คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มคุ้นเคย
บทที่ 4
เริ่มุ้นเย
“ลามา สมับที่ไอ้ป๊อปบอว่าเป็นเ็เรียน” พลม่อนะรับโทรศัพท์มาถือไว้ มือหนึ่ถือโทรศัพท์ไป้วย อีมือ็ับรถ
“มออะไร” พลสสัย็เลยถามออมา
“พี่พลเท่ัเลย่ะ วพวมาลัยฟิ้วๆ เลย” รินลนียิ้มาปิบอออมา
“วนประสาท” พลบอ่อนะับรถ่อ พอไปถึร้านยัไม่เปิเา็อรถรอหน้าร้านเลย
“ไม่ไ้อนแทเลนส์วันนี้็ไม่ไ้ลับรีสอร์หรอ” พลบอ่อนะนั่ไถโทรศัพท์รอ
“อหนู่ะ” รินลนีพึมพำบอออมา
“เออ โทษๆ พี่็ว่าทำไมหาอะไรไม่เอ” พลลืมัวรีบยื่นโทรศัพท์ืนให้เ้าอ
“พี่ไม่ใ่พวเสียมารยาทนะโว้ย มันลืมัวโทรศัพท์อยู่ที่มือ็เลยนึว่าเป็นอัวเอ” พลหันมาแ้ัว
“่ะ หนูไม่ว่าอะไร่ะ โทรศัพท์หนูไม่มีวามลับอะไรใ้ไ้่ะ” รินลนีบอออมา่อนะนั่มอไปทาหน้าร้าน พล็เลยมอามไปแ่บัเอิสาว้าๆ น่าสนใว่าบรรยาาศหน้าร้าน เา็เลยเผลอแอบมอ
“มาแล้ว่ะ หนูลไปื้อให้ไหมะ” รินลนีถามออมา
“ไม่้อเี๋ยวรู้หมว่าพี่สายาสั้นเท่าไร” พลรีบปิเสธ
“นใส่แว่นสายาสั้น็หล่อไ้่ะ ไม่เห็น้อรีบมาื้อนานี้เลย” รินลนีพึมพำบ่นออมา
“อบใที่ม พี่รู้ว่าพี่หล่อ” พลบอ่อนะลารถไป
“หล่อว่าอนใส่อนแทเลนส์อี” รินลนีบอ่อนะเผลอิถึใรอีนที่ใส่แว่นหนาแบบนี้แหละ แ่อนนี้เาะเสวยสุับแฟนอเาอยู่่ามันเถอะ
“ิอะไร เหม่อเียว” พลเ้ามาในรถ็ถามออมา รินลนีไ้ยินำถามสะุ้เลย
“พี่ถามว่าเหม่ออะไร นั่ในรถนเียววันหลัไม่เหม่อแบบนี้นะ” พลหันมาุ รินลนีไ้ยินยนิ้วไล์ให้ทันที
“อะไรวะ” พลถามไป้วยใส่อนแทเลนส์ไป้วย
“ุมา่ะ” รินลนีรู้สึี็ไม่มีใรเป็นห่วเธอแบบนี้มานานมาแล้ว
“พี่” พล้อใไม่ไ้ำอบเาไม่ับรถลับหรอ
“ไม่มีใรุหนูแบบนี้มานานแล้ว่ะ หนูรู้สึีัเลย่ะ” รินลนีบอ่อนะแบมืออแว่นอหนุ่มหล่อ เธอรู้ว่า้อเอาเ็บไว้รไหนเธอ็เลยะ่วยเ็บให้
“อยู่ับพี่ พีุ่นะไอ้น้อไม่เื่อถามไอ้ป๊อป ไอ้มินทร์ู” พลบอออมา
“มัน่าหนูยับเลย่ะ ็ัสินใไปะทันหันหนูเลย้าไปนิหนูอโทษนะะ” รินลนีไ้โอาส็ยมือไหว้อโทษ
“ีมา ผิ็ยอมรับผิ” พลหันมาม
“แน่นอน” รินลนีบอ่อนะนั่มอวิวสอ้าทาอย่าอารม์ี
“อบเหรอ” พลถาม้วยวามสสัย
“เิมาไม่เยนั่รถ้าหน้าแบบนี้เลย่ะ วิวมันีแบบนี้นี่เอนะะ นไ้นั่หน้าโีั” รินลนีบอทั้ที่ยัไม่ละสายาาวิวสอ้าทา
“ไว้เหาๆ ะโทรามให้มานั่รถเป็นเพื่อน เบอร์พี่สิโทรเ้ามา เี๋ยวพี่เมมเบอร์รินไว้” พลอออมา
“ไม่ีบนะะ หนูไม่อยามีแฟน” รินลนีหันมาบอ
“๊ะแม่นสวย ผู้ายทุน้อหมายปอ ไม่้อเอาแหละเบอร์นะ เี๋ยวามไอ้ป๊อป ไอ้มินทร์มานั่รถเล่น็ไ้” พลทะเล้นบอออมา
“เี๋ยวหนูโทรหาพี่พลเลย่ะ พี่พลเบอร์อะไร พวมันไปหนู็ไป้วย่ะ” รินลนีบอ่อนหันมาอเบอร์โทรศัพท์ พล็เลยรีบบอให้
“็แ่นี้แหละ ไว้ไปหาไอ้พวนั้นะโทรหา พวมันนิสัยีพี่อบ อยู่ับพวมันแล้วหัวเราะลอ พวมันล เอันร้านเหล้าแ่มิรภาพยัมีมาถึนทุวันนี้” พลเล่าให้ฟั
“หนูไม่เยไปับมันเลย่ะ หนูไม่มีั์รอบนี้ถ้าไม่ฟรีหนู็ไม่มาหรอ่ะ” รินลนีบอออมาามร
“อือ อิ่มัั์อยู่รบูท่าะอบนะ” พลหันมาถาม
“พี่พลไปถามู่ะ ใระไม่อบบ้าหละะ ไอ้พวที่บอไม่อบนะมันโห่ะ” รินลนียื่นหน้ายื่นาเ้ามาบอ
“พูเหมือนน้อสาวพี่เลย ปายื่นปายาวแบบนี้แหละอนเถียนะ” พลเผลอยิ้มบอออมา
“อธิบาย่ะ” รินลนีพึมพำบอออมา
“ลัวพี่เหรอ” พลเห็นท่าที็ถาม
“ลัวสิะ ไอ้ป๊อปับไอ้มินทร์มันู่หนูไว้เยอะ่ะ มันะเลิบหนูเป็นเพื่อนเลย่ะ ถ้าหนูทำพวมันเือร้อน” รินลนีบอไปามที่เพื่อนู่
“อือ อบในะะไปไหน็ไปหมประโยน์แล้ว” พลพาับวนมาถึรีสอร์็แล้บอออมา
“ำไว้เลย วันหลัเห็นเือร้อนะไม่่วยเลย” รินลนีบอ
“ล้อเล่นนิ ล้อเล่นหน่อยทำมาิริ ไอ้พวนั้นไม่ไ้บอรึไว่าพี่ปาหมา” พลหันมาถาม
“บอ่ะแ่ใระไปิ่ะว่าะเป็นริๆ” รินลนีเยหน้ามาสบาพร้อมับบอออมา
“นี้แ่าพี่ ว่าพี่ปาหมาเหรอไอ้ริน” พลหันมาถามเสียเ้ม
“่าอะไร หนูไม่ไ้พูสัำ หนูไปีว่าเี๋ยวแะแรว่านี้” รินลนีบอ่อนะวิ่หนีลารถ พล็มอามนลับา พลัารัวเอเรียบร้อย็มานั่รับแอยู่แถวๆ ริมายหา
“พี่มานั่ทำอะไรรนี้รับ” ป๊อปื่นมาเห็น็เลยเินมาวนุย
“มาสูอาาศบริสุทธิ์สิมึ ูสูวันบุหรี่าพวมึมาเยอะแล้ว” พลหันมาบ่น
“พวผม็ไปสูบไลแล้วนะรับ” ป๊อปบอ่อนะนั่รับลมทะเลเป็นเพื่อน
“มันลัว มันเลยวิ่ไปวิ่มาอยู่แถวๆ นี้มันไม่ไปไหนไลหรอ มามันับนิสัยมันผิันลิบลับ มามันแรผู้ายเลยเ้าหาเยอะ” ป๊อปวนุยถึผู้หิหุ่นีที่วิ่ผ่านไปผ่านมาอยู่รหน้าเา
“ที่บอว่ามีนมีลูมีเมียมาิพันริเหรอวะ” พลหันมาวนุย
“ริพี่ มัน็แ่ัวะแบบนี้ไ ผู้ายเลยอบ มันออำลัายบ่อยมาเลิเรียน็ไปแหละฟิเนสที่มหาลัย” ป๊อปบอ่อนะะโนเรียให้เพื่อนลับมา
“ไอ้ริน ไปิน้าวมึ” ป๊อปบอ
“เออ ูวอร์มแปบยันั่ไม่ไ้” รินลนีบอ่อนะยืเส้นยืสายอยู่แถวๆ นี้ พล็ไม่ไ้สนใอะไร เามอบรรยาาศโยรอบ็รู้สึีที่นี่สวย มาเที่ยวแล้วรู้สึีทุรั้ เาอบที่นี่็เลยมาบ่อย
“พี่ธีราหละพี่” ป๊อปถามออมา
“ไม่รู้ว่ะ เมื่อวาน่อนนอนูโทรหาแล้ว ไม่รับสาย็บีล” พลบอออมาอย่าไม่เรื่อมาอะไร
“โหสัส” ป๊อปบอ่อนะเินามไปที่ห้ออาหาร
“ินเยอะนานี้ ผอมเ้าไปไ้ไวะ” พลหันมาถามนที่ร่วมโ๊ะอาหารับเา
“ินไป่อน่ะพี่พล อีทั้นั้น ลับไป่อยไปล่ะ” รินลนีบอ่อนะนั่ทานอาหารเ้าอย่าอารม์ี เธอเินไปเินมาอยู่หลายรอบว่าะอิ่ม พออิ่มหนุ่มๆ ็ไม่ทำอะไรันเลย นั่วลเมันอยู่ในห้ออพล
“เบื่อไหมมึ” ภูมินทร์เินมาถามเพื่อนที่อยู่อีห้อหนึ่
“ีะาย พวมึไม่มาวนู้วย” รินลนีบอ่อนะนอนูวิวทะเล่อ ภูมินทร์เห็นว่าเพื่อนสบายีเา็เลยลับไปเล่นเม่อ
“รินไม่มาเหรอวะ” พลหันมาถาม
“มันบอว่ามันสุสบายีรับพี่ มันไล่ผมออมา มันะนอนูทะเล” ภูมินทร์บอ่อนะเินมาเล่นเม่อ พล็ทำเพียหันไปมอ ิรรมที่วาไว้ในารมาเที่ยวรั้นี้ไม่มีอะไรเลย อยู่แถวๆ รีสอร์ั้แ่วันมานวันลับ ินๆ นอนๆ อยู่ใล้ๆ นี้แหละไม่ไ้ไปไหนไล
“วันนี้ไปิน้าวเย็น้านอนะมึ” พลบอับรุ่นน้อ แ่ละน็เลย้อเปลี่ยนเสื้อผ้านิหนึ่ เรใเ้าภาพ
“มึนี้ใส่เสื้อหมาลอเลยนะไอ้ริน” ป๊อปเห็นเพื่อนเปลี่ยนุเรียบร้อย็บ่นออมา
“เสื้อรอป ไหนมึลอพูสิเสื้อรอป” รินลนีเินมาบ่น
“เสื้อหมา” ป๊อปบอ่อนะเินหนีออมา เา้อให้เวลาส่วนัวับเพื่อนนิหนึ่
“ไ้ไหมมึ ไอ้ป๊อป่าู ูเลยไม่มั่นใเลย เสื้อรอปับาเยีนส์เอวสูมันพอะไปิน้าวับพี่มึไ้ไหม ไม่ใู่แ่ัวสถุลอยู่นเียวนะ” รินลนีถามออมา
“มึ็ไปเอาอะไรับปาไอ้ป๊อป เออไปไ้แล้ว สวยแล้ว” ภูมินทร์บอแล้ว็เินนำออมา รินลนี็สำรวัวเออีรั้่อนะเินามมา
“ไปมึ” พลเห็นว่าน่าะรบแล้วเา็เลยวนไปิน้าว สามน็นั่รถันเิม แ่มีบาส่วนไปนั่เป็นเพื่อนพล
“พวมึมานั่โ๊ะู ยัไม่ไ้แ้าวโ๊ะเียวันเลย มาทานี้เลย” พลบอับสอหนุ่ม ป๊อป็เลยลารินลนีมา้วย
“สั่เลยมึ แล้วรับผิอบ้วยแให้หม” พลบอออมา นในโ๊ะ็เลือเมนูที่อยาินนละอย่า
“เอาแ่นี้รับ” พลไม่สนใว่าใระสั่อะไร เานัุ่ยับนในโ๊ะอาหารไปเรื่อยๆ พออาหารมา็ินไปุยไป รินลนีนั่ฟัเพลินเียว
“ินเยอะัวะ พี่เลี้ยไม่ไหวนะโว้ย เป็นผู้หิอะไรวะ ินโรเยอะ” พลแล้บ่นออมา
“ินีที่สุในีวิแล้ว่ะพี่พล ้อินเยอะๆ เผื่อไอ้พวนี้มันไม่พามาับพี่พลอี่ะ” รินลนียิ้มาปิบอออมา พลยอมรับว่าเาไม่ิว่าะไ้ยินำอบแบบนี้าสาวสวย
ความคิดเห็น