คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : หวานเกิ้น
//“น้อภรีมใสุ่นอนแบบนี้น่ารัี หน้าสเหมือนอนไปเรียนเลย หน้าอย่าเ็”// เมเอ่ยมออมา
//“แฟนเมน่ารั็แบบนี้แหละ”// ภรีมบอ่อนะหามุมวาโทรศัพท์แล้ว็้ออยู่แบบนั้น
//“มออะไรรับ”// เมเอ่ยถามออมาอย่ามีวามสุ
//“อยาเป็นแบบนี้มานานแล้ว่ะ น้อภรีมฝันมาหลายปีแล้ว ้อลอสัั้ะไ้รู้ว่าทุ์ับสุอะไรมันะมาว่าัน”// ภรีมยิ้มบอออมา
//“สุสิรับ เมเ็แล้วริๆ”// เมสารภาพามร่อนะวนุยไปเรื่อยเปื่อย สัพั็ไ้ยินเสียเาะประู สรุปหมอเินเ้ามาหาพี่าย
//“แะเป็นพี่สะใภ้ที่ี้บ่นไปแล้วนะไอ้ภรีม”// หมอแล้แวบอออมา
//“ไม่โมโหวันนี้อารม์ี วันนี้มีแฟนไม่โสแล้ว”// ภรีมทำหน้าทำาบอับเพื่อน
//“โอ้ย เยอะพอัน น้อไปนะรับ”// หมอบอแล้ว็เินมาอพี่ายัวเอ
“เี๋ยวนี้น้ำหอมสาวิมาบ่อยนะ” เมเหล่ามอน้อาย
“็นิหนึ่รับ สาวอบอะไรหอมๆ” หมอ็ไม่อายที่ะบอพี่าย
//“พรุ่นี้เอันนะรับ ึแล้วนสวยนอนไ้แล้วรับ”// เมพอะนอน็ลุึ้นถอเสื้ออัวเอออ ภรีมเห็นวามาวโอโม่อหนุ่มรหน้า็้อรีบมุหน้าหนี
//“ร้อนรับไม่อบใส่เสื้อนอน”// เมบอ่อนะรอให้สาวสวยวาสายไป พอเ้ามานสวย็รีบมาหาพ่อแม่ัวเอแ่เ้า
“น้อภรีมมีอะไระบอ่ะุพ่อุแม่ น้อภรีมไม่โสแล้วนะะ ยอมเป็นแฟนับเมแล้ว” ภรีมยิ้มหวานบอออมาไนล์ที่พึ่ื่นพอไ้ยินาสว่าึ้นมาเลย
“รับลูสาวรัใรุพ่อ็รันนั้น เอามันมาบ้านหน่อยนะลู มาื่มเหล้าันสัวันหนึ่ให้มันนอนห้อรับแ” ไนล์ใป้ำบอออมา
“ไว้น้อภรีมะบอให้นะะ” ภรีมบอแล้วเินมาอพ่อัวเอแน่น
“เป็นอะไรลู” ไนล์ยิ้มถามออมา
“ีใ่ะไ้เป็นแฟนับเม” ภรีมบอออมาามร
“ะลับึวันไหนบอุแม่นะรับ เี๋ยวุแม่บอุพ่อเอ นเรา้อมีเวลาส่วนัวุพ่อเ้าใรับ โแล้วอีไม่ี่วัน็บปี 1 แล้วุพ่อแฟร์พอ” ไนล์บอับลูสาว
“น้อภรีมรัุพ่อเท่าฟ้าเลย่ะ รัมาว่าเมอี่ะ รัสุๆ ไปเลย” ภรีมเยหน้ามอพ่อัวเอแล้ว็บอออมา
“ไม่้อลัวนะรับ พวเราะอยอยู่ใล้ๆ หนูเอลู” ไนล์เลี้ยลูมาับมือทำไมะไม่รู้ว่าอาารแบบนี้ลูสาวเป็นอะไร
“ไ้ใ่ไหมะุพ่อ น้อภรีมยัไม่่อยมั่นใในัวเอ” ภรีมหันมาถาม
“อยาทำอะไร็ทำลู เอาที่มีวามสุ วันหนึ่ถ้าถึทาันเราะไ้มีวามทรำีๆ ับนที่เรารั แ่เรื่อยอมใเย็นนะรับ มอนานๆ เรื่อนี้นะ” ไนล์บอออมาามร
“เ้าใแล้ว่ะ ะยอมเลยไ้ไะ เาทิ้ไปายเลย่ะ ้อมั่นใ่อน” ภรีมยิ้มบอ
“ีมา ไปรับลไป่วยุแม่ทำับ้าว” ไนล์ไล่ลูสาวไป ภรีม็หันมาหอมแ้มแม่อัวเอแล้ว็รีบวิ่ลับเ้าห้อัวเอไปัารัวเอ่อน
“เฮ้ย สุท้ายมัน็เอาน้อภรีมไปาไนล์ ไนล์โรเลียมันเลย” ไนล์ล้มัวลนอนแล้วหันมาบอับภรรยา
“อะไระ เมื่อี้ไนล์ยับอลูเลย ลูรัใรไนล์็รันนั้น” เมเปิ้ลแล้แหย่บอออมา
“ไนล์็สร้าภาพไปั้นแหละรับ ีวิริเลียมัน มาื่มเหล้าะ่าให้หาทาลับบ้านไม่เอเลย” ไนล์มุ่มั่นบอออมา่อนะล้มัวลนอน่อ
“ไปอาบน้ำ่ะ เี๋ยวสายเมเรียมุให้แล้ว” เมเปิ้ลหันมาบอสามี
“ไม่รับ ไม่อยาไปทำาน อนอนทำใวันหนึ่ เมบอที่บริษัทให้หน่อยนะรับ” ไนล์บอแล้ว็มุเ้าผ้าห่มผืนเิมอีรั้เป็นอันรู้ันว่าสามี้อารเวลาห้ามใรยุ่
“น้อภีะ วันนีุ้พ่อไม่ไปทำานนะะ นอนทำใลูสาวมีแฟน” เมเปิ้ลลมาเห็นลูายนโ็ยิ้มบอออมา
“สรุปยอมแล้วเหรอรับ” พี่ภีหันมาถาม
“่ะ ลมาเี๋ยว็เล่าให้ฟั” เมเปิ้ลบอ่อนะเลี่ยไปในรัวลูสาวนเล็มา็อย่าที่ิไว้ ินไปเมาส์ไปเมเปิ้ล้อไล่ให้ออาบ้านันไม่ั้น็ุยันไม่หยุ
“ื้อเยอะัะ” ภรีมเห็นอที่หนุ่มหล่อเลือเ็มรถเ็น็เอ่ยถามออมา
“ไม่อบเินรับ เินแล้วมีแ่นมอ” เมสารภาพามระรอ่ายเินในุปเปอร์มาเ็วันนี้หลัาเลิเรียนหนุ่มหล่อ็วนแฟนัวเอให้มาเป็นเพื่อนื้ออเ้าห้อ
“ไป่วยัอหน่อยนะรับ สั 5 โมไปส่” เมมอเวลาอนนี้พึ่บ่าย 2 สบายมามีเวลาเหลือเยอะแยะ
“ทำไมห้อรัะ” ภรีมเ้าห้อไ้็บ่นออมาทันที
“็ห้อผู้ายนะรับแม่บ้านมาทำอาทิย์ละรั้รับ” เมวาอไ้็เินรมาหาสาวสวย
“อะไระ” ภรีมแม้ะรู้แ่็เอ่ยถามออมา
“ออแฟนัวเอหน่อยไ้ไหมรับ” เมบอแล้ว็ยับเ้าไปอแบบไม่รอให้อนุา
“อ้อมออนที่เรารัมันเป็นแบบนี้เอนะรับ” เมพูอยู่รออ ภรีม้อหอหนีเพราะรู้ว่าหนุ่มหล่อใทำ
“เมไม่ทำรับ ถ้าภรีมยัไม่พร้อมนะไม่้อลัวรับ แ่ถ้าพร้อมเมื่อไรรีบบอนะรับ” เมบอ่อนะเินไปเปิู้เย็นหาอะไรมาให้สาวสวยิน
“อร่อยนะะ ินไหมะ” ภรีมันมแล้วมา่ออยู่ที่ปาอหนุ่มหล่อพร้อมับเอ่ยถามออมา
“แฟนเมน่ารัมาเลยนะรับ” เมอ้าปารับนมแล้ว็ยิ้มบอออมา
“เอาอีไหมะ” ภรีมหันมายิ้มถาม
“ถ้าเมป้อนน้อภรีม็ะินใ่ไหมรับ เมถามไว้่อนน้อภรีมินยาั้แ่รู้ัันมานะ” เมยิ้มถาม่อนะินำ่อไป
“ถ้า้อนเียวับเมินไ้่ะ แ่น้อภรีมินยาริๆ แหละ” ภรีมยิ้มอายๆ บอออมา
“แ่เมำไ้รับ ว่าน้อภรีมินอะไรไ้บ้า ถ้าอันไหนที่เมป้อนแล้วินไม่ไ้รีบบอนะรับ เมะไ้ำไว้ห้ามฝืนินนะรับ” เมยิ้มบอสาวสวย ภรีม็ยิ้มรับ่อนะันมเ้าปาัวเอแล้ว็ป้อนหนุ่มหล่อบ้าเป็นระยะๆ
“อบันะรับ นมหวานนะ” เมแล้บ่นออมา
“อบมาเลย่ะแ่ินแล้วไม่อ้วน เี๋ยวมันะไปอ้วนอนแ่แทน อนแ่แ่หายใเ้าไป็อ้วนแล้ว” ภรีมเอ่ยบอึ้นะหยิบับอ่าๆ ให้เ้าที่โยมีหนุ่มหล่ออย่วยอยู่ใล้ๆ เพราะเี๋ยวเ้าัวหาไม่เอ
“น้อภรีมทำแบบนี้็เหมือนออำลัายรับ ไม่อ้วนหรอ” เมบอแล้ว็้มลหอมบ่าบาอแฟนสาวป้ายแไปหนึ่ฟอ
“ัวหอมัรับ” เมเอียหน้ามาถามสาวสวย
“อย่าแล้น้อภรีมเิน” ภรีมอายบอออมาามร
“ะหอมทุวันนน้อภรีมินเลยรับ” เมหันมาบอ
“อย่าทำให้น้อภรีมรอเ้อนะะ ถ้าหอมน้อภรีมแล้วน้อภรีมะรอทุวันเลย ถ้าวันไหนไม่หอมะเสียใ” ภรีมหันมาบอวามในใ
“อบุที่พูรับ าใเหมือนันโรอยาพาเ้าห้อเลย” ไหนๆ สาว็พูรๆ แล้ว เม็เลยพูามรบ้า
“ฝันไปเถอะอรอูพฤิรรม่อน ถ้าไม่ีแออะไระทำให้หมเลย” ภรีมเินประิัวพร้อมับลูบแผอหนุ่มหล่อแล้วยิ้มบอออมา
“นะ…น้อภรีมพอรับ มันึ้นแล้ว” เมไม่พูเปล่าแ่าเหลือบมอลไป้าล่า้วย นทำให้สาวสวย้อมอาม
“ึ้น่ายไปไหมะ” ภรีมใรีบยับถอยหนี เม็ยืนสบสิอารม์อัวเออยู่นิ่ๆ ีนะมีน้อายมา่วยีวิไว้
“น้อมาแล้วรับ” หมอส่เสียมาแ่ไล
“น้อยัไม่รู้รับว่าน้อภรีมมา” เมระิบบอ ภรีม็เลยนึสนุออไป๊ะเอ๋เพื่อน หมอนี้่าออมาเป็นุเพราะว่าใ
“5555 สนุีวัอ่อนไปนะแนะ เี๋ยวนี้หายหน้าหายานะ” ภรีมหันมาบ่นเพื่อน
“เราไปเรียนทุวันแอย่ามาใส่ร้ายเราไอ้ภรีม” หมอรีบแ้ัวเป็นพัลวัน เมฟัสอนพูุย็รู้สึว่าบรรยาาศมันผ่อนลายอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน พอัวเอัารในรัวเรียบร้อย็เินเ้ามานั่ร่วมว้วย แ่็เนียนๆ มานั่บบ่าอสาวสวยา็ทำมามอโทรทัศน์แ่ใ็รอูแหละว่าสาวสวยะ่าไหม สรุปไม่่าานนี้รอแล้ว
“ลับบ้านรับเี๋ยวรถิ” เมเห็นเวลา็วนให้ลับบ้าน ส่วนัวเอ็เินลับเ้าห้อนอนไปเอาอส่วนัวนิหน่อย
“ิน้าวในรัวนะ เี๋ยวพี่ลับมาินน้อิน่อนเลย พี่ไปส่น้อภรีมแปบเียว” เมหันมาบอน้อาย
“วันหลัน้อพาุหมอมาห้อเราบ้านะรับ” หมอบีบนวเอ่ยอับพี่าย
“ไ้รับ มาิพี่เหานะให้พี่อยู่นเียวนะ” เมบ่นออไปามที่ัวเอิ
ความคิดเห็น