คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
แรกพบ สบตา
ก๊อกๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูปริศนาดังขึ้น ไร้ซึ่งเสียงที่จะทำให้ทราบว่า บุคคลนั้นคือผู้ใด ผมเลยตัดสินใจ ไม่เสี่ยง ทำเป็นไม่ได้ยิน แต่แล้วก็มีเสียงแหกปากดังขึ้น
"คุณข้างห้องครับบบบ ผมมีของดีมาฝาก " โด่ ที่แท้ก็ไอ้เกรียนข้างห้อง ทีนี่ไม่ร้องเพลงแต่มาเป็นสโลแกนเลย ผมเลยเดินออกไปเปิดประตู รู้สึกว่าจะมีของฟรี เย้ย ของดีมาฝากด้วย
"มีไรอ่ะนาย ว่าแต่นายเรียนปีไร จะได้เรียกถูก " เออ เนาะจะว่าไปก็ไม่รู้ว่ามันเป็นรุ่นพี่รึเปล่า ถ้าเป็นล่ะก็ ผมไม่นับถือมันหรอกครับ
"ปีสองครับ แล้วคุณข้างห้องล่ะ " มันยิ้มนิดๆส่งมาให้ผม แต่ทำไมผมถึงขนลุกไม่ทราบสาเหตุนะ
"เออ ปีเดียวกันเลย งั้นไม่ต้องเรียกคุณอ่ะ ฟังดูแปลกๆ " มันเกาหัวหยิกๆ ผมล่ะไม่เข้าใจ มันเจอผมที่ไรเกาหัวทุกที เป็นรังแคสินะ
"ก็ได้ครับ เรียกนายข้างห้องแล้วกัน "นั้นเกาหัวอีกล่ะ แต่กูมีชื่อ เข้าใจป่ะ ผมย่นคิ้วใส่มัน
"ชื่อไฟเฟ้ย เรียกชื่อ กูดิครับ แล้วไหนอะไรๆ ที่ว่าตอนนั้นอ่ะ " มันทำหน้างง ผมก็พยายามเพ่งสายตาไปที่กล่องอะไรสักอย่างในมือมัน มันอยู่ในถุงด้วย กลิ่นหอม ของกินสินะ
"อ๋อ นี่ครับ ในกล่องเนี้ย มียำใหญ่ ผัดคะน้าน้ำมันหอย แล้วก็ข้าว ว่าจะชวนมากินข้าวด้วยกันน่ะ "ของกินจริงๆด้วย คือไม่อยากจะบอกไฟแพ้ของกินอร่อยๆและของฟรี
"เออะ จะดีนะ เย้ย จะดีหรอ " คำว่าของกิน มันทำให้ผมเพ้อ
"ดีสิครับ กินคนเดียวมัน ไม่ค่อยคุ้นอ่ะครับ แต่ไปที่ห้องผมจะสะดวกไหมครับ " มันมองหน้าผมเหมือนเกรงใจ สมควรเป็นกูไม่ใช่หรอว่ะที่ต้องเกรงใจ
"ก็นะ ถ้าเป็นยังงั้น ก็ได้นะ "ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองใหญ่โตจังว่ะ แล้วดูหน้ามันสิเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง บ้าเปล่าว่ะ
"งั้นอีกยี่สิบนาทีเจอกันนะครับ ผมไปหาพวกก่อน "มันพดจบ มันก็เดินหน้าระรื่นจากไป แต่ผมสิ อ้าว มึงมีพวกแล้วมาชวนกูทำมะเขือ แล้วไอ้กล่องกับข้าว ไมไม่ให้กูเอาไปด้วยทำไม มึงใช่พวกมันเป็นเหยื่อล่อสินะ เกรียนจริงๆ
ผมก็เลยปิดประตู แล้วเดินไปหยิบกล้องส่องทางไกล มาเตรียมจะไปส่องแต่ว่า
"เฮ้ย จะดีหรอว่ะ ถ้าไอ้นั้นมันเห็นเราอีก กูไม่ซวยหรอว่ะ " แล้วผมก้นั่งสงบใจ ให้ไม่ส่องกล่องมองหนุ่มข้างห้อง
20นาทีผ่านไป
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น คงไม่มีใครหรอกนอกจากไอ้เกรียนข้างห้อง ผมเลยเดินออกไปเปิดประตูเพราะตอนนี้ไฟก็เริ่มหิวแล้ว มันจะเที่ยงแล้ว
"มาแล้วหรอ...... " ช็อคสิครับ มันไม่ใช่ไอ้เกรียนข้างห้อง แต่มันเป็น
"ไงเจอกันอีกแล้วนะ " ใครอยากเจอกับมึง ใช่แล้วครับ ไอ้ที่อยู่ๆมันก็โผล่มาอยู่กับคนน่ารักของผม มันเหยียดยิ้มมุมปาก แล้วมองผมด้วยสายตาคาดคั่น
"เรารู้จะ จักด้วยหรอ " จะสั่นทำไมว่ะไอ้ไฟ
"ก็ดูเหมือนว่า ฉันอยากรู้จักนายซะแล้วสิ เพราะรู้สึกพวกฉันจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ " เจอไปหนึ่งดอก กูสะดุ้งเลย มึงว่ากูอยู่สินะ จะว่าไปไอ้ตรงหน้าผม มันก็หน้าตาดีมาก เป็นนักแสดงได้สบาย หุ่นนายแบบได้เลย แต่กริยาที่มันแสดงออกต้องปรับปรุงนะ แต่ที่ผมเริ่มรู้สึกตอนนี้ ทำไมรอบตัวผมมีแต่คนหน้าตาดีรายล้อมฟ่ะ
"หรอ แล้วมาเคาะห้องฉันทำไมไม่ทราบ " พูดจาหน้าต่อยแล้วมายืนหน้าหล่อหน้าห้องอีก
"พี่มิก ไปทำอะไรอยู่ที่หน้าห้องคนอื่นน่ะ " แล้วเสียงนี้ ก็ทำให้ผมถึงกับต้องชะโงกหน้าไปมองอย่างสุดตัว ใช่จริงๆด้วยคนน่ารักตึกตรงข้าม เค้าดูตัวเล็กน่าทนุถนอม ผิวขาว หน้าตาน่ารัก ดูตาของเค้าสิ สว่างมองดูแล้วมันให้ความรู้สึกสดใสและเพลินจัง
"หลับในหรอครับ " แล้วคำพูดที่ผมรู้สึกคันเท้าก็ดังขึ้นจากไอ้ตัวที่อยู่ข้างๆผม
"พอดี ไอ้ดินให้มาเรียก คนข้างห้องมันน่ะ " มันหันไปพูดกับคนน่ารักแล้วหันมายักไหล่ให้ผม ก่อนก้มลงมากระซิบข้างหูผม
"ทำอะไร อย่านึกว่าคนอื่นไม่รู้นะ หึหึ " มันหัวเราะในลำคอ ก่อนจะ พยักหน้าให้ผมเดินตามไป
ห้อง ไอ้เกรียนข้างห้อง
"นายข้างห้อง มาแล้วหรอ นี่เพื่อนของผม มันชื่อมิก ส่วนนี้ น้องเล็กของพวกเรา ชื่อ เมาส์ "ไอ้เกรียน เออะ มันชื่อไรนะ เออะ เออะ ดินสินะ มันแนะนำทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนล่ะฝั่งกับผมและมัน ซึ่งไอ้คนแรกผมไม่เห็นจะอยากรู้จักดูมันทำหน้าสิ พูดตรงๆกวนตีน แต่คนที่สองนี่อยากรู้จักไปหมดทุกอย่าง
"อืม มากไปแล้วมั่ง " นั้นไง ดูคำพูดเหมือนลอยแต่ตานี่มองมาที่กูเลย
"ใครหรอครับ" เสียงคนน่ารัก
"ใครว่ะ ว่ากูป่ะเนี้ย "เสียงไอ้เกรียนข้างห้อง
"เออะ "นี่คือเสียงเค้าเอง
"ไม่มีอะไรหิว กินได้ยัง "และเสียงสุดท้าย คือเสียงไอ้บ้าตึกตรงข้าม และทุกคนก็พยักหน้ารวมทั้งผมด้วย ก็ผมหิวนิครับ
แล้วเราก็กินข้าวกันไปเงียบ กับข้าวก็ไม่มีอะไรมาก ยำใหญ่ ผัดคะน้าน้ำมันหอย ผัดทะเลรวมมิตร ไข่เจียว แค่นั้นแหละครับ พอผมตักเข้าปากไปคำแรก โอ้วววว พระเจ้าอร่อยเฟ้ย มึงซื้อร้านไหนมาฟ่ะ
"พี่ดิน กินกุ้งสิ จะว่าไป พี่ดินทำอาหารอร่อยไม่เปลี่ยนเลยนะ " แล้วผมก้ได้คำตอบ มันทำเอง สำหรับผมแค่ต้มมาม่าให้อร่อยก็หรูแล้ว
"ขอบคุณครับ น้องเมาส์ นี่ นายข้างห้อง ไข่เจียวครับ " ชะงักกันทั้งโต๊ะ คนน่ารักหันมามองหน้าจ๋อย ส่วนไอ้บ้านั้น หันมามองแล้วทำสายตาอำมหิตใส่ ส่วนไอ้เกรียน ยิ้มหน้าระรื่นไม่มองรอบๆเลย ส่วนผมเสียวสันหลังวาบ จากการโดนมองของไอ้บ้านั้น
"เอา นี่พี่ตักให้ไข่เจียวที่เมาส์ชอบ " แล้วไอ้บ้านั้น มองผมด้วยสายตาอย่าฆ่าแล้ว หันไปตักไข่เจียวให้คนน่ารัก
"ขอบคุณครับ พี่มิก " คนน่ารักยิ้มเจื่อนๆ ผมล่ะรู้สึกไม่ดีเลยแหะ
"พี่ดิน ไข่เจียวครับ " คนน่ารักยังคงตักนั้นนี้ให้ไอ้เกรียน ส่วนผมก็มองด้วยสายตาละห้อย ไอ้เกรียนก็ยิ้มรับอย่างเดียว ส่วนไอ้บ้านั้น ก็มองผมแล้วส่ายหน้าให้เหมือนสมเพช กูละเกลียดมึง
"น้องเมาส์พอแล้วครับ นายข้างห้อง ตักคะน้าให้ผมหน่อยสิ " ไอ้กเรียนยิ้มหวาน น้องเมาส์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำไมผมรู้สึกถึงบรรยายการแปลกๆนะ เหมือนมันจะมีรักข้างเดียวเกิดขึ้น แล้วกูก็เป็นหนึ่งในนั้น
เคร้ง
"เออะ ดินฉันอิ่มแล้วขอตัวนะ "แล้วเป็นผมที่ทนคาใจไม่ไหว มันก้เห็นๆอยู่แล้วว่าคนที่ผมแอบรักรักคนอื่นอยู่ จะอยู่ให้ช้ำใจทำไมครับ
"คือนายข้างห้อง " ไอ้นี่ก็เรียกกูจัง ผมไม่สน เดินตรงไปที่หน้าประตูทันที
"ก็ไปดิ เชิญ " ผมหันขวับไปมองมัน มันเหยียดยิ้มใส่ผม ไอ้ห่านี่ก็ไล่กูจังกุไปแน่
ผมก็เดินออกจากห้องนั้นมาโดย ไม่หันไปมองคนที่ผมเฝ้าแอบมองทุกวันเลย มองไปก็เศร้า
มาอีกตอนแล้ว ฝากท่านผู้อ่านไว้อีกตอนนะครับ ขอบคุณครับ
ความคิดเห็น