คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue
Give my life in darkness and evil.
And she has been found. I have to know what light is.
Please .... not from me to do another.
Please .... is a light to my heart forever.
ตลอดชีวิตของฉันตกอยู่ในความมืดและความเลวร้าย
จนได้มาเจอเธอ ฉันถึงได้รู้ว่าแสงสว่างคืออะไร
ได้โปรด....อย่าจากฉันไปไหนอีก
ได้โปรด....อยู่เป็นแสงสว่างให้ใจของฉันไปตลอดกาล
………………………………..
……………..
…….
…
.
Prologue
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ดูเงียบสงบ หากแต่ภายใต้ท้องฟ้านั่นกลับตรงกันข้าม ทุกๆวันจราจรจะบนท้องถนนกำลังวุ่นวายกับการรีบกับให้ถึงบ้านเพื่อพักผ่อน นี่เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่เมืองหลวงกลับวุ่นวายเสมออย่างไม่เคยได้หยุดพัก เฉกเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่อยู่ภายคอนโดหรูสีขาวสะอาดที่แม้ไฟในห้องจะปิดมืดลง แทบจะไม่มีแสงสว่างใดๆลอดเข้ามา แต่เขากลับข่มตัวเองให้นอนหลับไม่ได้เสียที........
ตึก!....ตึก!
เสียงหัวใจที่กำลังบีบรัดแน่นเต้นเร็วขึ้นและรัวอย่างเจ็บปวดทรมาน..ชายหนุ่มได้แต่ใช้มือกุมหัวใจตัวเองที่ราวกับว่าจะออกมาเต้นอยู่นอกอก..........ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่...หรือว่าเขาเป็นโรคประหลาดหรืออะไรกัน...
ทำไมทุกๆครั้งที่อยู่คนเดียวตอนกลางคืน................
..........................
........
..
.
..........หัวใจถึงได้เต้นรัวอย่างเจ็บปวดทรมานมากขนาดนี้
ตึก...ตึก!
อดีตแห่งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้น......ยังคงฉายซ้ำไปซ้ำมาราวกับภาพยนตร์ที่ไม่มีวันจบอย่างแจ่มชัด...... เขายังคงจำคืนนั้นได้ดี วันที่ได้เปลี่ยนเขาไปตลอดกาล.......12 ปีผ่านมาแล้วที่เขายังคงเอาตัวเองฝังจมลงในอดีตที่เจ็บปวดและยังคงไม่มีใครที่ดึงเขาขึ้นมาจากวังวนนั้นได้......
ชายหนุ่มอายุวัยสามสิบกว่าผู้เป็นพ่อ..หันมายิ้มให้เด็กชายตัวน้อยด้วยคราบน้ำตา ทั้งๆที่เด็กชายสงสัยจนแทบอยากจะวิ่งไปหาพ่อ แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ผู้เป็นพ่อก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ไฟนอล.....เข้าไปนอนหลับได้แล้วนะลูก”
เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังกลับไป.....มันผิดวิสัยปกติจากคนทั่วไปมาก เวลาพูดแทนที่จะเข้ามาใกล้ๆ แต่พ่อของเด็กชายกลับเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ........และเรื่อยๆ.....อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สติของคนผู้เป็นพ่อได้หลุดลอยออกไปไกลเท่าไรก็ไม่รู้ เสียงเล็กๆของเด็กชายตัวน้อยตะโกนถามเป็นสิบครั้งว่าพ่อของเขาเป็นอะไร ทำไมถึงได้ร้องไห้ แต่คนเป็นพ่อกลับหูอื้ออึงจนไม่สามารถมีเสียงอะไรแทรกผ่านเข้าไปได้เลย จนในที่สุดที่เด็กร้องตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง เพื่อดึงสติของเขาไว้อีกครั้ง
“พ่อฮะ!!!!!! พ่อจะทำอะไร!!”
คนเป็นพ่อหยุดนิดหนึ่ง ซึ่งหากเดินเพียงอีกก้าวเดียว เขาก็จะจากโลกนี้ไปตลอดกาล....... ก่อนจะหันหลังกลับมามองลูกชายตัวเล็กของเขาเป็นครั้งสุดท้าย
“พ่อคงต้องไปแล้ว.....แล้วเจอกันใหม่นะไฟนอล”
ถึงไฟนอลจะร้องตะโกนอย่างสุดเสียง แต่ก็ไม่อาจต้านสิ่งมืดดำที่อยู่ภายใต้จิตใจของผู้เป็นพ่อได้เลย …… ในใจของไฟนอลได้แต่คิดซ้ำไปซ้ำมา
พ่อกำลังจะทิ้งเรา!!!
พ่อกำลังจะทิ้งเรา!!!
พ่อทำอะไร!!!
เสียงเล็กๆตะโกนออกมาครั้งสุดท้าย เป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆที่เขาจะได้เห็นพ่อของเขา.......
“อย่านะพ่อ!!!”
“พ่อรักลูก”
สิ้นเสียงของคนเป็นพ่อ ร่างทั้งร่างได้ทิ้งดิ่งลงไปคาตาเด็กชายตัวน้อยวัยเก้าขวบ........เด็กชายเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ร่างน้อยยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ราวกับว่ามีโซใหญ่มาตรึงร่างของเขาเอาไว้ น้ำตาใสๆไหลรินออกจากดวงตากลมโต
พ่อทิ้งเราไปแล้วจริงๆ......
“พ่อ!!!!!!!!!!”
ตึก....ตึก!
ชายหนุ่มเอามือบีบที่หน้าอกซ้ายอย่างรุนแรง....เพื่อจับดูให้แน่ใจว่าหัวใจกำลังเต้นอยู่ภายในร่างกายของเขาจริงๆ เขาพยายามสกัดกลั้นน้ำตาที่กำลังจะรินไหลออกมาให้กับความเจ็บปวด.........ทั้งที่กาย....และที่หัวใจ ก่อนที่ภาพคืนเหล่านั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้ง...
เด็กชายตัวเล็กตะโกนสุดเสียงเท่าที่เสียงเล็กๆของเขาจะสามารถตะโกนออกมาได้ สมองของเด็กชายราวกับว่าขาดสติไปขั่วขณะ หูทั้งสองข้างเริ่มอื้ออึงและไม่ได้ยินเสียง .........แต่สิ่งเดียวที่เขาพอจะทำได้ตอนนี้คือ....วิ่งไปบอกแม่!!
ไฟนอลวัยเก้าขวบ วิ่งลงบันไดไปอย่างไม่คิดชีวิต เท่าที่ขาเล็กๆของเขาจะก้าวไหว เขาตรงไปยังห้องนอนของแม่ แต่ร่างเล็กกลับหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตู......ประตูที่ห้องของแม่ไม่ได้ปิดสนิท หากแต่แง้มไว้นิดๆ ก่อนที่เสียงระเริงรักของคนในห้องจะดังออกมา เสียงเหนื่อยหอบของคนทั้งคู่กำลังดังอยู่เรื่อยๆและขาดห้วงบ้างในบางครั้ง ตามด้วยเสียงครางที่ร้องออกมาไม่เป็นภาษา….
ไฟนอลแง้มประตูห้องนอนของแม่เขาเข้าไปนิดๆ.....ก่อนจะเห็นภาพที่เด็กเก้าขวบไม่สมควรจะเห็นและไม่คิดว่าจะสามารถรับเรื่องราวแบบนี้ได้ด้วยซ้ำ!! เด็กชายตัวน้อยเบิกตาโพล่ง เท้าทั้งสองข้างถอยออกมาอย่างโซซัดโซเซ
นั่นแม่ของเขากับผู้ชายที่ไหนกัน!!!!!!
ตึก!…ตึก!
12 ปีผ่านมานานมากแล้ว หากแต่เขายังคงมีชีวิตที่ไม่ลืมเรื่องราวอดีตนั่น วันแห่งความเจ็บปวดทรมานที่ไม่ต่างกับความรู้สึกที่เขากำลังเจ็บหัวใจอยู่...ณ...ตอนนี้ พ่อของเขาฆ่าตัวตายโดยมารู้ทีหลังว่าเพราะแม่ของเขาคือสาเหตุ.....ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น!...แค้นผู้หญิงคนนั้น......แค้นที่ไม่เคยซื่อสัตย์ต่อความรักและครอบครัว!.......ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เขาไม่เคยเชื่อใจผู้หญิงหน้าไหนอีกเลย
ผู้หญิง..........มันก็ลวงโลกด้วยกันทั้งนั้น!
ตึก!.....ตึก!
หัวใจบีบรัดอย่างทรมานอีกครั้ง จนชายหนุ่มแทบจะทนไม่ไหว เขาพยายามสะกดกลั้นและอดทนความทรมานนั้นไว้....ร่างทั้งร่างกำลังกระตุกอย่างรุนแรงตามจังหวะที่หัวใจบีบรัดเข้าและคลายออก
ทำไม...ช่วงเวลากลางคืนถึงได้ยาวนานขนาดนี้.........
เขาเกลียดกลางคืน......เพราะมันทำให้เขาฟุ้นซ่าน...เพราะมันทำให้เขาคิดแต่เรื่องอดีตอยู่ตลอดเวลา อดีตที่เจ็บปวด......เพราะผู้หญิงคนนั้น....ผู้หญิงที่เขาเคยเรียกว่าแม่!
แต่แล้วภาพสาวน้อยน่าตาน่ารักและดูเป็นมิตรก็ฉายซ้อนทับภาพเรื่องราวความเจ็บปวดในอดีต สามารถทำให้ความเจ็บที่หัวใจของเขาลดน้อยลงๆ......
ทำไมกัน.....ทำไมจู่ๆยัยนั่นก็โผล่มาในความคิดของเขาตอนนี้!
ทำไมกัน.....ทั้งๆที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนไหนเลย!
ทำไมกัน.....ทั้งๆที่เขาเกลียดและต้องการทรมานผู้หญิงทุกคน!
แต่ทำไมกัน.....วินาทีที่เขาเจ็บปวดมากเหลือเกิน กลับมียัยนั่นโผล่เข้ามา....และที่สำคัญมันทำให้ความเจ็บปวดของเขาบางเบาลงทุกที
หรือว่า....ตอนนี้สิ่งที่หัวใจต้องการจริงๆคือ...ความรัก งั้นหรือ
.......
...
.
ตึก!...ตึก!...ตึก!...ตึก!
ภาพในอดีตฉายซ้ำไปซ้ำมาไม่พอยังสลับกับภาพหญิงสาวคนนั้น จนทำให้เขาสับสน......สับสนว่าจริงๆแล้วหัวใจของเขาต้องการอะไรกันแน่
ระหว่างความรักหรือการแก้แค้น…. .
ตอนนี้ร่างกายของชายหนุ่มได้แต่ดิ้นไปมาอย่างทรมานกับความสับสนที่ยิ่งทำให้หัวใจของเขามันเต้นรัวขึ้นแรงขึ้นและเร็วขึ้น จนในที่สุดเขาแทบจะทนไม่ไหว การเต้นของหัวใจทวีความรุนแรงขึ้นและถ้ามันนานไปมากกว่านี้.....เขาจะหายใจทันได้อย่างไร
สุดท้ายชายหนุ่มรวบรวมสติที่เหลือเพียงน้อยนิด หายใจเขาและหายใจออกอย่างช้าๆ พร้อมๆกับที่สมองกำลังสั่งการว่าควรจะตัดสินใจอย่างไรกับชีวิต.....
ภาพในอดีตฉายซ้ำไปมาอย่างรวดเร็วและมากขึ้นทุกที.....ในขณะที่ภาพของสาวน้อยคนนั้นกำลังรางเลือน....จนในไม่ช้าก็หายไป
มัน ไม่มีทางอยู่แล้ว! ความรักบ้าบออะไร! บนโลกนี้ไม่เคยมีความรัก มันมีแต่ความใคร่และความเจ็บปวดทรมานเท่านั้นแหละ...หึ! ผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ไม่มีใครเลยสักคนที่จะจริงใจ มีแต่การหลอกลวงกับการไม่ซื่อสัตย์.....ความต้องการอยากได้อย่างไม่สิ้นสุด เห็นแก่ตัว มารยาสาไถร้อยเล่มเกวียน........สิ่งเหล่านั้นคือสิ่งที่ชายหนุ่มเกลียดและขยะแขยงมันมาตลอดชีวิตที่เขาดำรงอยู่ ไม่มีทางหรอก!!....คนอย่างเขาจะไม่มีวันมอบหัวใจให้ผู้หญิงหน้าไหนเด็ดขาด เพราะตั้งแต่วินาทีนั้น...เขาได้สาบานกับตัวเองมาตลอดว่า
หัวใจทั้งหัวใจของเขามีไว้เพื่อแก้แค้น...ก็เท่านั้น!!
ความคิดเห็น