มาม่าซังผมรักคุณ

ลำดับตอนที่ #3 : การปะทะ

เฮ้ย! ภูแกมัวทำอะไรอยู่นี่วะ ปล่อยให้ข้าคอยเทคแคร์คุณมัตสึโมโต้คนเดียวอยู่ได้ คเชนทร์พูดไม่พูดเปล่า เขาลากเพื่อนรักของเขาไปด้วย

ในที่สุด นายภูบดินทร์ก็ต้องกลับมาห้องเดิม ห้องที่เขารู้สึกอึดอัดเสียเหลือเกิน แต่เมื่อเขาเข้าไปเขากลับพบใครคนหนึ่่ง ซึ่งเขาจำได้ดีแม้เห็นเพียงด้านหลังเมื่อครู่นี้

ทันทีที่เขาเห็นเขาถึงกับตกตะลึง ผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้ 

ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตรับกับคิ้วเรียวเล็ก จมูกเรียวงามปลายจมูกเชิดเล็กน้อยบอกถึงความเอาแต่ใจ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดน่ามองชวนเย้ายวน  

เขาสะบัดศีรษะเล็กน้อยก่อนจะบอกตัวเองว่าไม่ใช่ผู้หญิงแน่ เพราะที่นี่เป็นบาร์สาวประเภทสอง คนตรงหน้านี่ก็คงไม่แตกต่าง เขาพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืน 

นี่คุณแพ็ตตี้ มาม่าซังของที่นี่ เพื่อนของเขาแนะนำ

เขายื่นมือออกไปเพื่อทำความรู้จัก แต่บุคคลตรงหน้าที่เพื่อนเอ่ยถึงกลับยกมือไหว้แทน ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อย และเขาก็มีความรู้สึกว่าบุคคลตรงหน้านี้ก็ไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่ น่าจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่แน่นอน 

"เมื่อสักครู่หน้าห้องน้ำผมขอโทษด้วยแล้วกัน ผมไม่ได้ตั้งใจ" เขาเอ่ยออกมาเหมือนไม่ค่อยเต็มเสียงนัก 

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือหรอกคะ อย่างว่าละคะ ลูกค้าคือพระเจ้า ไม่ว่าทำอะไรก็ถือว่าไม่ผิดจริงไหมคะ คุณคเชนทร์" เธอพูดพร้อมกับถามความเห็นของเพื่อนเขา โดยท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอเลย 

"คุณคเชนทร์คะเดี๋ยวฉันออกไปดูลูกค้าท่านอื่นๆ ก่อนนะคะ มีอะไรบอกเด็กในร้านได้เลยนะคะ" เธอหันไปบอกเพื่อนของเขา แต่ไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเขาเลย

 มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดและหมั่นใส้เพื่อนตัวเองมากที่พยายามจับมือถือแขนมาม่าซังของร้าน เขารู้ดีว่าถึงไม่ปากเธอจะบอกว่าไม่โกรธเขาแล้วแต่สายตาและท่าทางของเธอกลับตรงกันข้าม บ่งบอกให้รู้ว่ายังโกรธเขาอยู่

เมื่อเธอออกไปข้างนอก เขาจึงบอกเพื่อน "ข้าขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอกก่อนแล้วกัน รู้สึกหายใจไม่ค่อยออก" เขาพูดพร้อมกับรีบตามเธอออกไปทันที เพื่อนเขาเรียกตามก็ไม่ทัน

เขามาทันเธอที่หน้าเคาว์เตอร์บาร์ ดูคุณยังไม่หายโกรธผมเลยนะคุณแพ็ตตี้ เธอหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปคุย

กับบาร์เทนเดอร์ ดูแลคุณภูบดินทร์เพื่อนคุณคเชนทร์ด้วยนะ นนท์ พูดจบเธอก็ทำท่าจะเดินหนีเขาอีกครั้ง เขาจึงต้องคว้าแขนเธอไว้ในทันที 

เธอตกใจจึงลืมตัวตวาดเขาออกไป "คุณกำลังจะทำอะไร ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะ จะมาทำรุ่มร่ามไม่ได้นะ และขอให้รู้ไว้ฉันไม่นั่งกับแขก"

 เขารีบขอโทษเธอทันที "ผมขอโทษเพียงแต่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ถ้าผมไม่คว้าแขนคุณไว้ คุณก็คงจะเดินหนีผมอีก"

"มีอะไรก็รีบว่ามา ฉันกำลังจะไปดูแลลูกค้าคงไม่ว่างมากเท่าไหร่" เสียงของเธอดูอ่อนลง เธอไม่ค่อยชอบเขาที่เขาทำท่าดูถูกเธอหลายครั้งหลายครา

เขามีความรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ ไม่เหมือนสาวประเภทสองที่เขาเคยเห็นหรือรู้จัก เธอไม่มีจริตจะกร้านเหมือนผู้หญิงเหล่านั้นเลยสักนิด ดูเป็นธรรมชาติ รวมถึงรูปร่างหน้าตาก็ดูเป็นธรรมชาติมาก ท่าจะหมดค่าศัลยกรรมไปหลายตังค์อยู่ถึงได้ดูดีขนาดนี้ 

"นี่คุณมีอะไรก็ว่ามา มัวมองอะไร หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือไง" เธอเริ่มรู้สึกอายในสายตาของเขาจึงรีบพูดตัดบทโดยเร็ว

เขาเริ่มได้สติ "ผมรู้สึกว่าคุณยังไม่หายโกรธผมเรื่องหน้าห้องน้ำ ผมเลยต้องตามมาเคลียร์ คุณจะให้ผมขอโทษยังไงก็บอกมาคุณถึงจะหายโกรธ" เขาไม่เข้่าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องออกมาบอกขอโทษหล่อน ทั้งที่เขาไม่เห็นความจำเป็นเลย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผล

เพราะจริงๆแล้วเขาอยากทำความรู้จักกับหล่อนมากกว่า เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดและน่าค้นหาสำหรับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ และเขาก็ต้องการพิสูจน์ด้วยว่าเธอเป็นกระเทยหรือว่าผู้หญิงกันแน่ มันทำให้เขายิ่งอยากรู้จักเธอมากขึ้น

"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้โกรธคุณ และคุณก็เลิกมาถามฉันได้แล้ว เชิญคุณไปสนุกกับเพื่อนของคุณดีกว่า เดียวฉันเรียกเด็กให้พาคุณไป" เธอพยายามไล่เขาทางอ้อม

 ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปเรียกเด็กในร้าน เธอก็บังเอิญไปสดุดรองเท้าของเธอจนหักและทำท่าจะล้ม ด้วยความที่ยังไม่ชินกับส้นสูงนัก โชคดีที่เขารับเธอได้ทันก่อนที่จะล้มลงไป เธอเลยตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ซึ่งหากใครมาเห็นคงจะเข้าใจว่าเธอกำลังโดนกอด เธอพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนอันกว้างใหญ่และแข็งแรงของเขา แต่มันช่างทรงพลังเหลือเกินเธอไม่สามารถที่จะทำให้หลุดจากอ้อมแขนของเขาได้  

"อย่าดื้อน่า มานี่เดี๋ยวผมดูเท้าให้" เธอรีบชักเท้ากลับอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ยอม เขาอุ้มเธอไปนั่งที่โซฟาโดยที่เธอไม่สามารถขัดขืนได้เลย ทันทีที่นั่งลง เขาค่อยๆ บรรจงเอามือมาจับขาของเธออย่างแผ่วเบา เธอไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้มาก่อน มันทำให้เธอรู้สึกวาบหวิวจนรู้สึกได้ เธอรีบสะบัดความคิดที่กำลังกระเจิดกระเจิง

" ไม่เป็นอะไรหรอกคะเดี๋ยวให้เด็กที่ร้านดูก็ได้" เธอพูดพร้อมกับขยับเท้าแต่มันยิ่งทำให้เธอเจ็บ จนต้องร้องออกมา โอ้ย!

ดื้อไม่เข้าเรื่อง ผมพอมีความรู้อยู่บ้าง เรื่องข้อเท้าเคล็ด ผมเคยเล่นกีฬา เขาบอกเพื่อให้เธอสะบายใจ 

นนท์เด็กที่เป็นบาร์เทนเดอร์รีบเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง "เป็นไงบ้างแพ็ต เอ่อ!คุณแพ็ตตี้" 

เขาพยายามจะเข้ามาดูแลแทนภูบดินทร์ แต่ชายหนุ่มกลับให้เขาไปหายามาให้แทน "เดี๋ยวนายไปหายามา ทางนี้ฉันดูแลเอง เร็วๆด้วยละ เดี๋ยวจะบวมจนเดินไม่ได้นะ"เขาไม่อยากจะไปแต่ก็ขัดเหตุผลของชายหนุ่มไม่ได้

เธอมองแผ่นหลังของเขา มันช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ดูแข็งแรงและบึกบึน ผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอน ขับให้ผิวสีเข้มของเขาดูสว่าง กลิ่นโคโลญจ์อ่อนๆออกมาจากตัวของเขา เธอมัวแต่มองเขาจนเขาเงยหน้าขึ้นมา เธอจึงรีบหลบสายตาอันคมกริบของเขาหันไปทางอื่น

"เป็นไงบ้างยังเจ็บหรือเปล่า" เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยน 

"เอ่อ นิดหน่อย ขอบคุณนะ " เขาแปลกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำขอบคุณจากปากคนที่ไม่ชอบหน้าเขา เขายิ้มเล็กน้อยแทนคำตอบ รอยยิ้มของเขาแทบจะทำให้เธอใจละลาย คนอะไรยิ้มน่ารักเสียเหลือเกิน  แถมมีลักยิ้มที่แก้มอีกต่างหาก เธอจึงรีบกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่องพูด ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอเป็นโรคแพ้คนมีลักยิ้ม เธอพยายามวางมาดเหมือนนางพญา ท้นทีที่นนท์ได้นำยามา เธอจึงบอกให้นนท์มาทายาให้เธอแทน แต่เขาไม่ยอม เขาพยายามทายาให้เธอจนแล้วเสร็จ เธอถอดหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยไม่เคยใกล้ชิดกับชายแปลกหน้ามาก่อน แม้จะมีลูกค้ามากหน้าหลายตาเข้ามาในร้านแต่ไม่เคยมีใครที่จะมาถึงเนื้อถึงตัวเธอขนาดนี้ "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" 

เขาได้นั่งพูดคุยกับเธออยู่นานพอสมควรก่อนที่เด็กในร้านจะมาบอกว่าเพื่อนกับแขกของเขาเมามาก เขาจึงขอตัวกลับ