คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (ตอนที่ 8-9)
Translated in English By Sue
Translated in Thai By sweetie girl -8-(ต่อ) "...โซอึน...ไม่เจอกันนานเลยนะ
"
"เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเธอหรอ? ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล มีอะไรรึเปล่า...ทำไมเธอไม่ยอมติดต่อฉันเลยละ ฉันพยายามติดต่อเธอแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย...ทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะ"
"เข้าไปข้างในกันเถอะแล้วฉันจะเล่าให้เธอฟังระหว่างทาง"
"โอเค..."
"ไวโอลินของฉันยังอยู่ดีรึเปล่าเนี่ย"
"แน่นอน...หลังจากที่กลับมาที่มหาฯลัย ฉันก็เอามันกลับไปไว้ที่บ้าน"
"ขอบใจนะจ๊ะ"
"ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอ...แล้วเธออาศัยอยู่ทีไหน"
"ที่บ้านคนรู้จักน่ะ"
"จริงหรอ?? แต่...ดูหน้าเธอสิ และก็ฉันพยายามติดต่อเธอตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมโทรกลับ...ฉันคิดว่าเธอถูกลักพาตัวไปแล้วซะด้วยซ้ำ"
"ฉันทำเพจหายน่ะ"
"อ๋อ...อืม แล้วเธอสบายดีมั๊ย เธอรู้สึกยังไง"
"สบายดีจ๊ะ"
"อ่อ...แล้วเธอรู้มั๊ยว่าที่เธอไปทดสอบโชว์การบรรเลงไวโอลินเดี่ยวไว้น่ะ เธอได้รับเลือกนะ"
"จริงหรอ???เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่มั๊ย"
"อืม...อาจารย์ลีกับอาจารย์ฮวังให้คะแนนเธอสูงมากเลยนะ...เธอนี่โชคดีจริงๆเลย ได้คะแนนสูงขนาดนั้นจากอาจารย์ที่สุดแสนจะเขี้ยวมาได้"
"ฮิๆ...เธอจะมาเล่นเปียโนคลอเสียงไปกับไวโอลินฉันใช่มั๊ยจ๊ะ"
"อะไร??ฉันเป็นบุคคลที่ยุ่งมากๆๆเลยนะจะบอกให้รู้"
"ฉันรู้ว่าเธอจะต้องมาช่วยฉัน....เธอกับฉันยังไงก็ทดสอบมาด้วยกันละ"
"ฉันต้องไปเล่นให้คนอื่น"
"นี่เธอจะไม่เล่นให้ฉันจริงๆใช่มั๊ย"
"อืมมมม...ฉันจะทำตอนที่ฉันอารมณ์ดี...หรือไม่เธอก็ต้องตอบแทนหน่อยละ"
"หนอย...เธอก็รู้ว่าถ้าเธอเล่นกับฉันคะแนนของเธอก็จะสูงลิบเลย"
"อะไร...ฉันไม่เอาหรอก ~~~~"
"ก็ได้ ก็ได้...ฉันจะเลี้ยงมื้อค่ำเธอ"
"เบียร์ด้วยนะ!~~~!!!!"
"ก็ได้ ก็ได้ - -++++"
"มองไร"
"ฮาฮา...เธอพูดเรื่องอะไรหรอ...ฮาฮา..."
"ถ้าเธอไม่ได้เป็นเพื่อนละกัน เธอตายแน่"
เธอลืมความกังวลทั้งหมดที่มี...เธอหัวเราะไปกับเพื่อนสนิทของเธอ โซอึน...มันเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้หัวเราะ...มันเหมือนกับว่าเธอได้กลับเข้ามาสู้ชีวิตอันเป็นปกติสุขของเธอ เธอนั่งเรียนในห้องอย่างไร้ความกังวลใจใดๆทั้งสิ้นและเธอก็มีสมาธิกับการเล่นไวโอลินของเธอ
-9-
มีเสียงประตูเปิดขึ้นและปิดลง...ซองมีจึงหยุดสีไวโอลินและเดินออกมา...ฮีจุนซึ่งกำลังถอดแจ๊กเก็ตออกหันมาทางเธอ...
"มหาฯลัยเป็นไงบ้าง"
"...ก็ดีค่ะ...ฉันได้เจอเพื่อน...และอาจารย์...และฉันก็ได้รู้ข่าว..."
"ข่าว?"
"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ...แค่เรื่องเกี่ยวกับการโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวและก็เรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย"
"การโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวใช่วันที่ 29 ตุลาคมรึเปล่า"
"คุณรู้ได้ยังไงค่ะ"
"ฉันก็แค่ได้ยินมา...แล้วเธอจะเข้าร่วมกับงานครั้งนี้ด้วยรึเปล่า"
เธอพยักหน้า
"ฉันทดสอบไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้...และฉันก็คิดว่าอาจารย์ให้คะแนนฉันสูงดังนั้นฉันก็จะได้โชว์เดี่ยว"
"ฉันต้องการฟังมันเวลาใดเวลาหนึ่ง"
"ฮือ??"
"เปล่า...ไม่มีอะไร...เธอไปพักผ่อนได้แล้ว"
"อืมมม..."
"อะไร?"
"คุณทานข้าวเย็นรึยังค่ะ"
"อย่างห่วงไปเลย"
หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้สึกโง่อย่างน่าขันนัก เธอหมุนตัวจะเดินกลับเขาห้อง ฮีจุนดูใจเย็นขณะที่เรียกชื่อเธอ
"อ๊า...เดี๋ยว"
เธอกัดริมฝีปากและหยุดลง...เธอพยายามจะทำเหมือนว่าตัวเธอมีความสุขถึงแม้ว่าแววตาของเธอจะดูว่างเปล่าและหันหน้ากลับมา
"อะไรหรอค่ะ"
"ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อฉันแบบเลินเล่อแต่ตอนเธอเรียกชื่อเต็มฉันมันค่อนข้างจะดูไม่ค่อยเป็นกันเอง...ดังนั้นครั้งต่อไป เรียกชื่อฉันก็พอ...ทำไม?ขอมากไปหรอ?"
"เปล่าค่ะ! ฉันจะเรียกชื่อคุณถ้ามันทำให้คุณพอใจ"
น้ำเสียงของเธอค่อนข้างแดกดันเย้ยหยันเล็กน้อย...โดยไม่ได้แสดงให้เห็นความไม่พอใจ ท่าทางของเธอดูออกจะน่าหัวเราะซะมากกว่า ฮีจุนพูดขึ้น
"ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่แสดงท่าทางเย้ยหยันออกมานะ"
"ค่ะ...ฉันไปได้แล้วใช่มั๊ย"
"อือ...แน่นนอน"
ฮีจุนหยักไหล่...เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องไปทำให้ฮีจุนยิ้มอย่างออกนอกหน้า...เธอต้องการที่จะออกไปข้างนอกและแลลลิ้นใส่เขามากแต่...เธอรู้ดีว่าเธอคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับผลที่จะเกิดขึ้นภายหลังแน่นอน
ฝ่ายฮีจุน เขาคิดว่าการอาศัยอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อซักนิด....เขามักจะออกไปข้างนอกและมองหาสิ่งแปลกใหม่ซึ่งน่าสนุก...เขาร้องฮัมเพลงและเปิดฝักบัวอาบน้ำ
"อ๊ากกกกก....ฉันจะฆ่าตัวตายถ้าเกิดว่าฉันถามอะไรแบบนั้นออกไปอีก...ยัยบ้าเอ๊ย 'อย่าห่วงไปเลย' อ๊า...เขาคิดว่าเขาเป็นใครนะ"
เธอนั่งลงบนเตียงพลางกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหมอนและเริ่มเลียนเสียงฮีจุน...ถ้าเธอต้องอาศัยกับคนที่มีหัวใจเยือกเย็นอย่างเขา...ตามจริงแล้วเธอคิดว่าคำว่า 'อาศัย' ดูจะชวนให้ขนลุกพิลึก...ถ้าเกิดว่าเธอใช้เวลากับเขาในบ้านหลังเดียวกันเธอเคยคิดว่ามันคงจะต้องเลวร้ายยิ่งกว่านรกเป็นแน่แต่ทุกวันนี้เธอคิดว่ามันก็ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย...มันเป็นการค้นพบที่ลึกซึ้งทีเดียว...เขาไม่ได้ใจร้ายกับเธอ และเขาก็ไม่ได้ทำเหมือนกับว่าเธอเป็นคนใช้ เขามีความเอาใจใส่คนอื่นอยู่เพียงพอเหมือนกันถึงได้หาเครื่องตกแต่งห้องนอนให้เธอ เขาซื้อเสื้อผ้าและยังช่วยเธอให้ได้กลับไปเรียนอีกต่างหากแต่...ถ้าเธอยืมคำพูดเขามาที่ว่าเป็นหารทำให้สมบัติของเขาดูดีขึ้น...เมื่อเธอคิดถึงคำพูดของเขา...เธอก็รู้สึกขุ่นเคืองอีกครั้ง
"เฮ้อ....สมบัติ??ฉันเป็นสมบัติของเขางั้นหรอ?ทำไมไม่บอกว่าฉันเป็นตุ๊กตาของเขาไปเลยละ? นี่ก็เป็นห้องของตุ๊กตา....นี่คงเป็นแค่การทำลาย"
เธอเหลือบไปมองประตูห้องอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บใจเพราะคำพูดของเขา เธอต้องการแก้แค้นเขา ขณะที่เธอคิดว่าจะแก้แค้นเขาวันใดวันหนึ่งเธอก็ลุกขึ้น.... (ติดตามตอนที่ 10 ได้ในครั้งต่อไป)
Translated in Thai By sweetie girl
-8-(ต่อ)
"...โซอึน...ไม่เจอกันนานเลยนะ "
"เกิดอะไรขึ้นกับพ่อเธอหรอ? ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล มีอะไรรึเปล่า...ทำไมเธอไม่ยอมติดต่อฉันเลยละ ฉันพยายามติดต่อเธอแต่ก็ติดต่อไม่ได้เลย...ทุกคนเป็นห่วงมากเลยนะ"
"เข้าไปข้างในกันเถอะแล้วฉันจะเล่าให้เธอฟังระหว่างทาง"
"โอเค..."
"ไวโอลินของฉันยังอยู่ดีรึเปล่าเนี่ย"
"แน่นอน...หลังจากที่กลับมาที่มหาฯลัย ฉันก็เอามันกลับไปไว้ที่บ้าน"
"ขอบใจนะจ๊ะ"
"ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอ...แล้วเธออาศัยอยู่ทีไหน"
"ที่บ้านคนรู้จักน่ะ"
"จริงหรอ?? แต่...ดูหน้าเธอสิ และก็ฉันพยายามติดต่อเธอตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ยอมโทรกลับ...ฉันคิดว่าเธอถูกลักพาตัวไปแล้วซะด้วยซ้ำ"
"ฉันทำเพจหายน่ะ"
"อ๋อ...อืม แล้วเธอสบายดีมั๊ย เธอรู้สึกยังไง"
"สบายดีจ๊ะ"
"อ่อ...แล้วเธอรู้มั๊ยว่าที่เธอไปทดสอบโชว์การบรรเลงไวโอลินเดี่ยวไว้น่ะ เธอได้รับเลือกนะ"
"จริงหรอ???เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่มั๊ย"
"อืม...อาจารย์ลีกับอาจารย์ฮวังให้คะแนนเธอสูงมากเลยนะ...เธอนี่โชคดีจริงๆเลย ได้คะแนนสูงขนาดนั้นจากอาจารย์ที่สุดแสนจะเขี้ยวมาได้"
"ฮิๆ...เธอจะมาเล่นเปียโนคลอเสียงไปกับไวโอลินฉันใช่มั๊ยจ๊ะ"
"อะไร??ฉันเป็นบุคคลที่ยุ่งมากๆๆเลยนะจะบอกให้รู้"
"ฉันรู้ว่าเธอจะต้องมาช่วยฉัน....เธอกับฉันยังไงก็ทดสอบมาด้วยกันละ"
"ฉันต้องไปเล่นให้คนอื่น"
"นี่เธอจะไม่เล่นให้ฉันจริงๆใช่มั๊ย"
"อืมมมม...ฉันจะทำตอนที่ฉันอารมณ์ดี...หรือไม่เธอก็ต้องตอบแทนหน่อยละ"
"หนอย...เธอก็รู้ว่าถ้าเธอเล่นกับฉันคะแนนของเธอก็จะสูงลิบเลย"
"อะไร...ฉันไม่เอาหรอก ~~~~"
"ก็ได้ ก็ได้...ฉันจะเลี้ยงมื้อค่ำเธอ"
"เบียร์ด้วยนะ!~~~!!!!"
"ก็ได้ ก็ได้ - -++++"
"มองไร"
"ฮาฮา...เธอพูดเรื่องอะไรหรอ...ฮาฮา..."
"ถ้าเธอไม่ได้เป็นเพื่อนละกัน เธอตายแน่"
เธอลืมความกังวลทั้งหมดที่มี...เธอหัวเราะไปกับเพื่อนสนิทของเธอ โซอึน...มันเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้หัวเราะ...มันเหมือนกับว่าเธอได้กลับเข้ามาสู้ชีวิตอันเป็นปกติสุขของเธอ เธอนั่งเรียนในห้องอย่างไร้ความกังวลใจใดๆทั้งสิ้นและเธอก็มีสมาธิกับการเล่นไวโอลินของเธอ
-9-
มีเสียงประตูเปิดขึ้นและปิดลง...ซองมีจึงหยุดสีไวโอลินและเดินออกมา...ฮีจุนซึ่งกำลังถอดแจ๊กเก็ตออกหันมาทางเธอ...
"มหาฯลัยเป็นไงบ้าง"
"...ก็ดีค่ะ...ฉันได้เจอเพื่อน...และอาจารย์...และฉันก็ได้รู้ข่าว..."
"ข่าว?"
"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ...แค่เรื่องเกี่ยวกับการโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวและก็เรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย"
"การโชว์ดนตรีภาคฤดูหนาวใช่วันที่ 29 ตุลาคมรึเปล่า"
"คุณรู้ได้ยังไงค่ะ"
"ฉันก็แค่ได้ยินมา...แล้วเธอจะเข้าร่วมกับงานครั้งนี้ด้วยรึเปล่า"
เธอพยักหน้า
"ฉันทดสอบไปแล้วเมื่อไม่นานมานี้...และฉันก็คิดว่าอาจารย์ให้คะแนนฉันสูงดังนั้นฉันก็จะได้โชว์เดี่ยว"
"ฉันต้องการฟังมันเวลาใดเวลาหนึ่ง"
"ฮือ??"
"เปล่า...ไม่มีอะไร...เธอไปพักผ่อนได้แล้ว"
"อืมมม..."
"อะไร?"
"คุณทานข้าวเย็นรึยังค่ะ"
"อย่างห่วงไปเลย"
หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้สึกโง่อย่างน่าขันนัก เธอหมุนตัวจะเดินกลับเขาห้อง ฮีจุนดูใจเย็นขณะที่เรียกชื่อเธอ
"อ๊า...เดี๋ยว"
เธอกัดริมฝีปากและหยุดลง...เธอพยายามจะทำเหมือนว่าตัวเธอมีความสุขถึงแม้ว่าแววตาของเธอจะดูว่างเปล่าและหันหน้ากลับมา
"อะไรหรอค่ะ"
"ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อฉันแบบเลินเล่อแต่ตอนเธอเรียกชื่อเต็มฉันมันค่อนข้างจะดูไม่ค่อยเป็นกันเอง...ดังนั้นครั้งต่อไป เรียกชื่อฉันก็พอ...ทำไม?ขอมากไปหรอ?"
"เปล่าค่ะ! ฉันจะเรียกชื่อคุณถ้ามันทำให้คุณพอใจ"
น้ำเสียงของเธอค่อนข้างแดกดันเย้ยหยันเล็กน้อย...โดยไม่ได้แสดงให้เห็นความไม่พอใจ ท่าทางของเธอดูออกจะน่าหัวเราะซะมากกว่า ฮีจุนพูดขึ้น
"ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่แสดงท่าทางเย้ยหยันออกมานะ"
"ค่ะ...ฉันไปได้แล้วใช่มั๊ย"
"อือ...แน่นนอน"
ฮีจุนหยักไหล่...เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องไปทำให้ฮีจุนยิ้มอย่างออกนอกหน้า...เธอต้องการที่จะออกไปข้างนอกและแลลลิ้นใส่เขามากแต่...เธอรู้ดีว่าเธอคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับผลที่จะเกิดขึ้นภายหลังแน่นอน
ฝ่ายฮีจุน เขาคิดว่าการอาศัยอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อซักนิด....เขามักจะออกไปข้างนอกและมองหาสิ่งแปลกใหม่ซึ่งน่าสนุก...เขาร้องฮัมเพลงและเปิดฝักบัวอาบน้ำ
"อ๊ากกกกก....ฉันจะฆ่าตัวตายถ้าเกิดว่าฉันถามอะไรแบบนั้นออกไปอีก...ยัยบ้าเอ๊ย 'อย่าห่วงไปเลย' อ๊า...เขาคิดว่าเขาเป็นใครนะ"
เธอนั่งลงบนเตียงพลางกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับหมอนและเริ่มเลียนเสียงฮีจุน...ถ้าเธอต้องอาศัยกับคนที่มีหัวใจเยือกเย็นอย่างเขา...ตามจริงแล้วเธอคิดว่าคำว่า 'อาศัย' ดูจะชวนให้ขนลุกพิลึก...ถ้าเกิดว่าเธอใช้เวลากับเขาในบ้านหลังเดียวกันเธอเคยคิดว่ามันคงจะต้องเลวร้ายยิ่งกว่านรกเป็นแน่แต่ทุกวันนี้เธอคิดว่ามันก็ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย...มันเป็นการค้นพบที่ลึกซึ้งทีเดียว...เขาไม่ได้ใจร้ายกับเธอ และเขาก็ไม่ได้ทำเหมือนกับว่าเธอเป็นคนใช้ เขามีความเอาใจใส่คนอื่นอยู่เพียงพอเหมือนกันถึงได้หาเครื่องตกแต่งห้องนอนให้เธอ เขาซื้อเสื้อผ้าและยังช่วยเธอให้ได้กลับไปเรียนอีกต่างหากแต่...ถ้าเธอยืมคำพูดเขามาที่ว่าเป็นหารทำให้สมบัติของเขาดูดีขึ้น...เมื่อเธอคิดถึงคำพูดของเขา...เธอก็รู้สึกขุ่นเคืองอีกครั้ง
"เฮ้อ....สมบัติ??ฉันเป็นสมบัติของเขางั้นหรอ?ทำไมไม่บอกว่าฉันเป็นตุ๊กตาของเขาไปเลยละ? นี่ก็เป็นห้องของตุ๊กตา....นี่คงเป็นแค่การทำลาย"
เธอเหลือบไปมองประตูห้องอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ดีกว่าที่จะต้องมาเจ็บใจเพราะคำพูดของเขา เธอต้องการแก้แค้นเขา ขณะที่เธอคิดว่าจะแก้แค้นเขาวันใดวันหนึ่งเธอก็ลุกขึ้น....
(ติดตามตอนที่ 10 ได้ในครั้งต่อไป)
ความคิดเห็น