คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กลับบ้านใหญ่
บทที่ 6
ลับบ้านให่
“หนูไม่รบวนหรอ่ะ เี๋ยวไอ้ป๊อป ไอ้มินทร์มัน่าหนูายเลย มันบอว่า้อให้หนูเารพพี่พลมาๆ หนูไปนะะ” รินลนีบอ่อนะยมือไหว้ลาอย่าน่ารัแล้ว็วิ่หายเ้าไปในหอพัเลย พลเห็นว่าภาริเสร็สิ้นแล้ว็เลยวนรถออมา
“ใรวะ หน้าแมุ่้นๆ” พลบอ่อนะอโทรศัพท์ถ่ายรูปไว้นิหนึ่ มัน้อใ พอไ้รูปเา็ับรถรไปบ้านให่ทันทีแ่ระหว่าที่เาับรถ ภาพอผู้ายนนั้น็ามหลอหลอนเาอยู่ ยิ่ิไม่ออมัน็ะยิ่หุหิใ เามาเลิิ็อนับรถเ้ามาในบ้านให่แล้ว
“นหล่อมาแล้วรับ” พอมาถึบ้านให่พล็ไประโอแม่อัวเอทันที
“ทำไมใส่แว่นหละลู” เนยถามลูาย้วยวามสสัย
“าแห้รับ็เลยเปลี่ยนใส่แว่น” พลบอออมา เนย็เลยไม่ไ้ถามอะไร่อ ปิลูายอเธอใส่แว่นเพาะอน่อนนอนแ่วันนี้เาใส่ั้แ่หัววันะไม่ให้เธอถามไ้ยัไ
“ไปราบุาทว ุยายทว่ะ” เนยบอ่อนะูมือลูายเินเ้ามา
“เห็นไหมัน็ว่าน่าะน้อพล เินเ้าไปทาหลับ้านหละสิ้อไปหาแม่อเา่อน” ท่านหันมาุยับู่ีวิ
“าเ็บเหรอลู ใส่แว่นนะ” ท่านเห็นัๆ ็ถามออมา
“าแห้รับุาทว” พลบอ่อนะ้มลราบทั้สอท่านที่นั่อยู่ใล้ๆ ุยไปไ้ไม่นานเมย์็ลมาเอ
“าเป็นอะไรลู” เมย์ถาม้วยวามเป็นห่ว
“เี๋ยวน้อพละโทรไป่าไอ้นที่มันให้น้อพลใส่แว่นรับ เป็นเรื่อเป็นราวเลย” พลบ่นออมา้วยรอยยิ้ม
“ผู้หิรึว่าผู้ายะ” เนยถาม้วยวามอยารู้ ถ้าเธอำไม่ผิเธอไ้ยินเสียนในรถที่มีทั้ผู้หิแล้ว็ผู้าย
“ผู้หิรับ รุ่นน้อเพื่อนไอ้ป๊อปับไอ้มินทร์” พลบอออมาอย่าไม่ิอะไร แ่เนยนะาลุวาวเลย
“อะไรรับ” พษ์สสัยในท่าที็เลยระิบถามภรรยา
“ั้แ่เลิบับิว พษ์เยเห็นน้อพลใส่แว่นให้ผู้หินไหนเห็นไหมะ เาอบบอว่าเาใส่แว่นแล้วไม่หล่อ เาไม่ล้าใส่แว่นให้ใรเห็น แว่นเาหนาเาไม่มั่นใในัวเอ” เนยบอับสามี
“ริ้วยรับ ไอ้พลมัน็ไม่รู้ัวนะ้อให้แม่มันสะิบอ” พษ์ไ้ทีบ่นออมา เนยไ้ยิน็้อนวับเลย
“เี๋ยวเริ่มอบนเหนื่อยแหละ อโทรไป่าไอ้นบอให้ใส่แว่นหน่อย” พลบอ่อนะโทรศัพท์หานที่บอให้เาถออนแทเลนส์
//“พี่พล หนูุยไม่ไ้่ะ มีนมาเฝ้าอยู่หน้าห้อเี๋ยวเารู้ว่าหนูอยู่ในห้อ ถ้าไม่ใ่พี่พลนี้หนูไม่รับนะะ”// รินลนีบอออมา
//“นาห้ออัวเอยัไม่ปลอภัยอีเหรอวะ”// พลถามออมา้วยวามใ
//“ใ่่ะ แม่ื๊อสุๆ แ่นี้นะะ”// รินลนีบอแล้ว็อวาสายไป
“มีอะไรลู” เนยยับมาหาลูายทันที
“รุ่นน้อรับ โนนามื๊อะให้เป็นเมียน้อย น้อพลุ้นๆ หน้าผู้าย น้อพลเลยแอบถ่ายรูปไว้รับ” พลบอ่อนะเปิโทรศัพท์ใหู้
“่ะ” เนยรับำแ่นั้นเธอไม่ไ้พูอะไร่อ พล็เลยเลิสนใหันไปุยับนอื่น แ่พอลับาลูาย เนยรีบเินไปหาสามีทันที
“ไอ้พล” น้ำ้าวเรียหาาิสนิท พวเาเป็นสอหนุ่มที่รุ่นเียวัน็เลยสนิทันมา
“อะไรอมึวะ” พลเินเ้ามาถาม
“ูเห็นมึอัพเฟสมีสาวแปลหน้าอยู่นหนึ่ เี๋ยวนี้มึให้สาวร่วมเฟรมถ่ายรูปแล้วเหรอวะ” น้ำ้าวถาม้วยวามสนใ
“นไหนมึ ูพาธีราไป เธอลับั้แ่วันแรแล้ว ะมาบ้านให่ับู ูไม่ให้มา อนะลับูเลยส่ลับแม่เลยูโทรไปะถามว่าถึบ้านยัไม่รับสายู พอพนัานมาบอว่าส่เรียบร้อยแล้วู็เลยไม่โทรหาอีเลย บ่าว” พลเล่าให้ฟัหมทุเรื่อ
“เหรอูนึว่าู่าว นี้ผู้หินนี้สเป็มึเลย ูรู้ แ่ัวเป็นแบบนี้มึอบ เ็ี่นิๆ พอน่ามอ ไม่หวือหวานน่าเลีย” น้ำ้าวบอออมา
“นไหน ส่วนมา็แฟนรุ่นน้ออูทั้นั้น” พลสสัย น้ำ้าว็เลยเปิเฟสบุ๊ใหู้
“เพื่อนไอ้ป๊อปับไอ้มินทร์ นอนห้อเียวัน้วย เพื่อนลุ่มเรียนอพวมัน” พลเห็น็บอออมา
“อ้าวเหรอ ู็นึว่าู่าว” น้ำ้าวพอรู้็ไม่ถาม่อ
“น่ารัเหรอมึ” พลอยู่ีๆ ็ถามออมา
“ในสายาู เมียูน่ารัสุโว้ย แู่เห็นเป็นสเป็มึไ ูเลยถามู” น้ำ้าวบอออมา
“ไอ้ศร เอามันไปไลๆ ิ วนีนิบหาย” พลไ้ยิน็เรียศรให้มาเอาน้ำ้าวไปารนี้
“สอหนุ่มนี้มีเรื่อุยันไ้ลอนะลู” ท่านหันมาบ่นับเนย
“่ะุาทว สสารแ่ศรถูน้อน้ำ้าวหอบมานอนับน้อพลบ่อย เห็นว่า้อทำเล่มบั้แ่ปี 4 เทอม 1 ทำเล่มบศรยิ่้อมา่วย ทำานไป้วยเรียนไป้วยบ 4 ปี็ไม่น่าเลีย่ะุาทว” เนยบอออมา
“ใ่ลู ให้เามีสัมเยอะๆ วัยที่เรียนนะเามีวามสุที่สุแล้วไม่้อแบรับอะไร เหนื่อยแ่สอบ” ท่านบอออมา
“รายนี้น่าะสัมเยอะเินไปรับุาทว ทั้พี่ ทั้เพื่อน ทั้รุ่นน้อเ็มไปหม” พษ์บอ้วยรอยยิ้ม
“เาใป้ำน็เลยอบเ้าหา” ท่านบออย่ารู้นิสัย
“ใ่รับ อย่าใป้ำนสร้าเรื่อแล้วันรับ ผมไม่เอาไว้แน่ น้อพลรู้ี” พษ์ถือโอาสออนุาท่าน เพราะูแล้วนบ้านนี้ะเ้า้าลูหลานน่าู
“ถูผิว่าไปามเนื้อผ้าลู” ท่านบอ่อนะนั่มอหนุ่มๆ ุยัน ว่ะโว้ยมาเ็มแ่พอหลานๆ เินมา็เปลี่ยนสรรพนามันแบบอัโนมัิ พลอยู่บ้านให่นถึวันอัารที่เป็นวันเิเา เาับารับประมุอบ้าน่อน พอเรียบร้อยผู้ให่็ให้ศีลให้พรามธรรมเนียม
“เมื่อไระพาสาวมาราบาทวหละลู” ท่านถามออมา
“ไม่เอารับ ี้เียูแลัวเอยัูแลไม่ไ้เลยรับ เลี้ยหลานๆ ไปเรื่อยๆ แบบนี้ีแล้วรับ ทุวันนี้ยัเรียุแม่รับๆ อยู่เลย อิอิ” พลสารภาพออมาามร
“ามใลู ีวิใรีวิมันแ่านาร้อทำนะลู ถึะไม่แ่านมีรอบรัวแ่็้อทำานเหมือนเิม” ท่านถือโอาสสอน
“สมบัิะยให้ลูพี่นนับน้อมนหมเลยรับ” พลทะเล้นบอ
“เี๋ยวาทวะรอูว่าะมีไหม” ท่านบอ่อนะ้มลมาหอมอย่ารัใร่
“ุาทว้อสุภาพแ็แรนะรับ ถึน้อพละไม่มีเหลนให้เลี้ยแ่พี่น้อนอื่นมีเยอะรับ ไม่้อหวัาน้อพลนะรับ น้อพลไม่อยาแ่านอยาอยู่ับุแม่ไปเรื่อยๆ มีวามรัแล้วมันเ็บรับ น้อพลไม่อบมี” พลสารภาพออมาามร
“เรื่ออิวมัน็ั้แ่ปี 1 แล้วนะลูะฝัใอะไรนัหนา” ท่านถามออมา
“เ็บนยาเลยรับ ไม่เอาแล้วรับ” พลรีบปิเสธ
“ามใลู” ท่านไ้ยินแบบนี้็ไม่ิอะไร่อ พอราบประมุอบ้านเรียบร้อยพล็ยับมาราบพ่อแม่อัวเอ
“ุแม่ะไม่ไ้หลานริๆ เหรอะ” เนยถามออมา
“ไม่ไ้หลานรับแ่ไ้ภาระมาว่าหลานอีรั้ นนนั้นือน้อพล 555 มีน้อพลนเียว็ทแทนหลานไ้เป็นสิบๆ นแล้วรับวุ่นวายสุๆ” พลบอออมา
“แห่แหละ แ่เรื่ออนแทเลนส์แยัโทรมาหาแม่แเลยไอ้พล” พษ์แล้บ่นออมา
“ถู้อแล้วรับผม ไม่้อหวันะรับ บแล้วะทำานแล้ว็ะเป็นหนุ่มโสไปเรื่อยๆ รับ” พลบอ่อนะยับมาอทั้สอนไว้
“อย่ารับไม่เอาริๆ” พลยมือบอาอเา่อนเลย
“แม่ลาริๆ ไม่เอา็ไม่เอาลู” เวย์บ่นออมา่อนะึหนุ่มหล่อมาอ
“ุยายอให้สุภาพแ็แรนะลู” นัท็ให้ศีลให้พรไปามปิ ส่วนเมย์ับวา็ะนานนิหนึ่ พอผู้ให่รบ็มาทาพี่ๆ
“พี่นนรับ น้อพลอหลานมาเป็นลูสันนะรับ ทำให้หน่อย” พลเห็นว่าวันเิอเาปีนี้มีแ่นพูเรื่อนี้เา็เลยอออมา
“พี่นนุยับที่รัไว้ว่าะมีันแ่ 2 นรับั้นเี๋ยวยนที่ 2 ให้นะรับ” นนยิ้มหวานบอออมา
“เห็นไหมรับแ่นี้รอบรัว็สมบูร์แบบในวิถีอเราแล้ว แ่ไป็ให้เป็นภาระพี่นนับน้อมนพาไปหาหมอรับ” พลบอับผู้ให่ทุน
“ามใลู มุ่มั่นนานี้็ไม่มีใระั้าน เรียมารไว้หมแล้ว” ท่านถือโอาสบอนอื่นๆ ไป้วย
“ไม่ถามอีแล้วนะรับ เลียวันนี้เลยนะรับ บนะรับเราไม่พูถึประเ็นอ่อนไหวแบบนี้บ่อยๆ รับ” พลทะเล้นบอออมา
“โอเ่ะ พวเราไม่ถามน้อพลแล้ว่ะ เลียหมทุอย่าแล้ว” เนยทำหน้าที่อบลับลูาย
“ีลรับทุน” พลไ้ยินำอบ็ยิ้มหวานเลย
“ไปเรียนเถอะมั่ลู เี๋ยวะสาย” เมย์บอะที่หนุ่มหล่อเ้ามาราบเธอ
ความคิดเห็น