คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ช่วงปรับตัว
บทที่ 4
่วปรับัว
“ผมไปเลือเรียนเ็บหน่วยิไว้รับ เรียนนละสาาับปรายแ่เรียนมหาลัยเียวันรับ พอผมบม.6 ผม็เอาหน่วยิที่เรียนไ้เทียบโอนแล้วผม็เรียน่อปี 3 เลยเห็นไหมรับ ผมบพร้อมปรายเลย ราวนี้ไม่มีปัหาเรื่อบมหาลัยไม่พร้อมันแล้ว ุทวัปัหาเรื่อนี้ไปไ้เลยรับ” เบสท์ระิบบอ
“ทวถามริๆ แล้วมึะไหวเหรอวะ” เ้มถามลับมารๆ
“ผมแลหมทุอย่าแล้วนะรับ ีวิวัยรุ่นผมะหายไปหม เพราะผมเรียน 2 ที่ในเวลาเียวัน ปรายเรียนธุริระหว่าประเทศภาอินเอร์ ผมับพี่เบลเรียนารลาภาอินเอร์ มันอยู่นละึันรับไม่เอันแน่นอน ุทวห้ามบอใรนะรับ ไม่มีใรรู้นอาไอ้นนรับ” เบสท์ระิบบอแถมมีารหยิบใบเสร็่าเทอมมาใหู้เป็นหลัาน้วย
“ทวไม่เื่อน้ำหน้ามึเท่าไรว่ะ เี๋ยวมึไม่ไหว็เลิเรียน เอาให้รอสัเทอมแล้วัน่อยมาุยัน” เ้มแล้บอออมา
“โอเรับ” เบสท์ยมือไหว้อบุ่อนะเินไปรวมัวับนอื่นๆ เาไลน์บอสาวสวย ปราย็เลยโทรศัพท์ลับมา พี่น้อ็เลยไ้ถามไถ่วามรู้สึัน
//“แ่นี้นะรับ เี๋ยวืนนี้ผมโทรหารับ นรบแล้วรับุทวับุป้าะลับแล้วรับ”// เบสท์บอแล้ว็วาสายไป เ้มยืนมอผู้ายรหน้าอยู่นาน ลึๆ เา็อภูมิใไม่ไ้ เาไม่ิว่าเบสท์ะิไ้ไลนานี้ สสัยอายุะไม่ใ่อุปสรรแล้วแหละมั่ ถ้า่าฝ่าย่ารัและห่วใยันนานี้ เ้มลับมาถึบ้าน็มานั่รอนัศึษาใหม่อยู่รศาลาหน้าบ้าน
“ปา็่า ถึเวลา็มานั่รอนะไอ้เ้ม” ท่านเินมาแว
“็พ่อแม่มันแยแสไหมหละรับ ผมสสารมัน ทั้พี่ทั้น้อเลย เฮ้ย” เ้มบอ่อนะถอนหายใ
“เป้ไปทำาน น้อวาย็ับรถไปรับแล้วไ” ท่านแ้ัวแทน
“รับ” เ้มเ้าใแ่เา็เป็นห่ววามรู้สึอนัศึษาใหม่ เาถึไ้มานั่รออยู่แบบนี้
“ุปู่ทว ุทว วันแรื่นเ้นมา่ะมีเพื่อนแล้ว่ะ น้อปรายอาบน้ำแปบนะะ” ปรายลารถ็ส่เสียแล้ว็วิ่หายไปทาบ้านเ้ม
“เฮ้ย” เ้มเห็น็อบ่นไม่ไ้ เาเินลับเ้าไปในรัวเผื่อนัศึษาใหม่ะหิว
“หิว้าว หิว้าว” เ้มไ้ยินั้แ่ปรายยัไม่เ้ามาถึในรัว
“ยออไปเลยลู ทุนรอิน้าวพร้อมหนู” วายบอลูสาว ปราย็่วยัารให้ทันที
“ว่ามาลู” ท่านถาม่อนเลย
“มีเพื่อนแล้ว่ะุปู่ทว หิล้วน่ะมี 4 น” ปรายยิ้มาปิบอออมา
“อาารย์หละลู” ท่านยัถาม่อ
“เป็นเ้าอภาษาหมเลย่ะ ีมาเลย่ะ มหาลัยมีแลเปลี่ยนอนปี 4 น้อปรายไม่ไปหรอ่ะไลบ้านั้ 4 เือน” ปรายเล่าไปิน้าวไป
“แลอ่อนไอ้ปรายเป็นประสบาร์ที่ี นเาไปันเยอะแยะ” เ้มิ
“ไปายที่โน่นะทำยัไะุทว เิมาไม่เยห่าบ้าน น้อปรายไม่ไปหรอ่ะ อาารย์มาสำรวน้อปรายอบไปแล้วแ่อาารย์บอว่าเี๋ยวใล้ๆ ะรวบรวมรายื่ออีทีหนึ่อันนี้บอให้รู้่อน” ปรายัสินใโยไม่ปรึษาใรเลย
“ามใ” เ้มเห็นว่าอีั้หลายปี็เลยปล่อยไป่อน
“วันนี้นอนับุแม่นะะ ุพ่อไปบิน” ปรายยิ้มหวานบอแม่อัวเอ
“ุแม่ะบินามไปหาุพ่อืนนี้่ะ” วายบอลูสาว
“ริ้วย ุแม่อยู่รอรับ-ส่น้อปรายวันแร่อน ั้นน้อปรายไปนอนับุทว็ไ้่ะ” ปรายยิ้มหวานบอ
“ไม่ให้โว้ย นอนอนโ” เ้มี้หน้าบอ ปราย็ใ่สนใวิ่ไปเาะแนี๋แล้ว็ูมือี๋เินลับบ้าน
“น้อวายฝาหน่อยนะะ เี๋ยวน้อมาร์ับรถไปส่ที่สนามบิน่ะ” วายบอ่อนะอัวไปอาบน้ำแ่ัว เ้ม็เลยเินลับไปบ้านอัวเอ
“ไอ้ปราย” เ้มเ้ามา็เรียหาเสียั ปรายลุึ้นมานั่ีๆ ทันที เธอรู้ว่าเ้มเรียเพราะอะไร
“เี๋ยวเถอะ สอนไม่รู้ัำ” เ้มเห็นปรายนอนไม่เรียบร้อย็หุหินิหน่อย ส่วนี๋ไม่้อพูถึ ลุึ้นมาูนรัเ้าไปอาบน้ำให้อารม์ี่อน พอออมาปราย็เียนโน้ไว้ว่าเธอลับไปนอนอนโ
“มันแสนรู้” เ้มบอับนรั
“น้อปรายไม่ใ่หมารับ” ี๋้อนนรั
“เหรอ โทษทีรับ” เ้มิไว้แล้วว่าออมาะสวสับเรื่อท่านั่ท่านอนเพื่อให้ปรายาสว่าแ่ไม่ทัน ปรายหนีไปแล้ว พอเ้ามาเ้ม็ทำหน้าที่ไปส่ปรายที่มหาลัย
“อบุ่ะ เี๋ยววันนี้ะให้เพื่อนๆ อยู่รอรายานัวนะะ” ่อนลรถปราย็บอ่อน เ้ม็ทำเพียพยัหน้ารับ เายัไม่ออรถเามอามปรายนเธอลับา
“ไม่น่าเื่อนะรับว่าพี่ะเลี้ยมันนโมาไ้นานี้ มันทนมือีริๆ” เ้มบอ้วยวามภูมิใ
“ไม่มีใรทำอะไรเธอไ้หรอรับ ุทำเยอะสุแล้ว” ี๋บอับนรั
“ใ่รับ วันที่ไอ้เ็พวนี้ไม่มีเรามันะไ้อยู่ันไ้ โลภายนอน่าลัว พวมันเอแ่นี้ยัน้อย” เ้มบอเหุผลให้นรัเ้าใ่อนะับรถลับบ้าน ่วที่วายับเป้ไม่อยู่ ปรายับปรา็อยู่ในวามูแลอเ้มับี๋ลอ
“มีแฟนีไหมะพี่ปราย” น้อปราถามพี่สาว้วยวามสสัย
“็ีนะะ” ปรายอบลับอย่าอายๆ
“แสว่าพี่ปรายยอมเป็นแฟนไอ้เบสท์แล้วเหรอะ” น้อปราถามอย่าอายๆ
“ยั รอเบสท์อ่อน ถ้าอนะพี่ปรายะรีบอบรับเลย่ะ ผู้ายีๆ แบบนี้เรา้อไม่ปล่อยให้หลุมือ่ะ” สอพี่น้อะหนุะหนิไม่เรใเ้าอบ้าน เ้มับี๋็อาศัยฟัเพื่อะอัปเีวิอสอสาวไปในัว
2 สัปาห์่อมา
“ุรับ” วันนี้เป็นอาทิย์ที่สอแล้วที่ปรายเปิเทอม เบสท์บุไปหาถึที่ึะเลย
“ุมาไ้ไะ” ปรายยิ้มหวานถามออมา
“ผม็มาหาุไรับ วันนี้วันันทร์ไม่มีรับน้อใ่ไหมรับ” เบสท์ยิ้มหวานถามลับมา
“ไม่มี่ะ ุมารู้ัเพื่อนเา่ะ นนี้ื่อไอ้ริ อีนื่อไอ้ธิา ไอ้ศาลับไปแล้ว” ปรายบอออมา
“นนี้ใ่ไหมแ ที่โทรหาแ เ้า ลาวัน เย็น” ริรินทร์ยิ้มอายๆ ถามับเพื่อน
“ะใรหละ” ุลธิารีบอบให้
“ใ่แล้วรับพี่ ผมฝาหน่อยนะรับห้ามใรีบนะรับ” เบสท์รีบบอ่อนะแบมืออระเป๋าอสาวสวย
“แ เราเินว่ะ เ็ม.ปลายับรุ่นพี่มหาลัย ือีาม” ุลธิาบอออมาอย่าเินอาย
“อย่าแวสิรับ ผมเิน” เบสท์ทะเล้นบอออมา
“ุไม่บอว่าะมา ุแม่ใล้ถึแล้ว” ปรายบ่นออมา
“ไม่เป็นไรรับ ผมออมาาโรเรียนเร็วสุไ้แ่นี้ริๆ เี๋ยวเสาร์นี้เรา็ไปิน้าวันรับ วันเสาร์รึ่วันบ่าย ีวิุเป็นอผม” เบสท์เห็นท่าทีเศร้าสร้อยอสาวรหน้าเา็ใฟูน่าู
“เี๋ยวผมนั่เป็นเพื่อนนะรับ บอพี่เบลแล้วว่าให้รอ่อนผมะลับ้วย” เบสท์บอ่อนะวนสาวสวยมานั่ที่โ๊ะใ้้นไม้
“ุโอเไหมรับ เพื่อนุ็น่ารันะรับ” เบสท์วนุย
“เาโอเ่ะ เพื่อนๆ ไม่เยอะมา ฝรั่็่ายๆ ่ะไม่ไ้เรื่อมาอะไรแล้วุหละะ มาหาเาลำบาไหม” ปรายถาม้วยวามเป็นห่ว็โรเรียนับมหาลัยห่าันั้เยอะ
“ผมไม่ไ้มาหาทุอาทิย์รับ ุอย่าทำหน้าแบบนี้สิรับ ผมลำบาีว่าิถึุนายนะรับ” เบสท์บอออมา้วยน้ำเสียอบอุ่น
“อบุนะะ” ปรายสบาบอออมา เธอเห็นถึวามอาทรให้แววาอายรหน้า็อึ้ใไม่ไ้
“รับ ผม้อมาเปิัวบ้าเป็นระยะๆ เี๋ยวใรมาีบุทำไหละรับ” เบสท์็วนุยไปหยุถึแม้ะุยโทรศัพท์ันทุวันแ่็ไม่่อยเอหน้าันมานั วันนี้เอัวเบสท์็เลยพูไม่หยุ
“ุแม่มาแล้ว” ปรายทำเสียเศร้าบอออมา
“ไม่้อทำเสียเศร้ารับ ในโรเรียนไม่มีใรน่ารัไปว่าุแล้วรับ ผมนี้หลุน่าู ผมไม่ิะีบใรเลยรับ ุไม่้อัวลเรื่อผมนะ ุั้ใเรียนนะรับ ไปรับผมเินไปส่” เบสท์บอ่อนะลุึ้นแล้วพาสาวสวยเินมารอนมารับ
“เบสท์มาไ้ยัไลู” วายเห็น็ระลมาถาม
“ใมันเรียร้อรับุแม่ ทนิถึไม่ไหวรับะาใายแล้วรับ ้อรีบมาเิมพลั่อน” เบสท์บอ่อนะเปิประูให้สาวสวยไ้เ้าไปนั่
“ทุวันเสาร์หลับ่ายโมอยืมัวหน่อยนะรับ เอาไปส่ไปเิน 6 โมเย็นรับุแม่” เบสท์ถือโอาสบอแม่อสาวสวย
“น้อปรายอุแม่แล้วลู แล้วลับ้วยันไหมะ” วายถาม้วยวามเป็นห่ว
“ลับพร้อมพี่เบ พี่เบลรับเรียนมหาลัยนี้ันหมเลย” เบสท์บอออมา
“โอเ่ะ ั้นุแม่ไปนะะ” วายบอ่อนะอัว ปราย็เลยรีบมาโบมือลา
ความคิดเห็น