอ๋ไม่ได้สติ

“ใครก็ได้ช่วยกูมาแบกไอ้กอลิล่าที กรุหนัก มันไม่เบาเหมือนปุยนุ่นนะเว้ย”พี่ฮยอนซึงตะโกนขอความช่วยเหลือ(เค้าขอร้องกันแบบนี้เหรอ)แล้วพี่จียงกับพี่แทยังก็ไปช่วยกันประคองพี่เท้ม

“พี่เท้มพี่กินอะไรมา เหม็นกลิ่นเหล้า อิ้บอ๋ายเลย”จียงกล่าวพลางประคองพี่เท้มและปิดจมูกไปด้วย

“กรุกินอะไรล่ะที่ทำกรุเปงแบบเน้”ท็อปตอบไปได้ไม่รู้เรื่องเท่าไร แต่ก็พอฟังออก

“พี่ อุ้บ”topเอามือปิดปากจียงแล้วพูดว่า

“ถ้ายังเถียงอีกเดี๋ยว แมร่ง จับกดตรงนี้เลย”topขู่จียง

“ชิ”จียงจิปาก แล้วแบกท็อปขึ้นห้องแต่โดยดี

18.45 p.m.

“โอย ปวดหัวชิบหาย”

“อ้ะ พี่เท้มตื่นแล้วเหรอครับ กินข้าวต้มสิฮะ และก็ตามด้วยยาแก้ปาด
หัว”ว่าพลางยื่นข้าวต้มร้อนๆในมือไปให้

“ไม่กิน”ร่างสูงพูดสั้นๆแต่เยือกเย็น ด้วยใบหน้าเรียบตรึง เพื่อแกล้งคนตัวเล็กกว่า

“……”ร่างเล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตัวเริ่มสั่นสะท้าน

“พี่ล้อเล่น โถ่ อย่าร้องไห้สิ ฮ่าๆๆ”topพูดแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ชิ ผมไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย”ซึงริเงยหน้าขึ้นมาแล้วตอแหลหน้าด้านๆ ทั้งที่น้ำสีใส เริ่มปริ่มขอบตา ร่างสูงเช็ดน้ำตาให้ซึงริเบาๆ ท็อปรับข้าวต้มซึงริมา แล้วเริ่มกิน

“……”ทั้งห้องเงียบสงัด คนตัวเล็กมองพี่ใหญ่ อย่างสงสัย พร้อมเอียงคอเล็กน้อย ทำเอาคนถูกมองคิด

‘ทำไมน่ารักอย่างนี้ว่ะ-\\\-’

“มองหน้าพี่ทำไม หน้าพี่มีอะไรติดอยู่เหรอ”พี่ใหญ่เงยหน้ามาจากข้าวต้ม ถามคนตัวเล็กที่กำลังจ้องอยู่

“พี่เคยเป็นเพลย์บอยใช่มั้ย แล้วก็พี่ไปเที่ยวผับทำไม พี่เครียดเรื่องอะไร พี่เป็นอ....อุ๊ปOxO” มือหนาทาบลงบนปากร่างเล็ก ปิดปากเล็กที่กำลังจะยิงคำถามต่อ คำถามสุดอินโนเซนต์ ไร้เดียงสาที่ไม่ควรถาม

“พี่ขอไม่ตอบละกัน แล้วนี่ก็เอาชามไปล้างไป” ท็อปพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วท็อปก็หยิบยา ขึ้นมากิน แล้วตามด้วยน้ำ

“พรึบ”ท็อป ม้วนตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว(กินแล้วนอนว่าแล้วไงถึงตัวใหญ่เป็นหมีควายแบบนี้)พร้อมหันหลังให้ซึงริ

“พี่ฮะพักผ่อนมากๆนะ ทุกคนเป็นห่วง ”ร่างเล็กออกไปจากห้อง โดยไม่ลืมล็อคกลอน และปิดประตูอย่างแผ่วเบา

 

“ไอ้เฮี้ยเอ้ย! นี่มันยาแก้ปวดท้องเมนส์นี่หว่า!” ท็อปคายออกมาอย่างรวดเร็ว และด่าซึงริเป็นพันๆคำ

ด้านซึงริ

“ลี นายเห็นยาแก้ท้องปวดเมนส์ที่อยู่ข้างๆยาแก้ปวดหัวไหม? ฉันอุตส่าห์จะซื้อไปให้พี่สาวฉันเนี่ย” จียงเบะปากออกมา ซึงริส่ายหัวช้าๆ สงสัยคงมีคนขโมยไปแน่นอน

“ไม่เห็นครับ” ซึงริตอบอย่างอินโนเซนต์เพราะซึงริเพียงคนเดียวที่ไม่อ่านฉลากยา

“เค้าต้องไปซื้อใหม่ใช่มั้ย”จียงทำปากเบะอีกรอบ แล้วซึงริก็พยักหน้าช้าๆ จียงสวมแว่นกันแดดสีชา ใส่เสื้อโค้ชสีชมพู พร้อมใส่หมวกแก๊ปสีฟ้าสดใสปิดหน้า เดินออกไปซื้อยาให้พี่สาวตัวเอง

“หิว....พี่แทยัง!!!!”ซึงริตะโกนเรียกแทยัง เพราะแทยังเป็นคนทำอาหารให้กินทุกมื้อ

“อะไร”แทยังตะโกนกลับมา ซึงริเดินเข้าไปหาแทยังในครัว

‘ฟุดฟิดๆ หอมอะไรน่ะ @.,@’ซึงริคิด

“ทำอะไรกินอ่ะ พี่แทยัง ห้อมหอม”ซึงริถาม

“ผัดกิมจิกับรามยอน*ไปจัดโต๊ะไป”(มาม่าดีๆบ้านเรานี่เอง)แทยังตอบ แต่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากหม้อรามยอน

19.15 p.m.

“เอาล่ะมากินข้าวกันหิวแล้ว>O<”จียงว่าพลางทำตาแพรวพราว

“ผมก็หิวเหมือนกัน รีบๆยกมากินเถอะไอ้คุณพี่เตี้ย”หนุ่มตาตีบเริ่มเคาะโต๊ะด้วยความหิว

“เอาล่ะมากินได้”แทยังเสิร์ฟผัดกิมจิ ให้คนละถ้วยเล็กๆ แล้วเปิดหม้อรามยอน ส่งกลิ่นหอมอบอวล ให้เหล่าพวกลิงหิวโซ ถ้าหิวไม่ว่ากินอะไรก็อร่อย ในโต๊ะนี้ขาดแต่โอ้ปป้าของวงก็เท่านั้น

ในเวลาต่อมาไม่นานผัดกิมจิและรามยอนหม้อใหญ่ก็หมดลงในเวลาอันสั้น

ยังไม่จบคร้ายังมีต่อ

V

V

V

V

V

V

ในห้องที่หนาวเย็น มีร่างสูง ร่างหนึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนคุยโทรศัพท์กับเพื่อนของเขา บนเตียง king size

“แท ฉันชอบซึงริว่ะ ช่วยที”

(ร้อยวันพันปี ท็อปแสนเยิ่หยิ่งไม่เคยที่จะมาขอร้องใคร ว้าว)

“หยุดกวน ไอ้---”

(คร้าบบ)

“แท โอเคเข้าเรื่อง มันไม่ง่ายอย่างที่แกคิดน้องเขาออกจะอินโนเซนต์”

(เอางี้ถ้าอยากรู้ว่าซึงริเนี่ยชอบแกเปล่า ก็ไป..........)

“แกล้งให้หึง? แกต้องร่วมแผนกับฉัน อึน แทบิน ตกลงตามนี้ โอเค บ้ายบาย ติ๊ด”

(ได้ไงว่ะ เฮ้ย เผด็จการที่สุด)

หึ อยากรู้จริงว่า ซึงริจะคิดยังไงกับเรานะ แผนอันแยบยล ก็ผุดขึ้นมาบนหัวอย่างมากมาย ยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าคมคาย

“เสร็จฉันแน่ ลี ซึงฮยอน”

(อ่ะๆ อย่าจิ้นไปไกลสิคัฟ:ไรเตอร์)

 

 

จบตอนจริงๆซักที>O< เนื้อหาบางส่วนอาจไม่ตรงกับความเป็นจริง เทมโปเขาเป็นคนนิสัยดีน้า~