คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ชาวสวน
“ุวัธนอนในห้อไหมะ” ปรายฟ้าเป็นห่วเอ่ยถามึ้น
“ไม่เป็นไรรับ นอนับลูนี้แหละ ูสิพามาบ้านายายแทนที่ะื่นมาทัทาย นี้หลับไม่รู้เรื่อรู้ราว” วัธแล้บ่นลูาย ่อนะหันหน้าเ้าไปอแล้วหลับาล ปรายฟ้าับพ่อแม่ึเลี่ยออมาอยู่อีห้อหนึ่
“สามีปรายีับบ้านเรามาเลยลู” พิศมัยเอ่ยบอึ้นเมื่ออยู่ันามลำพั
“ับปรายับลู ุวัธ็ูแลี่ะแม่ ปรายเห็นบ้านถึไ้น้ำาแ ปรายอยาปลูบ้านให้พ่อับแม่ บ้านเิมเราเ่ามาแล้ว” ปรายฟ้าพึมพำบอออไป
“อบในะปราย อนนี้ไม่้อห่วแล้ว พ่อับแม่พอใ้เือนละ 6000 นะ แถมมีอลา่าับ้าวอี บ้านเราผัห้า็เ็บินไปเรื่อย” บรรหารยิ้มบอับลูสาว
“ปรายพูไม่ออเลย อนลอุวัธ็่ายให้เยอะ ทั้ที่ัปันไม่ใ่ลูแท้ๆ ้วย้ำ” ปรายฟ้า้มหน้าบอออไป
“ถึไม่ใ่ แ่ถ้าใรถามผม ผมอบไ้เ็มปาว่าลูนนี้เป็นลูแท้ๆ อผม แ่ฝาผู้ายอีนอุ้มบุเยๆ รับ วันหลัห้ามพูแบบนี้นะรับ ผมเสียใ ุปรายิแบบนี้นะ” วัธมาถึไ้ยินารสนทนาอทั้สามนพอีึพูแทรออมา
“ปรายอโทษ่ะ” ปรายฟ้ารีบบอออไปทันที
“ลูื่นรับ อึ้วยผมเลยพามาหาุปราย่อน หาอลูไม่เอเลยล้า้นให้ไม่ไ้” วัธเอ่ยบอออไป
“ั้นุวัธอุ้มามมา่ะ เอาล้าหลับ้านนี้เลย เี๋ยวปรายเปิสายยาล้าเลย่ะ” ปรายฟ้ารีบัแให้ทันที พอสามีนั่ยอๆ อยู่้าๆ ปรายฟ้า็ยับไปหอมแ้ม่อนหนึ่ฟอ
“แทนำอโทษ่ะ ืนนี้ะอโทษนานๆ” ปรายฟ้ายิ้มหวานบอออไป
“มัน้ออย่านี้ ทำผิ้อรู้ัอโทษ ้อรู้ัแ้ัว” วัธพอรู้ว่าืนนี้ะสมใอาารน้อยใเมื่อรู่หายไปในพริบา ปรายฟ้า็ัารอาบน้ำให้ลูะเลยไหนๆ ็เปียแล้ว
“ูรับไม่เยอาบน้ำแบบนี้ อบเหรอลูเี๋ยวุพ่ออาบให้บ่อยๆ แบบนี้นะ สายยาหน้าบ้านเรามี เี๋ยวุพ่ออาบให้” วัธ่วยภรรยาอุ้มลูอยู่เอ่ยบอึ้น อนนี้เ็น้อยีาให่สนุเพราะมีสายยาีมาที่ัวเอ
“ไหนว่าะนอนไะ” ปรายฟ้าาผ้านหนูเพื่อรับลูายมาเ็ัวเอ่ยถามึ้น
“็ลูนอนส่เสียอยู่้าๆ ผม็เลยื่น พอรู้ว่าผมอยู่้วยเบ่อึหน้าำหน้าแ แสบริๆ” วัธบ่นไม่ริัให้ภรรยาฟั
“แล้วะมีใรแสบเินุวัธไหมหละะ ีมึน็เ่สุๆ” ปรายฟ้าอใไม่ไ้บอออไป
“ผมทำเพื่อลูเมีย ผมผิรไหนรับ” วัธเอ่ยถามึ้น
“่ะ อบุ่ะ บอันสัำ็ไม่มีให้ปรายัวลอยู่นั้นแหละ โทรมาหาแม่ั้หลายรอบบอุวัธะไปบ้าน ฝาเ็บบ้านให้หน่อย” ปรายฟ้าระบายวามในใออมา
“รับ” สั้นๆ ไ้ใวามวัธเอ่ย็ไม่รู้ะอบภรรยายัไ เพราะถ้าบอ่อนทำามนิสัยอภรรยานเอ้อไม่ยอมแน่นอน
“ไหนๆ ็ื่นแล้ว อาาศ็ไม่ร้อน เี๋ยวผมพาัปันเินในสวนนะรับ ะไ้รวู้วยว่ามันโอเไหม” วัธเอ่ยอึ้นเพราะวันนี้อาาศ่าร่มรื่นเป็นใยิ่นั
“ุวัธ ใส่หมวหน่อยนะะ อลู้วย” ปรายฟ้าัแหาหมวให้สอพ่อลู่อนะปล่อยให้เินมนมไม้ไปามประสาโยมีพ่ออนเอเินามไปอธิบายให้ฟั ลูายเอ็ูะให้วามร่วมมือมอโน้นมอนี้ไปเรื่อย
“้นให่ๆ นี้อะไรรับพ่อ” วัธี้ใหู้เอ่ยพร้อมับเอ่ยถามึ้น
“มะปราหวาน ไว้ให้นมันินมันะไ้ไม่เ้ามาถึินถึในสวนเรา ปลูันไว้้านหลั ้านหน้ารถผ่านไปมาเยอะ มันไม่่อยมาินเท่า้านหลั ถ้ามันมีอินมัน็เลยเ้ามาในสวนเราน้อย” บรรหารเอ่ยบอออไป
“เอาัปันเ้าบ้านแล้วไปูผลันไหมหละ พ่อะแะใหู้ พ่อรับรออพ่อพันธุ์ีริ” บรรหารเสนอบอออไป วัธึเินลับเ้าบ้านเอาลูน้อยไปส่ให้แม่เาแล้วเินลับออมาอีรอบ
“อิมหน่อยไ้ไหมรับพ่อ เป็นลูเยสวนมะยิไม่มีวามรู้เลย็อายเาแย่เลย ิมเสร็็ะอลอห่อูหน่อยรับ” วัธเอ่ยอึ้น บรรหารที่เรียมมีมาไว้แล้ว็ัารสอนวิธีารเลือลูที่สุให้ลูเยไ้รู้ พร้อมทั้ยื่นมะยิที่นเอเลือให้ลูเยปอเอ
“หือ นี้นาไม่เย็นยัอร่อยนานี้ เนื้อแน่นลูโมาเลยรับพ่อ” วัธเอ่ยมึ้นมาประสานพอมีวามรู้
“ไป พ่อพาไปสวนป้าพรริๆ สวนเียวัน ปลูพร้อมันพันธุ์เียวัน พอพ่อแม่าย สอนพี่น้อ็แบ่รึ่ันเลย่ายี พอพ่อบอะทำแบบอินทรีย์ป้าพรแ็เอา้วย แ่แล้วสารพิษเ้าร่าายไม่รู้ัเท่าไร ถ้าวัธิมแล้วโอเ พ่ออสวนป้าพรสวนหนึ่นะลู” บรรหารเอ่ยอึ้นามร
“รับพ่อ ผม็ลัวถ้าอร่อยลู้าอเพิ่มะไม่มีนี้แหละรับ แ่อยาไ้แบบอร่อยทุลูริๆ” วัธหันมาอึ้นบ้า
“พ่อรับรอ พ่อทำมาทั้ีวิ ปิหน้าสวนาย 100 – 110 บาท วัธะื้อพ่อโลละ 150 แบบเหมาสวนริเหรอ รถรา็มารับเอ มันะาทุนเอานะลู” บรรหารเอ่ยถามลูเย
“ลู้าผม่าย่าที่พัมาแพรับ ผมเอ็เรียนเฟมา เรื่ออาหารารินผมีเรียส มัน้อออมาีที่สุ ่ายแพไม่ว่าแ่อให้ีริแล้วะื้อันยาวๆ รับ ถ้าลู้าทานไม่หม รึว่ามันเหลือนเน่าปีหน้า็ไม่ไ้ทำ่อรับพ่อ ผมีเรียสับอินริๆ” วัธให้เหุผลไป
“โอเ อันนี้ีริ นื้อมาเหมาสวน พอเารู้ว่าลูเยพ่อให้เป็นโล เหมาทั้สวน โอโอยันให่บอสู้ราาไม่ไหว แ่มีเ้าสอเ้าะสู้ราา อแบ่้น พ่อปิเสธไปแล้วลัวห่าามาัลูีๆ อ้นอื่นไป” บรรหารยิ้มเล่าให้ฟั
“แสว่าอพ่อีริ แล้วูแลไหวเหรอรับ นเียวนะ” วัธหันมาถาม
“นเียวอะไร แม่็่วย สอนายายเย็น็ไปแหละ ถาห้าให้ปุ๋ย แ่ิ่ ่อยๆ ทำไม่รีบ สวนเราเอเอาให้สวยที่สุ” บรรหารเล่าให้ฟั
“ั้นไปรับ ไปิมสวนป้าพร เี๋ยวผมเลือเอนะรับ ลอวิาว่าใ้ไ้ไหม” วัธเอ่ยอึ้น บรรหารึเินนำลูเยไปบ้านพี่สาวนเอ ปา็ะโนเรียเสียัลั่น
“มาแล้ว าหารมาแล้ว โวยวายไม่มีใรเินแ่” พรทิพย์โวยวายน้อายนเอ
“พาวัธมาูสวน ถ้าเาื้อพี่็ะไ้ราาแบบันไ” บรรหารบอับพี่สาว วัธพอเห็นว่าเป็นใร็รีบยมือไหว้ทันที
“อบใ ไปๆ ป้าพาไปิม พันธุ์เียวับาหารเลย” พรทิพย์ยิ้มบอึ้น่อนะเินนำเ้าสวนไป
“เาะเลือเอ ันพึ่สอนไปพี่” บรรหารเอ่ยบอับพี่สาวที่ำลััแหาผลีๆ ให้ิม พรทิพย์พอรู้็หยุมือแล้วเินามหนุ่มหล่อ
“เออ ท่าทาี ูทะมัทะแมี” พรทิพย์แวับหลานเย
“ไม่ไ้รับป้า เป็นลูเยสวนมะยิเลือไม่เป็น อายเาแย่เลยรับ” วัธหันไปบอ่อนะ่อยๆ แะผลออมาูาห่อระาษ ผลไหนยัทานไม่ไ้็ห่อลับอย่าเรียบร้อย พอไ้ผลที่ถูใ็ปอิม
“รสเียวันเลยรับ มีเปรี้ยวิปลายลิ้น ินไ้ยาวๆ ไม่หวานเินไป รสาิเ้ม้น” วัธิมเสร็็หันมาบอ ่อนะเินไปทั่วสวนหยิบมาิมอยู่หลาย้น
“สรุปผมเอาทั้สวนพ่อแล้ว็สวนป้าพรนะรับ ผมฝาป้าพรับพ่อูให้หน่อย ัแบบทานวัน่อไปนะรับ ให้เวลาเินทาหนึ่วัน เรื่อหีบห่อเี๋ยวทาผมะเอามาให้รับระหว่าทาะไ้ไม่้ำ ถ้ามันทับันไปมันระทบ้ำเสียอหมรับ” วัธเอ่ยบอออไป
“ไม่ใส่ะร้าเหรอลู” บรรหารสสัยถามับลูเย
“ะร้าแหละรับ แ่ผมอไปปรึษาทาหัวหน้าเฟหน่อยว่าะเป็นะร้าแบบไหน ะร้าผมื้อให้เอรับ” วัธเอ่ยอึ้น
“ามใ แล้วบอพ่อับป้านะว่าเอาละร้ายัไ ะไ้ทำเหมือนัน” บรรหารเอ่ยอึ้น่อนะอัวพาลูเยลับบ้าน
“เ้าสวนนานั่ะ อีนิะไปามแล้ว่ะ แล้วร้อนไหม เหื่อเ็มเสื้อเลย อาบน้ำไหมะ วันนี้ไม่้อออำลัายแล้วมั่เหื่อออเยอะนานี้นะ” ปรายฟ้าพอเห็นสามี็เินริ่เ้ามาถามเป็นุ
“อบอันไหน่อนีหละรับ” วัธยิ้มถามึ้น่อนะยมือที่เหลือๆ เนื่อาเปื้อนมะยิให้ภรรยาไู้
ความคิดเห็น