คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถูกใจ
บทที่ 2
ถูใ
“มึเอาสมอส่วนไหนิวะไอ้เี้ยเบสท์ มึะีบใรนะูอไ้ยินให้ื่นใอีที” นนถามอีรอบ
“มึูปาู ูะีบพี่ปราย ไม่รู้ว่ะูอบผู้หิแบบนี้ หวานๆ ่อนเปรี้ยวยัไ็ไม่รู้ว่ะ” เบสท์เพ้อบอออมา
“มึระวัุทว มึิีๆ” นนเือน้วยวามหวัี
“ูิมาเป็นเือนแล้ว พี่ปรายแม่อย่าน่ารัเลย” เบสท์ยิ้มาปิบอออมา
“ามใูไม่เี่ยวนะ ไม่้อมาใหู้เป็นน่อ อบ็ีบเอเลย” นนออัวไว้่อน
“โอเูแ่บอมึให้มึรับรู้ ูเรใมึ” เบสท์บอ่อนะนั่ทาน้าว่อ
“พี่ปรายรับ วันนี้ินอะไร” โีริๆ วันนี้สาวสวยเินมาหานน เา็เลยถือโอาสวนุย
“ทะลึ่” ปรายพอสนิท็ัสัหนึ่อ
“พี่ปรายใร้ายเวอร์ อยูวันนี้ะโทรไปวนทั้ืนเลย ะเป็นผีไปหลอในฝัน้วย” เบสท์ทำหน้าอบอออมา
“555” ปรายหัวเราะอบใที่เห็นท่าทีแบบนี้อเพื่อนน้อาย เบสท์อเล็อน้อยลอ นอนนี้ทั้สอนุยันแทบทุวันร่วม 2 เือนไ้แล้วมั่ เี๋ยวนี้หนุ่มหล่ออาหา
“มึยัไไอ้เบสท์” เ้มเห็นวาหูวาามาเป็นเือนแล้วเา็เลยอถามสันิ
“ผมนะรอุทวถามมานานแล้ว ผมีบปรายอยู่รับ” เบสท์อบลับเสียัฟัั
“มึว่าอะไรนะ” เ้มถาม่อนะ่อยๆ หันมามออีรั้ ส่วนสาวสวยที่ยืนอยู่้าๆ ็ร้อนๆ หนาวๆ
“ผมีบปราย ที่เป็นเหลนุทวอยู่รับ” เบสท์อบลับไปอีรอบ
“มึอบอะไรในัวเหลนทววะ” เ้มอยารู้็เลยถามออมา
“อบวามไม่ยอมน อบวามอ่อนนอแ็ใน อบในวามล้าไ้ล้าเสีย อบในวามเป็นัวอัวเอรับ ผมไม่เยเอผู้หิแบบนี้ ผมอบริๆ รับ ผมบอปรายไปแล้ว้วยว่าะีบ” เบสท์อบลับรๆ
“ปล่อยมันไปลู มัน็แ่เ็ม.4 เี๋ยวหนูเ้ามหาลัย มัน็ไปีบนอื่นแล้ว มันยัเ็มันอ่อนประสบาร์” เ้มหันมาบอสาวสวย ปรายนี้หน้าเื่อนไปทันที
“ุทวอย่าูถูน้ำใผมนะรับ” เบสท์เห็นอาาร็้อรีบแ้ัว
“ทวนะูถูแล้ว ไม่ไู้ผิเลยสันิ มึถามไอ้นนนะว่าหนุ่มๆ ในโรเรียนนี้ีบน้อปรายี่น เหลนทวนะมันนริ ่าเป็น่าอย่าทำให้มันรำานะมึ ระวัะไม่เห็นเาหัว” เ้มบอแล้ว็เินมาุยับนอื่นๆ
“ไม่เป็นไรุ ผมโอเ ผมะีบุริๆ นะ” เบสท์หันมาบอับสาวสวยที่ทำหน้าไม่สู้ีนั
“เรียแบบนี้ระวัุทวะ่าายเอา” ปรายเอ็รู้สึีับหนุ่มรหน้าไม่น้อย เธอ็เลยเือน้วยวามหวัี
“็เรียเพาะอนุยับุสอนแหละรับ รอุยอมเป็นแฟน่อนถึะเรีย่อหน้านอื่น” เบสท์ระิบบอออมา
“อย่าวนุทวมานะเบสท์” ปรายเือน
“ว่าที่แฟนเือนแบบนี้ผม้อระวััวมาๆ ะแล้ว” เบสท์อบลับ้วยรอยยิ้ม
“เี๋ยวเถอะ” ปรายบอออมาอย่าอายๆ
“ยัไหละ ะไ้พี่เยรุ่นเียวันนะ” เ้มออปราพร้อมับถามออมา
“น้อปราไ้หม่ะ แ่ว่าพี่ปรายูมีวามสุนะะ” น้อปราบอ
“เออ” เ้ม็อบรับไปั้นแหละ พอมาันรบเา็พาทุนลับบ้าน ในแ่ละวันเ้ม็เห็นเบสท์ทุเย็น ไม่มีวันไหนเลยที่เาะไม่เห็นหนุ่มหล่อ
“มึะมาทำไมทุวันวะไอ้เบสท์ ทวเบื่อี้หน้ามึ” เ้มบ่นออมา
“อาทิย์หน้าผมมีสอบรับ สอบไม่รับปราย ุทวไม่เอหน้าผมอีหลายวันเลยรับ” เบสท์ยิ้มหวานบอ
“เออ เป็นเทอมแล้วนะมึ” เ้มบไหล่บอออมา
“เอาแน่รับุทว สอบเสร็ออนุาพาสาวสวยไปูหนัหน่อยนะรับ รอปรายสอบเสร็่อนรับ” เบสท์อออมาอย่าอายๆ
“อูพฤิรรม่อนว่า่วสอบไอ้ปรายมันเป็นยัไ” เ้มบอ
“ไ้เลยรับ พวเรานัันแล้วรับ ่าน่าอ่านหนัสือแ่เปิหน้าอไว้ เอามาเป็นำลัใให้ันแล้วันรับ” เบสท์เล่าให้ฟั
“ทวะูน้ำหน้า” เ้มบอ่อนะเลิสนใ
“ผมไปนะรับพี่สาวรออยู่รับ” เบสท์ไหว้ลาผู้ให่่อนะเินมาระิบสาวสวย
“เอันหลัสอบเสร็นะุ ผมอุทวให้แล้ว” เบสท์ยิ้มหวานบอออมา
“ั้ใอ่านหนัสือนะเบสท์ เทอมนี้เทอมแรอม.ปลายนะ” ปรายเือน้วยวามเป็นห่ว
“ผมะทำให้ีที่สุเพื่อเรารับ ุไม่้อห่วนะ เรออมาีแน่นอน” เบสท์บอให้ื่นใ่อนะอัวออมา ปราย็เลยเินไปรวมัวับน้อๆ
“พี่ว่าไอ้ปรายไม่รอ” เ้มบอับนรั
“ไม่รอาเบสท์ใ่ไหมรับุ” ี๋ถามย้ำอีรอบ
“ใ่สิรับ ปินมาีบไอ้ปรายนะอยู่เิน 2 เือน็เ่แล้ว ไอ้ปรายุย้วยะที่ไหน รำามาๆ มัน็ฟ้อพี่ให้พี่ัาร แ่นี่ะเทอมหนึ่แล้ว มันยัไม่เห็นบ่นให้พี่ฟัสัรั้ ไอ้เบสท์มันยัเ็ไม่รู้ะรอสัี่น้ำ” เ้มบ่นออมา
“แ่เรื่ออเหลน เราเยุยันแล้วนะรับ เหลนรัใรเรา็ะรันนั้น” ี๋เือนนรั
“รับ พี่แ่อยูห่าๆ” เ้มบอให้นรัสบายใ เาไม่ยุ่หรอแ่อ่านิๆ หน่อยๆ ให้สบายใแ่นั้น ่วสอบทั้สอ็อ่านหนัสือันามปิบาวันปรายมานอนบ้านเ้ม เ้ม็มีแอบูเบสท์นิหน่อยว่ามันอ่านหนัสือไหม เออเห็นแบบนี้่อยสบายใหน่อย พาันเรียนไม่ใ่พาันเที่ยวเร่
“พรุ่นี้น้อปรายสอบเสร็อไปูหนันะะ ูห้าหน้าบ้านเรา่ะ เบสท์สอบเสร็แล้ว่ะ เี๋ยวเบสท์มารอที่ห้า” พรุ่นี้ปรายสอบวันสุท้าย็เลยเินมาอเ้มีๆ
“อันนี้อรึว่าแ้ให้ทราบไอ้ปราย” เ้มหันมาถาม
“อ่ะ ะไ้รับผิอบร่วมัน” ปรายอบลับามร
“อ้าว ไอ้นี่วอนะไม่ไ้ไปูหนัะแล้ว” เ้มหันมาุ
“็มันเรื่อรินี้่ะ นีบเยอะแยะันไม่อบ ไปอบนเ็ว่าเฮ้ยีวิมันเศร้า” ปรายระบายวามในใออมาแบบไม่อาย
“อบมันริๆ เหรอลู” เ้มถามลับมาทันที
“ริๆ ่ะุทว ั้แุ่ยับทุน น้อปรายรู้สึีับเบสท์ที่สุเลย ทำยัไี เบสท์อายุน้อยว่าั้ 2 ปี” ปรายทำาปริบๆ บอออมา
“รัษาระยะให้ไ้นถึอนเ้ามหาลัย แไปเรียนมหาลัย ไอ้เบสท์มัน็ีบน้อม.4 ที่เ้ามาใหม่แล้ว ใระไปอบนแ่ว่าัวเอว่ะ แ่ถ้าเ้ามหาลัยมันยัเสมอ้นเสมอปลาย็แสว่ามันอบนแ่ริๆ เวลานั้น่อยทุ่มใให้มัน เราแ่แล้วเรา้อเียมัวไอ้ปราย” เ้มวิเราะห์ไปามร
“น้อปรายรัุทว็เพราะแบบนี้แหละ่ะ ไม่โลสวย ไม่สร้าภาพ” ปรายิาม็อนรหน้าไว้แน่น
“ลอสิลูะลัวอะไร เป็นแฟนมัน็ใ่ะ้อยอมมีอะไรับมัน” เ้มบอออมาอย่ารู้ใ
“ับมือ็พอนะะุทว” ปรายระิบบอ
“ยัโว้ย ให้เ้ามหาลัย่อน” เ้มโวยวายออมาเสียั ผู้หิอะไรมาป่าวประาศว่าะให้ผู้ายับมือถือแน
“นิเียว่ะุทว อยาสัมผัสีวินมีแฟน” ปรายแล้อออมา
“ะยอมเป็นแฟนับมันแล้วเหรอวะ” เ้มถามออมารๆ
“ยัหรอ่ะ รอูนถึมหาลัยอย่าทีุ่ทวบอนั่นแหละ่ะ” ปรายบอออมา้วยน้ำเสียริั
“ไปอ่านหนัสือเลยไอ้ปราย แยัสอบไม่เสร็แเรไม่ีทวะทุบให้หลัหัเลย” เ้มแล้บ่นออมา ปราย็ว้าหนัสือมานั่อ่าน่อ อ่านไ้ไม่นานเ้ม็เห็นมีใรโทรศัพท์เ้ามาหา ีหน่อยไอ้นที่สอบเสร็แล้วมันโทรศัพท์มาแ่ไม่ไ้รบวนอะไร มันนอนูหนัสบายใไปแล้ว ส่วนปราย็้มหน้า้มาอ่านหนัสือเหมือนเิมแล้วมันะเปิอันไว้ทำไมเห็นแล้วัาริๆ ไปนอนีว่า พอวันรุ่ึ้นปรายสอบเสร็ เ้ม็ไปรับามปิแ่วันนี้วนมาส่สาวสวยที่หน้าห้า่อน
“ห้ามเิน 6 โมนะโว้ย” เ้มบอออมา
“รับทราบ่ะหิวมายัไม่ไ้ิน้าวเลย” ปรายบอแล้ว็ลไปารถ
“มันโแล้ว ะมีแฟนแล้ว” เ้มบ่นับนรั่อนะับรถลับเ้าบ้านไป
“น้อปรายูมีวามสุนะรับ” ี๋บอออมา
“ริุ” เ้มเห็น้วยับนรัสุๆ
“มาแล้ว่ะ” ปรายเินมาหาหนุ่มหล่อรุนัพบทันที เธอลัวเาะรอนาน
“ุไม่โทรบอผม ผมะไ้ออไปรับ” เบสท์หน้าอบอออมา
“เาไม่หลหรอ่ะ เาเินั้แ่เ็” ปรายยิ้มหวาน่อนะวนมาทานอาหารเที่ย่อน
“ทันรับ ผมอไว้รอบบ่าย 2” เบสท์บอออมา
“โอเั้นไป่ะ” ปรายบอ่อนะเินไปหาอะไร่ายๆ รับประทาน
“ผมเ่ ผมเาถูว่าุะมาินสลัร้านนี้” เบสท์บอออมา
“ีะายุ เหมาๆ 139 บาทมันเลิศ่ะ” ปรายบอ่อนะอัวไปัอาหาร เบสท์ูท่าแล้วัวเอะไม่อิ่ม็เลยสั่สเ็้วย
ความคิดเห็น