คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทัวร์คอนเสิร์ต
บทที่ 6
ทัวร์อนเสิร์
“นี้็เวอร์” ท่านแล้บ่นออมา อนิน็ล้ามือแล้ว็ลูบมือท่านเบาๆ เาไม่ไ้พูอะไร นในห้อ็ไม่ไ้พูอะไร
“ผมไปนะรับ” อนินนั่อยู่ที่เิม 2-3 นาทีว่าะอัวออมา
“ูมันน่าสสารนะรับ สสัยะยามาไม่ิะมีรอบรัวเลย” พษ์บ่นับประมุอบ้าน
“สสัยะฝัใลู” ท่านบอ่อนะหันไปสนในเ็บ ะไ้ลับบ้านแล้วแ่ท่าน็ยัมาเฝ้าทุวัน
“ไปรถผมนะรับ อยาินร้านนี้ใ่ไหมรับ เี๋ยวัให้รับ” ภูิศบอ่อนะับรถพาันออมา ระหว่าทาินเฮ็ุยโทรศัพท์ับใรไม่รู้ลอเวลา เาัวลมาันเอแ่สอน ไม่มีาร์มา่วย
“ไม่เป็นไร่ะ เี๋ยวพี่ภูิศพาไปทาหลัร้าน่ะ รายนี้ินเ่่ะ พี่ภูิศโทรไปอโ๊ะไว้ให้แล้ว่ะ มุมส่วนัว้วย” น้อนมหันมาุย้วย
“อบุรับ” ินเฮไ้ยินแบบนี้็ใื้นึ้นมาหน่อย พอมาถึร้าน ภูิศ็วนรถเ้าไปอ้าในแล้ว็้มหน้า้มาพาเินเ้าไปในร้านทันที
“ินในห้อเ็บเินเลยเหรอรับ” ภูิศแวเ้าอร้าน
“ะไปินรวมับแนอื่นไหมหละรับ ว่าแ่พาใรมารับปิน้อภูิศ็มาินไม่มีอะไรเป็นพิเศษ” เ้าอร้านถามออมา
“พี่อนินรับ” ภูิศระิบบอ
“รู้ัันเหรอรับ” อนินหันมาถามน้อนม
“ผู้ว้าวาแห่วารอาหาร่ะ ร้านไหนเ็ ร้านไหนั พี่ภูิศไปีี้ไว้หมแล้ว่ะ พี่อนินเลือถูร้านแล้ว่ะ” น้อนมบอ่อนะ่วยัอาหารให้ ระหว่านั้นเธอ็เี่ยผัออให้้วย
“พี่ทำเอรับ” อนินรีบบอ
“รั้หนึ่ในีวิ่ะ ให้น้อนมทำเถอะนะะ” น้อนมบอ่อนะทำให้อย่าั้ใ
“แ่บมารับ เผ็น้อยแ่แ่บสุๆ” อนินิมำแร็ถูใสุๆ
“ผมสั่เผ็น้อยให้รับแ่วามแ่บไม่ล” ภูิศบอ่อนะนั่ทานอาหารอย่าเอร็อร่อย สอพี่น้อพอไ้ิน็ูะหายเร็ึ้นมาหน่อย ว่ามื้ออาหาระบล็ร่วมั่วโมว่า
“โอ๊ย อิ่ม พี่เลี้ยเอรับ” อนินลูบท้อพร้อมับบอออมา
“ผม่ายเอรับ ไว้ผมไป KKK พี่่อยเลี้ยผมรับ พี่ิผมอยู่มื้อหนึ่นะรับ” ภูิศไม่อยาให้แ่ายเินเา็เลยบอออมา น้อนม็เหมือนรู้หน้าที่แบมืออระเป๋าสา์อพี่ายแล้วเินมา่ายเินให้
“อร่อยมาๆ” อนินพูภาษาไทยสำเนียแปลๆ บอ เ้าอร้าน็หน้าบานเลยสิ ระหว่ารอเาไปเปิูวามัอลู้านนี้มาแล้ว
“เี๋ยวผมไปส่ที่โรแรมรับ ผมอึ้นไปูบรรยาาศในห้อพี่อนินหน่อยไ้ไหมรับ ผมนึภาพอวามเียบไม่ออรับแ่น้อนมรอ้าล่า” ภูิศถือโอาสอ
“ไ้สิ มันเียบไปริๆ นะ อไ้ยินเสียเปิประูในระยะไลๆ บ้า็ยัี นี้เียบนาที่พี่นึว่าทั้ั้นพี่อยู่นเียว พี่้อเปิประูนอน อย่าน้อยไ้ยินเสียพี่ินเฮเินไปเินมา็ยัี” อนินวนุยไปเรื่อยๆ พอมาถึโรแรมเา็ใเล็น้อยที่ทุนูเรอเรใายรหน้า
“น้อนมรอพี่ภูิศสั 10 นาทีนะรับ ผมฝาน้อนม้วยนะรับอไปทำธุระแปบรับ” ภูิศบอับพนัาน่อนะเินามหนุ่มหล่อไป เามาถึในห้อพั เา็มานั่หลับาลนิ่ๆ ทั้อนินและินเฮ็สสัยแ่็ไม่ล้าถามอะไร ็ภูิศไม่ไ้เินวุ่นวายไปไหนเลย พวเาสอน็เลยทำัวไม่ถูแ่ไม่ล้าส่เสีย
“เียบเินไปริๆ ้วยรับ นลัวผีนี้อยู่ยาเลยรับ” ภูิศหันมาบอ
“พี่ไม่ลัวผีพี่ยัอยู่ยาเลยรับ” อนินบอออมา
“อโทษที่มารบวนรับ ผมไปนะรับ” ภูิศยมือไหว้อบุแล้วออาห้อไปทันที
“เ็บ้านนี้มารยาทีั วามิวามอ่าน็โเินวัย” ินเฮหันมาวนุย
“ริันนอนแหละ นายเปิห้อนายไว้้วยนะ” อนินบอ่อนะอัวเ้าไปอาบน้ำ เา้อรีบนอนเพราะพรุ่นี้เ้าเา้อบินไปประเทศอื่น่อ พอเ้ามาอนินนึยัไ็ไม่รู้ เาโทรศัพท์หามน่อนออาโรแรม ระหว่าเินทาเา็ุยไปเรื่อยๆ ะมาวาสาย็อนะเ้าสนามบินเพราะเา้อูแลแฟนลับที่มาส่ พอมาถึประเทศปลายทาเา็รู้สึว่าอยาุยับใรสัน เา็เลยโทรศัพท์หามน
//“ไ้ลับมาอยู่อนโแล้ว่ะ แ่านเยอะมา่ะุย้วยไม่ไ้ริๆ”// มนไ้ยินหนุ่มหล่อเปิใุยับประมุอบ้าน เธอ็รู้สึหหู่ใ พอเาโทรศัพท์เ้ามาเธอ็เลยไม่ลำบาใที่ะรับสาย ็เธอไ้ยินเ็มสอหูว่าหนุ่มหล่อไม่ไ้อยามีรอบรัว เธอเอ็ไม่อบให้ใรมาวุ่นวาย เธออยาอยู่ับพ่อแม่พี่น้ออัวเอเท่านั้น
//“ั้นทำไป พี่นัู่สริป์แปบ อยู่เป็นเพื่อนัน”// อนินบอแล้ว็เปิไอแพูรายละเอียอารทำานในวันพรุ่นี้ ส่วนมน็้มหน้า้มาวาานส่อาารย์
//“หนูเสร็แล้ว่ะ หนูะนอนแล้ว”// มนทำเสียหมแรบอออมา
//“โอเพี่รออยู่ ั้นพี่วาสายเลยนะรับ”// อนินบอแล้ว็วาไปทันที มน็ไม่ไ้ิอะไร สมอเธอล้า หัวถึหมอนเธอ็หลับ ส่วนอนิน็หลับเ่นัน ูะหลับ่ายว่าปิ้วย วันนี้ึแล้วเาลืมินยานอนหลับแ่็แปลที่เาหลับไ้โยไม่้อพึ่ยา
“ไปเถอะันพร้อมแล้ว” เ้าวันใหม่พออนินเอหน้าผู้ัารส่วนัว็บอออมา
“นายใ้พลัเยอะหน่อยนะ ที่นี่ัานให่มา แ่นายโว์นเียวเลย” ินเฮบอ้วยน้ำเสียัวลใ วันนี้้อมสาย เย็นแสริเลย
“โอเ ันสามารถ” อนินานรับ่อนะเินึ้นรถไป ่วนี้เป็น่วเินสายแสอนเสิร์ามประเทศ่าๆ ปิะเป็น่วปล่อยพลัอเา
“ไม่เสียแรที่เื่อใ” ผู้ัานเินมาออนินหลับอนเสิร์ อนิน็ไม่อบอะไรอนนี้อหายใ่อน ลอ 3 ั่วโมเาร้อเล่นเ้นนหมแร
“เี๋ยวผมอพาอนินไปพัแปบนะรับ 30 นาทีะออมารับ” ินเฮบอ่อนะพาอนินเ้ามาพั พอเ้ามาในห้อส่วนัวอนินนอนแผ่หลารโฟาทันที
“นายเ่มา อนเล่นเม็น่ารัี อาหารอร่อยเหรอวะ นายินะเยอะเลย” ินเฮถามออมา
“อร่อยนะ วันนี้อให้ทีมานพาไปินหน่อยสิันอยาินอี นาย้อลอแปลแ่อร่อย” อนินวนุย่อนะหลับาล ินเฮ็เลยเินออมาหาทีมาน ผู้ัานนั่รออยู่หน้าห้อ็เลยรีบเินเ้ามาหา
“อนินอไปินอาหารที่เอามาให้ิมบนเวทีรับพอะมีใรพาไปไ้ไหมรับ” ินเฮอออมาอย่าสุภาพ
“ผมพาไปเอรับ” ผู้ัานยิ้มหวานเลย ศิลปินน่ารัแบบนี้เาทุ่มไม่อั้น
“ั้นให้อนินพัแปบนะรับ” ินเฮบอ่อนะนั่รออยู่้านอ เาเอ็ไม่เ้าไปรบวน 30 นาทีไม่าไม่เินอนิน็เินออมาในสภาพที่พร้อมออไป้านอแล้ว
“อยาินอีรับ รบวนหน่อยนะรับ” อนิน้มหัวบออย่าสุภาพ เอศิลปินแบบนี้ผู้ัาน็ไม่แปลใเลยที่านะัให่โนานี้ แฟนลับล้นหลามสุๆ
//“ทำอะไรอยู่รับ พี่ำลัะไปิน้าว”// อนินโทรศัพท์หามน เาไม่้อัวลอะไรเพราะเาใ้ภาษา KKK ในารสื่อสาร
//“น้อนมมาวนอยู่แถวๆ นี้่ะ ะให้พวเราพาไปินอะไร็ไม่รู้”// มนแล้บ่น่อนะหันล้อให้เห็นหน้าน้อสาว
//“พี่ำลัะไปิน บนเวทีินไม่อิ่ม ถึร้านแล้วะถ่ายรูปไปอวนะรับสาวๆ”// อนินบอออมา้วยรอยยิ้ม
“ไปเลยไหม เรายอมไม่ไ้นะโว้ย เอาไ” มนหันหน้ามาถามเอะแ๊์ พอเห็นแ่ละนพยัหน้า มน็เลยหันไปโม้
//“เี๋ยวู่ะว่าอใระแน่ว่าัน แ่นี้นะะใรอัพรูป่อนนะ”// มนบอแล้ว็วาสายไป
“สสัยนมูในทวิเอร์โว้ย วนมนไปิน เี๋ยวัน้อถ่ายรูปอวแฟนลับะหน่อย” อนินหันมาุยอย่าอารม์ี พอถึร้านเา็โพส์อวริๆ ภาพเียวับที่ส่ให้มน เาอัพึ้นทวิเอร์้วย เรียแฟนลับให้มารวมัวันสุๆ ทั้นพาไป ทั้เ้าอร้านทั้เ้าอานยิ้มหน้าบานันทั่วหน้าอนนี้นออเ็มหน้าร้านเลย ่วที่อนินทัวร์อนเสิร์ เา็ไ้มนอยู่เป็นเพื่อนลอ มนเอ็ไม่ไ้อะไรมา หนุ่มหล่อไม่ไ้รบวนเธอนเธอทำานไม่ไ้ อนินะเวนเล่นอนเสิร์อยู่หลายประเทศพอรบทุประเทศอนิน็ไ้พัแบบยาวๆ
//“พี่เสร็านแล้ว อบใมนมานะอยู่เป็นเพื่อนพี่ทุประเทศเลย อนนี้ไ้พัแบบโรยาว”// อนินบอออมา
//“ั้นเลี้ย้าวหนูเลย่ะ หนูะไปหาอาารย์โอาที่ KKK”// มนแล้บอ
//“มาสิ พรุ่นี้พี่บินลับ KKK แล้วว่าอีเป็นเือน”// อนินบอ
ความคิดเห็น