คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : (ตอนที่10)
Translated in English By Sue
Translated in Thai By sweetie girl -10-
ซองมีสังเกตเห็นว่าห้องนั่งเล่นนั้นมีไฟเปิดอยู่เธอจึงค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง ฮีจุนหันมาเห็นเธอซึ่งกำลังเดินไปอย่างเบาที่สุด เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
“ทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้”
“....”
“ทำไมถึงได้กลับดึก”
เธอกำลังจะตอบคำถามแต่พอเขาถามคำถามมาเป็นครั้งที่สองด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำมันก็ทำให้ความมั่นใจของเธอหายไปหมดในทันที เธอเปิดปากพูดโดยคิดว่ามันคือสิ่งที่ถูกแล้วที่จะทำก่อนที่จะสายไป
“เพราะว่า....เอ่อ...การซ้อม”
“ซ้อม? เธอไม่ได้พูดถึงมันเลยไม่ใช่หรอ”
“ฉันพยายามจะทำตัวให้เขานักศึกษาคนอื่นๆ...ขอโทษค่ะ”
“เธอขอโทษเรื่องอะไรฮะ”
‘ทำไมเขาต้องถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วด้วยนะ’
“ฉันขอโทษ...ที่กลับมาช้า....และ...ฉันพยายามติดต่อคุณ...คุณมุนฮีจุน แต่ฉันไม่รู้เบอร์คุณ”
เมื่อสองวันที่แล้ว...เธอพยายามจะเรียกเขาว่าฮีจุน แต่เวลาที่เธอรู้สึกเกร็งหรือกลัวเธอมักจะเรียกเขาด้วยชื่อเต็มเสมอ
“.....”
“ขอโทษค่ะ...ปกติแล้วเราจะซ้อมกันจนถึงเวลาประมาณนี้ทุกวันก่อนถึงวันแสดงจริง”
“.....”
เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขากำลังฟังเธออยู่หรือไม่....เขานั่งโดยไม่เคลื่อนไหวเลยซักนิดและมองไปที่เครื่องประดับบนโต๊ะ
“ถ้า...คุณไม่อชบที่ฉันกลับมาช้า...”
“เธอคิดว่าฉันต้องการอย่างงั้น...งั้นหรอ?”
“ขอโทษค่ะ...แต่คุณดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่”
เธอหยุดพูดและกัดริมฝีปากตัวเอง....เธอเป็นกังวลแเท่าที่เธออยู่กับฮีจุนมา เธอต้องทำตามกฏของฮีจุนโดยที่เธอไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าความคิดของเขามีอิทธิพลต่อเธอ....ขณะที่เธอปิดปากเงียบ ฮีจุนก็หันหน้ามาทางเธอ เธอมีความรู้สึกว่าเขาฟังเธอมาตลอด...เมื่อเธอสบตากับเขา เธอก็พูดเหมือนว่าได้ตัดสินใจแล้ว
“ถ้าเกิดว่าคุณไม่พอใจ...ฉันก็จะยกเลิกการซ้อม...และก็การแสดงโชว์เดี่ยว”
“........”
เธอคิดว่าเธอเห็นแววตาที่ตกใจของเขา...หรือนั่นเป็นแค่ภาพลวงตา? เขาหันหน้ากลับไปมองที่เครื่องประดับนั่นอีกครั้ง ไม่มีการคำพูดใดๆจากทั้งคู่....ที่เลวร้ายไปกว่านั้นก็คือไม่มีแม้แต่การสบตา เธอเริ่มรู้สึกกลัว...ความคิดต่างๆผุดขึ้นในหัวของเธอ
‘เขาพูดว่าเขาไม่ชอบที่ฉันกลับมาบ้านช้าเพราะการซ้อมหรอ...เธอแม้ว่าเขาส่งฉันไปโรงเรียน...การโชว์ดนตรี....และยิ่งไปกว่านั้นการแสดงเดี่ยว...มันเป็นสิ่งที่ฉันรอคอยมาตลอด....ฉันฝึกซ้อมหนักกว่าทุกๆคน...ฉันควรที่จะยอมแพ้จริงๆหรอ”
เขายังคงจ้องเครื่องประดับชิ้นนั้นจนมันเริ่มจะนานขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกว่าหัวใจเธอรัวเป็นกลอง...จากนั้นเขาก็หันตัวมา เธอรู้สึกว่าลมหายใจจุกอยู่ที่ลำคอ เธอจับมือตัวเองไว้เพื่อพยายามทำให้ตัวเองหยุดสั่นและเธอก็มองเข้าไปในดวงตาของ...เธอคิดว่าเธอไม่ควรหลบเลี่ยง...ไม่สิ...วิ่งหนีเลย...วิ่งหนีจากสายตาของเขา...ฮีจุนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้น
“ฝึกต่อไป..ฉันไม่ต้องการให้เธอล้มเลิกการโชว์เดี่ยวของเธอ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ...เธอพยายามซ่อนความดีใจเอาไว้แต่ขนาดอยู่ต่อหน้าเขาดวงตาของเธอยังดูเต็มไปด้วยความดีใจ
“ขอบคุณค่ะ”
“แต่...”
ขณะที่เธอขอบคุณเขาเขาก็ตัดบทขึ้น....เธอเริ่มกังวลขึ้นทันใด
“...แต่อะไรหรอค่ะ?”
เธอถามเขากลับด้วยเสียงเบาๆ
“ฉันจะยอมรับมันถ้าเธอสัญญาว่าเธอจะกลับบ้านเวลาเดียวกับที่เธอกลับวันนี้”
“แน่นอนค่ะ...ฉันสัญญา...ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ”
“เธอไปได้แล้วตอนนี้”
เขาเดินเข้าห้องไปโดยไม่สนใจคำขานรับของเธอ....เธอมองประตูห้องเขาด้วยสายตาที่โกรธเคืองแต่เธอแน่ใจว่าเขายอมให้เธอซ้อมต่อแล้ว...ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกตกใจ.........
(ติดตามตอนที่11) ************************************************************
Translated in Thai By sweetie girl
-10-
ซองมีสังเกตเห็นว่าห้องนั่งเล่นนั้นมีไฟเปิดอยู่เธอจึงค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง ฮีจุนหันมาเห็นเธอซึ่งกำลังเดินไปอย่างเบาที่สุด เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
“ทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้”
“....”
“ทำไมถึงได้กลับดึก”
เธอกำลังจะตอบคำถามแต่พอเขาถามคำถามมาเป็นครั้งที่สองด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำมันก็ทำให้ความมั่นใจของเธอหายไปหมดในทันที เธอเปิดปากพูดโดยคิดว่ามันคือสิ่งที่ถูกแล้วที่จะทำก่อนที่จะสายไป
“เพราะว่า....เอ่อ...การซ้อม”
“ซ้อม? เธอไม่ได้พูดถึงมันเลยไม่ใช่หรอ”
“ฉันพยายามจะทำตัวให้เขานักศึกษาคนอื่นๆ...ขอโทษค่ะ”
“เธอขอโทษเรื่องอะไรฮะ”
‘ทำไมเขาต้องถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วด้วยนะ’
“ฉันขอโทษ...ที่กลับมาช้า....และ...ฉันพยายามติดต่อคุณ...คุณมุนฮีจุน แต่ฉันไม่รู้เบอร์คุณ”
เมื่อสองวันที่แล้ว...เธอพยายามจะเรียกเขาว่าฮีจุน แต่เวลาที่เธอรู้สึกเกร็งหรือกลัวเธอมักจะเรียกเขาด้วยชื่อเต็มเสมอ
“.....”
“ขอโทษค่ะ...ปกติแล้วเราจะซ้อมกันจนถึงเวลาประมาณนี้ทุกวันก่อนถึงวันแสดงจริง”
“.....”
เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขากำลังฟังเธออยู่หรือไม่....เขานั่งโดยไม่เคลื่อนไหวเลยซักนิดและมองไปที่เครื่องประดับบนโต๊ะ
“ถ้า...คุณไม่อชบที่ฉันกลับมาช้า...”
“เธอคิดว่าฉันต้องการอย่างงั้น...งั้นหรอ?”
“ขอโทษค่ะ...แต่คุณดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่”
เธอหยุดพูดและกัดริมฝีปากตัวเอง....เธอเป็นกังวลแเท่าที่เธออยู่กับฮีจุนมา เธอต้องทำตามกฏของฮีจุนโดยที่เธอไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าความคิดของเขามีอิทธิพลต่อเธอ....ขณะที่เธอปิดปากเงียบ ฮีจุนก็หันหน้ามาทางเธอ เธอมีความรู้สึกว่าเขาฟังเธอมาตลอด...เมื่อเธอสบตากับเขา เธอก็พูดเหมือนว่าได้ตัดสินใจแล้ว
“ถ้าเกิดว่าคุณไม่พอใจ...ฉันก็จะยกเลิกการซ้อม...และก็การแสดงโชว์เดี่ยว”
“........”
เธอคิดว่าเธอเห็นแววตาที่ตกใจของเขา...หรือนั่นเป็นแค่ภาพลวงตา? เขาหันหน้ากลับไปมองที่เครื่องประดับนั่นอีกครั้ง ไม่มีการคำพูดใดๆจากทั้งคู่....ที่เลวร้ายไปกว่านั้นก็คือไม่มีแม้แต่การสบตา เธอเริ่มรู้สึกกลัว...ความคิดต่างๆผุดขึ้นในหัวของเธอ
‘เขาพูดว่าเขาไม่ชอบที่ฉันกลับมาบ้านช้าเพราะการซ้อมหรอ...เธอแม้ว่าเขาส่งฉันไปโรงเรียน...การโชว์ดนตรี....และยิ่งไปกว่านั้นการแสดงเดี่ยว...มันเป็นสิ่งที่ฉันรอคอยมาตลอด....ฉันฝึกซ้อมหนักกว่าทุกๆคน...ฉันควรที่จะยอมแพ้จริงๆหรอ”
เขายังคงจ้องเครื่องประดับชิ้นนั้นจนมันเริ่มจะนานขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกว่าหัวใจเธอรัวเป็นกลอง...จากนั้นเขาก็หันตัวมา เธอรู้สึกว่าลมหายใจจุกอยู่ที่ลำคอ เธอจับมือตัวเองไว้เพื่อพยายามทำให้ตัวเองหยุดสั่นและเธอก็มองเข้าไปในดวงตาของ...เธอคิดว่าเธอไม่ควรหลบเลี่ยง...ไม่สิ...วิ่งหนีเลย...วิ่งหนีจากสายตาของเขา...ฮีจุนค่อยๆเปิดปากพูดขึ้น
“ฝึกต่อไป..ฉันไม่ต้องการให้เธอล้มเลิกการโชว์เดี่ยวของเธอ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ...เธอพยายามซ่อนความดีใจเอาไว้แต่ขนาดอยู่ต่อหน้าเขาดวงตาของเธอยังดูเต็มไปด้วยความดีใจ
“ขอบคุณค่ะ”
“แต่...”
ขณะที่เธอขอบคุณเขาเขาก็ตัดบทขึ้น....เธอเริ่มกังวลขึ้นทันใด
“...แต่อะไรหรอค่ะ?”
เธอถามเขากลับด้วยเสียงเบาๆ
“ฉันจะยอมรับมันถ้าเธอสัญญาว่าเธอจะกลับบ้านเวลาเดียวกับที่เธอกลับวันนี้”
“แน่นอนค่ะ...ฉันสัญญา...ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ”
“เธอไปได้แล้วตอนนี้”
เขาเดินเข้าห้องไปโดยไม่สนใจคำขานรับของเธอ....เธอมองประตูห้องเขาด้วยสายตาที่โกรธเคืองแต่เธอแน่ใจว่าเขายอมให้เธอซ้อมต่อแล้ว...ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกตกใจ.........
(ติดตามตอนที่11)
************************************************************
ความคิดเห็น