คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (ตอนที่ 7-8)
Translated in English By Sue
Translated in Thai By sweetie girl -7-(ต่อ)
Translated in Thai By sweetie girl
-7-(ต่อ)
นี่เป็นการแก้เผ็ดสำหรับคนพวกนั้นที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาทำไม่สนใจคนพวกนั้นและถามความเห็นของซองมี ผู้จัดการร้านถามออกมาด้วยความขุ่นเคือง
“ใครคือเพื่อนที่แนะนำคุณมาที่นี่ค่ะ”
“ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของบริษัทจองอิน คิมเฮคยอง”
“โอ้...เอ่อ...คุณต้องการให้เราตัดชุดแบบไหนดีค่ะ”
ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปทันตาเห็น...
“บอกพวกเขาสิว่าเธอต้องการแบบไหน”
เธอตกใจกับทีท่าของพวกเขา ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะสามารถเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ภายในเวลาไม่กี่วินาที เพียงแค่ฮีจุนกล่าวถึงบริษัทจองอินซึ่งเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเท่านั้น
‘คิมเฮคยอง..เธอต้องสนิทกับเขามากแน่ๆ’
หลังจากที่ผู้หญิงเหล่านั้นพาเธอไปวัดตัวและเลือกสีของผ้าแล้ว ซองมีก็เดินออกมา
“เธอชอบร้านนี้มั๊ย”
“.......”
เธอผงกหัวช้าๆ
“ทำบัตรสมาชิกให้เธอด้วย...เอาแบบพิเศษและก็....ซองมีหยิบเสื้อผ้าที่จำเป็นสำหรับเธอด้วย ยังมีที่อื่นที่เราต้องไปกันอีก”
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พวกเขาดูเหมือนจะรู้สึกเสียใจเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้...ซองมีหยิบเสื้อผ้าธรรมดาสองสามตัวตามที่เขาสั่ง
ฮีจุนขึ้นรถไปพร้อมกับเธอโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองหรือสนใจคำกล่าวลาของพนักงานในร้านและผู้จัดการร้าน....เขาพาเธอไปยังที่ที่ขายเฟอร์นิเจอร์และบอกให้เธอเลือกเตียงนอน...เธอมีความรู้สึกที่ไม่อยากจะเลือกเลยซักนิด แต่เธอก็จำใจเลือกเตียงที่มีสีอ่อนเหมือนที่เธอชอบ....เมื่อเธออยู่บนรถระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงมาทำดีกับเธอแบบนี้...
“ทำไมคุณถึงทำดีกับฉันละค่ะ...ในเมื่อคุณบอกว่าฉันเป็นสมบัติของคุณ”
เขามองเธออย่างขบขันและพูด
“เธอกำลังจะต้องมาอยู่กับฉัน...เธอคิดว่าเธอจะอยู่ในห้องอย่างงั้นไปจนเธอตายเลยรึไง”
เขาถามเธอพลางจ้องเธอทำให้หน้าของเธอแดงแจ๋
‘มันเป็นความผิดฉันเองที่ไปถามเขา’
“อีกเหตุผลหนึงก็คือถ้าเกิดว่าสมบัติของฉันดูโสโครก ฉันคิดว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่”
เธอเหลือบมองเขา...แต่แล้วก็ยอมแพ้เมื่อเธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้สนใจเลย
‘เอาเถอะ..ความผิดฉันเองที่เคยคิดว่าผู้ชายอย่างเขานิสัยดี...”
‘พยายามเข้าใจหน่อยเถอะ...ฉันก็เป็นอย่างงี้แหละ...ไม่สนใจในการปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างสุภาพนุ่มนวล”
-8-
“ขะ...ขอโทษค่ะ...คุณมุนฮีจุน”
เธอค่อยเปิดประตูห้องนอนออกมาและเรียกเขาอย่างระมัดระวัง...ฮีจุนซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์อยู่นั้นเงยหน้าขึ้น
“มีอะไร?”
“เอ่อ...”
ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อยและเธอก็จับมือทางสองของเธอแน่น...ฮีจุนหันตัวมาทางเธอและชี้ไปที่เก้าอี้
“นั่งลงและก็ว่ามา”
เธอนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่แน่ใจ
“เอ่อ...คือ...มันเกี่ยวกับโรงเรียน...”
“ทำไมเหรอ มีอะไร”
“คือฉัน...ไปโรงเรียนพรุ่งนี้ได้มั๊ยค่ะ”
“อ๋อ...แน่นอน...นี่เธอไม่ได้ไปมากี่วันแล้วละเนี่ย”
“ฉันก็...ไม่แน่ใจเหมือนกัน...ฉันมาที่นี่ระหว่างอยู่ในช่วงฝึกซ้อม งั้นก็คงประมาณ 2-3 อาทิตย์แล้วมั้งค่ะ”
“อย่างห่วงเรื่องงานที่โรงเรียนเลย...เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องที่อยู่อาศัยให้เอง”
“ยังไงค่ะ...”
“ฉันจะจัดการมันให้...เธอ..สามารถไปโรงเรียนได้พรุ่งนี้ แต่อย่าคิดที่จะไปที่อื่นตอนที่อยู่ข้างนอกเชียว”
“...ค่ะ...”
“หมดเรื่องแล้วใช่มั๊ย”
“เอ่อ...ไม่เป็นไร”
“อะไรของเธอ”
“ไม่มีอะไรค่ะ”
เธอเดินตุปัดตุเป๋กลับห้องเธอไป...หลังจากที่ฮีจุนมองตามเธอไปอย่างสงสัย เขาก็หมุนตัวกลับมาอ่านหนังสือเหมือนเดิม
เมื่อเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกมาจากตึก...เหมือนที่เธอเดาไว้ไม่มีผิด คนขับรถกำลังยืนรอเธออยู่ เธอขึ้นรถโดยไม่ได้พูดอะไร....คนขับรถขับตรงไปยังหมาวิทยาลัยเดมยองราวกับว่ามันเป็นกิจวัตรประจำวันที่เขาต้องทำ และเมื่อใกล้ถึงประตูใหญ่ของมหาลัยฯแล้ว เธอก็พูดขึ้นเป็นครั้งแรก
“เดี๋ยว...”
“อะไรครับ”
“หยุดก่อน”
“ผมไม่สามารถ....ผมได้รับคำสั่งว่าให้ไปส่งคุณจนถึงหน้าตึกคณะ”
“ขอร้องเถอะ...ฉันไม่อยากให้ใครมาสนใจ”
“ผมทำไม่ได้จริงๆ...ผมต้องทำตามคำสั่ง”
“.....”
เธอลงจากรถหน้าตึกของคณะดนตรีด้วยความอายที่ผู้คนต่างจ้องมองมายังเธอ...คนขับรถบอกเธอว่าจะมารับหลังจากเรียนเสร็จและเตือนเธอว่าไม่ให้เธอไปที่อื่น...จากนั้นขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไปในตึก ใครบอกคนก็เรียกชื่อเธอ...
“ซองมี ~~~~”
(ติดตามตอนที่ 8 ต่อได้ในครั้งต่อไป)
************************************************************
ความคิดเห็น