ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ขฝ Love inside Silence ขฝ

    ลำดับตอนที่ #8 : (ตอนที่ 8-9)

    • อัปเดตล่าสุด 27 มี.ค. 49


    Translated in English By Sue

    Translated in Thai      By sweetie girl

    -8-(ต่อ)

    "...โซอึน...ไม่เจอกันนานเลยนะ…"

    "เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเธอหรอ? ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล มีอะไรรึเปล่า...ทำไมเธอไม่ยอมติดต่อฉันเลยละ ฉันพยายามติดต่อเธอแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย...ทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะ"

    "เข้าไปข้างในกันเถอะแล้วฉันจะเล่าให้เธอฟังระหว่างทาง"

    "โอเค..."

    "ไวโอลินของฉันยังอยู่ดีรึเปล่าเนี่ย"

    "แน่นอน...หลังจากที่กลับมาที่มหาฯลัย ฉันก็เอามันกลับไปไว้ที่บ้าน"

    "ขอบใจนะจ๊ะ"

    "ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอ...แล้วเธออาศัยอยู่ทีไหน"

    "ที่บ้านคนรู้จักน่ะ"

    "จริงหรอ?? แต่...ดูหน้าเธอสิ และก็ฉันพยายามติดต่อเธอตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมโทรกลับ...ฉันคิดว่าเธอถูกลักพาตัวไปแล้วซะด้วยซ้ำ"

    "ฉันทำเพจหายน่ะ"

    "อ๋อ...อืม แล้วเธอสบายดีมั๊ย เธอรู้สึกยังไง"

    "สบายดีจ๊ะ"

    "อ่อ...แล้วเธอรู้มั๊ยว่าที่เธอไปทดสอบโชว์การบรรเลงไวโอลินเดี่ยวไว้น่ะ เธอได้รับเลือกนะ"

    "จริงหรอ???เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่มั๊ย"

    "อืม...อาจารย์ลีกับอาจารย์ฮวังให้คะแนนเธอสูงมากเลยนะ...เธอนี่โชคดีจริงๆเลย ได้คะแนนสูงขนาดนั้นจากอาจารย์ที่สุดแสนจะเขี้ยวมาได้"

    "ฮิๆ...เธอจะมาเล่นเปียโนคลอเสียงไปกับไวโอลินฉันใช่มั๊ยจ๊ะ"

    "อะไร??ฉันเป็นบุคคลที่ยุ่งมากๆๆเลยนะจะบอกให้รู้"

    "ฉันรู้ว่าเธอจะต้องมาช่วยฉัน....เธอกับฉันยังไงก็ทดสอบมาด้วยกันละ"

    "ฉันต้องไปเล่นให้คนอื่น"

    "นี่เธอจะไม่เล่นให้ฉันจริงๆใช่มั๊ย"

    "อืมมมม...ฉันจะทำตอนที่ฉันอารมณ์ดี...หรือไม่เธอก็ต้องตอบแทนหน่อยละ"

    "หนอย...เธอก็รู้ว่าถ้าเธอเล่นกับฉันคะแนนของเธอก็จะสูงลิบเลย"

    "อะไร...ฉันไม่เอาหรอก ~~~~"

    "ก็ได้ ก็ได้...ฉันจะเลี้ยงมื้อค่ำเธอ"

    "เบียร์ด้วยนะ!~~~!!!!"

    "ก็ได้ ก็ได้ - -++++"

    "มองไร"

    "ฮาฮา...เธอพูดเรื่องอะไรหรอ...ฮาฮา..."

    "ถ้าเธอไม่ได้เป็นเพื่อนละกัน เธอตายแน่"

    เธอลืมความกังวลทั้งหมดที่มี...เธอหัวเราะไปกับเพื่อนสนิทของเธอ โซอึน...มันเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้หัวเราะ...มันเหมือนกับว่าเธอได้กลับเข้ามาสู้ชีวิตอันเป็นปกติสุขของเธอ เธอนั่งเรียนในห้องอย่างไร้ความกังวลใจใดๆทั้งสิ้นและเธอก็มีสมาธิกับการเล่นไวโอลินของเธอ

    -9-

    มีเสียงประตูเปิดขึ้นและปิดลง...ซองมีจึงหยุดสีไวโอลินและเดินออกมา...ฮีจุนซึ่งกำลังถอดแจ๊กเก็ตออกหันมาทางเธอ...

    "มหาฯลัยเป็นไงบ้าง"

    "...ก็ดีค่ะ...ฉันได้เจอเพื่อน...และอาจารย์...และฉันก็ได้รู้ข่าว..."

    "ข่าว?"

    "ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ...แค่เรื่องเกี่ยวกับการโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวและก็เรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย"

    "การโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวใช่วันที่ 29 ตุลาคมรึเปล่า"

    "คุณรู้ได้ยังไงค่ะ"

    "ฉันก็แค่ได้ยินมา...แล้วเธอจะเข้าร่วมกับงานครั้งนี้ด้วยรึเปล่า"

    เธอพยักหน้า

    "ฉันทดสอบไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้...และฉันก็คิดว่าอาจารย์ให้คะแนนฉันสูงดังนั้นฉันก็จะได้โชว์เดี่ยว"

    "ฉันต้องการฟังมันเวลาใดเวลาหนึ่ง"

    "ฮือ??"

    "เปล่า...ไม่มีอะไร...เธอไปพักผ่อนได้แล้ว"

    "อืมมม..."

    "อะไร?"

    "คุณทานข้าวเย็นรึยังค่ะ"

    "อย่างห่วงไปเลย"

    หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้สึกโง่อย่างน่าขันนัก เธอหมุนตัวจะเดินกลับเขาห้อง ฮีจุนดูใจเย็นขณะที่เรียกชื่อเธอ

    "อ๊า...เดี๋ยว"

    เธอกัดริมฝีปากและหยุดลง...เธอพยายามจะทำเหมือนว่าตัวเธอมีความสุขถึงแม้ว่าแววตาของเธอจะดูว่างเปล่าและหันหน้ากลับมา

    "อะไรหรอค่ะ"

    "ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อฉันแบบเลินเล่อแต่ตอนเธอเรียกชื่อเต็มฉันมันค่อนข้างจะดูไม่ค่อยเป็นกันเอง...ดังนั้นครั้งต่อไป เรียกชื่อฉันก็พอ...ทำไม?ขอมากไปหรอ?"

    "เปล่าค่ะ! ฉันจะเรียกชื่อคุณถ้ามันทำให้คุณพอใจ"

    น้ำเสียงของเธอค่อนข้างแดกดันเย้ยหยันเล็กน้อย...โดยไม่ได้แสดงให้เห็นความไม่พอใจ ท่าทางของเธอดูออกจะน่าหัวเราะซะมากกว่า ฮีจุนพูดขึ้น

    "ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่แสดงท่าทางเย้ยหยันออกมานะ"

    "ค่ะ...ฉันไปได้แล้วใช่มั๊ย"

    "อือ...แน่นนอน"

    ฮีจุนหยักไหล่...เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องไปทำให้ฮีจุนยิ้มอย่างออกนอกหน้า...เธอต้องการที่จะออกไปข้างนอกและแลลลิ้นใส่เขามากแต่...เธอรู้ดีว่าเธอคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับผลที่จะเกิดขึ้นภายหลังแน่นอน

    ฝ่ายฮีจุน เขาคิดว่าการอาศัยอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อซักนิด....เขามักจะออกไปข้างนอกและมองหาสิ่งแปลกใหม่ซึ่งน่าสนุก...เขาร้องฮัมเพลงและเปิดฝักบัวอาบน้ำ

    "อ๊ากกกกก....ฉันจะฆ่าตัวตายถ้าเกิดว่าฉันถามอะไรแบบนั้นออกไปอีก...ยัยบ้าเอ๊ย  'อย่าห่วงไปเลย' อ๊า...เขาคิดว่าเขาเป็นใครนะ"

    เธอนั่งลงบนเตียงพลางกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหมอนและเริ่มเลียนเสียงฮีจุน...ถ้าเธอต้องอาศัยกับคนที่มีหัวใจเยือกเย็นอย่างเขา...ตามจริงแล้วเธอคิดว่าคำว่า 'อาศัย' ดูจะชวนให้ขนลุกพิลึก...ถ้าเกิดว่าเธอใช้เวลากับเขาในบ้านหลังเดียวกันเธอเคยคิดว่ามันคงจะต้องเลวร้ายยิ่งกว่านรกเป็นแน่แต่ทุกวันนี้เธอคิดว่ามันก็ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย...มันเป็นการค้นพบที่ลึกซึ้งทีเดียว...เขาไม่ได้ใจร้ายกับเธอ และเขาก็ไม่ได้ทำเหมือนกับว่าเธอเป็นคนใช้ เขามีความเอาใจใส่คนอื่นอยู่เพียงพอเหมือนกันถึงได้หาเครื่องตกแต่งห้องนอนให้เธอ เขาซื้อเสื้อผ้าและยังช่วยเธอให้ได้กลับไปเรียนอีกต่างหากแต่...ถ้าเธอยืมคำพูดเขามาที่ว่าเป็นหารทำให้สมบัติของเขาดูดีขึ้น...เมื่อเธอคิดถึงคำพูดของเขา...เธอก็รู้สึกขุ่นเคืองอีกครั้ง

    "เฮ้อ....สมบัติ??ฉันเป็นสมบัติของเขางั้นหรอ?ทำไมไม่บอกว่าฉันเป็นตุ๊กตาของเขาไปเลยละ? นี่ก็เป็นห้องของตุ๊กตา....นี่คงเป็นแค่การทำลาย"

    เธอเหลือบไปมองประตูห้องอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บใจเพราะคำพูดของเขา เธอต้องการแก้แค้นเขา ขณะที่เธอคิดว่าจะแก้แค้นเขาวันใดวันหนึ่งเธอก็ลุกขึ้น....

    (ติดตามตอนที่ 10 ได้ในครั้งต่อไป)

    Translated in Thai      By sweetie girl

    -8-(ต่อ)

    "...โซอึน...ไม่เจอกันนานเลยนะ…"

    "เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเธอหรอ? ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล มีอะไรรึเปล่า...ทำไมเธอไม่ยอมติดต่อฉันเลยละ ฉันพยายามติดต่อเธอแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย...ทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะ"

    "เข้าไปข้างในกันเถอะแล้วฉันจะเล่าให้เธอฟังระหว่างทาง"

    "โอเค..."

    "ไวโอลินของฉันยังอยู่ดีรึเปล่าเนี่ย"

    "แน่นอน...หลังจากที่กลับมาที่มหาฯลัย ฉันก็เอามันกลับไปไว้ที่บ้าน"

    "ขอบใจนะจ๊ะ"

    "ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอ...แล้วเธออาศัยอยู่ทีไหน"

    "ที่บ้านคนรู้จักน่ะ"

    "จริงหรอ?? แต่...ดูหน้าเธอสิ และก็ฉันพยายามติดต่อเธอตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมโทรกลับ...ฉันคิดว่าเธอถูกลักพาตัวไปแล้วซะด้วยซ้ำ"

    "ฉันทำเพจหายน่ะ"

    "อ๋อ...อืม แล้วเธอสบายดีมั๊ย เธอรู้สึกยังไง"

    "สบายดีจ๊ะ"

    "อ่อ...แล้วเธอรู้มั๊ยว่าที่เธอไปทดสอบโชว์การบรรเลงไวโอลินเดี่ยวไว้น่ะ เธอได้รับเลือกนะ"

    "จริงหรอ???เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่มั๊ย"

    "อืม...อาจารย์ลีกับอาจารย์ฮวังให้คะแนนเธอสูงมากเลยนะ...เธอนี่โชคดีจริงๆเลย ได้คะแนนสูงขนาดนั้นจากอาจารย์ที่สุดแสนจะเขี้ยวมาได้"

    "ฮิๆ...เธอจะมาเล่นเปียโนคลอเสียงไปกับไวโอลินฉันใช่มั๊ยจ๊ะ"

    "อะไร??ฉันเป็นบุคคลที่ยุ่งมากๆๆเลยนะจะบอกให้รู้"

    "ฉันรู้ว่าเธอจะต้องมาช่วยฉัน....เธอกับฉันยังไงก็ทดสอบมาด้วยกันละ"

    "ฉันต้องไปเล่นให้คนอื่น"

    "นี่เธอจะไม่เล่นให้ฉันจริงๆใช่มั๊ย"

    "อืมมมม...ฉันจะทำตอนที่ฉันอารมณ์ดี...หรือไม่เธอก็ต้องตอบแทนหน่อยละ"

    "หนอย...เธอก็รู้ว่าถ้าเธอเล่นกับฉันคะแนนของเธอก็จะสูงลิบเลย"

    "อะไร...ฉันไม่เอาหรอก ~~~~"

    "ก็ได้ ก็ได้...ฉันจะเลี้ยงมื้อค่ำเธอ"

    "เบียร์ด้วยนะ!~~~!!!!"

    "ก็ได้ ก็ได้ - -++++"

    "มองไร"

    "ฮาฮา...เธอพูดเรื่องอะไรหรอ...ฮาฮา..."

    "ถ้าเธอไม่ได้เป็นเพื่อนละกัน เธอตายแน่"

    เธอลืมความกังวลทั้งหมดที่มี...เธอหัวเราะไปกับเพื่อนสนิทของเธอ โซอึน...มันเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้หัวเราะ...มันเหมือนกับว่าเธอได้กลับเข้ามาสู้ชีวิตอันเป็นปกติสุขของเธอ เธอนั่งเรียนในห้องอย่างไร้ความกังวลใจใดๆทั้งสิ้นและเธอก็มีสมาธิกับการเล่นไวโอลินของเธอ

    -9-

    มีเสียงประตูเปิดขึ้นและปิดลง...ซองมีจึงหยุดสีไวโอลินและเดินออกมา...ฮีจุนซึ่งกำลังถอดแจ๊กเก็ตออกหันมาทางเธอ...

    "มหาฯลัยเป็นไงบ้าง"

    "...ก็ดีค่ะ...ฉันได้เจอเพื่อน...และอาจารย์...และฉันก็ได้รู้ข่าว..."

    "ข่าว?"

    "ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ...แค่เรื่องเกี่ยวกับการโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวและก็เรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย"

    "การโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวใช่วันที่ 29 ตุลาคมรึเปล่า"

    "คุณรู้ได้ยังไงค่ะ"

    "ฉันก็แค่ได้ยินมา...แล้วเธอจะเข้าร่วมกับงานครั้งนี้ด้วยรึเปล่า"

    เธอพยักหน้า

    "ฉันทดสอบไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้...และฉันก็คิดว่าอาจารย์ให้คะแนนฉันสูงดังนั้นฉันก็จะได้โชว์เดี่ยว"

    "ฉันต้องการฟังมันเวลาใดเวลาหนึ่ง"

    "ฮือ??"

    "เปล่า...ไม่มีอะไร...เธอไปพักผ่อนได้แล้ว"

    "อืมมม..."

    "อะไร?"

    "คุณทานข้าวเย็นรึยังค่ะ"

    "อย่างห่วงไปเลย"

    หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้สึกโง่อย่างน่าขันนัก เธอหมุนตัวจะเดินกลับเขาห้อง ฮีจุนดูใจเย็นขณะที่เรียกชื่อเธอ

    "อ๊า...เดี๋ยว"

    เธอกัดริมฝีปากและหยุดลง...เธอพยายามจะทำเหมือนว่าตัวเธอมีความสุขถึงแม้ว่าแววตาของเธอจะดูว่างเปล่าและหันหน้ากลับมา

    "อะไรหรอค่ะ"

    "ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อฉันแบบเลินเล่อแต่ตอนเธอเรียกชื่อเต็มฉันมันค่อนข้างจะดูไม่ค่อยเป็นกันเอง...ดังนั้นครั้งต่อไป เรียกชื่อฉันก็พอ...ทำไม?ขอมากไปหรอ?"

    "เปล่าค่ะ! ฉันจะเรียกชื่อคุณถ้ามันทำให้คุณพอใจ"

    น้ำเสียงของเธอค่อนข้างแดกดันเย้ยหยันเล็กน้อย...โดยไม่ได้แสดงให้เห็นความไม่พอใจ ท่าทางของเธอดูออกจะน่าหัวเราะซะมากกว่า ฮีจุนพูดขึ้น

    "ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่แสดงท่าทางเย้ยหยันออกมานะ"

    "ค่ะ...ฉันไปได้แล้วใช่มั๊ย"

    "อือ...แน่นนอน"

    ฮีจุนหยักไหล่...เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องไปทำให้ฮีจุนยิ้มอย่างออกนอกหน้า...เธอต้องการที่จะออกไปข้างนอกและแลลลิ้นใส่เขามากแต่...เธอรู้ดีว่าเธอคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับผลที่จะเกิดขึ้นภายหลังแน่นอน

    ฝ่ายฮีจุน เขาคิดว่าการอาศัยอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อซักนิด....เขามักจะออกไปข้างนอกและมองหาสิ่งแปลกใหม่ซึ่งน่าสนุก...เขาร้องฮัมเพลงและเปิดฝักบัวอาบน้ำ

    "อ๊ากกกกก....ฉันจะฆ่าตัวตายถ้าเกิดว่าฉันถามอะไรแบบนั้นออกไปอีก...ยัยบ้าเอ๊ย  'อย่าห่วงไปเลย' อ๊า...เขาคิดว่าเขาเป็นใครนะ"

    เธอนั่งลงบนเตียงพลางกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหมอนและเริ่มเลียนเสียงฮีจุน...ถ้าเธอต้องอาศัยกับคนที่มีหัวใจเยือกเย็นอย่างเขา...ตามจริงแล้วเธอคิดว่าคำว่า 'อาศัย' ดูจะชวนให้ขนลุกพิลึก...ถ้าเกิดว่าเธอใช้เวลากับเขาในบ้านหลังเดียวกันเธอเคยคิดว่ามันคงจะต้องเลวร้ายยิ่งกว่านรกเป็นแน่แต่ทุกวันนี้เธอคิดว่ามันก็ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย...มันเป็นการค้นพบที่ลึกซึ้งทีเดียว...เขาไม่ได้ใจร้ายกับเธอ และเขาก็ไม่ได้ทำเหมือนกับว่าเธอเป็นคนใช้ เขามีความเอาใจใส่คนอื่นอยู่เพียงพอเหมือนกันถึงได้หาเครื่องตกแต่งห้องนอนให้เธอ เขาซื้อเสื้อผ้าและยังช่วยเธอให้ได้กลับไปเรียนอีกต่างหากแต่...ถ้าเธอยืมคำพูดเขามาที่ว่าเป็นหารทำให้สมบัติของเขาดูดีขึ้น...เมื่อเธอคิดถึงคำพูดของเขา...เธอก็รู้สึกขุ่นเคืองอีกครั้ง

    "เฮ้อ....สมบัติ??ฉันเป็นสมบัติของเขางั้นหรอ?ทำไมไม่บอกว่าฉันเป็นตุ๊กตาของเขาไปเลยละ? นี่ก็เป็นห้องของตุ๊กตา....นี่คงเป็นแค่การทำลาย"

    เธอเหลือบไปมองประตูห้องอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บใจเพราะคำพูดของเขา เธอต้องการแก้แค้นเขา ขณะที่เธอคิดว่าจะแก้แค้นเขาวันใดวันหนึ่งเธอก็ลุกขึ้น....

    (ติดตามตอนที่ 10 ได้ในครั้งต่อไป)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×