คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : (ตอนที่ 2)
-2-
รถเบนซ์สีดำแล่นมาจอดหน้าตึกเล็กๆตึกหนึ่ง...หลังจากจูบที่ฝ่ายหญิงถูกขโมยไปนั้น ก็ไม่มีการสบตาระหว่างคนสองคนหรือคำพูดใดๆอีกเลย ยังเทลงมาจากรถเพื่อมาเปิดประตูให้ฮีจุน ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น
"ลงมา..."
เธอไม่ได้รู้สึกเหมือนกำลังทำตัวหัวรั้น เธอตัดสินใจที่จะทำเหมือนกับเธอจะทำตามเขาโดยไม่มีการโต้เถียง มันดูเหมือนจะเป็นทางที่ดีที่สุดในตอนนี้...เธอไม่ต้องการให้สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอีกครั้ง...เมื่อเธอลงมาจากรถฮีจุนก็ออกคำสั่งกับลูกน้องของเขา และพวกนั้นก็โค้งให้เขาทำมุม 90 องศา เหมือนว่าจะเป็นการกระทำที่เคยชินของพวกนั้น ฮีจุนไม่แม้แต่จะเหลียวดู เขาเดินเข้าไปในตึกและบอกให้เธอเดินตามมา
ผู้ชายสองคนซึ่งเป็นยามรักษาความปลอดภัยโค้งเคารพให้คนทั้งสอง และเขาก็รีบวิ่งไปที่ลิฟท์รอให้ทั้งสองคนเข้าลิฟท์ไป รู้สึกว่าผู้ชายที่แนะนำตัวเองว่าชื่อ มุนฮีจุนนี้คงจะพาผู้หญิงมาที่นี่บ่อยมาก ซองมีไม่คิดจะมองไปที่ฮีจุน...ถึงแม้ว่าเธอกำลังมองหลัง้เขาอยู่ก็ตาม -_-" เธอคิดว่าเธอต้องมึนเพราะกลิ่นน้ำหอมของเขาแน่ๆเลย...ลิฟท์หยุดลงที่ชั้นที่สูงสุดของตึก...ลูกน้องของเขาที่ตามเธอและฮีจุนขึ้นมาพูดอะไรบางอย่างซึ่งตอบคำถามบางส่วนของเธอได้
"พักผ่อนให้สบายนะครับ...ผู้จัดการใหญ่"
"ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของตึกนี้งั้นหรอ..."
ชั้นบนสุดนี้ดูเหมือนจะเป็นของเขา มันดูอย่างกับโรงแรมในฝันยังไงอย่างงั้น ไม่ว่าเขาจะคิดว่าเธอจะเดินตามเขาไปโดยที่เขาไม่พูดอะไรเลยหรือไม่ เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องเหมือนว่าเขามาคนเดียว...เธอไม่มีทางเลือกนอกจากเดินตามเขาไป... เธอไม่สามารถห้ามตัวเองให้ยืนเฉยๆได้ในห้องโถง...ซองมีรู้สึกตะลึงเมื่อเดินเข้าไปในห้องพัก...ไม่นับเครื่องเสียงที่กินเนื้อที่ตรงกลางจนสุดมุมทั้งสองข้าง ส่วนพื้นที่ที่เหลือก็เต็มไปดูแผ่นซีดีของเขา ใครจะไปคิดว่าเขาจะมีหัวใจรักดนตรีเหมือนกัน แต่ก็มีบางสิ่งที่ดูไม่ฟู่ฟ่าหรูหรา มันกลับเป็นแนวทันสมัย อย่างเก้าอี้ที่เป็นสีกมท่า มันดูเหมือนจะแปลกแยกไปจากสิ่งอื่นในห้องแต่มันกลับเข้ากันได้อย่างลงตัว เธอมองห้องอย่างว่างเปล่าเมื่อเสียงที่เยือกเย็นของเขาปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์
"นี่เธอจะใช้เวลานานมั๊ยในการสำรวจห้องฉันเนี่ย"
เธอจ้องเขา รู้สึกอับอายเล็กน้อย
"คุณต้องการให้ฉันทำอะไรที่นี่ ? จะให้ฉันมาเป็นคนใช้คุณใช่มั๊ย ?"
น้ำเสียงเต็มไปด้วยการแดกดัน
"มาดูกัน...ทั้งหมดที่ฉันทำคือพาสมบัติฉันกลับมาบ้าน...เธอรู้ว่าต้องคิดยังไงพูดยังไง...นี่เป็นครั้งแรกที่เป็นเจ้าของสิ่งที่สามารถจ้องฉันได้ ถ้าเกิดว่าฉันมันต้องการกินฉันละ...ตอนนี้เธอสามารถไปพักผ่อนในห้องตรงนั้นได้แล้ว...ห้องฉันอยู่ตรงนี้...อย่าคิดที่จะเข้าไปเชียวนะ...ฉันไม่ใช่คนที่มีเวลาว่างตลอดเวลา...เธออาจจะถูกจับตามองตั้งแต่ตอนนี้...ฮู้ๆ ฉันจะให้เธอไปมหาฯลัย...เพราะฉันไม่ต้องการให้เธออยู่แต่บ้านทั้งวัน แต่อย่าคิดที่จะหนีนะ เพราะว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน..และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอาศัยอยู่กับคนอื่น...แล้วอย่าคิดว่านี่เป็นคุกหรือที่คุมขัง...ในตอนบ่าย เวลาที่ฉันไม่อยู่บ้านและเธอไปโรงเรียน จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาด ดังนั้นฉันไม่ต้องการคนรับใช้...แตถ้าเธออยากจะเป็นคนรับใช้ฉันก็จะไม่ห้ามเธอหรอกนะ...ฮู้~~ ถ้า...ตอนกลางคืน...ฉันต้องการเธอ...ฉันจะไปหาเธอนะ...ฮาๆๆๆ !!!"
เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นเมื่อเธอเห็นว่าเธออึ้งไปกับคำพูดของเขา
"ให้ตายเถอะ!....ฉันนี่มันบ้าจริงๆ....ตอนกลางคืน....เมื่อเขาต้องการฉันงั้นหรอ?นี่เขาคิดว่าฉันเป็นโสเภณีหรือไงเนี่ย?"
"เฮ้อ...ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว...ห้องน้ำอยู่ตรงโน้น....เอ้าละ...เธอไปได้แล้ว"
เธอต้องการที่จะทะเลาะกับเขา แต่ที่ที่เธอโดนรุมซ้อมมานั้นยังคงเจ็บอยู่และมันก็ยากที่จะยืนอยู่ เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนและเดินเข้าห้องไป...ซองมีปิดประตูและทรุดตัวนั่งอย่างอ่อนแรงลงบนพื้น ฮีจุนยิ้มแหยๆกับการกระทำของเธอและจากนั้นเขาก็เดินเข้าห้องของเขาไป....เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอะไรต่อไปดี....ขณะที่เธอกำลังกลับบ้านชายคนหนึ่งก็วางยาสลบเธอไปยังที่ที่หนึ่ง...และตอนนี้...ชีวิตของเธอก็ถูกขาย...เธอแค่นเสียงหัวเราะออกมา...แต่แล้วเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนเป็นน้ำตา ในฤดูหนาวขณะที่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ แม่ของเธอก็จากไปด้วยอุบัติเหตุ ทิ้งเธอกับพ่อไว้บนโลกใบนี้ จากนั้นพ่อของเธอก็เป็นโรคหัวใจ สุขภาพเริ่มแย่ลง ธุรกิจก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ
ห้องๆนี้ดูไม่หรูหรา มีแค่เฟอร์นิเจอร์นิดๆหน่อยกับเตียงแค่นั้น...เธอลุกขึ้นจากพื้นและกระโดดขึ้นเตียง เธอไม่สามารถอยู่อย่างสุขสบายและทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้....มีเสียงประตูของห้องนอนปิดๆเปิดๆ เสียงน้ำจากฝักบัว และจากนั้นก็เป็นเสียงเปิดปิดตู้เย็น...แล้วเธอก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนอีกครั้งและจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบลง...เธอคิดว่าเรื่องที่น่าสังเวชนี้เกิดขึ้นกับชีวิตเธอได้อย่างไร...เธอคลานไปใต้ผ้าห่มและพยายามข่มตานอน...ไม่ใช่สิ...แทบจะไม่ต้องพยายามเลย เธอก็จมลงไปในภวังค์แห่งการหลับใหล
"อ๊า...อ๊ากกก..."
เธอดูเหมือนว่าจะได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสจากการถูกทุบตีโดยพวกที่ไนท์คลับนั่น...เธอไม่สารถเคลื่อนไหวได้และยิ่งไปกว่านั้นในความฝันของเธอเธอยังถูกวางยาสลบไปที่ไหนซักแห่งที่เธอไม่รู้จักอีก
"ไม่...อย่า....อ๊า...อ๊ากกกกก"
ฮีจุนสะดุ้งตื่นขึ้นจากการหลับใหล...ให้ตายเหอะ...เสียงดังชะมัด...เขาเดินไปที่ห้องของเธอด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เธอกำลังหลับอยู่บนเตียง พึมพำอะไรบางอย่างในความฝัน เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
"นี่...เธอ...เฮ้....คอมซองมี...ตื่นสิ.."
ฮีจุนพูดไปเขย่าตัวเธอไป...เธอลืมตาปรือๆแล้วก็เข้าไปกอดฮีจุนซึ่งนั่งอยู่ตรงขอบเตียง...
"พ่อ...พ่อ...ในความฝันของหนู...ฮือ....ผู้ชายพวกนั้น...ฮือๆๆ...อ๊า...พ่อ....หนูเจ็บ"
เธอคิดว่าเขาเป็นพ่อของเธอ เธอกอดเขาและเริ่มร้องไห้...ฮีจุนคิดที่จะลุกขึ้นและทำเป็นไม่สนใจเธอแต่เขาก็ทำไม่ได้....เขาปลอบประโลมเธออย่างอ่อนโยน...ฮีจุนค่อยๆถอดเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของเธอออก...เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่เธอครางเบาๆ...ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลถลอก
"ให้ตายเถอะ...."
เขาเคยใช้ความรุนแรงเลย...ยกเว้นยามจำเป็น เขาไม่ชอบคนที่ทำร้ายคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล...ยิ่งไปกว่านั้นพวกนั้นทำอย่างนี้กับผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้ได้ยังไง.....ตอนนี้...เธอเป็นสมบัติของเขา...เขาลุกจากเตียงของเธอพลางคิดว่าจะกลับไปหาพวกนั้นอีกครั้ง แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง...มันคงจะสนุกดี ที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนี้...
(จบตอนที่ 2)
*********************************************************************
ความคิดเห็น