มาม่าซังผมรักคุณ

ลำดับตอนที่ #2 : การพบกัน

บทที่2

“เฮ้ย ไอ้ภูเป็นไงวะ ลูกค้าที่มาจากญี่ปุ่นเค้าว่าไงบ้าง แล้วเค้ากลับรึยังวะ ออร์เดอเท่าไหร่งานนี้” ชายหนุ่มที่พึ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้องรีบถามคำถามจนคนถูกถามถึงกับหน้าหงาย

“ไอ้บ้า ไอ้คุณคเชนทร์ แกจะเล่นยี่สิบคำถามหรือไงวะ เล่นถามเป็นชุดอย่างนี้คนฟังเค้าจะตอบยังไง”

“โทษทีวะ ไอ้คุณภูบดินทร์ ตั้งเกียรติดำรงค์”

“ไม่ต้องทำมาเป็นเรียกเต็มยศเลยเอ็ง”

“แล้วทีเอ็งละวะ” เพื่อนของเขาทำท่าไม่ลดลาวาศอก

“เออหนะ ....ข้าจะบอกให้ก็ได้ว่า คุณมัตสึโมโต้เค้ายังไม่กลับ เพราะเค้าอยากจะดูรายละเอียดของโรงงานเรามากกว่านี้ เพื่อที่จะได้ตัดสินใจเรื่องการเพิ่มออร์เดอร์เพราะฉะนั้นระหว่างที่เค้าอยู่ที่นี่แกช่วยเทคแคร์เค้าด้วย ไม่ใช่เอาเวลาไปจีบสาวๆไร้สาระไปวันๆแบบนี้ อย่าลืมนะว่านี่ก็เป็นบริษัทแกเหมือนกัน หัดช่วยงานกันบ้างซิวะ”

คเชนทร์กับภูบดินทร์เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยอนุบาลดังนั้นเมื่อทั้งคู่เรียนจบจากต่างประเทศพร้อมกัน แต่คนละสาขา คเชนทร์จบด็อกเตอร์บริหารการจัดการทรัพยากรบุคคล ส่วนเขาจบด็อกเตอร์เศรษฐศาสตร์การเงิน จะต่างกันก็ตรงที่เพื่อนเขาจบด้วยเงินพ่อ ส่วนเขาจบด้วยเงินทุนใช่ว่าเขาจะมีฐานะยากจนขัดสน แต่ด้วยฑิฐิที่เขามีต่อพ่อผู้ชอบบงการชีวิตใครต่อใครเขาจึงออกจากบ้านมาใช้ชีวิตเพียงลำพังเมื่อสอบติดมหาวิทยาลัยทำงานส่งตัวเองเรียน และค่อยๆสอบชิงทุนจนจบด็อกเตอร์ และได้ตัดสินใจลงหุ้นตั้งบริษัทเป็นของตัวเองกับเพื่อนคนนี้ โดยใช้เงินเก็บที่เขามีอยู่ทั้งหมดเพื่อต้องการพิสูจน์ตัวเองให้พ่อซึ่งเป็นเหมือนเผด็จการของเขา ได้รู้ว่าเขาก็สามารถมีชีวิตในแบบตัวเองได้ ซึ่งต่างจากน้องสาวผู้หัวอ่อนผู้น่าสงสารของเขา ซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยคิดจะพามาอยู่ด้วยแต่ก็กลัวว่าพ่อของเขาจะเสียใจ เพราะเขาเองก็รู้ดีว่าพ่อของเขารักน้องสาวคนนี้มาก

“เฮ้ย เป็นไรไปวะ ไอ้ภู คิดถึงน้องอีกแล้วซิท่า คิดถึงมากทำไมไม่ไปเยี่ยมละวะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเที่ยงนี้ก็เจอกันแล้ว ข้านัดน้องว่าจะเลี้ยงข้าวกลางวันนี้ พอดีเค้าสอบเข้าพยาบาลได้แกไปด้วยกันไหมละ”

“ไม่ละไม่อยากไปเป็นก้างขัดคอพี่น้องที่พัดพรากจากกันนาน” เพื่อนของเขาพูดพร้อมกับทำหน้าล้อเลียน

“เฮ้ยเดี๋ยวเถอะ ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำท่ายกขาขึ้นขู่” เพื่อนของเขาจึงวิ่งหนีไปทางประตู แต่ก่อนไปเพื่อนของเขาก็ยังไม่ลืมหันมากำชับว่า

“ไอ้ภู เดี๋ยวค่ำนี้แกอย่าลืมพาชั้นไปรับคุณมัตสึโมโต้ไปเลี้ยงรับรองด้วยนะโว้ย”

“เฮ้ย เดี๋ยวไอ้…….” ชายหนุ่มยังไม่ทันพูดอะไรเพื่อนเขาก็หายไปแล้ว “แล้วจะให้ไปรับมันที่ไหนวะ” นั่งบ่นอยู่ไม่ทันไรเสียงประตูก็เปิดขึ้น

“คิดได้ละซิว่าลืมบอกที่อยู่ฉัน”

“ที่อยู่ใครกันคะภู”

“อ้าวจีด้า....มีธุระอะไรทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ละ”เขาถามออกไปตามมารยาท พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำงาน

“แหมจีด้ามาที่นี่ต้องมีธุระด้วยเหรอคะภู จีด้าคิดถึงคุณค่ะอยากทานข้าวด้วยภูไปทานข้าวเป็นเพื่อนจีด้านะคะ”เธอกอดแขนออดอ้อนเขา

“ผมยุ่ง งานกำลังเร่ง”

“ใกล้ๆแถวนี้เองนะคะ หรือภูจะทานที่นี่ก็ได้จีด้าจะโทรสั่งให้ค่ะ”เธอไม่พูดเปล่าทำท่าโทรศัพท์สั่งพิชซ่าเป็นการด่วน

“นี่จีด้าวันนี้ผมไปส่งคุณไม่ได้หรอกนะ ผมมีนัดกับลูกค้าถ้าคุณอยากกินข้าวก็กินที่นี่ได้แต่กินเสร็จก็ขอให้รีบกลับนะ งานผมยุ่ง”

“แหมภูก็ได้จีด้าไปด้วยซิคะ จีด้าจะได้ช่วยดูแลลูกค้าของภูไงคะ”หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานให้เขา

 “ไม่ได้ งานนี้เป็นงานสำคัญแล้วเค้าก็ไม่ชอบให้ผู้หญิงมายุ่งวุ่นวายด้วย” เขารู้ว่าคเชนทร์ต้องพาลูกค้าของเขาไปรับรองในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้หญิงแน่นอน และถ้าหากให้เธอไปด้วยคงต้องเกิดเรื่องวุ่นๆขึ้น และอาจจะพาลให้เขาชวดงานนี้ก็ได้

“แหมก็ได้ค่ะ จีด้ากลับก็ได้แต่พรุ่งนี้ภูต้องเลี้ยงข้าวจีด้าด้วยนะคะ”เธอทำท่างอนเขา

“ได้ๆ เขารีบตกปากรับคำทันที” เขารีบรับปากทันที ยิ่งทำให้เธออดส่งสายตาค้อนเขาไม่ได้ เพราะตั้งแต่รู้จัก คบกันมาเขาไม่เคยมีทีท่าว่าชอบเธอหรือคิดกับเธอมากกว่าความเป็นเพื่อน แม้เธอจะพยายามให้ท่า ทอดสะพานชนิดเสริมใยเหล็กแล้วก็ตาม เธอจึงได้แต่เดินหงุดหงิดออกจากห้องไป

เมื่อเลิกงานเขารีบโทรหาคเชนทร์ทันที

“เฮ้ย! แกอยู่ไหน ฉันเลิกงานแล้วเดี๋ยวจะออกไปรับ” เมื่อปลายสายตอบมา

“อะไรนะแก รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวลงไปหา”

เมื่อเขาลงมาถึงชั้นจอดรถใต้ดินภายในตึกของบริษัท

“ทำไมถึงเพิ่งมาห๊า คุณภู ปล่อยข้ายืนรอซะขาแข็งเลย คนที่พูดทำท่าปวดเมื่อย ทั้งๆที่เมื่อเขาเดินเข้ามาในโรงจอดรถชายหนุ่มเห็นเพื่อนของเขาเพิ่งผละออกมาจากหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง”

“พอดีมีงานด่วนเข้ามาก็เลยอยู่เคลียร์งานนิดหน่อย แต่ถึงไงเอ็งไม่ต้องมาทำเป็นแถเลย ไอ้คุณเชนทร์เมื่อกี้ข้าเห็นนะเว้ย หัดละเว้นซะบ้างเถอะ ระวังจะเจอดีนะไม่รู้ตัว” เขาเตือนด้วยความเป็นห่วง

“อย่าข้าแยกแยะเป็น ไม่ต้องให้แกมาบอกหรอกวะ เห็นอะไรไหมวะ”  พูดพร้อมกับทำท่าวางมาด

“อะไรของเอ็ง” เขาพูดพร้อมกับทำท่างง

“ลูกผู้ชายตัวจริง ไม่เจ้าชู้ไม่ใช่ข้าโว้ย ว่าแต่เอ็งเถอะเมื่อไหร่จะตกลงรับรักจีด้าซักทีวะ ข้าละเบื่อเลือกมาอยู่ได้ ระวังว่าแต่เขาอีเหนาเป็นเองนะเฟ้ย  ฮ่า ๆๆ” เขาพูดหัวเราะชอบใจ ซึ่งชายหนุ่มเองก็ได้แต่ส่งสายตาดุใส่เพื่อนรักด้วยความเจ้าเล่ห์ของเขา

“มัวแต่โม้อยู่นั่นแหละ ไปๆขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวคุณมัตสึโมโต้รอนาน ข้าเพิ่งโทรไปคอนเฟิร์มเขาเมื่อกี้นี้เอง” เขาตบไหล่เพื่อนเขาหนึ่งที ก่อนจะเดินไปขึ้นรถพร้อมกับเพื่อนของเขาและขับออกไปจากบริษัททันที

ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็มาจอดที่หน้าไนท์คลับแห่งหนึ่ง

เฮ้ย ที่นี่มันไนท์คลับของกระเทยไม่ใช่เหรอ ข้าไม่เข้าไปหรอก

ไม่ได้นะไอ้ภู มาถึงนี่แล้วไม่เข้าไปไม่ได้ เหรอว่าเอ็งจะให้ข้าไปพาเด็กมาบริการให้ถึงข้างนอก

โอ้ย ไม่เอานะโว้ย

ชายชาวต่างชาติซึ่งเป็นลูกค้าของเขาที่นั่งเงียบอยู่ จึงถามเขาขึ้นเป็นภาษาไทย แม้จะติดขัดอยู่บ้างแต่ก็พอจับใจความได้

เกิดอะไรกึ้น ทามไมคุณปู ไม่ข้าวไป

เพื่อนของเขาที่นั่งอยู่ข้างหลังจึงอธิบายให้ลุกค้าของเขาฟังทันที

เมื่อเขาฟังจบถึงกับหัวเราะชอบใจ ดีๆผมชอบที่ญี่ปุ่นก็มีแบบนี้แหยะแยะ ผ๊มเคยไปเที่ยวบอย บ่อย ไม้เห็นเปนไรเลย ราวจะได้คุยธุรกิจกันด้วย
ในที่สุด ภูบดินทร์ก็ต้องเข้าไป และเมื่อเข้ามาข้างในบรรดาสาวๆ ที่อยู่บริการในร้านต่างเข้ามารุมล้อมเขาเป็นการใหญ่ เขาถึงกับสะดุ้ง และปฎิเสธรับบริการแทบไม่ทัน
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งกับคุณมัตสึโมโต้แล้วกันครับ" ภูบดินทร์รีบบอกทันที และทำท่าเกร็งนิดๆ เพราะยังไม่รู้สึกชิน ต่างจากเพื่อนของเขาที่เหมือนจะคุ้นเคยกับที่นี่เหลือเกิน 
"มาม่าซังอยู่รึป่าว บอกว่า คุณคเชนทร์เชิญครับ"  ลิลลี่สาวประเภทสองที่สวยที่สุดของร้าน รีบบอกทันที "แหมๆๆ มาถึงก็ถามหามาม่าซังของเราเลยนะคะ ไม่คิดถึงลิลลี่เหรอคะ หายไปตั้งนาน ลิลลี่คิดถึ๊ง คิดถึง " พูดพร้อมส่งสายตาหวานให้กับชายหนุ่มที่เธอพูดถึง 
เด็กเสริ์ฟ รีบบอกทันที รอสักครู่ครับเดี๋ยวผมไปตามให้
" เอ่อ คุณมัตสึโมโต้ เดี๋ยวผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่ เดี๋ยวมานะครับ หากต้องการอะไรบอก เจ้าเชนได้เลยนะครับ"
"ม่ายเป็นไร ๆ ขอแค่สาวๆ กับข้าวลีๆ อรอย ๆ ก็พอครับ ฮ่าๆๆ" เชิญคุณพู ตามสะบาย
ภูบดินทร์ รีบเดินไปห้องน้ำทันที เพราะเขารู้สึกอึดอัด และไม่คุ้นชินที่จะต้องมานั่งอยู่ในห้องเดียวกับสาวประเภทสองเต็มห้องอย่างนี้ เพราะลึกๆแล้วเขาคิดว่าพวกนี้ยังไงก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อน ทำให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างบอกไม่ถูก 
ระหว่างที่กำลังจะเลี้ยวไปห้องน้ำ ด้วยความรีบร้อง ทำให้ เขาชนเข้่าอย่างจังกับแพรไหม "เอ่อขอโทษครับ  คุณเป็นอะไรรึป่าว" 
นี่คุณเดินยังไง ทางเดินตั้งกว้างยังจะมาเดินชนคนอื่นเขาอีก" แพรไหมโวยวายขึ้นทันที
"ผมก็บอกขอโทษแล้วไง ครับ คุณจะเอายังไงอีก ร่างกายก็บึกบึนชนนิด ชนหน่อยทำโวยวาย หรือว่าคนอย่างพวกคุณชอบโวยวายอยู่แล้ว " เขาพูด และนึกถึงพนักงานคนหนึ่งของเขาที่เป็นสาวประเภทสอง ทำงานในบริษัทของเขา ที่สุดแสนจะเป็นจอมโวยวาย ตั้งแต่เรื่องเล็ก จนไปถึงเรื่องใหญ่