คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เราสองคน
“ทีุ่พ่อพูเพราะุพ่อรู้ัเมีว่าใร” อาาับบ่าลูายบอออมา
“รับ เม็รู้ััวเอีรับ” เมรับำพ่ออัวเอ้วยรอยยิ้ม่อนะหันมานัุ่ยเรื่อาน่อ พัให่หนุ่มน้อย็เินามเ้ามา
“มีอะไรให้่วยรับ น้ออยาทำ” หมอเินเ้ามาถามพี่าย
“ทวนให้หน่อยยอถูไหม หมนี้เลยไม่เสร็ห้ามเลิ ถ้าเสร็แล้วะไปไหนไ้หม” เมยอเอสารมาให้น้อายหนึ่อ
“ั้นเสร็แล้ว น้อแว้นไปหาไอ้านะ มันลับมาบ้านเหมือนันะลับมา่อนิน้าวเย็น” หมอหันมาอ
“เออ แ่ไม่เสร็็อไป” เมหันมาบอ
“เออน่าเสร็แน่นอน” หมอบอแล้ว็หันไปั้ใทำาน สรุปเสร็ริามที่โม้ไว้พอส่านเสร็หายไปเลย เมเอ็ไม่ไ้สนใน้อนั่ทำานอัวเอ่อนเสร็เรียบร้อย่อนลับเ้าบ้าน็ิึ้นมาไ้ว่าไหนๆ ็มีเวลาส่วนัวแล้วอามใัวเอนิหนึ่
//“ภรีมุยไ้ไหม”// เมยิ้มถามึ้นหลัาที่ปลายสายรับสายแล้ว
//“อยู่ับุพ่อ่ะ เี๋ยวโทรลับนะะ เมมีอะไร่วนไหม เรานั่ินนมเป็นเพื่อนุพ่อ”// ภรีมยิ้มบอออมา
//“ไม่มีอะไรโทรหาเยๆ หัวใมันเรียร้อ”// เมบอออมาามร
//“นนิสัยไม่ี อบแล้แ่นี้นะอีประมา 10 นาทีะโทรลับ”// ภรีมหน้าอบอออมา่อนะวาสายไป
“อะไรยัไเล่าสิ” ไนล์แทนที่ะถามลูสาวัวเอลับหันไปถามสาวอีน
“ือแบบนี้่ะุพ่อ ้อันไป้อันมาะปีแล้ว่ะ สสัยัสินใไ้แล้วแหละ ปิ็ไม่เยเห็นมันโทรหาภรีม” มะลิระิบระาบบอออมา
“บอว่าอย่าเรียมันไไอ้มะลิ” ภรีมแว้ใส่เพื่อนรั
“เห็นไหมะ มันนะเยอะหน้าบานสุๆ ูมันทำ” มะลิี้ไม้ี้มือบอ
“ุพ่อไปีว่า ินนมอนนี้แล้ว่ว ามสบายนะลู สอนนั้น็เล่นน้ำริัแแรนานี้ไม่ลัวำเลย” ไนล์บ่นเพื่อนอลูสาวอีสอนที่เล่นน้ำทะเลแบบไม่ลัวแประเทศไทยเลย พอไนล์ออมาสอสาว็ระิบระาบันให่ ไนล์หันมามอลูสาวอีรั้อย่าัใ สสัยะนนี้แหละมั่ สอแฝนะลูสาวพูถึบ่อยสุแหละ
“แโทร่วนไอ้ภรีม นั่รนี้้วยห้ามไปที่อื่นเสียเวลาเล่า” มะลิบอับเพื่อนรั ภรีม็หามือไม้นี้หาที่วาไม่ไ้เลย
//“ว่าแล้ว เราุยไ้แล้วเมมีอะไร”// ภรีมยิ้มถามออมา
//“เปล่าอยาโทรหา็เลยโทร แล้วอนนี้ทำอะไรอยู่ เราพึ่ทำานเสร็อย่ายาเลย านผู้ให่นี้ปวหัวมา”// เมบ่นออมา้วยรอยยิ้ม
//“ินนมูแทับแลเล่นน้ำ เราอยู่ับมะลิ”// ภรีมเล่าให้ฟัอย่าไม่ปิบั
//“เหรอ มีแ่สาวๆ มีหนุ่มามไปไหมถามริ”// เมถามออมาามร
//“มีสิ พี่ภี พี่ภูมิ พี่ภู”// ภรีมยิ้มหวานบอออมา
//“น้อภรีมอย่าวนีนรับ”// เมยิ้มบอไปามประสา
//“ห้ามเรียน้อภรีม”// ภรีมบ่นออมาไม่เ็มปา
//“อ่าว ็นในบ้านเรียน้อภรีมไม่ใ่เหรอ เรา็เลยอยาเรียบ้า”// เมีมึนถามออมา
//“ไม่ไ้ ้อเป็นนในบ้าน่อน”// ภรีม้มหน้าบอออมา
//“โอเ ั้นอ่อนอิวแรเพราะว่าอนนี้เริ่มะโแล้ว ถ้าโว่านี้ะล้าีบสาว”// เมยิ้มบอออมา
//“แล้วแ่สิ เรา็อยู่อเราแบบนี้แหละ”// ภรีมเยหน้ามอนในสาย
//“รับ อยู่แบบนี้นะ อยู่ในสายาเราแบบนี้ให้เราอุ่นใว่าเราะีพอสำหรับภรีม”// เมบอออมา้วยน้ำเสียริั
//“ไม่รู้ ็เรียนห้อเียวัน็้อเอันทุวัน”// ภรีมแ้ัวบอออไป
//“พูาวนประสาท ไม่ใ่ิอยู่ในสายาแบบอื่นนะ”// เมบ่นออมาเพราะรู้ว่าสาวสวยเ้าใวามหมายอัวเอแหละแ่แ่ยัไม่ยอมรับ ีแ่ไหนแล้วที่สาวสวยยอมรับสายนะ
//“เราเ้าบ้าน่อนนะ สสัยหมอมาแล้วแหละ ไ้ยินเสียรถแล้ว”// เม็พูออมาามร ภรีมเอ็เหมือนะเ้าใวามหมาย็เลยยอมวาสายไป
“แโอเไหมไอ้ภรีม ีบแทั้พี่ทั้น้อ” มะลิถามรๆ
“ไม่ไ้ีบเพื่อนันทั้นั้น เรายัไม่มีแฟนหรอนว่าเราะมั่นใ เราเป็นผู้หิอะไรที่เสียไปมันเอาลับืนมาไม่ไ้ ถ้าเราไม่มั่นใว่าเาีพอเราไม่ลยอมเป็นแฟนหรอ ะเมะหมอรึว่าับใร็เหมือนันแหละ แ่อัเอิอนนี้ใมันเอียเอนแล้ว เพราะเมเหมือนะอุย้วย” ภรีมเล่าให้เพื่อนรัฟั
“เราไม่ไ้เ้าู้แ่เราเลือสิ่ที่ีที่สุ แิถูแล้วไอ้ภรีม ระับแเลือสัร้อยน็ไม่ผิ” มะลิบอับเพื่อนรั
“ไม่เยอะนานั้นสิ ุยทีละนไหมหละ” ภรีมแย้ออมา
“นี้แสว่าแยอมรับแล้วว่าะุยับเมใ่ไหม” มะลิี้หน้าถามออมา
“รอเาอุย่อนเหอะ” ภรีมบอออไปามรเพราะฝ่ายาย็ยัไม่ไ้ออัวอะไร ัวเอะมโน็ะไม่เหมาะ ส่วนหนุ่มหล่อพอเ้าบ้าน็ไม่ไ้สนใโทรศัพท์นัู่น้อายโม้อะไรไม่รู้ บ้าบอไปเรื่อยว่าะแยย้าย็โน้นแม่ามให้มาิน้าว
“วันนี้เมึ้นห้อ่อนนะรับ ไม่ไ้เ้าโรานนาน วันแรเอาะเพลียเลย” เมินอิ่ม็ลุึ้นบิี้เียบอออมา
“ั้นหมอไปนอนนะรับ พี่ะไปนอนหมอ็ะไป้วย” หมอหันมาบอพ่อับแม่อัวเอ เม็เลยเินออน้อายแล้วพาเินไปส่ที่ห้อนอน
“น้อนวให้ไหมรับ พี่เมื่อย” หมอยิ้มถามพี่าย
“ไม่้อะนอน ่ว” เมหันมาบอ
“พีุ่เวอร์ ไม่นว็ไม่นวสิ” หมอหน้าเศร้าบอออมา
“ยัไม่ินรึไ ะให้พูเพราะๆ น้อรับ แบบนี้ไหม” เมออถามน้อาย
“เอาแบบุๆ นี้แหละน้อินแล้ว ไปนะ” หมอพอนึึ้นไ้ว่าพี่ายัวเอเป็นนพูห่ามๆ แบบนี้็ยิ้มบอออมา่อนะอัวลับเ้าไปพัผ่อน สอพี่น้ออยู่บ้านลอนใล้เปิเทอม็ลับมาพัที่รุเทพ่อน 2-3 วัน
“ุแม่มา้วยีัรับ” หมอยิ้มบอับแม่อัวเอเพราะวันนี้พ่อแม่มานอน้า้วยนว่าะเปิเทอม วันนี้ทั้สี่น็เลยถือโอาสมาิน้าวนอบ้าน
“ภรีม” หมอเรียหาทันทีที่เห็นสาวสวย
“หมอ มาทำอะไร” ภรีมอแนพี่ายอยู่็หันมาถาม
“พี่ภูสวัสีรับ ุพ่อุแม่ับพี่พามาิน้าว ไปหาที่บ้านเราแปบหนึ่ไ้ไหม” หมอรีบยมือไหว้พี่ายอเพื่อนแล้วเอ่ยถามออมา
“ไปสิ” พี่ภูยิ้มบอ่อนะเินามหมอไป
“สวัสี่ะ/รับ” สอพี่น้อยมือไหว้ผู้ให่รหน้า เม็เ่นัน
“พี่ภูสวัสีรับ วันนี้พานสวยมาเทเหรอรับ” เมแล้ถามออมา
“พามาัผม บอรำา พอีิวยาว็เลยมาเินเล่นรอ” พี่ภูหันมาบอ
“ิน้าว้วยัน่อนไหมลู” แ้วายิ้มถามับสาวสวย
“ไม่เป็นไร่ะุแม่ หนูไม่ไ้บอที่บ้านไว้่ะอบุนะะ ไว้ราวหน้านะะ” ภรีมปิเสธออมาอย่าเรใ
“ไม่เป็นไร่ะ เอันอีนาน่ะ อีั้ 2 ปีว่าสอหนุ่มะเรียนบ ีไม่บแล้ว็เรียนมหาลัยเียวัน” แ้วายิ้มบอ
“่ะุแม่ ั้นหนูอัวนะะ” ภรีมอแนพี่ายไว้ลอ่อนะอัวแยออมา่อนแยย้าย็มีหันมาสบาพี่ายนโอบ้าน เม็พยัหน้ารับนิ่ๆ แ่นั้นไม่ไ้พูอะไร
“อบใรสอนนี้นะ พี่รึน้อ” พี่ภูระิบถาม
“เพื่อนันทั้นั้น่ะ น้อภรีมยัเ็เี๋ยวุพ่อเสียใ่ะ ้อั้ใเรียน” ภรีมหันไปบอพี่ายัวเอ
“น้อสาวพี่ภูน่ารัมารับมีแ่นอยาะมาเป็นน้อเยพี่ภู ถ้าหาน้อเยให้พี่ภูไ้รีบบอนะรับ ไอ้พวที่รอพี่ภูะไ้ไปบอมัน โยเพาะไอู้” พี่ภูพูถึเพื่อนในลุ่มอัวเอ
“่ะ แ่น้อภรีมเยบอพีู่แล้วนะะ” ภรีมหันมาบอ
“ใ่แ่ราบใที่น้อภรีมยัไม่มีใร มัน็สู้ไม่ถอยมันบอนะ ็น้อสาวพี่ภูออะน่ารันานี้” พี่ภูยิ้มบอออมา
“พี่ภูบอพีู่นะะ น้อภรีมไม่ไ้ิเินเลยริๆ” ภรีมบอับพี่าย พี่ภู็เลยพยัหน้ารับรู้ามนั้น ยิ่เวลาผันผ่านสายใยอทั้สอยิ่แน่นแฟ้นในแบบที่่าฝ่าย่าเ้าใึ่ันและันโยไม่มีารพูาอะไร
“วันนี้ะไปริ้ แร้ รั้นะ” เมเินามสาวสวยออมาาห้อพอสบโอาส็เอ่ยบอออมา
“ึไหมะ” ภรีมหันมาถาม
“ึสิ ื่มเหล้านะลอ่อนสอบลาภา” เมยิ้มบอออมา
“เราัวล” ภรีมบอออมาามร
“ถ้าถึอนโแล้วะไลน์บอนะ ไม่้อห่ว” เมมอหน้าบอออมา
ความคิดเห็น