คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พรมลิขิต หรือ แค่คิดไปเอง
วันนี้ โดราซอง(ฉายาแดซอง) ชวนผมคุยทั้งวันเลย ยิ่งเค้ายิ้ม กระชากใจผมไปแล้ว
ว่าแล้วสาวถึงมารุมมาตอมเยอะ(ไม่ใช่ขี้น-O-*ะ:แดซอง)
ตอนนี้ผมอยู่สนามบินครับ คนเยอะจริง แล้วผมจะหาพี่ชายผมเจอมั้ยเนี่ยTOT
'พลั่ก' ร่างเล็กเดินชนผู้ชายคนหนึ่งเข้า
"หวา~"
จนเซจะล้มแต่โชคดีที่มือของผู้ชายคนนั้นคว้าเอวบางเอาไว้ และมือเล็กก็โอบคอร่างสูงอย่างลืมตัว ร่างเล็กเผลอไปมองร่างสูงเข้า
คนอะไรอ่ะ หล่อจัง>\\\<
ตาคมกริบ น่าค้นหา ผิวขาว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูป ใบหน้าคม ตัวสูง รวมๆแล้วหล่อแม้ใบหน้าดูเย็นชา เฉยชาก็ตาม
ทำจนร่างเล็กอึ้งกับความหล่อร่างสูงไปอยู่นาน
ดวงตาคมนั่นเหมือนมีมนต์สะกดอะไรบางอย่าง สะกดร่างเล็กไว้
เหมือนเค้าคนนั้นเลย
คนที่เจอเมื่อ5ปีก่อนย้ายไปอังกฤษ
choi seunghyun talk
ผมเกลียดที่ที่คนพลุกพล่านอย่างสนามบินเหลือเกิน แต่ช่วยไม่ได้วันนี้พี่ชายผมกลับมาจากสวิตเซอร์แลนด์
และคงหาตัวพี่ชายผมได้ยากด้วย
'พลั่ก' ผมชนใครล่ะเนี่ย การกระทำย่อมเร็วกว่าความคิด มือหนาของร่างสูงคว้าเอวของคนที่ตัวเองชนไว้ได้
เช่นเดียวกับคนที่ถูกชนโอบคอร่างสูงไว้
"หวา~" เสียงใสร้อง
ร่างสูงจ้องมองไปยังเจ้าของเสียง
ดวงตากลมใส กำลังจ้องมองเขา ปากเรียวเล็กเผยอขึ้นเล็กน้อย จมูกโด่ง
ผิวขาวเนียนนุ่ม นุ่มไปทั้งเรือนร่าง กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาเล็กน้อย
ไม่ฉุนเหมือนน้ำหอมที่เคยเจอ ริมฝีปากสีเชอร์รี่ ตัวเล็กบาง มีรอยคล้ำใต้ดวงตาเล็กน้อย
ท่าทางยังอายุน้อย
แต่เหมือนร่างสูงเคยเจอ
เมื่อห้าปีที่แล้ว
น่ารักจนเผลอจ้องไปนาน
"เอ่อ...ขอบคุณฮะ ช่วยปล่อยผมได้ยังฮะ" เป็นผู้ชายหรอกเหรอ น่ารักเสียจนผู้หญิงยังอาย
"อืม ขอโทษที" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ
"ฉันไปล่ะ เด็กน้อย" ร่างสูงเอ่ยก่อนลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
ท่าทางเมื่อกี้เหมือนยั่วกันชัดๆ
ร่างสูงเดินหันหลังกลับ แล้วคิดในใจ
"ฉันไปล่ะ เด็กน้อย" เขาลูบหัวผมเบาๆ แล้วจากไป
เอ๊ะ! ว่าผมเป็นเด็กเหรอ ผมสิบแปดปีนี้นะ คนบ้า
ร่างเล็กพองแก้มกอดอกอย่างงอนๆ ซึ่งมันเหมือนยั่วผู้ชายแถวๆนั้น
ซึ่งมันกำลังอยู่ในสายตาร่างสูง เรียกยิ้มบางๆจากร่างสูงได้เลยทีเดียว ไม่ยิ้มมุมปากเหมือนแต่ก่อน
"ยิ้มอะไรน่ะ" เสียงหวานถามมาตากด้านหลัง ทำให้ร่างสูงต้องหันไป
"พี่ คิม แจจุง ผมมารอนานแล้ว ไปกันเถอะ" ร่างสูงยังจำเสียงร่างบางได้ดีร่างสูงพูดเสียงเรียบอย่างเป็นเอกลักษณ์
แล้วร่างสูงก็แย่งกระเป๋าจากร่างบางมาถือไปขึ้นรถ
และ สตาร์ทรถ ขับออกไปด้วยความเร็ว อย่างไม่เกรงกลัวกฏหมาย
"พี่ขอโทษที่ทำให้ นายต้องแบกภาระของพี่ให้นาย เทมป์ตั้งแต่นายอายุได้ 18 ปี" แจจุงพูด
เพราะ น้องชายที่น่ารักของเขาต้องด้านชาไปเสียแล้ว ทีจริง เขาจะได้รับหน้าที่นี้ แต่เขาไม่ยอม ก็เขาชอบทำขนมมากกว่า จึงออกจากบ้านไปสวิตเซอร์แลนด์ เปิดร้านเค้กเอง แล้วหน้าที่ของเขา ก็ถูกยกให้น้องชาย ชเว ซึงฮยอน
"พี่ไม่ผิดหรอก คนสวยๆอย่างพี่ ไม่ควรแปดเปื้อนด้วยเลืด ไม่ควรฆ่าคน"
มือหนาของน้องชายกุมมือพี่ชายหน้าสวยตัวเองเอาไว้ ส่งผ่านความอบอุ่นให้แก่พี่ แต่สายตายังไม่ละจากเส้นถนน
"อื้อ" ร่างบางยิ้มตอบ
"คิดถึงบ้านจังเลยเนอะ มาที่เกาหลีแค่ปีเดียวเอง แล้วต้องกลับไปอีก" ร่างบางบ่นพึมพำ
"ขับรถเนี่ยทำไม ขับรถเร็วจริง ไม่เหมือนเด็กชาย ซึงฮยอนคนเดิมเลย" ร่างบางบ่น
"เด็กชายซึงฮยอนได้ตายไปตั้งแต่อายุ18ปีแล้ว ยังเหลือแต่ ชเว ซึงฮอน คนนี้" ร่างสูงตอบอย่างเยือกเย็น
ทำเอาร่างบางชะงักเลยทีเดียว เขาดูไม่เหมือนคนอายุ 24 ปีเลย ดูน่ากลัวและน่าเกรงขาม
__________________________________________________
"นั่นแน่ะ ตัวเล็ก โกรธใครมาเนี่ย" ร่างหนาสะ กิดร่างเล็กเบาๆ
ร่างเล็กจึงหันไปดู
"พี่ยุนโฮo[]O||"ร่างเล็กพูดเสียงดังแล้ว กระโดดกอดพี่ชายที่รัก
คิดถึงพี่ยุนโฮที่สุดเลย
"ทำเปนตกใจไปได้ " ยุนโฮแกล้งล้อน้อง
"ใช่ที่ไหนล่ะ คิดถึงต่างหาก พอซึงริกลับมาจากอังกฤษ ฮยองก็ไป สวิตฯซะแล้ว" ร่างเล็กบ่นงึมงำ แต่ร่างสูงได้ยิน
"โถๆ เด็กดีแล้วรถอยู่ไหนล่ะ" ร่างหนากดจมูกลงแก้มร่างเล็ก
แก้มซึงริยังนุ่มแล้วก็หอมเหมือนเดิม
"ขี้โกงนี่ ซึงริก็คิดถึงฮยอง ซึงริยังไม่หอมฮยองก่อนเลย" ซึงริงอนแล้วครับ
"แหม ใครจะอดใจไหว โอ๊ะ พี่เห็นรถ แล้ว ที่ที่ มาริโอ้ยืนอยู่ใช่ไหม" ร่างหนาถาม
"อืม ใช่ๆ ไปกันเถอะ กลับไป ต้องให้ซึงริหอมแก้มนะ" ร่างเล็กเอ่ย
"คร้าบๆ"
ระหว่างทางร่างเล็กก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟัง
คุยจ้อตลอดทางเลย
"น่ารักจริงเลยนะเรา มีแฟนยังเนี่ยน่ารักขนาดนี้" ยุนโฮถาม
"ยังหรอก พี่ยุนโฮหวงผมจะตาย โทรเช็คทุกวันเลย จะมีแฟนได้ไง" ร่างเล็กตอบ
และร่างหนาก็พอใจกับคำตอบด้วย
เพราะมันเคยมีเหตุการณ์นึงที่ไม่เคยลืม เป็นเหตุการณ์ ที่ซึงริถูกจับไปเพราะความน่ารักนี่แหละ แต่โชคดีมีคนมาส่งซึงริคืนโดยที่ไม่รู้ว่าคือใคร
มันเป็นห้าปีที่แล้วก่อนซึงริไปอังกฤษ
แถมๆ แถมรูปแจจุงคนสวยให้ สวยมั้ยค่ะ
ความคิดเห็น