คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : รู้ความจริง
“ายๆ มาโรแรมหรู ินอะไรไม่รู้ะแม่ แฟนพี่พอในะ” เอยิ้มเยาะบอออมา
“ป๊าินยานะเอ” พอใหันไปอบน้อสาว
“ินแบบพวเราไม่เป็นมาว่า ีเหมือนัน่ะไม่เปลืออพวนี้แพ” บีหันมาบอับสาวสวย
“ใ่่ะีะินให้หมเลย” ีเสริมบรราพี่ๆ อัวเอ พอใเห็นว่าไม่น่ามีเหุผลอะไรที่้ออธิบาย่อึนั่ทาน้าวเียบๆ นายไม่แะ้าวในานสัำนอาหารที่สั่มาเสิร์ฟ
“อโทษรับ ผมไม่ทราบว่าุนายะมาทาน้วยีนะรับมีผัที่เรียมไว้ให้ท่านประธาน” หัวหน้าเฟเินนอบน้อมเ้ามาเสิร์ฟอาหาร้วยัวเอพร้อมับอโทษอโพยให่
“พี่สมบูร์รู้ัว่าที่ลูเยัเหรอ ไปรู้ันระับนั้นไ้ไ” สามีใหม่อแม่หันมาถาม้วยน้ำเสียหุหิเพราะนที่ัวเอนับถือ้อมาเินเสิร์ฟอาหารให้ถึที่ นี้เฟมือ้นๆ อัหวัเลย็ว่าไ้ทำไม้อมาทำอะไรแบบนี้
“เ้าอโรแรม” หัวหน้าเฟหันมาอบนที่ถาม นายถึับอแผนที่วาไว้มลายสิ้น
“ุนายรับอะไรเพิ่มไหมรับ ปิถ้ารอบรัวท่านประธานมา็ะสอเมนูนี้แหละรับ่ายๆ น้ำมันผมเปิใหม่ ผัผั็ใส่เลือปรุรสนิหน่อยไม่ไ้เ้ม้นแบบปิ ไ่เียว็แ่ทอไม่ปรุอะไรเลย” หัวหน้าเฟอบแล้ว็หันมาุยับหนุ่มหล่อ
“ไม่รับ ผมอบุมารับ ผมอเวลาทาน้าวนะรับ หิวรับ ทุนลมาทาน้าวหมรึยัรับ” นายไ้โอาสเบ่ถามึ้นมา
“อีท่านประธานับภรรยาลมาแล้วรับ ท่านอื่นๆ เห็นว่าให้ัที่มุมส่วนัวรับไม่ไ้เ้ามาทานห้ออาหาร” หัวหน้าเฟบอออมา
“ว่าแล้วทำไมผัอร่อย เฟเรียมไว้ใหุ้ยาย ุแม่ ุป้านี้เอ สาวๆ อบินผั” นายยิ้มบอึ้น่อนะ้มหน้าทาน้าว่อเฮ้ย รสาิอร่อยว่าเิมเยอะเลย นทั้โ๊ะั้แ่หัวหน้าเฟมาเปิเผยวามริ็เียบริบไม่มีใรพูไม่มีใรถามหยามเหยียอะไรสัำ
“พนัานเยอะัะป๊า” พอใระิบถาม
“อีท่านประธานมาูโรแรมเอ็แบบนี้แหละรับ ุาไมล์ละเอียรับเรื่อแบบนี้ไม่มีปล่อยไ่แน่นอน” นายั้ใพูเสียัเพื่อให้ทั้โ๊ะไ้ยิน สรุปบนโ๊ะมีนายับพอใที่ินอยู่เป็นหลั นาย็ินอัวเอพอใ็ินอบนโ๊ะ
“ไม่ทานันเหรอรับ” นายรวบ้อนแล้ว็หันมามอทุนบนโ๊ะพร้อมับเอ่ยถามออมา
“อ่อ่ะ แม่ำลัะทาน่ะ” ัามีสิพูับหนุ่มหล่อ่อนใร
“ผมิว่าน่าะัที่นี่แหละรับ อีสามเือนแ่ ยัไม่ไ้วันเลย้อให้ทาโรแรมรับานทั้เือน รอวันทาผม่อน” นายยิ้มอย่าอารม์ีบอออมา
“นานั้นเลยเหรอรับ” สามีใหม่อแม่เอ่ยถามึ้น้วยน้ำเสียที่ผิไปาเิม
“ไ้สิรับ แ่านไม่ไ้แ่ันบ่อยๆ ผมทุ่มสุัวรับ ภรรยาออะน่ารันานี้ ไม่ทุ่มสุัวไ้ไรับ ่าโรแรม็ไม่้อเสีย ัเ็มไปเลยรับ” นายยิ้มมีวามสุบอออมา
“อ่อั้นแม่แล้วแุ่นายเลย่ะ” ัาิอ่าบอออมา
“ั้นเิทาน้าวรับ พอีผมทานยานิหนึ่รับไม่ใุ่แม่ ุยายรึว่านในบ้านทำผมไม่ทานรับ แ่ถ้ามา้านอถ้ามาโรแรมัวเอ เฟ็ะทำสอเมนูนี้ให้รับอโทษทีที่ทำให้ลำบานะรับ วันนี้ผมออนุาเลี้ยนะรับ เอแม่ภรรยารั้แรรับ อย่าน้อยผม็ะทำทุวิถีทาให้ภรรยาผมมีวามสุ ผมเื่อว่าผมทำไ้ เธอะมีรอบรัวมีผมมีลูรายล้อมรับ อนนี้เธออาะท้อแล้วรับ ผมเลยรีบแ่อโทษที่ทำผิประเพีนะรับแุ่าทว ท่านวรุน์อแล้วออีผมับภรรยา็เลยัสินใปล่อยรับ ท่านอยาอุ้มเหลน ถ้าลูลอผมว่าลูรวยว่าผมและภรรยาอีรับ รายนั้นทุ่มสุัว ยัไถ้าไม่ลำบานัเิแม่นเียว็ไ้รับ ทั้านที่นี่แล้ว็านที่รุเทพ” นายยิ้มบอออมา
“แม่ให้พ่อับน้อๆ ไปเป็นเพื่อนไ้ไหมะ” ัาเสียอ่อนถามออมา
“ไม่รบวนีว่ารับ วันแ่านภรรยาผม ผม็อยาไ้นที่เธอสนิทเท่านั้น ับแม่ถึไม่สนิทแ่็แม่รับสายเลือัันไม่า ที่ผมมาวันนี้เพราะ้อารมาเิแม่้วยัวเอรับ อยาพาพอใมาทาน้าวับแม่สัมื้อเพราะถ้าแ่านหาโอาสยา ไหนะท้อไหนะลอเลี้ยลู ไม่มีเวลารับ” นายบอออมาเสียัฟัั นในโ๊ะนี้หน้าเสียไปเลยเพราะถูปิเสธไม่ให้ไปร่วมาน
“ุนายรับ ุเมย์ฝาแ้ว่าถ้าธุระเสร็แล้ว เิุนายในห้ออาหารโน VIP รับ” พนัานเินมาบอ นายึหันไปมอรอบรัวัวเอ
“ั้นอัวสัรู่เี๋ยวุยายรอ หนูไปรับไปหาุยาย” นายรีบรวบ้อนทันทีที่ไ้ยินแล้ว็พาแฟนสาวเินไปห้ออาหารที่อยู่ใล้ๆ
“ุยายมีอะไรรับ” นายนั่ย่ออยู่ใล้ๆ ถามออมา
“รีบมาทำไมลู” เมย์เห็นหลานาย็เอ่ยถามึ้น
“ออมาหายใรับ หายใไม่ออะาย นานๆ ะไ้อวรวย อวรวยแล้วมันีแบบนี้นี้เอ” นายมอหน้าบอ
“พอใมาหาุยายลู” เมย์พอฟั็เรียหาหลานสะใภ้
“ไม่เป็นไรลู ุยายรอรนี้ มอเห็นหนูลอเวลา หนูไม่้อลัวอะไรลู” เมย์อหลานสะใภ้บอออมา
“ิถึแม่่ะุยาย ิถึมาเลย่ะ” พอใพึมพำบอออมา
“แม่หนู็อยู่รนั้นไลูไปุยับแม่ให้หายิถึ เี๋ยวานแ่แม่็ไปไม่ใ่เหรอ” เมย์เอ่ยถามึ้น
“ใ่่ะ ป๊าบอว่าเิแม่นเียวไม่ให้นอื่นไป” พอใเยหน้าถามออมา
“พี่เาทำถูแล้วลู ไม่้อลัวอะไรนะุาไมล์มีอำนาสุในโรแรมนี้ แล้วุาไมล์็รัุยายมา พวเราปป้อหนูไ้” เมย์ลูบหัวบอออมา
“่ะุยาย” พอใเยหน้าบอออมา
“พาันไปิน้าวให้เสร็ลู เี๋ยวพาุยายไปูที่ินหน่อยมีนะาย ่าวไวริๆ ุาไมล์ะื้อะให้พอใพาไปหน่อย่ะ” เมย์บอับหลานาย ทั้สอึพยัหน้ารับแล้วเินลับไปที่โ๊ะอาหาร
“ป๊า ้อให้ทุนมาไหวุ้ยายับุาไหมะ” พอใสสัยถามออมา
“ไม่รับ ุยายไม่ยุ่ับนอื่น แล้ว็ห้ามนอื่นมายุ่ับพวเรา้วยแ่ยเว้นแม่หนูนะ แม่หนูไม่ใ่นอื่น” นายหันมาบอ
“เ้าใแล้ว่ะป๊า หนูหายใไม่ออ ไ้ออมาารนั้นแปบหนึ่็ีเหมือนันนะะ” พอใมอไปเห็นสามีใหม่แม่เหมือนะำลัุอะไรแม่สัอย่า ส่วนสามสาว็นั่หน้าแห้พอๆ ัน
“พอีุยายะให้ไป่วยูที่ิน่อรับ ็เลย้อรีบนิหนึ่ ่าวไวมาเลยนะรับมา้าืนเียว็มีนามมาายที่เลย” นายนั่ลแล้ว็เอ่ยบอับทุน
“ที่รไหนรับ ให้ลุพาไปไหม” สามีใหม่อแม่เอ่ยถามึ้น
“แถว www รับเาะาย 50 ไร่ ุยายะื้อไว้เป็นสินสอ็เลยะให้ผมับภรรยาไปูว่าอบไหม” นายไ้ทีบอออไปแล้ว็้มหน้าทานอาหาร่อไม่นาน็อิ่ม
“เ็บเินรับ” นายเรียพนัานที่อยู่ใล้ๆ
“รวมใน่าห้อเลยรับ ผมัารให้แล้วุท่านสั่ไว้แบบนี้รับ” พนัานบอแล้ว็ล่าถอยออมานายึอัวออมาเพราะผู้ให่รออยู่ันเ็ม
“ป๊า หนูไม่เอาที่ินนะะ” พอใบอออมา
“ุาไมล์ื้อรับ ไม่ใุ่ยายป๊า็พูไปั้นแหละ หมั่นไส้พ่อเลี้ยหนู” นายบอออไปแล้ว็อเอวบาอแฟนสาวอย่าไม่เรในที่เินามมา
“ไปลูึ้นรถ” เนเน่อ้าแนรับลูสะใภ้ พอใรีบเินเ้าไปโอบอแล้วึ้นรถแบบไม่รอ
“ิถึแม่มาเลยะุแม่ แ่พอเอพร้อมนอื่นๆ ็อึอัเหมือนัวเอเป็นส่วนเินอรอบรัวแม่” พอใเห็นว่าอยู่ในรถู้แล้ว็ปล่อยโฮออมาแบบไม่เรใใร
“แม่็ือแม่่ะ ไม่มีแม่นไหนไม่รัลู ุแม่มีลูมีหลานเยอะ เื่อุแม่สิ่ะ” เนเน่ปลอบในในอ้อมอ
“่ะุแม่” พอใแม้ะอบรับแ่็ยัออยู่ ฝายและนอื่นๆ ยัไม่ึ้นรถู้เพราะ้อุยับแ สัพัฝาย็เปิประูเรียสอสาวให้ลมา
“ร้อไห้ทำไมลู” วาเินเ้ามาถามหลาน พอใไม่อบแ่ลับปาน้ำาแทน
“ร้อไห้ั้แ่อนเินออมาแล้วรับุา บอว่าะพาไปื้อที่ินพอใะไม่เอาท่าเียว เห็นไหมรับไปอ้อนุแม่ รู้ว่าุแม่รัมา น้อนาย็ัใุแม่ไม่ไ้้วย” นายแ้สถานาร์รหน้าบอออมา
ความคิดเห็น