คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : มาคอนโด
บทที่ 7
มาอนโ
//“ลอู ทวไม่ไ้เื่อใแ แ่ทวเื่อใไอ้ปราย มันรู้ว่าทวรัมันมาแ่ไหน มันไม่ทำทวเสียใหรอ”// เ้มบอแล้ว็ัสายทิ้ไป
“ไม่เสียัวให้เาสิะุทว เาเ็ว่า เาทิ้ไปีบเ็ม.ปลายหละายเลย่ะ” ปรายับแนเ้มแล้ว็บอออมา
“อบใที่ิไ้ลู ไปบอพ่อแม่แไปว่าทวอนุาแล้วเผื่อมันะห้ามปราม” เ้มอออมา ปราย็เลยเินลับไปบ้านอัวเอ
“ุพ่อุแม่ะ” ปรายเรียหา่อนะเล่าให้ฟั
“เอาามทีุ่ทวัสินใเลยลู” เป้บอลูสาว
“ใ่่ะ” วายเอ็ไม่่าัน
“ไ้เลย่ะรับรอลับมาไม่สึหรอแน่นอน่ะ เี๋ยวเรียมอาหารไปทำให้ว่าที่สามีินะหน่อย เาะไ้หลหัวปัหัวปำ ั้นน้อปรายไปอนโเบสท์วันเสาร์นี้นะะ” ปรายหันมาบออีรอบ สอนผัวเมีย็ูไม่ทุ์ร้อนอะไรลูสาวอพวเา็อนุาามนั้น ปรายไ้ำอบ็ลับมาหาเ้มอีรั้
“ุพ่อับุแม่บอว่าุทวว่าไ็ว่าั้น่ะ” ปรายรีบระิบบอ
“พ่อแม่แนี้นะ ไม่วรมีลู 2 น วรมีลูสั 10-20 น เลี้ยลูแบบนี้นะใรๆ ็เลี้ยไ้” เ้มบ่นออมา สอนผัวเมียที่เินามลูสาวมา็พาันอมยิ้ม พอเ้าวันันทร์ปราย็ไปเรียนามปิ มาวุ่นวาย็อนเย็นวันศุร์้อเรียมผั เรียมเรื่อปรุไปอนโอเบสท์ เธอเรียมอเสร็็รีบเ้านอนพรุ่นี้้อลุมาเรียมอส่อ
“วันนี้ให้ลุแไปส่นะลู” เ้มบอออมา เาะไปส่เอถึที่็ะยัไๆ อยู่
“เี๋ยวพี่มิ้นับพี่มีนไปส่่ะพอีรอบนี้เรื่อปรุเยอะ่ะ รอบหน้า็นั่รถไฟฟ้าไปไ้แล้ว่ะ น้อปรายเลยไม่ไ้ให้เบสท์มารับ” ปรายบอออมา
“ไ้ลู” เ้มานรับ่อนะับไหล่ทั้สอ้าอปรายเพื่อะให้หันมาสบาับเา
“ไม่ทำแน่นอน่ะุทว” ปรายบอทั้ที่เ้มยัไม่ไ้พูอะไรสัำ
“เหลนรัอทว” เ้มไ้ยิน็ึปรายมาอไว้ เาหละภูมิใริๆ แ่ละนไ้ั่ใเาสุๆ
“พี่มิ้นับพี่มีนะไปแถวๆ นั้นพอีแ่เสร็อน 1 ทุ่มนะะ รอ่อนนะะเี๋ยวลับพร้อมัน” มิ้นบอน้อสาว
“น้อปราย้อลับ่อน่ะ ้อลับไม่เิน 6 โม” ปรายบอพี่สาว
“ามนั้น่ะ” มิ้น็ไม่ิะัำสั่เ้มอยู่แล้ว
“รอลับพร้อมพี่ๆ แล้วันลู ไหนๆ ็อยู่แถวๆ นั้นแล้ว ะเสีย่ารถทำไม” เ้มเห็นว่าเรื่อนี้เา้อเป็นนัสินใเา็เลยบอออมา
“ไ้เลย่ะุทว” ปรายไ้หมอแ่เ้มสั่มาำเียว พอลันเรียบร้อยสอแฝ็พาปรายับรถออมา พอมาถึอนโ็มีสามพี่น้อมารอรับอยู่
“เออ อเยอะริ” เบบอสาวสวย
“เี๋ยวพี่มิ้นมารับอนเือบทุ่มนะะ” มิ้นระมาบอน้อสาว ปราย็ยมือไหว้อบุทันที
“ยัไม่ไ้ิน้าวเลย แ่หุไว้แล้วไอ้เบสท์บอว่าให้รอแ” เบลบอเพื่อน
“ัไปแ เี๋ยวเราทำหมูทอให้ิน่อนเอา่ายๆ” ปรายเห็นมีพี่สาวอแฟนหนุ่มอยู่้วยเธอ็สบายใไม่น้อย พอมาถึเธอ็เลฟี่ับเ้าอห้อแล้วส่ไปในรุปให่ทันที
“ให้่วยอะไรแ” เบลเินเ้ามาถาม
“แหั่นแวาับล้าผัสลัให้หน่อย เี๋ยวเราทอหมูเอ เี๋ยว่วยเ็มัวอนทำแส้ม อนนี้ิน้าวเที่ยัน่อน แส้ม้อทำหลายอย่า่วยๆ ัน แฟนเราอบินโว้ย” ปรายบอ่อนะั้ระทะทันที
“ลิ่นหอมัเลยรับ” เบสท์เินเ้ามาบอ
“สูรลับ่ะ อันนี้เพิ่มอสไปนิหนึ่่ะถ้าที่บ้านินเอะืว่านี้” ปรายบอ่อนะทอหมู้วยท่าทีล่อแล่ว
“มันเ่ัวะ” เบถามน้อาย
“็ผมบอแล้วว่าปรายทำับ้าวเ่” เบสท์บอ้วยวามภูมิใ พอหมูระทะแรเสร็สามพี่น้อ็นั่ิน้าวันอยู่ในรัวเลย
“อร่อยัเลยแ เหมือนไปินที่ร้านแพๆ เลย ทอ็รอบเียว” เบลมออมา
“สูรเียวับโรแรมเลยนะโว้ย” ปรายบอ้วยวามภูมิใสามพี่น้อนี้ินุริๆ ระทะเียวไม่พอ
“เราว่า 1500 น่าะไม่พอหรอ” เบลบอับสาวสวย
“พอแ สบายมา ทำเอถูว่าื้อินเยอะ ผันี้็อที่บ้านไม่เสียเินสับาท” ปรายบอ่อนะปูระาษแล้ว็เริ่มเรียมทำแส้ม่อ สอสาว็อยู่่วยลอ
“ลอสัถ้วย่อนนะ ถ้าทุนอบ่อยทำหม้อให่ ินไ้หลายมื้อเลยแ่เผื่อไม่อบันะไ้หอบอลับบ้าน เสียายอ” ปรายบอหลัาแะุ้เสร็
“แลอเลย” เบอออมา ปราย็เริ่มลมือทำแส้มหม้อเล็ๆ ่อน พอเสร็็ัใส่ถ้วยมาให้สามพี่น้อไ้ิม
“แทำหม้อให่เลย ทอไ่เียวอีอย่า็ินไ้หลายมื้อแล้ว อร่อยมา” เบอออมา ปรายยิ้มาปิเลย มาอนโแฟนหนุ่มแ่มีอะไรทำร่วมับเ้าออนโแบบนี้เธอมีวามสุ เพราะเธอเป็นนอบเ้ารัวอยู่แล้ว เ้มอบพาเธอมาลุอยู่ในรัวบ่อยๆ
“เี๋ยวรอมันเย็นแล้วัใส่ถุไว้ินนะะ เอาแบบพอีิน” ปรายบอ่อนะูถุและยารัถุแให้สามพี่น้อู
“แเรียมพร้อมัว่ะ” เบลม่อนะ่วยเ็บวารัว
“ยัๆ แ ยัไม่เสร็ เราะทำหมูฮ้ออีอย่าหนึ่ เบสท์อบ้อุ๋นนานว่าหมูสามั้นะเปื่อย” ปรายบอออมา
“แทำเป็นเหรอ” เบลถาม้วยวามใ
“ทำเป็น แ่วยหั่นหมูสามั้นหน่อย เอานาเท่าๆ ันนะ เอานาแ่นี้พอ” ปรายบอ่อนะหั่นใหู้ สอสาว็เ็มใเป็นลูมือให้ปรายสุๆ ส่วนเบสท์ไม่้อพูถึ วันนี้มีแ่อาหารโปรอเา เาหน้าบานนไม่รู้ะบานยัไแล้ว
“ุมาำสามเลอ ให้เาหน่อย่ะ” ปรายอวาม่วยเหลือ เบสท์็รีบเ้ามา่วยทันที
“เฮ้ย สนุัเลย แถมมีับ้าวินไ้อีั้หลายวัน อบในะปราย” เบบอแฟนอน้อาย้วยรอยยิ้ม
“อาทิย์หน้าอยาะินอะไระ” ปรายถาม่อนะเินออมานั่พัรห้อรับแ เบสท์็เินมานั่ใล้
“เี๋ยว่วยิ เอาไปเินอาทิย์หน้านละ 500 เท่าเิม” เบบอ่อนะยื่นเินให้ ่อนรับปราย็ยมือไหว้อบุ เบยอมรับว่ามีแอบใเล็น้อย
“ูหนััน” พอเห็นว่าไม่มีอะไรทำเบล็เปิโทรทัศน์เพื่อหาภาพยนร์ู พอไ้เรื่อที่ถูใอนนี้ทุสายา็ับ้อมาที่โทรทัศน์ เบสท์็นั่บไหล่แฟนสาวไป้วยูโทรทัศน์ไป้วย ระหว่านั้นปราย็ลุึ้นมาูหมูฮ้อเป็นระยะๆ เี๋ยวไหม้
“อะไรวะ 6 โมแล้ว ิน้าวันไอ้ปรายะไ้ไม่้อแบท้อไปินที่บ้าน” เบวน สาวๆ ็เลย่วยันเรียมอาหาร
“อร่อยทุอย่าเลย อาทิย์หน้าเอาหมูฮ้ออีนะแ มันใ่เลย” เบลบอับแม่รัวให่
“ัไปแ มันไม่ยาเลย แ่นานเยๆ ไฟแร็ไม่ไ้เี๋ยวไหม้” ปรายบอ่อนะนั่ิน้าวอย่าอารม์ี พอเือบทุ่มสามพี่น้อ็ลมาส่ปรายที่ใ้ึ
“ไม่ไ้เ้าห้อเบสท์เลย่ะ” ปรายรายานอย่ารู้ใ
“อบุนะะ” มิ้นอบรับน้อสาว้วยรอยยิ้ม่อนะับรถพาลับบ้าน
“มาโน่นแล้ว” เ้มนั่รออยู่พอเห็น็บอประมุอบ้าน
“น้อปรายลับมาแล้ว่ะ วันนี้ทำับ้าวทั้วัน อไปอาบน้ำแปบนะะ ัหมูฮ้อมาใหุ้ทวนิหนึ่่ะ ุทวลัวไม่ไ้ทำริ ทำมาแอบอิน นี่ใรน้อปรายนะะ น้อปรายรู้หมแหละว่าุทวิอะไร” ปรายแว่อนะเินเ้าไปในรัว
“เฮ้ย” เ้ม็ไ้แ่ถอนหายใแ่ลับเป็นท่านที่หัวเราะอบใเสียั ทำธุริมาั้หลายสิบปี เ้มนิ่นู่้าเาใไม่ถูแู่สิมาถูปรายอ่านเมานานี้ นสนิทเาฝีมือไปเยอะเลย
“เ็มไปหน่อยนะะแล้ว็ิ้นให่ไปนิ่ะ ลูมือยัมือไม่นิ่่ะ” ปรายบอะเอาอาหารมาเสิร์ฟ
“็อร่อยีนะลู” เ้มิม่อนะบอออมา
“น้อปรายไม่ไ้เ้าห้อเบสท์เลย่ะุทว” ปรายลับมาาล้าไม้ล้ามือ็เยาอยู่รไหล่ว้าอเ้ม่อนะบอออมา พอเธอพูบเธอ็หอมแ้มเ้มไปหนึ่ฟอให่
“มันน่ารัแบบนี้ไรับ ผมเลยไม่อยาเห็นน้ำาอมันเลยสันิ” เ้มบอับประมุอบ้าน
“แีนน้อปรายร้อไห้ออะบ่อย” ท่านิออมา
“มีน้ำาเพราะวามหวัี ับมีน้ำาเพราะประส์ร้ายวามรู้สึเ็บมัน่าันรับ ผมไม่อยาะให้มันมีน้ำาเลยสัหย” เ้มบอ่อนะมอาม ูสิพออยู่ับพี่น้อ็เล่นันอย่าับเ็น้อย แบบนี้ะไปสู้โลภายนอไ้ยัไ
“น้อปรายไปูน้อๆ อ่านหนัสือนะะ น้อๆ อ่านันหมเลย พวเรา็เลยะไปนอนบ้านุทว่ะ ะไ้ไม่เปลือไฟ เี๋ยวน้อๆ ามไปอีหลายน่ะไป่อนนะะเี๋ยวไม่มีที่นั่” ปรายวิ่มาบอ่อนะไม่รอำอบาเ้าอบ้าน เธอวิ่ออไปแล้ว
ความคิดเห็น