คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางไกล
บทที่ 1
เินทาไล
“เินทาปลอภัยนะรับ เี๋ยววันลับุพ่อมารับรับ” พษ์อลูสาวไว้แน่นพร้อมับบอออมา้วยน้ำเสียัวลใ
“ลูแ่ไปานวันเิอาารย์อเธอ่ะ 2-3 วัน็ลับแล้ว พษ์็เวอร์วั” เนยบ่นสามี
“็ลูบินนเียวรับพษ์เป็นห่ว ลูสาวสุที่รัเลยนะรับ” พษ์บ่นออมา
“ถึที่โน่น นบ้านเรา็มารับ่ะ น้อมีนาะมารับให้่ะ” เนย้อปลอบใสามี
“โอเรับามนั้น” พษ์ัใ่อนะนั่รอเียบๆ พอไ้เวลาเ็อิน มน็เินลาระเป๋ามา่อิว พอเรียบร้อย็เินมาลาพ่อแม่อัวเอ
“นีอุพ่อ หนู้อูแลัวเอนะรับ ใรให้อะไรอย่าเอามาินนะลู” พษ์บอับลูสาว
“ไ้เลย่ะุพ่อ ไม่ินอนแปลหน้า่ะ” มนยิ้มหวานบอพ่ออัวเอ
“น้อมนปี 2 แล้ว่ะ พษ์พูยัับุยอยู่ับน้อแนน” เนยบ่นสามี
“็ริรับ ไปลูุพ่อเินไปส่รโน้น” พษ์บอ่อนะเินนำไป เาส่ไ้มาสุแ่ไหนเา็ะทำแ่นั้น
“เี๋ยวน้อมนะไปื้อิมโทรศัพท์่อน่ะยัไม่เ้า่ะ” มนบอออมา
“ั้นเี๋ยวพวเราลับเลยนะลู” เนยบอับลูสาว่อนะลาสามีลับบ้าน อยู่นานไม่ไ้สามีเธอนะ พอพ่อแม่ลับามน็เินมาั้นที่ายิมโทรศัพท์แ่ระหว่าเินสสัยเธอไม่ระวั เธอเินไปนผู้ายนหนึ่เ้าอย่าั
“อโทษรับ” เสียอโทษ้วยสำเนียแปลๆ พูออมา้วยวามใ
“ไม่เป็นไร่ะ” มนานรับเพราะเธอเอ็เินไม่ทันมอเหมือนัน
“โอ๊ย” มนพยายามะลุึ้นแ่เธอ็้อทรุลไปอีรั้เพราะวามเ็บ
“So sorry” เสียรี๊ลบเสียอโทษหมเลย มนสสัยว่าเิอะไรึ้นเธอ็เลยเยหน้าึ้นมามอ
“พี่อนินเหรอะ” มนถามออมา้วยวามใ พอหนุ่มหล่อทำหน้าๆ เธอ็เลยเปลี่ยนมาพูเป็นภาษาอัฤษ
“ใ่รับ พี่อโทษรับ” อนินทำหน้าเื่อนๆ บอออมา
“ไม่เป็นไร่ะ หนูเินไม่ระวัเอ” มนบอ่อนะพยายามลุึ้นมาอีรั้แ่็เหมือนเิมรั้นี้เธอ็ทรุายไปนั่ลับพื้นเหมือนเิม
“เี๋ยวพี่่วยรับ” อนินบอ่อนะประอมนมาหาที่นั่
“พี่อูหน่อยรับ” อนิน้มลู้อเท้าที่เป็นรอยแ
“ไม่้อ่ะ นไทยเาถือ” มนรีบึาออมาแ่หนุ่มหล่อับไว้่อนเธอ็เลยยับหนีไปไหนไม่ไ้
“วันนี้ะเินทาไ้ไหมรับ” อนินเห็นพาสปอร์ในมืออสาวสวย เา็เลยถามออมา้วยวามเป็นห่ว
“ไ้สิะ เี๋ยวใหุ้หมอปมพยาบาลเบื้อ้นให้แล้ว็เินทาไ้แล้ว่ะ” มนบอ่อนะอวาม่วยเหลือาพนัานที่อยู่ใล้ๆ เธอเรใหนุ่มรหน้า แฟนลับอเามารับเ็มสนามบินเลย
“พี่นเธอ เี๋ยวพีู่แลเอรับ” อนินิออมา
“หนูเินไม่ระวัเอ่ะ หนูื่อน้อมน หลานุน้าเนย์ น้อสาวพี่มีนา” มนยิ้มเื่อนๆ บอออมา
“ถามริรับ” อนินทำหน้าใอย่าเห็นไ้ั
“ริๆ ่ะ หนูไม่รบวนแล้ว่ะ หนูสามารถ่ะ” มนยิ้มหวานบอ
“ไม่ไ้เลยรับ” อนินปิเสธ่อนะามเรียินเฮมาุยใล้ๆ ไม่นานินเฮ็วิ่หายไปแ่เายัยืนรออยู่ที่เิมนระทั่มีรถเ็นมา อนิน็่วยประอมนึ้นนั่ีๆ
“หนู้อไปื้อิมโทรศัพท์่ะ เี๋ยวไม่ทันึ้นเรื่อ” มนไม่รู้ว่าหนุ่มหล่อเ็นรถเธอไปไหน เธอ็เลยหันมาบอ
“ไปหาหมอ่อนนะรับ เี๋ยวพี่ให้นไปื้อมาให้” อนินบอ่อนะเินามผู้ัารส่วนัวไป
“แบบนี้เินทา่อไม่น่าะสะวรับ เินทาับใรรับ” แพทย์ประำสายารบิน AAA ถามออมา
“น้อมนเินทานเียว่ะ” มนอบลับทันที
“ถ้าแบบนี้หมอยิ่ไม่แนะนำรับ” แพทย์บอออมา้วยน้ำเสียหนัแน่น
“ไ้่ะั้นเี๋ยวน้อมนใหุ้พ่อพาไปเอเรย์ที่โรพยาบาลเรา่ะ มันเ็บ” มนบอออมา
“มน้อเินทาไปไหนรับ เี๋ยวพี่ื้อั๋วเรื่อบินใบใหม่ให้รับถ้าหมอบอแบบนี้ยัไ็บินไม่ไ้แน่นอน พี่รับผิอบเอรับ” อนินถามออมา้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไร่ะ หนูน่าะหายไม่ทัน่ะ หนูะไป KKK ่ะไปวันเิอาารย์โอา” มนหันมาบออย่าเ็ๆ แ่หนุ่มรหน้ามีอาารใอย่าเห็นไ้ั
“อาารย์ให้มนเ้าพบเหรอรับ” อนินถามรๆ
“ให้่ะ หนูศิษย์รัเลย่ะ” มนอบลับแล้ว็โทรศัพท์หาพ่ออัวเอ
//“ุพ่อะ น้อมนล้มาเ็บไป KKK ไม่ไ้แล้ว่ะุหมอไม่แนะนำให้ึ้นเรื่อ ุพ่อมารับไปโรพยาบาลหน่อย่ะ เินไม่ไ้เลย อนนี้ปวึบๆ เลย่ะ”// มนบอรวเียวให้บไปเลย
//“ไ้รับ”// พษ์ไ้ยิน็หาทาลับไปสนามบินอีรั้
“ลูล้มรับ ลูไม่ไป KKK แล้ว เนยโทรแ้น้อายหน่อยรับ” พษ์บอภรรยาอย่าร้อนใ
“ไ้เลย่ะไปล้มอีท่าไหน็ไม่รู้” เนยบ่นแ่็โทรศัพท์บอหลานายไว้่อน ส่วนมนพอเรียบร้อย็ะแยับหนุ่มหล่อ
“เี๋ยวุพ่อมารับแล้ว่ะพี่อนินไปทำาน่อไ้เลย่ะ แฟนลับรอเ็มสนามบินเลย่ะ ปิุพ่อะมารับรประู 9 ่ะ” มนบอออมา
“โอเรับ” อนินพอเห็นว่ารนี้เรียบร้อยเา็เ็นรถมนออมา
“พี่อนินะพาหนูไปไหนะ” มนถาม้วยวามใ
“ไปรประู 9 ไรับพี่็้อออรนั้นเหมือนัน” อนินบอ่อนะเ็นรถไปเรื่อยๆ ระหว่าทาเา็ทัทายแฟนลับอยู่ลอเวลา
“รออยู่ับพี่ินเฮนะรับ ถ้าพ่ออมนมาถึเี๋ยวให้ินเฮพาไปส่ที่รถรับ” อนินย่อัวมาุย้วย แ่มนแทบะฟัหนุ่มหล่อไม่รู้เรื่อ็เสียรี๊อแฟนลับัลบหมเลย
“อะไรนะะ” มนะโนถาม อนิน็เลย้อยับเ้ามาบอใล้ๆ เสียแฟนลับัยิ่ว่าเิมอี
“โอเ่ะ พี่อนินไปเลย่ะ” มนพอะฟัรู้เรื่ออยู่บ้า็เลยรีบยมือไหว้ลา หนุ่มหล่อหันมาุยับผู้ัารส่วนัวอัวเออีรั้่อนะเินมาทัทายแฟนลับที่รออยู่เ็มสนามบิน พอทัทาย้านในเสร็แล้ว อนิน็เินออมาทัทายับแฟนลับที่นั่รออยู่้านนอ เาเินวนไปเวียนมาั้หลายรอบเพื่อะให้แฟนลับไ้เห็นเาอย่าทั่วถึ
“ผมะไปโรพยาบาลับมนนะรับ” อนินระิบบอหัวหน้าาร์ระหว่าที่เินอยู่
“ไ้รับ” หัวหน้าาร์านรับ่อนะเินามไปเรื่อยๆ วันนี้อนินเอร์วิสแฟนลับนานนระทั่เห็นินเฮโบมือให้ เา็เลยรีบโบมือลาแฟนลับแล้วเินมาหา
“รถมาแล้วเหรอรับ” อนินเินเ้ามาถาม
“โน่น่ะ ันสีาว่ะ” มนี้ใหู้ อนินเห็น็เลยเินมาเ็นรถนเ็บ้วยัวเอ
“ผมอนินรับ ผมเป็นนนมนนเ็บเอรับ อามไปโรพยาบาล้วยนะรับ พี่เนย์ฝาอมาให้้วยรับ” อนินบอออมา
“ั้นึ้นมาเลยลู” เนยเห็นแฟนลับเยอะแยะ เธอ็เลยเรียให้หนุ่มหล่อึ้นมา ส่วนพษ์นะไม่ไ้ฟัอะไรเลย เาอรถไ้็เินอ้อมมาูลูสาว
“น้อมนเ็บรนี้่ะุพ่อ” มนรีบี้ใหู้ พษ์มีอาารหุหิอย่าเห็นไ้ั เาอุ้มลูสาวึ้นไปนั่ในรถแบบไม่สนใใร อนิน็เลยเินอ้อมมานั่อีฝั่หนึ่
“ผมอโทษรับ” อนินเห็นท่าทีอพษ์็้อรีบอโทษอีรั้
“วันหลัระวัหน่อยแล้วัน น้อมนบออาารย์โอารึยัลู” พษ์บอ่อนะวนลูสาวุย เาไม่อยาะเสวนาับหนุ่มหล่อนานเี๋ยวเผลอ่าออมา
“ยัเลย่ะ เมื่อี้ที่สนามบินเสียัมา่ะ ุยไม่รู้เรื่อ่ะ” มนบอ่อนะโทรศัพท์หานไล
//“ำลัะเินทาเหรอะ”// อาารย์โอาถามับลูศิษย์
//“หนูเิอุบัิเหุนิหนึ่่ะ ุพ่อับุแม่พึ่มารับที่สนามบินำลัะไปโรพยาบาล่ะ หนูล้ม่ะาเ็บเินไม่ไ้เลย่ะ หนูไม่ไ้ไปานวันเิอาารย์แล้วนะะ เสียใไม่ไ้เอเพื่อนๆ ้วย”// มนทำเสียเศร้าบอออมา
//“แล้วเป็นอะไรมาไหมะ”// อาารย์โอาถามออมา้วยวามใ
//“น่าะแ่้อเท้าเล็่ะแ่เินไม่ถนั ุหมอที่สนามบินเลยไม่แนะนำให้เินทานเียว”// มนบ่นออมา
//“ไม่เป็นไร่ะ เทอมหน้าอาารย์็บินไปสอนั้ 2 อาทิย์เี๋ยวเราเอันที่ไทย่ะ”// อาารย์โอาบอออมา
//“หนูเรียมุสวยะใส่ไปอวอาารย์้วย่ะ เสียาย”// มนยับ่นไม่เลิ
//“ไม่เป็นอะไรมา็ีแล้ว่ะ ถ้าเพื่อนๆ อมนมาถึเี๋ยวอาารย์บอให้นะะ ไว้รวมัวันที่ไทย็ไ้่ะเบื่ออาาศหนาวที่นี่แล้ว เี๋ยวอาารย์ะหนีไปหาแรบันาลใที่ไทย”// อาารย์โอาบอออมา
ความคิดเห็น