คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (ตอนที่ 3)
Translated in English By Sue
Translated in Thai By sweetie girl
-3-
ฮีจุนตื่นเช้าเหมือนปกติ...เขาเหลือบมองไปที่ประตูห้องเธอ
‘เธอคงยังไม่ตื่น’
ฮีจุนเดินไปอาบน้ำ เมื่อเสร็จแล้วเขาก็เข้าไปในห้องครัว หยิบแอปเปิ้ลออกมาจากตู้เย็น เขากัดแอปเปิ้ลแล้วเคี้ยวเสียงดัง จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้น
“ใช่...ฉันเอง...มุนฮีจุน หาข้อมูลทั้งหมดของคิมซองมีที่อยู่มหาฯลับเดมยองสาขาการดนตรีเท่าที่สามารถหาได้มาให้ฉันภายในวันนี้ คงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั๊ย”
บุคคลที่อยู่ปลายสายคงจะตอบในสิ่งที่ทำให้เขาพอใจเป็นแน่เพราะว่าใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“ถ้าอย่างนั้น แค่นี้แหละ”
ฮีจุนเข้าไปในห้องแต่งตัว....เขาเลือกหาชุดสูทและเขาก็หยิบชุดสีดำที่ช่วยขับผิวเขาให้ดูขาวขึ้น...หลังจากที่เขาจัดการกับผมของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินออกมา...ประตูห้องนอนเธอยังคงปิดอยู่ เขาคิดที่จะออกไปเลยแต่เขาก็เดินไปเคาะประตูห้องเธอก่อน...ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา...เขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ และผมบางส่วนก็ตกลงมาปรกหน้าผาก...ฮีจุนเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงและมองลงมายังเธอที่นอนอยู่ซักพัก เธอครางออกมาเมื่อขยับตัว
ฮีจุนฮีจุนขึ้นรถที่รอเขาอยู่...โทรศัพท์บนรถดังขึ้นพร้อมกับเสียงปลายสายจากคนขับรถปาร์ก
“ท่านจะไปไหนก่อนครับ”
“ไปออฟฟิศ”
“ครับท่าน”
ฮีจุนวางโทรศัพท์ลงและหยิบมือถือขึ้นมา เขากดเบอร์ที่บันทึกไว้ สัญญานรอสายดังอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมีคนรับ
“หารถมาเตรียมไว้ตอนนี้เลยนะ...แล้วก็คนขับที่ไว้ใจได้ด้วย...เอาให้แน่ใจว่าเป็นคนสุภาพและมีประสิทธิภาพ....ถ้าเธออยากไปไหนก็ให้พาเธอไปแล้วพาเธอกลับมา...ฉันไม่อนุญาตให้ใช้กำลังกับเธอ แต่ถ้าเธอพยายามจะหนีก็ออกแรงได้...เพียงเล็กน้อยเท่านั้นนะ ผมเชื่อใจคุณนะคุณคิม”
ซองมีลืมตาขึ้น...เธอรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดให้ได้...เธอปิดตาลงอีกครั้ง
“นี่ที่ไหนกันนะ?”
เธอหลับตาลงพยายามจะนึกให้ออกว่าที่นี่คือที่ไหน...ทุกสิ่งทุกอย่างแล่นเข้ามาในสมองเธอเหมือนหนังสั้น....ฮีจุน...ซองมีดีดตัวลุกขึ้นมา...เธอค่อยๆขยับตัวที่ระบมไปหมดเดินออกมาจากห้อง....ไม่มีใครอยู่ เธอเดินไปที่ห้องน้ำ มันรู้สึกอึดอัดมาก แต่เธอต้องเข้มแข็งเธอจะอ่อนแอไม่ได้เป็นอันขาด เมื่อเธอจะเข้าไปอาบน้ำเธอก็สังเกตเห็นรอยแผลเต็มตัวไปหมด เธอรู้สึกงงกับชีวิตตัวเองเหลือเกิน ภายในวันเดียวเธอสูบสิ้นหมดทุกอย่างและตอนนี้เธอก็อาศัยอยู่กับคนแปลกหน้า...น้ำตาเริ่มไหลออกมา เธอปาดมันออกและเม้มริมฝีปากแน่น
‘ฉันจะไปโรงพัก...ฉันจะไปแจ้งตำรวจ...ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่เฉยๆได้...ฉันจะยอมถูกขายเพราะหนี้สิ้นที่พ่อก่อได้ยังไง ไม่...นี่มันไร้เหตุปลสิ้นดี...ฉันต้องออกไปจากที่นี่’
เธอรีบอาบน้ำ...เธอไม่ชอบใส่เสื้อผ้าชุดเดิมซ้ำๆหลายวันแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น....เธอเป่าผมให้แห้งและเดินออกมาข้างนอก โชคดีที่เธอยังมีเหรียญและแบงค์อยู่ในกระเป๋าสตางค์อยู่บ้าง เธอยิ้มและกดลิฟท์ลงไปข้างล่าง เมื่อเธอก้าวออกมาสู่ประตูทางออก ชายรูปร่างใหญ่โตคนหนึ่งก็มาหยุดยืนอยู่หน้าเธอ เธอชะงักไปและชายที่สวมสูทสีดำก็มาจับแขนเธอเอาไว้
“คุณต้องการไปไหนครับ”
“ออกไปห่างๆฉัน”
เธอไม่ชอบให้ใครมาถกเนื้อต้องตัวเธอ ร่างกายของเธอเจ็บไปหมด
เธอมองคนพวกนั้นด้วยความโกรธ
“ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณไปยังจุดหมาย...และพากลับ”
“ใครสั่งนาย ? ^_^มุนฮีจุนนั่นหรอ”
“คุณควรที่จะคิดก่อนพูดนะครับ...ให้ผมพาไปมหาวิทยาลัยมั๊ยครับ”
เธอแสดงท่าทางที่เข้มแข็งแต่ในตอนนี้เธอไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
‘ให้ตายสิ...แผนทั้งหมดที่ฉันคิดมาถูกทำลายหมด หมดกัน’
เธอมองพวกนั้นด้วยความโกรธและหมุนตัวกลับ
“ฝันไปเถอะ...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“อย่าคิดจะไปไหนคนเดียวเลยครับ...เพราะว่าผมจะคอยยืนอยู่ข้างหน้านี่ตลอด....และอย่าลืมว่าถึงแม้คุณจะใช้ประตูหลัง แต่คุณก็ต้องผ่านมาทางข้างหน้าอยู่ดี”
“บ้าเอ๊ย...”
เธอเม้มปากแน่นและเดินกลับเข้าไปในตึก
‘ตอนนี้...ฉันจะทำยังไงต่อไปดีละเนี่ย ? นี่ฉันจะต้องเป็นเมียเก็บเขาที่นี่งั้นหรอ...ไม่....มันต้องไม่เป็นอย่างนี้...ฉันต้องคิดหาหนทางที่จะออกไปจากที่นี่ให้ได้”
*************************************************************
ความคิดเห็น