คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เลี้ยงวันเกิด
“เอาริเหรอแ ปราบเป็นนสุภาพนะ อาะไม่อบให้เราแ่ัวแบบนี้็ไ้” ปลาัวลใถามับเพื่อนๆ ในลุ่ม
“แเรียบร้อยมานานแล้ว แลอมั่เหอะไอ้ปลา ใส่สูท็เรียบร้อยแล้วไ แ่้าในโว์บราสีำนิๆ หน่อยๆ เปินิๆ ปิหน่อยๆ ลอิ ปราบะว่ายัไ แเอาเถอะนะ แแ่แล้วแ่ัวแบบนี้ไ้ สวยะายแูสิ ร่ออแ็สวย บรา็สีำัับสูทสีมพูอ่อน สวยะาย” พีุ่้นายิ้มบอับเพื่อนรั
“ไอุ้้นาถ้าปราบ่านะอยูแเอีนเราแน่” ปลาเอที่ไม่่อยมั่นใในลุนี้สัเท่าไร ใริ็รู้สึว่ามันโป๊ไป มีแ่บราแล้ว็สูทแนยาวทับนะ ถึมันะูเ๋ๆ แ่มอยัไมัน็เห็นถึไส้ถึพุอยู่ี นี้นาไม่ไ้้มนะ
“เออ ไปไ้แล้ว มาันั้เยอะแลัวอะไรวะ ไอ้ิม็อยู่ ลอูิสอนนี้ใระมใระ่าแ” พีุ่้นาบอแล้ว็ลาเพื่อนรัออาห้อน้ำ พอมาถึร้านอาหาร ็เห็นเพื่อนๆ และิมยืนรออยู่แล้ว
“วันนี้แ่ัวแปล” พี่ิมหันมาบอ
“นิหนึ่ิม” ปลายิ้มบอ่อนะะเ้ออรอหนุ่มหล่อที่นัไว้ ็พรุ่นี้วันเิเธอ วันนี้็เลยนัเพื่อนๆ มาิน้าว่อนล่วหน้า ปลา็เลยถือโอาสวนปราบมา้วย
“มาแล้วแ ื่นเ้นไม่รู้ปราบะอบไหม” ปลาเห็นหนุ่มหล่อเินใสุ่นัศึษามาแ่ไล็หันมาบอเพื่อนรั
“เ็แมันหล่อว่ะ” พีุ่้นามอามเพื่อนรัแล้ว็บอออมา
“เห็นไหมแไม่เื่อเรา ปราบนะหล่อ น่ารัโรโอปป้าเลย นิ่้วย” ปลายิ้มหวานเลยพอเห็นว่าหนุ่มหล่อำลัเินเ้ามา
“พีุ่้นาสวัสีรับ สวัสีรับทุน อโทษรับที่ให้รอ พึ่สอบเสร็รับวันนี้มีสอบบ่าย” ปราบบอับทุนที่ยืนรออยู่
“ไม่เป็นไร ปลามันบอพี่แล้ว ั้นเ้าไปันเลยนะ” พีุ่้นาเอ่ยปาวน ปราบ่อนเินเ้าร้าน็หันมามอเ้าอวันเิเล็น้อย
“อะไระ” ปลาถามออมา้วยน้ำเสียไม่มั่น เพราะท่าทีอหนุ่มหล่อูไม่พอใสัเท่าไร
“ไปรับ เ้าไปิน้าวัน รอปราบนานแล้วหละสิ ปราบสอบเสร็็รีบมาเลยรับ” ปราบยิ้มบอ่อนะผายมือวนเินเ้าไปในร้าน
“ปลาะเอาอะไรรับ” พี่ิมหันมาถามเ้าอวันเิ
“เี๋ยวู่อน่ะิม ิมสั่เลย ปลาินไ้หม” ปลาบอับหนุ่มหล่อที่นั่อยู่ฝั่ร้าม ส่วนนที่นั่อยู่้าๆ ็เลืออาหารอย่าสออย่า บรรยาาศภายในโ๊ะอาหาร็ีหรอ แ่ปลาสัมผัสไ้ถึพลับาอย่าอหนุ่มหล่อ พอทานอาหารเสร็ปลาอัวออมาุยับหนุ่มหล่อามลำพั
“ปราบ อึอัเรื่อิมเหรอะ” ปลาับมือพร้อมับเรียหา
“ไม่รับ พี่ิมเป็นเพื่อนปลา ปราบโอเ แ่ปราบไม่พอใที่ปลาแ่ัวแบบนี้ไม่รู้เหรอรับว่ามันโป๊” ปราบมอหน้าถามออมาอย่าไม่พอใ
“็ไอุ้้นามันบอว่าสวย ปราบะอบแอบเ็ี่นิๆ แบบนี้นะะ” ปลาบอออมาามร
“ใระอบให้นอื่นเห็นหน้าออปลาหละรับ รู้ใ่ไหมว่าหันไปหันมามัน็เห็นนะ” ปราบถามออมารๆ
“รู้่ะ” ปลา้มหน้าบอออมา
“สุสัน์วันเินะรับ ปราบยัไม่ไ้ื้ออให้นะรับ อยาให้ปลาเลือเอ ไว้วันหลัเรา่อยนัันนะรับ ปราบไป่อนนะ พรุ่นี้ปราบมีสอบ” ปราบเสียนิ่เลยอนบอนะ พรุ่นี้็วันเิสาวสวยแล้วเาเอ็ไม่อยาะวนทะเลาะ เี๋ยวไว้ให้ผ่านไป่อน่อยุยเรื่อนี้ันอีทีีว่า วันนี้แยย้าย่อนีว่าเพราะเานะหุหิมาถึมาที่สุอนนี้้อหนีไปับไฟในอ่อน
“ปราบโรธปลาเหรอะ” ปลาถามออมารๆ
“รับ” ปราบ็สวนลับมาทันทีเหมือนัน
“พรุ่นี้วันเิอยู่ับุพ่อุแม่ทั้วันใ่ไหมรับ มะรืนเี๋ยวปราบพาไปื้ออวันะรับ ปราบสอบเสร็เือบเที่ย วันนี้ปราบลับนะรับ สุสัน์วันเิรับ” ปราบบอออมา
“ใระมีวามสุ ในเมื่อเราทะเลาะันแบบนี้” ปลาบอออมารๆ
“ปราบไปนะรับ” ปราบหันมาบอแล้ว็เินออมาทันที ปลานี้แทบน้ำาเลย
//“เราลับ่อนนะ ฝาบอทุน้วยะลับบ้านเลย”// ปลาเศร้าเลยพอเอหนุ่มหล่อบ่นแบบนี้นะ ไม่มีอารม์ทำอะไรแล้ว็เลยโทรศัพท์บอเพื่อนรัว่าะลับบ้านเลย
//“แโนปราบ่าเหรอ เสียเศร้าเียว”// พีุ่้นาถามออมารๆ
//“อือ โรธริัเลย”// ปลาพอถูเพื่อนถาม็แทบะน้ำาร่ว ็เลยั้ัสายทิ้ไป่อน สัพัเห็นิมวิ่มาแ่ไล ปลา็เลย้อสูหายใเรียวัแล้วำลัใอัวเอ
“ใล้ะวันเิะมาทำหน้าเศร้าไ้ยัไ” พี่ิมหันมาถาม
“ิมเบื่อไหมที่อยามีบปลานะ” ปลาไม่อบแ่ถามเรื่ออื่นับหนุ่มรหน้าแทน
“แล้วปลาเบื่อไหมที่อยีบปราบนะ” พี่ิมเอ็เ่นัน ถามเรื่ออื่นแทนำอบเหมือนัน
“ไม่เบื่อ ปลาอยู่ใล้ๆ ปราบแล้วมีวามสุ เลือมันสูบี อยามอว่าเาอบินอะไร ไม่อบินอะไร อยาเห็นรอยยิ้ม อยาให้เาหัวเราะให้เรา อยาให้เาพูีๆ ับเรา พอเายิ้มให้เราะมีวามสุมา ลับบ้านเราะนอนหลับฝันี” ปลาบออย่าที่ใิ
“นั้นแหละรับือำอบที่ว่า ิมเหนื่อยไหมที่ามีบปลา” พี่ิมยิ้มบอออมา
“เราะรู้ไ้ยัไว่าเราวรถอยหรือว่าสู้่อ” ปลาเยหน้าถามออมา
“ิมะถอย็่อเมื่อ ปลามีวามสุ ิมะถอใ็่อเมื่อวามรัอปลาไปไ้ี” พี่ิมบอออมาามร
“แ่ปลาทำอะไร็ไม่ถูใปราบสัเรื่อ วันนี้็โรธที่ปลาแ่ัวโป๊” ปลาพอมีนเ้าใ็น้ำาร่วเลย
“มันโป๊รับ ปิปลา็ไม่แ่ัวแบบนี้นี่รับ ไอ้สวยนะสวยแ่ถ้าเป็นแฟน็ไม่อยาให้ใส่รับ ผู้ายอื่นมอแล้วิมะหว” พี่ิมพูออมารๆ
“่อนหน้านี้็มีเสื้ออยู่้าใน พึ่ถอัวในอนเ้าห้า่ะ” ปลาอบไป้วยปาน้ำาไป้วย
“แบบนี้ไรับ ิมถึไ้ห่ว” พี่ิมสารภาพออมาามร
“ทำไมปลาไม่รัิม ถ้าปลารัิม ปลา็ไม่้อร้อไห้แบบนี้แล้ว พูแ่นี้ปลา็เ้าใแล้วว่าิมหว ทำไมปราบไม่พูแบบนี้สัำ แ่พูว่าหวมันยารไหน” ปลาเสียใระบายวามในใออมา
“ไปรับิมไปส่ที่รถ ไม่ร้อแล้วเี๋ยวาบวม ปลาร้อไห้นิเียว็าบวมแล้วเี๋ยวุพ่อุแม่ใรับ” พี่ิมบอ่อนะพาสาวสวยเินไปที่รถอเธอลอทาทั้สอ็ไม่ไ้พูุยอะไรันเลย ปลาเอาแ่ร้อไห้พอึ้นรถไ้เธอ็ยัไม่ออรถ ้มหน้า้มาร้อไห้อยู่รนั้น
๊อ!!!
๊อ!!!
๊อ!!!
“ไปไ้แล้วรับ ะให้ิมับไปส่ไหมเี๋ยวิมนั่แท๊ี่ลับมาเอารถไ้” พี่ิมเอ่ยถามออมา
“ไม่เป็นไร่ะ เี๋ยวปลาลับบ้านเลย ถึแล้วะไลน์บอนะ ปลาอโทษนะิม” ปลาบอออมาามร
“ไม่เอารับไม่ร้อแล้ว ับรถีๆ” พี่ิมบอ่อนะยับถอยห่าออมา ปลา็เลยรีบปาน้ำาแล้วพยายามั้ใับรถลับบ้าน พอถึบ้าน็โทรศัพท์บอิมแล้ว็เินเ้าบ้านทันที
“ป้าน้อย เี๋ยวหนูึ้นห้อเลยนะะ ิน้าวับเพื่อนๆ มาแล้ว่ะ บอุพ่อับุแม่นะะว่าหนูไม่ลมาแล้วะลมาอีรั้พรุ่นี้่ะ” ปลาบอแล้ว็เินึ้นห้อนอนทันที ปลาพยายามไม่ิอะไรมาึ้นห้อไ้็อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย็ะนอนหลับพัผ่อน แ่นอนยัไ็นอนไม่หลับ็นมันเสียในี้น่า เือบะ 4 ทุ่มไ้มั่สายที่เธอรออย็โทรศัพท์เ้ามา
//“ทำไมไม่เปิไฟรับ นอนแล้วเหรอรับ ปราบอ่านหนัสือไม่รู้เรื่อไม่มีสมาธิ”// ปราบบอออมาามร
//“ยัไม่นอน่ะ รอปราบอยู่่ะ”// ปลาเสียอู้อี้บอออมา
//“ไม่ร้อรับ ปราบผิเอ ปราบโรธมาไปหน่อย พี่ิม็อยู่ ปลายัมาแ่ัวแบบนี้อี ปราบสิแเอ ปราบผิเอ”// สุท้ายหนุ่มหล่อ็เอ่ยอโทษ
//“ถ้าไม่อบ วันหลัปลาไม่แ่แล้ว่ะ ปลาแ่อยาให้ปราบรู้สึอะไรบ้า”// ปลาสะอื้นบอออมา
//“เป็นไหละรับ รู้สึโรธนะ อบเหรอรับ อบให้ปราบโรธเหรอ ที่ใส่นะเสื้อในัวเียวเลยนะรับ สูทมัน็อลึนานั้น เห็นร่ออ เห็นหน้าอเลยนะรับ อนนั่้าๆ นะ ปราบยัเห็นแล้วทำไมิว่าพี่ิมะไม่เห็นรับ ทำไม้อแ่ัวแบบนี้่อหน้าพี่ิม้วย ปราบไม่โอเ แ่ปราบไม่อยาะพูอะไร เพื่อนปลาอยู่เยอะรับ วันนี้ปราบไม่โอเเอามาๆ โรธปลามา ปราบ็หวอปราบนะรับ ทำไมปราบ้อให้นมามอหน้าออปลา้วย”// ปราบพอไ้พู็บอออมายาวเียว
//“ปลาอยาสวยๆ อยาให้ปราบสนใ ปลา็เลยทำแบบนี้่ะ”// สุท้ายสาวสวย็สะอื้นไห้แล้วพูออมา
ความคิดเห็น