คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
บทที่1
ห้องครึ่งวงกลมขนาดใหญ่มีแก้วใสเป็นหลังคา ลมเย็นเฉียบจนไม่ต้องเปิดแอร์เลยยังดีกว่า ประตูไม้4บานที่มีรอยสลักรูปลายสวยงาม และที่ขาดไม่ใด้ เวทีแก้วซึ่งลอยอยู่ติดกำแพงมีความยาวขนาก5เมตร
เรียวกะมองห้องอย่างทึ่งๆ นักเรียนหลายคนเบียดกันเข้าไปข้างหน้า บางคนก็ถอยออกมาจนทำเอาเค้าตาลาย ชินตอนนี้กำลังลากเค้าเข้าไปในวงล้อมรอบเวทีอย่างยากลำบาก
เสียงภายในห้องค่อยๆเงียบลง หญิงสาววัยประมาณ20กว่าๆ ผมดำยาวลากพื้น ใบหน้าขาวเนียนใสเต่งตึงกระชับดูหน้าดึงดูด ดวงตากระพิบหรี่ๆสีฟ้าอมเขียวนั่น ยากที่จะบรรยาย เรียวกะจ้องมองเธออย่างหวาดหวั่น มีบางอย่างเกี่ยวกับเธอ….ไอย์รัศมีสีเถาแผ่พุ่งกระจายตัวไปรอบๆบริเวณ จิตสังหาร….
“สวัดดีนักเรียนทุกคน”มีเสียงพึมพำตอบรับมาบ้างบางส่วน หล่อนคลี่ยิ้มอย่างพอใจ
“ดิฉันชื่อ มิส ซาชิมิ เป็นเลขาส่วนตัวของครูใหญ่พวกเธอ”
“ฉันพอใจมากที่พวกเธอได้ผ่านการทดสอบเข้าโรงเรียนแหละหวังว่าพวกเธอจะอยู่ต่อจนจบปีที่6ของโรงเรียนเรา”
เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกแล้ว เรียวกะเหลือบไปมองชินอย่างระแวง ก่อนจะเงยหน้า
ขึ้นไปกระซิบข้างหูเจ้าคนตัวสูง
“แต่ว่าฉันไม่ใด้สอบเข้าเลยนี้นา”
“พวกเธอผ่านการทดสอบโดยที่พวกเธอผ่านป่ามรณะมาใด้…ถึงแม้จะมีบางคนไม่รอดกลับมา…” เด็กนักเรียนบางส่วนมีรอยแผลสาหัสทั้วตัว ชินยกคิ้วเป็นเฉ่ง ‘อย่าพึ่งถาม ฟังต่อ’
“เอาละค่ะ เราจะไม่เสียเวลากันอีก ต่อจากนี้คุณครูจะแจกใบเอกศาลที่นักเรียนทุกคนจำเป็นต้องรู้ ขอให้ทุกคนเดินเข้าหอตัวเองตามที่ใบนั้นบอกแล้วกัน”
ทันใดนั้น เศษแก้วจากหลังคาวงหรี่ก็แตกหักลงมากลายเป็นแผ่นกระดาษบ้างๆ เรียวกะกระโดดเข้าไปตะคลุบแผ่นที่อยู่บนหัวชินมาดู และก็ต้องมองอย่างอึ่งๆ
‘ชื่อ:ฟูโดโยะ เรียวกะ หอ:มิซึอิโระ สาขา:ฮิ’
เค้าหันกลับมาอ่านแผ่นกระดาษอีกที ก่อนจะเกาหัวแกร่กๆ แล้วเราจะรู้ได้ไง ว่า’มิซิอิโระ’ มันอยู่ตรงไหน??!!
“เรียวกะ มัวยืนเบ่ออยู่ทำไม รีบตามมาเร็ว”ชินก้าวขายาวๆมาคว้าข้อมือร่างเล็กแล้วเดินฉับๆไปยังประตูบานหนึง เรียวกะตวาดข้อมือออกจากการรัดกุม เค้ามองไปรอบๆ มีเด็กผู้ชายบางคนลงไปนอนตะลุมบอลกันระห่ำ มีบางคนก็เป็นกองเชียร์ส่วนโต๊ะตรงกลางนั้นใด้กลายเป็นโต๊ะพนันไปเรียบร้อย
“ชิน!แล้วนายรู้ใด้ไงว่านี้มันมิซิอิโระ??!!” ชินเลกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แล้วชี้ไปที่ป้ายมหึมาที่เขียนอยู่ข้างๆประตู ‘มิซึอิโระ’
เรียวกะหันหน้าไปยิ้มแห้งให้ชินอย่างเจื่อนๆ ชินส่ายหน้าระอากับเพื่อนจอมเบ๊อะของเค้าแต่รอยยิ้มกลับประกดขึ่นแทน
ห้องนั้นมีบันไดเวียนจาก2ฝั่งของห้องรวมอยู่ตรงกลางแล้วแยกออกเป็น2ฝั่งอีกครั้ง โซฟาสีครีมดูอัดแน่นด้วยนุ่นหน้ากระดดไปนอน โต๊ะไม้เตี้ยๆกับหมอนอีกสองสามใบตั้งเรียงอยู่ข้างหน้าโซฟา พื้นปูพรมสีเหลื่อง
เด็กชายรุ้นพี่มีสีหน้ายิ้มแยมแจ่มใส หน้ามนใต้แว่นไรกลอบนั้นคงทำให้เด็กสาวรอบข้างใจหายวูบทันที เค้ายืนบนขั้นบันได้สูงสุดแล้วเอ่ย
“ฮาโหล ฮาโหล~ ฉันชื่อเฮมิ ยู เป็นรุ้นพี่ปี2ของพวกเธอ ขอฝากตัวด้วยน่ะคร๊าบบ~”
เสียงลากยาวพร้อมกับการก้มหัวทักทายสุดชีวิตนั้น ทำเอานักเรียนใหม่หวาดผวากันไปเลยทีเดียว เรา…เราควรจะเป็นคนความเค้ารพไม่ใช้หรอ??! แย่งบทเฉยเลยแหะ…
“แฮะๆ ฉันจะเป็นคนประกาดน่ะว่าคืนนี้พวกเธอได้นอนห้องไหน และเหตุการ์ณต่างๆเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ แต่ตอนแรก!!”
เฮือก
“..ต้องไปเข้าห้องน้ำก่อน”
อะ…อาไรเนี้ย??!! ท้ามกลางเสียงงุนงงของนักเรียน ยูเดินลงบันได้ลงมาเข้าห้องน้ำใด้บันได สักพัก เสียงชักโครกก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของยูที่เดินขึ้นบันไดตุ๋ยๆ
“งั้นมาเริ่มกันเลยนา! หอของที่นี้ฝั่งซ้ายเป็นของผู้หญิง ส่วนฝั้งขวาเป็นของผู้ชาย ห้องหนึ่งนอนกันได้4คน ….แต่ห้องกลางนั้น จะไม่ระบุเพศ”มีเสียงกรีดร้องโหยหวนมาจากฝั้งผู้หญิงในห้องนั้งเล่น เรียวกะหันไปมองพลางรู้สึกสงสารจับใจ
“ฮันแน่~ รู้นาว่าคิดอะไรอยู่ ไม่ต้องห่วงหรอก ต้องโดนกันทุกคนอยู่แล้วสักวัน เพราะฉนั่นจงส่งเสียงดีใจออกมาให้เต็มที่เลย” คราวนี้ ชินกลับหันไปมองยูอย่างสงสารจับใจแทน ‘โธ่ ต้องโง่ขนาดนี้คงลำบากแน่เลย’
“แต่ที่ไม่ระบุเพศห้องกลาง ก็เพราะห้องกลางจะระบุคนที่มีความสามารถมากที่สุดในหอปีนี้ ” เสียงโหยหวนเงียบลงทันที นักเรียนชายหลายต่อหลายคนส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ไม่น่าเสียเวลาสงสัยเลยตู
“แต่มีกฎห้องแรกอยู่ข้อหนึ่ง ก็คือ ต้องรับคำท้าของทุกๆคนที่มาท้า และถ้าแพ้ก็มีแต่คำว่าตายยยยย~”ยูเหลือกตายาวพลางทำตาหยนๆจนไม่มีใครกล้ามองหน้าอีก
“ฮือ ฮือT^T โหดร้ายต่อยูหรอ ฮึก จำไว้เลย ซึกซึก เอาน้ำหมูกปายกิงจะ(ไปกินซะ) ฮือฮือTToTT” เรียวกะเหงื่อตกทันทีที่จิตณาการภาพยูขี้หมูกย่อยลงมาบนหัวเด็กคนใดคนหนึ่ง ไอบ้าเอ๊ย
และไม่นาน นักเรียนผู้หน้าสงสารก็ต้องจำใจหันไปมองหน้าอันแสนจะเวทนาอีกครั้ง ยูนั้นรีบเช็ดน้ำหมูกตัวแขนเสื้อ แล้วจึงพูดต่ออย่างสดใส
“งั้นเริ่มจากผู้โชคดีคนแรกเลยแหละกัน มิสเตอรร์ ฟูโดโยะ เรียวกะ!!^o^”
ผมลากขาช้าๆขึ่นบันไดไปคว้ากุณแจห้องจากยู แล้วรีบเปิดประตูทันที แต่แล้ว ปีศาจมารร้ายกลับมาคว้าแขนผมไว้ ไม่น่ะ>o<ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมขออโหสิกรรมให้ก็ได้T^Tแม่จ๋าพ่อจ๋าช่วยลูกด้วย
“เดียวก่อนซี รอดูน้าเพื่อนๆก่อนน่ะจ๊ะ>u<”ดูใบหน้าระรื่นของยู ทำเอาใจเรียวกะหล่นตุบลงไปที่ปลายเท้าทันที เค้าสงสายตาอ้อนวอนไปยังชินที่ยกนิ้วโป่งปลอบใจ
“คนต่อไป มัตสึเอดะ ชินนี่คร๊าบบบ” ชินหน้าถอดสีเลยทีเดียว เค้าก้าวเท้ายาวๆขึ้นมายืนข้างๆเรียวกะทั้งสองกำลังเหงื่อไหลพรากโดยไม่สังเก็ตสายตาเหมือนจะมองทะลุจุจงของพวกผู้หญิงหลังห้อง
“คนที่3 มิสเตอรรร์ คุโรอิ ซาโต้” คราวนี้ทั้งเรียวทั้งชินหันไปมองดูผู้เคราะห์ร้ายร้วมชะตากรรม เด็กชาผมซอยถึงต้นคอสีหมอกหน้าตาดีจัดจนสาวๆทุกคนที่เห็นถึงกับต้องใจหยุดเต้นไป2สเตบ เข้ามีสีหน้าที่ไรอารมณ์ความรู้สึกเป็นอย่างมาก แต่ลึกๆภายในใจ…
‘โอม พุธโธ พุธโธ อารหังสัณติ จงอยู่เป็นสุขๆเทิด~’
“และสุดท้าย…มิสสสสส ซาโซเนะ ซายะ”
ควับ
เด็กสาวร่างเล็กบอบบางใส่เสื้อสีขาวที่ดูหลวมไปหน่อย ดวงหน้ารูปขาวเนียนมีหน้ามาลงมาบังนิดๆ เส้นผมยาวถึงกลางสีน้ำตาลอ่อนสะบัดตามแรงของหล่อน ดวงตาสีฟ้ากลมโตจ้องหน้ายูอย่างระแวง คิ้วโก่งได้รูปรับกับปากบางสีชมพูนั้น ยิ่งเสริมความน่ารักของหล่อนให้เพิ่มไปอีกเท้าตัว
เธอคว้ากุณแจออกไปจากมือเรียวกะที่กำลังหน้าแดงฉูดฉาดอย่างช้วยไม่ใด้ ก่อนค่อยๆเปิดประตูเหมือนกับเป็นภาพสโลโมชั่น
ห้องมีเตียงคู่2เตียง หน้าต่างบานใหญ่ขนาดหลังคา-พื้นมีผ้าหม่านกำมหยี่สีแดงบังแดดยามเย็น โต๊ะทำงานไม้สี่โต๊ะ และตู้เสื้อผ้าอีก4ตู้
ซายะเดินฉับๆเข้าไปนั้งแพละบนเตียงเตียงหนึ่งและเริ่มเก็บข้าวของเข้าตู้ของตัวเองทันที ชินที่เดินตามมาติดๆล้ากเรียวกะที่กำลังช็อกไม่หายเข้ามาบ้างและก็ตบท้ายด้วยซาโต้ซึ่งเดินมาหลังสุด
ซาโต้ขมวดคิ้วทันทีที่เห็นว่าเค้านั้นเป็นผู้โชคดีที่ได้นอนเตียงเดียวกับเธอ ทั้งเรียวและก็ชินต่างก็รีบเก็บของทันทีที่สบถเข้ากับตาของเค้า ซาโต้ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ช่างมันเถอะ ถึงยังไงเราก็ไม่ได้คิดจะอยู่ที่นี้นานสักหน่อย เค้าเดินเข้าไปเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ที่ยังคงว่างอยู่โดยที่ระวังสายตาที่กำลังจ้องเค้าอยู่จากบนเตียง
“นายนี้…”
เฮือก
ทุกอย่างในห้องเงียบจนไม่ใด้ยินเสียงอะไร แม้แต่เสียงหายใจก็ยังไม่ใด้ยิน
ทุกๆคนกำลังฟังสิ่งแรกที่สาวคนเดียวในห้องกำลังจะพูด…
“มีหงอกเต็มหัวเลยแหะ-_-”
“โธ่~ พูดอะไรไม่เข้าหูเอาสะเลย” เรียวที่อดทนดูอยู่นานพูดขึ่น เค้าเดินเข้ามานั้งบนเตียงข้างๆซายะพร้อมสบถตาของเธออย่างจังๆ
“ส่วนมาก เค้าจะพูดกันว่า ‘ฉันเคยเห็นนายที่ไหนมาก่อนไม่ใช้หรอ?’ ไม่งั่นก็ ‘ย้ายไปนอนเตียงอื่นสิ!ฉันอาย’”เรียวขยับนิ้วชี้หมุนไปหมุนมาเหมือนเป็นครู ซายะมองเค้าอย่างขำๆ
“พูดอะไรเหมือนกับเคยทำมาแล้วเลยน่ะ เรียว” ชินที่ยืนมองเหตุการ์ณอยู่เตียงข้างๆ หลุกขึ่นมาพลักหัวเรียวเล่นอย่างหมั่นไส้ เจ้าคนร่างเล็กที่ถูกกล่าวหาว่าเคยทำอะไรผิดเพศมาแล้วหน้าแดงฉานทันที ก่อนจะรีบหลบหัวหนีมือหน้าที่พยายามตบกะบาน
ซายะมองภาพตรงหน้าอย่างขับขัน เธอคลี่ยิ้มออกมาอย่างงดงามแล้วจึงหันไปมองผู้ที่ถูกลืมเลือน
“นายหัวหงอก ระวังตัวหน่อยน่ะ ฉันดิ้นเก่ง ”
ฟุบ
แพละ
โป๊ก
และก็เป็นอย่างที่เธอว่า ซายะทั้งถีบทั้งเตะก้านคอซาโต้จนเค้าไม่สามารถนอนหลับได้แม้แต่นาทีเดียวคืนนั่น ซาโต้ชะโงกมองใบหน้าที่มีน้ำลายไหลย่อยออกมาจากมุมปากแล้วกุมขยับอย่างเหนื่อยใจ
ทนไว้ซาโต้ แค่6ปีเอง ทนไว้T^T
พลัก
และในที่สุด เค้าก็ถูกเตะตกเตียง ซาโต้ดึงผ้าห่มส่วนที่เหลือลงมาจากเตียงก่อนจะกระชากหนอนใบที่ซายะหนุนอยู่ลงมาด้วย แต่เจ้าคนขี้เซากลับไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่นิดเดียว ซาโต้ขยับปาดขมุบขมิบอย่างไม่พอใจ คอยดูเถอะ พรุ้งนี้ฉันจะเอาคืนให้สม แต่คืนนี้..ขอนอนก่อนดีกว่า….
ความคิดเห็น