มาม่าซังผมรักคุณ

ลำดับตอนที่ #4 : ความคิดถึง

เมื่อกลับมาถึงคอนโดของตัวเอง เขาอดคิดถึงผู้หญิงที่เป็นมาม่าซังของบาร์ที่เขาไปไม่ได้ ระหว่างที่คุยกันเขารู้สึกได้ถึงความเป็นผู้หญิงในตัวของเธอ ช่างเป็นคนไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ดูใสซื่อ เหมือนเด็กด้วยซ้ำ ภายใต้ใบหน้าที่ถูกเติมแต่ง ให้ดูเป็นผู้ใหญ่ เธอน่าจะอายุประมาณน้องสาวของเขา เขายังจำได้ดี ผู้หญิงร่างเล็ก บอบบาง อรชร ผมสีดำถูกเกล้ารวบตึงมีปิ่นปักผมสีทองปักอยู่ และมีกลินน้ำหอมอ่อนๆ ผ่านจมูกของเขาเป็นระยะๆ เนื้อตัวนุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงจริงๆ เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันก้าวหน้าจริงๆ แยกไม่ออกเลยว่าไหนผู้หญิง ไหนกระเทย เขายังคิดว่าเธอเป็นกระเทยเหมือนคนอื่นๆ  เขานอนคิดถึงใบหน้าของหญิงสาวจนกระทั่งเผลอหรับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นน้องสาวของเขาได้มาปลุกแต่เช้า "พี่ภู..ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะคะ ไหนบอกว่าจะไปส่งภีมที่มหา'ลัย ดูซิ...นอนอยู่ได้" น้องสาวของเขาทั้งดึง ฉุดกระชากพี่ชายตัวโตของเธอแต่เขาไม่สะเทือนแม้แต่น้อย น้องสาวของเขารูปร่างบอบบางตัวเล็ก น่ารักเหมือนตุ๊กตา ผิวขาวละเอียดแบบลูกผู้ดีมีฐานะ หน้าตาจิ้มลิ้ม ปากเล็กๆของเธอพยายามเรียกพี่ชายจอมขี้เซา จนในที่สุดเธอก็ตะโกนเสียงดังข้างหูเขา ทำให้เขาถึงกับสะดุ้งตื่น "พี่ภู...จะนอนไปถึงไหน สายแล้วนะคะ ถ้าพี่ไม่อยากไปส่งก็ให้บอกเดี๋ยวภีมจะไปแท็กชี่เอง" ภีมรตาน้องสาวตัวเล็กของเขาบ่นพี่ชายไม่หยุด "ขอโทษ...พี่กลับดึกเมื่อวานเดี๋ยวพี่จะรีบอาบน้ำแล้วไปส่งเราเอง..เลิกบ่นเป็นได้แล้วทุกวันนี้เหมือนมีแม่สองคนเลย" เขาพูดจบก็รีบเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วแล้วไล่น้องสาวจอมจุ้นลงไปรอข้างล่าง ตั้งแต่แม่และพ่อของเขาจากไป เขาก็ต้องทำหน้าที่ดูแลน้องสาวคนเดียว ด้วยที่เขาเหลือเธอเป็นครอบครัวคนเดียว เธอจึงถูกตามใจจากคนรอบข้างมาก วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปมหาวิทยาลัยใหม่ ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างตื่นเต้น และเขาก็ไม่ค่อยไว้วางใจให้เธอไปคนเดียว เขาค่อนข้างห่วงและหวงน้องสาวมาก ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่เขาจะเป็นคนไปรับไปส่งน้องเสมอ เธอจึงไม่เคยรู้สึกขาดความอบอุ่น "ไปกันได้แล้ว นายพลวันนี้ไม่ต้องขับนะ เดี๋ยวฉันขับเอง นายมีงานอะไรก็ไปทำเถอะ" เขาหันมาส่งงานกับลูกน้องคนสนิท เขาเปิดรถเข้าไปนั่งที่คนขับทันทีแล้วรีบบึ่งรถไปมหาวิทยาลัยของภีมรตา เมื่อถึงมหาวิทยาลัยภีมรตารีบไปที่บอร์ดรายชื่อของนักศึกษาเพื่อดูรายชื่อห้องเรียน "ว้าว! ได้อยู่ห้องเดียวกับ