คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้นความสัมพันธ์
บทที่ 3
เริ่ม้นวามสัมพันธ์
“เออ” มนบอ่อนะแบมืออโทรศัพท์ ภูิศ็้อไปรื้อระเป๋าเอาโทรศัพท์มาให้ เาัารปลล็อและัารแอไลน์ให้เสร็สรรพ
“อันนี้ไลน์ส่วนัวพี่นะรับ” อนินบอออมา
“อันนี้ไลน์ส่วนัวพี่เา แอย่าเอาไปให้ใรนะ แปลให้เผื่อแสมอลับ” ภูิศทะเล้นบอออมา
“เหนื่อยใ” ายเห็นน้อๆ ีันเา็ส่ายหัว
“ไอ้มน” น้ำหวานเ้ามาในห้อ็เรียหา
“ไอ้น้ำหวาน อย่าเ็บเลย” มนเห็นาิสนิทอีน็น้ำาไหลเป็นทา
“มันใเสาะรับ ริๆ มันไม่ไ้เป็นอะไรมา พี่ลับเถอะรับสวัสีรับ” ภูิศไล่แทันที แ่ยัไม่ทันที่แะออไปน้อนม็วิ่หน้าาื่นมาหาพี่สาว
“มาเร็วโว้ย” ภูิศแวน้อสาว
“สวัสี่ะทุน” น้อนมไหว้ทัทายอย่าเร็ๆ ่อนะ่อยๆ เินไปหานเ็บแ่านะแอบมอแอยู่ลอเวลา นในห้อ็ไม่ไ้ถามอะไรทำเพียนิ่ไว้่อนเี๋ยวแะใ
“ระเป๋ามาแล้วเอาอออาระเป๋าเลยนะรับ” อนินถามออมา ภูิศไม่รู้เรื่อ็เลยหันไปหามน
“เออ เอาอออให้ที ุน้าฝามา” มนอบ่อนะหันไปร้อไห้่อ
“มันเป็นไบโพลาร์รับ” ภูิศบอ่อนะหันมา่วยหนุ่มหล่อรื้ออ พอเรียบร้อยเา็ไล่อนินให้ลับแ่ไม่ทัน ประมุอบ้านมาะ่อน
“ุาทวสวัสีรับ” อนินรีบยมือไหว้นที่พึ่เินเ้ามา
“ใรันลู” แม้ะุยับแแ่ท่าน็ไม่วายเินไปอนเ็บ
“ผมเยไปบ้านุาทวรับ ผมเป็นนใน่ายอพี่โฮยอนแล้ว็เป็นนนมนล้มรับ ผมไม่ไ้ั้ใ ผมอโทษรับ” อนินอธิบายทีเียวให้บ
“แล้วน้อมนว่ายัไลู” ท่านหันไปถามนในอ้อมอ
“น้อมนเอะะเอ่ะ” มนสารภาพผิ
“นอาทว็ผิลู” ท่านหันมาอธิบาย
“ไม่รับ ถ้าผมระวัว่านี้มันะไม่เิเรื่อนี้รับ” อนินบอ่อนะยมือไหว้อโทษอีรั้
“โอเลู” ท่าน็ไม่อยาะเสียเวลาุยับแ เอาเวลามาสนในเ็บีว่า
“เ็บสุๆ เลย่ะวันหลัะเินูทาแล้ว่ะ” มนุออท่านพร้อมับบอออมา น้ำานี้เป็นทาเลย
“เฮ้ยโยเย เี๋ยวพษ์มาะเรื่อให่” ท่านบ่นับนที่ยืนอยู่้าๆ
“ถ้าุลุมาเี๋ยวมันแล้หลับรับ” ภูิศบอออมาอย่ารู้ใ มนแม้ไม่พูอะไรแ่็ยนิ้วโป้ให้
“มันมน้อภูิศว่าลารับ” ภูิศทะเล้นบอออมา
“่าโว้ย” มนเยหน้ามาบ่น่อนะเลิสนใ เธออยาร้อไห้ให้สาสมับวามเ็บ
“พี่อนินลับเถอะรับ มีอะไรทัไลน์ไอ้มนมา พี่อนินอย่าทำมันลำบาไปว่านี้เลยรับ” ภูิศเินมาอ รอบนี้อนิน็ยอมลับแ่โยี็ประมุอบ้านอยู่้วยเาเรใ
“มาเร็วเินไปไหมลู” ท่านหันมาถามน้อนมหลัาที่แออไปแล้ว
“น้ำาะไหล่ะุปู่ทว บัรแพแ่ไหน็ไม่ไ้อยู่้วยนานนานี้นะะ” น้อนมบอ้วยน้ำเสียีใ
“เินาม” ท่านแล้บ่นออมา น้อนมไม่อบอะไรแ่เินเ้าไปหาท่านใล้ๆ แล้วให้ท่านับรหัวใ
“น้อแวว พาน้อนมไปหาหมอลู ใเ้นแระหลุออมาแล้ว” ท่านแล้แว้วยรอยยิ้ม
“น้อนมรัเามาเลย่ะ” น้อนมบอ่อนะบิไปบิมา ท่าน็เหนื่อยใไม่รู้ะบ่นยัไ ลูหลานท่านมาสายนี้หลายน
“ไอ้มน ุลุมาแล้วโว้ย” ภูิศมีสายอยู่้าล่า พอมีนโทรศัพท์มาบอว่าพษ์ับเนยมาถึโรพยาบาลแล้ว เา็รีบเินมาบอนเ็บ
“แยย้าย” มนบอ่อนะหันหลัหนี เธอเ็หน้าเ็านไม่มีราบหลเหลือ
“แ่ละน” ท่านบ่นแ่็ยอมเปลี่ยนเสื้อามที่ภรรยาัเรียมไว้ให้ ทำานันเป็นทีมสุๆ
“น้อมนหลับไปแล้วเหรอรับ” พษ์เินมาถามประมุอบ้าน
“ใ่ลู าทวไุ้ยแปบเียว บอ่ว สสัยเพราะฤทธิ์ยา” ท่านบอ่อนะหันไปสนใโทรทัศน์หา่าว่าประเทศู นอื่นๆ ็เลย้อเียบเสียเพราะว่านเ็บหลับไปแล้ว อนแระแล้หลับแ่เพราะไม่มีใรมารบวน มน็เลยเผลอหลับริๆ
“าทวลับ่อนีว่าลู หลับยาวเียว” ท่านเห็นว่าบ่ายแ่ๆ แล้วเี๋ยวนัเรียนลับมาะไม่เอท่าน ท่าน็เลยอลับบ้าน่อน
“ผมอยู่ับน้อมนยาวเลยรับุาทว” พษ์บอให้ประมุอบ้านสบายใ
“ลูโแล้วนะพษ์ วันหนึ่พษ์็้อาย าทวรัลูสาวมาแ่ไหน าทวยั้อปล่อยให้เธอออไปเผิีวิโยไม่มีาทวเลยลู ้อหัให้เธอยืนให้ไ้ ในวันที่เราไม่มีลมหายใเธอะไ้ไม่เสียหลััยในีวิ อันนี้ือารแสวามรัที่ถู้อที่พ่อแม่วรทำ ถ้าเราเอาแ่ประบประหมเธอ ในวันที่พษ์ายไปน้อมนะอยู่ยัไหละลู าินี้ะไม่าย่อนลูสาวใ่ไหมะรอนลูสาวาย่อนใ่ไหมพษ์ถึะายาม” ท่านถือโอาสถาม
“ผมเ้าใหมเลยรับุาทว ผมเ้าใริๆ รับ แ่ใผมมันหวิวสุๆ เลยรับ ผมพยายามแล้วรับไม่ใ่ไม่พยายาม ผมฟัทุอย่าที่เนยบ่น ผมเอาลับมาิทุำรับ ไม่ั้นผมไม่ยอมให้น้อมนบินไป KKK นเียวหรอรับ” พษ์บอท่านเสียอ่อย
“เอาน่า เี๋ยวแ่ึ้นอีนิ็ะเ่ึ้น มัน้อใ้เวลา” ท่านเห็นพษ์สารภาพแบบนี้ท่าน็ไม่รู้ะพูอะไร่อ ลับบ้านีว่า
“สอนูน้อมนนะลู ุลุอไปทำานแปบหนึ่” พษ์เินมาบอับาิสนิทอลูสาว
“่ะ” น้ำหวานยิ้มรับ่อนะนั่ทำรายาน่อ ส่วนภูิศ็นอนเล่นเมอยู่ใล้ๆ พษ์็เลย้อยอมเินลับมาทำาน ระหว่าทำานเา็ลุึ้นมาูลูสาวเป็นระยะๆ
“ลูื่นแล้วรับ” พษ์บอภรรยา่อนะเินเ้ามาู
“ทำไมาบวมหละลู” พษ์ใถามออมา
“สสัยไม่่อยไ้นอนเวลานี้่ะ ื่นมาแล้วสื่นเลย เมื่อวานวาานนึ ิว่าะไปนอนบนเรื่อบิน ัน้อมานอนที่โรพยาบาลแทน” มนบอพ่ออัวเอ
“ยิ้มไ้แบบนี้่อยยัั่วลู มะรืนุหมออเอเรย์อีรั้นะรับ” พษ์บอ่อนะสำรวรอยแผลอลูสาว อนนี้มันบวมน้อยลแล้ว
“หิว่ะุแม่” มนหันมาบอ
“ร้อินนานี้ลูสาวอพษ์ไม่เป็นอะไรแล้วแหละ่ะ” เนยแล้บ่น
“พี่นนับพี่พลหละะ” มนถามหา
“ำลัมา พี่นนมีสอบ” ภูิศบอให้รู้
“เออ มนลืมไป” มนบอ่อนะยับมานั่รอิน้าวีๆ เธอหิววันนี้เธอ็เลยัอาหารรหน้าะไม่เหลือเลย
“พษ์ไปทำานแปบนะรับ” พษ์เห็นลูสาวินอิ่มนอนหลับเา็สบายใ าน็ยุ่ลูสาวสุที่รั็มาเ็บอี เาแยร่าไม่ถูเลย
“ไอ้มน พี่อนินโทรมาว่ะ” ภูิศบอ
“แ็เอาโทรศัพท์มาสิ รึว่าะรับเอ” มนถามออมา ภูิศิสัรู่่อนะเินเอาโทรศัพท์มาให้เ้าอ
//“่ะ”// มนทัทายามปิ
//“ีึ้นไหมรับ อนนี้พี่อยู่โรแรมแล้ว พึ่ลับาารออำลัายรับ”// อนินถาม้วยวามเป็นห่ว
//“ีึ้นแล้ว่ะไม่้อเป็นห่วนะะ”// มนบอให้นในสายสบายใ เธอรู้ว่าเามีภาริสำัรออยู่ อย่าน้อยให้เาหมัวลใเรื่อเธอเถอะ มีนูแลเธอเยอะแล้ว
//“พี่อโทษอีรั้นะรับ”// อนินถือโอาสบอ
//“นละรึ่ทา่ะ แ่นี้นะะ”// มนบอ่อนะเยหน้ามาุยับนที่มาเยี่ยม เธอไม่ไ้ัสายทิ้เธอทำเพียวาโทรศัพท์ไว้เยๆ ส่วนหนุ่มหล่อ็ยัไม่ัสายทิ้เ่นันเผื่อนเ็บหันมาุยับเา่อ แ่ระหว่าที่รอเา็เห็นเธอุยับสมาิในรอบรัว้วยท่าทีผ่อนลาย แม้ะไม่เ้าใภาษาแ่ท่าทาอเธอูมีวามสุน่าู
//“อุ๊ย”// มนหันมาเอนในสาย็สะุ้
//“เอนหล่อทำมาใ”// อนินแล้แวออมา
//“ไม่วาหละะ”// มนถาม
//“โรแรมเียบไปรับ น่าลัว”// อนินสารภาพรๆ
//“ริเหรอะ พี่อนินนอนโรแรมอะไระ”// มนถาม้วยวามอยารู้ เรื่อโรแรมเธอาลุวาวอยู่แล้ว
//“นี้รับ”// อนินหันล้อใหู้โลโ้อโรแรม
“ไอ้ภูิศ มีนบอว่าโรแรมแน่าลัวโว้ย ว้ายๆ มีน่าโรแรมแ้วย ไอ้อ่อนทำโรแรมไม่ี” มนทะเล้นบอับาิสนิท
“ิบหายแหละทำไมวะ เอามาิอุยหน่อย” เรื่อแบบนี้ภูิศไม่ปล่อยผ่านเารู้ว่ามนุยับใร ระับุปาร์ิแบบนี้เายิ่้อรีบแ้ไ
//“โรแรมเป็นอะไรรับพี่อนิน เี๋ยวผมะรีบแ้ไให้เลยรับ แอร์ั ไฟับ รึว่าฟิเนสเสียรับ”// ภูิศถามออมา้วยท่าทีริั
//“มันเียบไปรับ พี่นอนนเียวแถมยั่าถิ่น้วย มันน่าลัวเินไปรับ ทุอย่าูเียบนน่าลัว”// อนินอบรๆ
ความคิดเห็น