คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ค้างบ้านสาว
//“โอเ ั้นวันหลัไม่แ่ัวแบบนี้นะรับ ปราบอโทษที่ทำให้ารินเลี้ยวันเิปีนี้อปลาไม่มีวามสุ เปิไฟนะรับ อยู่เป็นเพื่อนปราบอ่านหนัสือหน่อย ไม่ร้อแล้วรับ พรุ่นี้สอบเสร็ะแวะไปหารับ แ่ยัไม่ไป้านอนะรับ ปราบะเอาหนัสือไปอ่านที่บ้านปลา สอบอีสอวัน็ปิเทอมแล้วรับ”// ปราบเอ่ยอออมา้วยน้ำเสียละมุน
//“วันเิุพ่อับุแม่ไม่ให้ไปไหน่ะ ถ้าเหนื่อยั้แ่วันเิะเหนื่อยทั้ปี ุแม่บอแบบนี้”// ปลาปาน้ำาบอออมา
//“รับ ปราบรู้พรุ่นี้ปราบถึะไปหาที่บ้านไรับ ไป้า้วยรับ ปลาบอที่บ้านนะรับ”// ปราบยิ้มบอออมา ปลาพอรู้็รีบเ็หน้าเ็าแล้วเปิไฟทันที
//“ปราบอ่านหนัสือนะะ ใล้ะบปี 3 แล้วอีแปบเียว็เรียนบแล้ว”// ปลาบอออมา้วยรอยยิ้ม
//“ไม่ร้อนะรับ สัาว่าวันเิะามใ อยาทำอะไร”// ปราบถามออมา้วยรอยยิ้ม
//“อยาให้ปราบรั”// ปลาเหมือนเรียมำอบไว้แล้ว พอหนุ่มหล่อถาม็อบออมาทันที
//“ไ้รับ ผู้หิอะไร อแบบนี้”// ปราบส่ายหัวบอออมา
//“แล้วให้ไหมะ”// ปลาเอ่ยถามอีรั้
//“โอเรับ นอนเลยรับพรุ่นี้้อื่นมาับารแ่เ้า ถ้าปลาหลับเี๋ยวปราบวาสายเอรับ”// ปราบมอสาวในสาย้วยแววาแสนะรัใร่
//“เห็นไหมรับใส่แบบนี้ ปราบะบ่นอะไร ไม่ใส่ปราบยัไม่บ่นเลย ใส่ให้มันถูที่ถูเวลารับ”// ปราบเห็นสาวสวยโนบราอยู่็เลยบอออมา
//“เ้าใแล้ว่ะ”// ปลาิามที่หนุ่มหล่อพู็เอ่ยบอออมา
//“ยาไหมะ ปราบที่ะสอบพรุ่นี้นะ”// ปลาวนุย่อนที่หนุ่มหล่อะอ่านหนัสือ
//“ไม่ยามารับ แ่้อำนิหนึ่ เมียปราบนอนนะรับ อย่าพึ่วนปราบุยรับ”// ปราบรู้ถ้าพูแบบนี้นะ สาวสวยะมีวามสุแล้ว็ยอมทำามที่เาอทุอย่า
//“ไ้เลย่ะุสามี”// ปลารับำ่อนะึผ้าห่มเน่ามาอไว้แนบอ า็มออยู่ที่โทรศัพท์ลอเวลา ปราบพอเลียปัหาีวิแล้ว็มีสมาธิในารอ่านหนัสือมาึ้น ปราบอ่านหนัสือไปเรื่อยๆ เยหน้ามาอีรั้็อนไ้ยินเสียนาฬิาปลุ
//“สุสัน์วันเินะรับ นสวยอปราบ อย่าื้อับปราบมาสิรับ ปราบเรียน็หนัมาแล้วนะรับ”// ปราบพูออมา็ไม่ไ้หวัให้เ้าอวันเิไ้ยินหรอ
//“ปลาะไม่ื้อับปราบ่ะ ปราบอยาให้ปลาทำอะไรบอนะะ อย่าโรธแล้ว่าน่าเียบแบบวันนี้อี ปลาเสียใ ร้อไห้าบวมเลย แ่บอว่าหว ปลา็เ้าใแล้ว่ะ ไม่ใ่มาเย็นาใส่แบบวันนี้”// ปลาถือโอาสอออมา
//“วันนี้มันวันออหูเินะมีสิรับ อโทษนะรับ นสวยอปราบ ปลาไม่้อแ่เ็ี่ ปลา็สวยรับ ปราบรู้ว่าปลาสวย แ่ปราบรู้มันไม่พอเหรอรับ ทำไม้อเปิให้นอื่นรู้้วยหละ”// ปราบถือโอาสเปิใ
//“เ้าใแล้ว่ะ ไม่แ่ัวโป๊แล้ว”// ปลาหละยิ้มน้อยยิ้มให่เลย
//“อบุรับ ปราบอ่านหนัสือบแล้ว พรุ่นี้อนเ้าปลาโทรมาปลุหน่อยนะรับ ปราบมีสอบเ้า”// ปราบเอ่ยอออมา
//“ปลาั้นาฬิาปลุไว้แล้ว่ะ ถึะอนันแ่ปลา็อยาะุยับปราบเป็นนแร พรุ่นี้ปลา 26 แล้วนะะ”// ปลาบออายุเพื่อเป็นารทบทวนวามำอหนุ่มหล่อ
//“เาว่าันว่าผู้หิท้อเินอายุ 35 อันราย ปลาแ่ 26 มีเวลาอีเยอะรับ”// ปราบแล้บอออมา
//“ปราบนะ”// ปลาหน้าอเลยพอหนุ่มหล่อพูแบบนี้นะ
//“ล้อเล่นรับ เรา็ปล่อยแล้วไ เี๋ยวพรุ่นี้ไปย้ำให้ นอนรับุเมีย”// ปราบบอออมา้วยรอยยิ้ม
//“เริ่ะ ปลาปิไฟเลยนะะ ปลารัปราบนะะ”// ปลายิ้มหวานบอ
//“ปราบ็รัปลารับ รัมาว่าที่ปลาิไว้เยอะรับ เรื่ออารม์ร้อนปราบะพยายามปรับนะรับ”// ปราบบอออมา้วยรอยยิ้ม่อนะวาสายไป เ้ามาทั้สอน็ุยันนิหน่อยเพราะปราบ้อรีบไปสอบแ่เ้า
“ุแม่รับ วันนี้ปราบอไปนอนบ้านปลานะรับ พรุ่นี้สอบเสร็ะพาปลาไปื้ออวัวันเิรับ แล้วะพาไปทำบุนะรับ้า่าัหวัสั 2 ืน แล้วะลับมาิน้าวเย็นที่บ้านรับ” ปราบลมาเอแม่อัวเอ็เอ่ยอออมาทันที
“ไ้่ะ สอบเป็นยัไบ้าหละะ” พระันทร์ถามลูายอัวเอ้วยรอยยิ้ม
“ไม่ยารับ เรีแน่นอน เมื่อืนอ่านถึเที่ยืนเลยรับ พรุ่นี้็ะเป็นไทแล้ว” ปราบอแม่อัวเอพร้อมับบอออมา
“ปลาเห็นวามน่ารัอย่าทีุ่แม่เห็น ปลาเลยรัปราบมา เพราะถ้าับนอื่นปราบะนิ่” พระันทร์ลูบแ้มอลูายพร้อมับยิ้มบอออมา
“รับ เี๋ยวปราบิน้าว่อนนะรับเี๋ยวไม่ทันสอบรับ” ปราบบอแล้ว็ออแม่อัวเอเินเ้ารัวไป
“ไปนะรับ วันนี้ไปนอนบ้านปลารับ” ปราบบอับยายอัวเอ่อนะออาบ้าน
“ั้แ่มีปลานี้ยิ้มเ่ึ้นนะ” ้อยหันมาบอลูสาวอัวเอ
“่ะุแม่ อนมีเรื่อ็เาะบ้านุปู่ทวแน่นเลย สอพี่น้อนี้มีปัหาแล้วหายไปบ้านให่หมเลย่ะ ีทีุ่ปู่ทวเอ็นู รัโปรับปราบเหมือนลูหลานอัวเอ” พระันทร์บอับแม่อัวเอ้วยรอยยิ้ม
“ุแม่ะไปเ็บอในรัว ส่วนหนูะไปทำานไ้เลย่ะไม่้อห่วทานี้” ้อยบอแล้ว็เินลับเ้าบ้านไป ส่วนพระันทร์็เินไปามสามีเพื่อะออมาไปทำาน
//“ปลาทำอะไรอยู่รับ ปราบพึ่สอบเสร็”// ปราบพอึ้นรถไ้็โทรศัพท์หาสาวสวยที่ัวเอนัไว้เลย
//“ไม่ไ้ทำอะไร่ะ นอนูทีวีอยู่ับุพ่อุแม่ ปราบินอะไรยัะ ถ้ายัปลาะไ้ไปเรียมให้”// ปลายิ้มหวานถามับหนุ่มหล่อ
//“ยัเลยรับ สอบเสร็็ับรถออมาเลย ปลาหาอะไรไว้ให้หน่อยนะรับ เี๋ยวปราบิน้าวแล้วอนอนแปบหนึ่รับ สมอล้ารับอใหม่ไม่ไ้ริๆ รับ”// ปราบเอ่ยอออมา่อนเลย
//“ั้นับรถีๆ นะะ”// ปลาพอรู้็รีบวาสายแล้วไป
“ปราบำลัมา่ะ เี๋ยวหนูไปหาอะไรให้ินแปบหนึ่นะะ” ปลาบอแล้ว็วิ่เ้ารัวไป
“ป้าน้อย่วยไหมะ” ป้าแม่บ้านเินเ้ามาถาม
“ไม่เป็นไร่ะป้าน้อย หนูทำไ้่ะอปราบ่ะ” ปลายิ้มาปิบอับแม่บ้านที่เป็นนเ่านแ่
“ยิ้มแบบนี้นะะไม่ร้อไห้แบบเมื่อวาน่ะ” ป้าแม่บ้านบอออมา้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“อบุ่ะป้าน้อย บาทีวามี่เ่ามันไม่เี่ยวับอายุ่ะ ปลานะัวี่เ่าใส่ปราบเลย่ะ อโทษที่ทำให้เป็นห่วนะะ ปลาโอเแล้ว่ะ ปราบหายอนแล้ว” ปลาสารภาพออมาอย่าไม่อาย
“่ะ” ป้าแม่บ้านรับำ่อนะนั่รออยู่ใล้ๆ เผื่อว่านสวยอยาให้่วยอะไร
“เี๋ยวป้าน้อย่วยยไปนะะ นอื่นๆ ินันหมแล้ว เหลือปลาับปราบ” ป้าแม่บ้านบอแล้ว็่วยถือับ้าวที่พึ่ทำใหม่ออมาั้โ๊ะ้านอ
“ารทำับ้าวให้นที่เรารัินนี้มันมีวามสุนะะป้าน้อย ปราบไม่้อเี่ยอะไรออเลย ปราบินหมเลยเพราะปลาใส่แ่อที่ปราบอบลไป อะไรปราบไม่ินปลาไม่ใส่ให้เลย่ะ” ปลาบอออมา้วยรอยยิ้ม
“่ะ” ป้าแม่บ้านรับำ่อนะยับถอยหนีออมา พัให่ปราบ็ับรถเ้ามาในบ้าน
“ุพ่อุแม่สวัสีรับ พี่ปูหละรับ” ปราบเห็นันอยู่แ่สามนพ่อแม่ลู็เลยเอ่ยถามออมา
“อยู่บนบ้านลู เ้าไปิน้าว่อนไป” ินนาบอับหนุ่มที่พึ่เินเ้ามา
“รับุแม่” ปราบรับำ่อนะอัวไปหยิบหนัสือที่อยู่ในรถ ปลา็เินามออมา
“ปราบถือเอรับ มันหนั” ปราบเห็นสาวสวยำลั่วยหยิบับ็หันมาบอ
“ั้นเี๋ยวเราเอาอึ้นไปเ็บ่อนนะะ เี๋ยว่อยลมาิน้าว” ปลาหันมาบอ่อนะเินนำึ้นห้อไป
“ปราบ” พอหนุ่มหล่อวาอไ้ ปลา็ยับมาอุทันที
“สุสัน์วันเิรับ นสวยอปราบ” ปราบบอแล้ว็ึเสื้ออสาวสวยึ้นมา ปราบ้มลบเม้มที่หน้าออย่าาบ้ว
“ปราบเ็บ มันเป็นรอยหลายที่เลย” ปลายิ้มอายๆ บอออมา ็ว่าหนุ่มหล่อะเลิทำเธอ็มีร่อรอยอยู่หลายที่แหละ
“ีแล้วนี้รับ ะไ้ไม่้อโว์หน้าอให้ใรเห็นอี ถ้ามันเป็นรอยแบบนี้นะ อยูาเมื่อไระทำอี ีแ่ไหนแล้วที่ไมู่รอ อบโว์ีนั” ปราบหน้านิ่บอออมา
ความคิดเห็น