คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 ,,* ความทรงจำ {rewrite}
CHAPTER 6 ,,*
“ ปล่อยนะ ปล่อย !! ” เขาปล่อยเสื้อผ้าลงกับพื้นก่อนจะรีบเปิดประตูห้องออกไปอย่างเป็นห่วง เขาเห็นไอซ์กำลังถูกผู้ชายร่างใหญ่คนนึงกำลังยื้อยุดอยู่จึงเข้าไปดึงไอซ์ออกมา มองคนแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจ
“ คุณเป็นใคร ? ”
“ เรื่องของผัวเมียมึงอย่ามายุ่ง ! ” ร่างใหญ่พูดตะคอกอย่างอารมณ์เสีย พยายามจะเข้ามาดึงไอซ์กลับไปแต่เขาก็ใช้ตัวเองบังเอาไว้
“ ไอซ์ว่าพี่อาร์กลับไปก่อนเถอะ พี่เมาอยู่นะ ” ไอซ์พูดเสียงอ่อน พยายามพูดดีๆให้คนตรงหน้าใจเย็นลงบ้าง
“ ทำไมล่ะไอซ์ เมื่อวานไอซ์ยังบอกว่ารักพี่อยู่เลย ” คนที่ชื่อว่าอาร์ดูท่าทางอ่อนลงเล็กน้อย ริทค่อยๆดันไอซ์ที่อยู่ข้างหลังให้เดินถอยหลังไปหาห้องของเขา
“ พี่ก็รู้ว่าผมก็เป็นแบบนี้ ผมบอกพี่แล้วว่าผมไม่เคยคิดจะหยุดที่ใคร อีกอย่าง มันก็เป็นงานของผม ” ใบหน้าดุดันก้มลงมองพื้นด้วยท่าทางเศร้าๆ ริทใช้โอกาศนั้นดึงไอซ์เข้ามาในห้องของตัวเอง ร่างใหญ่ทำท่าจะเดินตามเข้ามาแต่เขาก็รีบปิดประตูใส่ตามด้วยเสียงสบถอย่างโมโหของคนข้างนอก
“ นี่แกยังไม่เลิกทำงานที่ผับนั่นอีกหรอ ” ถามพลางลากร่างโปร่งมานั่งคุยกันที่โซฟา
“ อืม .. ผมเลิกไม่ได้นี่ พี่ก็รู้ ” ไอซ์พูดเรียบแต่ไม่ยอมสบตาเขาก่อนจะคว้ารีโมทเปิดทีวี เขาได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับพฤติกรรมของน้องชายสุดที่รัก ตากลมมองหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ถ่ายทอดภาพนายแบบหน้าตาหล่อเหลาเดินไปมาอยู่บนแคทวอร์กก่อนจะกลับมามองไอซ์ที่ตอนนี้เอาแต่สนใจทีวี
ริทเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆคนเป็นน้องก่อนจะวางหัวลงบนไหล่ของอีกคน ไอซ์หันมามองเขาแวบนึงแล้วก็หันไปดูทีวีต่ออย่างเดิม แขนข้างนึงอ้อมมาโอบไหล่เขาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ถึงจะไม่มีถ้อยคำใดๆหลุดออกมาจากปากของใครแต่เขาก็รู้ว่าไอซ์กำลังคิดอะไร รู้สึกยังไง
“ ตัวเล็ก พี่อาบน้ำเสร็ .. อ้าว .. น้องไอซ์ ออกมาห่างๆจากแฟนพี่เลยครับ เดี๋ยวโดนๆ ” ร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำเปิดประตูห้องน้ำออกมาพูดหึงๆพลางทำหน้าดุใส่ไอซ์ แต่ไอซ์ก็แลบลิ้นใส่แถมยังเปลี่ยนจากโอบไหล่มาเป็นโอบเอวแทนอีกต่างหาก
“ น้องไอซ์ ! ” โตโน่ถลาเข้ามาดึงตัวเขาออกจากไอซ์ส่วนไอซ์ก็ไม่ยอมปล่อย ตอนนี้เขากำลังถูกยื้อยุดฉุดดึงโดยคนสองคนเหมือนตุ๊กตาที่ถูกเด็กสองคนกำลังแย่งกัน
“ พอเลยๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ทั้งคู่นั่นแหละ ! ” จบประโยคทั้งสองคนก็ค่อยปล่อยแขนเขาออกแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาอาฆาตใส่กัน ริทได้แต่มองทั้งคู่อย่างเซ็งๆ นี่เขากำลังเลี้ยงเด็กห้าขวบสองคนอยู่หรอเนี่ย
“ ก็น้องเขามาลวนลามตัวเล็กนี่ ”
“ ก็แล้วจะทำไมล่ะ ? ” ไอซ์พูดก่อนจะยักคิ้วใส่อีกคน
“ เลิกทะเลาะกันเป็นเด็กๆได้แล้ว .. พี่โตโน่ ไอซ์เป็นน้องที่สนิทกับผม มากกกกก เราก็ทำแบบนี้กันประจำ อีกอย่างไอซ์ก็เป็น เอ่อ .. เคะ เพราะฉะนั้นเลิก .. หึง .. ผมได้แล้ว ” ท้ายประโยคเสียงเขาเบาลงเล็กน้อย รู้สึกกระดากปากยังไงไม่รู้ที่พูดไปแบบนั้น แต่นั่นก็ทำให้ร่างสูงฉีกยิ้มกว้างเป็นจานดาวเทียม
“ อ๋อออ อย่างนี้นี่เอง ” โตโน่ลากเสียงยาวก่อนจะหันไปยิ้มให้ไอซ์ ส่วนไอซ์ก็ทำหน้าเชิดๆใส่ๆอย่างผู้ชนะ
“ ผมอาบน้ำก่อนนะ เหม็นตัวจะแย่แล้ว ไอซ์รอพี่ด้วยนะ จะได้ลงไปหาอะไรกินด้วยกัน ” ไอซ์พยักหน้าหงึกๆแล้วนั่งลงอย่างเดิมโดยมีโตโน่เดินไปนั่งตามทีหลัง เขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กองทิ้งไว้ที่ประตูห้องแล้วจึงเข้าห้องน้ำไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ เซน .. ถึงแล้ว ” เก่งหันไปเรียกคนที่นั่งมาด้วยเมื่อเล็กซัสคันหรูจอดอยู่ในโรงจอดรถของบ้านตนเอง
“ ... ” ร่างเล็กที่นั่งหันหน้าไปทางหน้าต่างรถยังคงนั่งนิ่ง เขาจึงชะโงกหน้าดูก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังหลับอยู่ เก่งมองเสี้ยวหน้าหวานอย่างพิจารณา แก้มเนียนๆนั่นทำให้เขาเผลอเอานิ้วไปแตะโดยไม่รู้ตัว หน้าตาจิ้มลิ้มแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอกนะที่คนอื่นๆในมหาลัยจะมองว่าเป็นแฟนกับโตโน่
“ อื้ม .. อ๊ะ ! ” เซนที่ตื่นขึ้นมาสะดุ้งเล็กน้อย เขาจึงรีบดึงมือกลับมาก่อนจะแก้ตัวทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ว่าอะไรด้วยซ้ำ
“ พี่แค่จะปลุกน่ะ ถึงแล้ว ”
“ อ๋อ .. ครับ ” ร่างเล็กพยักหน้าช้าๆ เก่งลงจากรถก่อนที่แม่บ้านคนนึงจะเดินออกมารับตำราเรียนเล่มหนาปึ๊กกับข้าวของต่างๆของเขาไป เซนมองไปรอบๆบ้านของเขาด้วยท่าทางสนอกสนใจ ปากบางระบายยิ้มน้อยๆ
“ บ้านหลังใหญ่จังนะครับ ดีจัง ”
“ หรอ .. ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย ” พูดพลางปลดกระดุมเสื้อที่คอ เขาเดินเข้ามาในบ้านโดยมีเซนเดินตามมา ร่างเล็กมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย
“ พี่อยู่ที่นี่คนเดียวหรอครับ ? ”
“ พ่อแม่พี่ทำงานอยู่ต่างประเทศน่ะ พี่เลยอยู่ที่นี่คนเดียว จะว่าไปแล้วก็ไม่ค่อยได้อยู่หรอก ส่วนใหญ่จะแอบไปนอนคอนโดเพื่อนน่ะ ” อย่างวันนี้เขาก็กะจะไปหาริท ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นซะก่อน
จริงสิ เขาลืมริทไปได้ยังไงเนี่ย !
“ ป้าครับ ! จัดห้องแล้วก็อาหารให้เซนด้วยนะ ผมจะออกไปข้างนอก ” เขาตะโกนเรียกสั่งแม่บ้านก่อนจะหันมาพูดกับร่างเล็กข้างๆ
“ พี่ออกไปทำธุระก่อนนะ คงจะกลับดึกๆ ” พูดจบก็เดินกลับไปที่รถก่อนจะบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว เก่งเหยียบคันเร่งจนมิดด้วยความเป็นห่วงรุ่นน้อง ตั้งแต่ตอนที่สายหลุดไปก็ผ่านมาหลายชั่วโมงมากแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้ริทจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง
ไม่นานนักเขาก็มาถึงจุดหมาย เก่งตรงดิ่งขึ้นไปที่ห้องของริทก่อนจะเคาะประตูห้องรัวๆ
“ ไอ้ริท !! มึงเป็นอะไรเปล่าวะ กูมาช่วยแล้วว เปิดประตูให้กูหน่อย !! ”
‘ แอ๊ดดด ~ ’
“ ริทไม่อยู่ครับ ”
“ เฮ้ยย ! ไอ้พี่โตโน่ !! ” ถึงแม้จะพอรู้อยู่แล้วจากคำพูดสุดท้ายของริทที่ดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์ แต่เขาก็ยังตกใจอยู่ดี เพราะร่างสูงตรงหน้าอยู่ในสภาพที่เปลือยท่อนบน
“ ครับ? ” ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วถามงงๆ
‘ ผลั่วะ ! ’
“ โอ๊ย !! ” หมัดหนักๆซัดเข้าเต็มๆใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่ควรจะมาอยู่ในห้องของเพื่อนตัวเอง แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดกลับไม่ใช่เสียงของคนที่โดนชก แต่เป็นเสียงของคนชกอย่างเขาเอง คนบ้าอะไรทำไมกระดูกแข็งอย่างนี้ว่ะ
“ พี่เก่ง ! ทำอะไรน่ะ !? ” เก่งหันไปมองเจ้าของเสียงเล็กๆที่ดังมาจากด้านหลัง ริทที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทำท่าตกใจก่อนจะเดินเข้ามากั้นกลางระหว่างเขากับโตโน่
“ อะไรกันเนี่ยริท ไอ้พี่โตโน่สุดที่รักของมึงมาอยู่ที่นี่ได้ไง มันทำอะไรมึงหรือเปล่า? มึงเจ็บตรงไหนไม๊ ? แล้ว .. ” ไม่พูดเปล่า มือขาวๆจับคนเป็นน้องหมุนซ้ายหมุนขวาเหมือนจะตรวจตามร่างกาย
“ เรื่องมันยาวอ่ะ เข้ามาในห้องก่อนมา ไอ้พี่โตโน่ กลับเข้าไปในห้องเลย ถ้าผมไม่เรียกอย่าออกมา ” ริทเรียกเขาเข้าไปในห้องฝั่งตรงข้าม ไอซ์โผล่หน้าออกมาดูเหตุการณ์แป็บนึงก่อนจะกลับเข้าไปในห้อง
“ โห ... เดี๋ยวนี้มึงกล้าเรียกที่รักมึงว่าไอ้พี่โตโน่แล้วหรอ ? ” เก่งถามอย่างสงสัย เพราะปกติริทไม่เคยเรียกโตโน่แบบนั้น แถมเวลาเขาเรียกยังโดนโขกกบาลแทบแตกอีก
“ นั่นไม่ใช่พี่โตโน่ ” ร่างเล็กดึงเขาเข้ามาในห้องแล้วฉุดให้นั่งลงบนโซฟาข้างๆไอซ์ที่ตอนนี้กำลังนั่งซดก๋วยเตี๋ยวอยู่
“ ไม่ใช่ยังไงว่ะ ก็เห็นๆอยู่ว่าพี่โตโน่ชัดๆ ”
“ ไม่ใช่เว้ย นั่นมันหุ่นยนต์ ” นั่นเป็นคำอธิบายที่ฟังดูไม่น่าเชิ่อมากที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยินมา แต่เขาก็ได้นั่งฟังรายละเอียดของเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบอย่างอึ้งๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
บ้านหลังนี้ .. ที่ๆมีความทรงจำบางอย่าง
มันไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากเดิมสักเท่าไหร่
ในที่สุด .. ผมก็หาทางกลับมาที่นี่ได้อีกครั้ง
แม้จะเสี่ยงตายไปหน่อย ก็นับว่าคุ้ม
“ คุณหนูเซนคะ ป้าเตรียมห้องให้แล้วค่ะ ” เสียงแหบแห้งแต่ฟังดูนุ่มนวลดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันกลับไปก็เห็นแม่บ้านคนนึงกำลังยืนก้มหน้า มือสองข้างประสานกันไว้ข้างหน้าราวกับกำลังพูดอยู่กับเจ้านาย ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“ ขอบคุณครับป้า แต่ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหนูก็ได้ เรียกผมว่าเซนเฉยๆเถอะครับ ” แม่บ้านเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มให้เขา ใบหน้าที่เหี่ยวย่นดูดีกว่าเดิมขึ้นเยอะเมื่อเจ้าตัวยิ้มออกมา
“ จ้ะ ห้องอยู่ชั้นสอง ติดกับห้องสมุดนะ มีอะไรขาดเหลือบอกป้าได้ ไม่ต้องเกรงใจนะจ๊ะ ” คุณป้าแม่บ้านยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู เธอไม่เคยเจอคนที่มารยาทดีขนาดนี้ ปกติผู้หญิงที่เก่งพามามักจะมีแต่พวกที่ชอบดูถูกคนอื่น ยอมมานอนกับเขาก็เพราะหวังว่าจะได้เป็นคุณนายของบ้านหลังนี้ แต่ก็ไม่มีใครได้อยู่บ้านหลังนี้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ทุกเช้า ผู้หญิงพวกนั้นก็จะโดนเก่งไล่ออกจากบ้านทุกราย ซึ่งการมาของเซนครั้งนี้ก็ทำให้คนในบ้านแปลกใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูของพวกเขาจะพาผู้ชายเข้าบ้าน ขนาดเพื่อนสนิทชื่อริทที่คุณหนูพูดถึงบ่อยๆ ยังไม่เคยได้มาอยู่ที่นี่เลย
ร่างเล็กเดินมาจนถึงห้องที่คาดว่าเป็นของเขา มือบางผลักประตูเข้าไปเบาๆ ภายในเป็นห้องขนาดค่อนข้างใหญ่ ถูกตกแต่งอย่างเรียบร้อยด้วยเฟอร์นิเจอร์สีโทนขาวครีม เซนนั่งลงบนเตียงนุ่มก่อนจะหงายหลังนอนลงไปอย่างเหนื่อยล้า เซนหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าๆที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดูชื่อคนโทรเข้าก่อนจะกดรับ
[“ อยู่ไหน ? ”] เสียงทุ้มถามห้วนๆทันทีที่เขารับ
“ ก็ .. อยู่ที่ผับสิพี่ ”
[“ กูไปหาที่ผับไม่เจอ เพื่อนมึงบอกว่ามึงจะมาติวหนังสือกับกู ไม่ทราบว่ามึงนัดกับกูตอนไหน ? ”]
“ เอ่อ .. คือ ”
[“ อย่าโกหก ”] ปลายสายพูดด้วยเสียงจริงจัง ความจริงแล้วโตโน่เป็นเหมือนพี่ชายที่แสนใจดีของเขา แต่เวลาเข้าบทโหด ก็โหดจริงๆ
“ ผมมาอยู่กับเพื่อนครับ เพื่อนหางานใหม่ให้ ”
[“ งั้นก็แล้วไป คราวหลังมีอะไรก็บอกกูบ้าง กูเป็นห่วง ”]
“ ครับพี่โน่ ” อมยิ้มนิดๆกับคนเป็นพี่ แกล้งทำเป็นโหดแต่ความจริงก็เป็นห่วงเขานั่นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาหันไปมอง
“ แค่นี้ก่อนนะพี่โน่ ”
[“ อื้ม ”] พออีกคนตอบรับเขาก็กดวางสายแล้วค่อยเดินไปเปิดประตู แม่บ้านคนเดิมยกยิ้มใจดีให้ก่อนจะพูด
“ อาหารเย็นเสร็จแล้ว จะลงไปทานหรือให้ป้ายกขึ้นมาให้จ๊ะ ? ”
“ ลงไปทานดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวนป้า ” หญิงชราพยักหน้าก่อนจะเดินนำไปที่ห้องครัว เขาเพิ่งจะสังเกตว่าในบ้านหลังนี้มีแม่บ้านคนนี้แต่คนเดียวที่เป็นคนมีอายุ ที่เหลือส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้หญิงวัยกลางๆบางคนก็เป็นเด็กสาวด้วยซ้ำ
“ ป้าครับ พี่เก่งได้บอกไว้หรือเปล่าว่าจะกลับมากี่โมง ” เขาถามขึ้นเมื่อเดินลงบันไดมาจนถึงห้องครัวขนาดใหญ่ อาหารมากมายบนโต๊ะที่ยังไงก็คงกินคนเดียวไม่หมดทำให้เขานึกถึงคนอีกคน
“ ไม่ได้บอกไว้หรอกจ้ะ แต่ปกติคุณหนูเค้าจะกลับดึกๆน่ะ บางทีก็อาจจะไม่กลับ ” เซนที่กำลังนั่งลงที่โต๊ะหันไปพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“ ครับ เอ่อ .. แล้วป้าทานอะไรหรือยังครับ ”
“ ยังจ้ะ ”
“ งั้นมาทานด้วยกันเถอะครับ ของเยอะแยะอย่างนี้ผมทานคนเดียวไม่หมดหรอก ” ประโยคของเขาทำให้แม่บ้านยกยิ้มแต่ก็ส่ายหน้าเป็นพัลวันในเวลาเดียวกัน
“ ป้าเป็นแค่แม่บ้าน ไม่กล้าร่วมโต๊ะกับแขกของคุณหนูเก่งหรอกจ้ะ ” พูดจบหญิงชราก็เดินออกไป เขามองโต๊ะอาหารขนาดใหญ่พอให้คนนั่งกินได้เป็นสิบยี่สิบคนก่อนจะถอนหายใจ เพิ่งจะรู้ว่าบางทีความอึดอัดมันก็ไม่ได้เกิดจากการอยู่ในที่แคบๆเสมอไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘ อ๊ะ !! ปล่อยนะ ช่วยด้วย !! ’
‘ หึ จะรีบไปไหนครับ มาสนุกกับพวกพี่ก่อนดีกว่า ’
‘ ปล่อยผมเถอะ ฮึก ไม่นะ !! เอามือออกไป ’
‘ อย่าเล่นตัวหน่อยเลย เฮ้ยพวกมึง จับมัดกับเตียงไว้ดิ๊! ’
‘ ฮึก ปล่อยผม ปล่อยผม อ๊ะ .. อ๊า ! ไม่เอา อย่า .. ’
‘ ไม่หรอ ? ดูหน้าตัวเองตอนนี้ซะก่อนเถอะ ว่านายต้องการขนาดไหน ’
‘ ฮือ .. อย่า .. อ๊ะ !! อย่า หยุดนะ !! ’
“ อย่า !!!! ” ร่างบางตะโกนสุดเสียง มือไม้ปัดป่ายไปในงอากาศที่ว่างเปล่าราวกับกลัวอะไรซักอย่างตรงหน้า ทันทีที่เปลือกตาบางเปิดขึ้นขึ้น เจ้าตัวก็มองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงท่ามกลางความมืดทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไร เขามองคนเป็นพี่ที่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องข้างๆก่อนจะเหยียดยิ้มให้กับความน่าสมเพชตัวเอง
“ พี่ริท .. ไหนพี่บอกว่าเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างไง ” พึมพำกับตัวเองเบาๆพลางเอื้อมมือข้างนึงไปที่ไหล่ข้างซ้าย รู้สึกได้สัมผัสขรุขระบนผิวเรียบเนียน นิ้วเรียวลูบมันเบาๆราวกับจะลบล้างรอยนั่นออกไป
“ เมื่อไหร่ผมจะลืมมันซะที ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาช่วยปลุกร่างเล็กที่กำลังหลับสบายให้รู้สึกตัว ถึงกระนั้นริทก็ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างเดิมด้วยความขี้เกียจ วันหยุดทั้งทีใครจะไปอยากตื่นตั้งแต่เช้ากันล่ะ เขาเอื้อมมือไปหวังจะกอดรุ่นน้องที่เขาขอมานอนด้วยเพื่อหนีหุ่นยนต์จอมหื่นที่ห้องแต่ก็พบเพียงผ้าห่มผืนหนา
“ พี่ริทๆ ตื่นได้แล้ว ” เสียงของไอซ์ดังมาจากที่ไหนซักที่
“ อื้มม .. ขอห้านาที ” พูดพร้อมยกมือชูนิ้วทั้งห้าเป็นสัญญาณที่ทำประจำ ริทซุกหน้าลงกับหมอนใบโตเพราะไม่อยากได้ยินเสียงปลุกอีก
“ พี่ริท ตื่นก่อน ผมได้กลิ่นแปลกๆ ” คนเป็นน้องไม่ละความพยายามเดินเข้ามาดึงแขนเขาทำให้ต้องลุกขึ้นนั่งอย่างห้ามไม่ได้
“ หือ .. กลิ่น ... กลิ่นอะไรอ่ะ ? ” จมูกเล็กฟุดฟิดไปมาเหมือนกระต่ายก่อนจะเรื่มรู้สึกถึงกลิ่นที่ผิดปกติ
“ ไม่รู้ฮะ เหมือน .. อะไรไหม้ ” พูดจบไอซ์ก็เดินไปเปิดประตูห้องเพื่อมองหาที่มาของกลิ่นนี้ ใบหน้าที่ตอนแรกยังง่วงหงาวหาวนอนไม่แพ้กับเขาเปลี่ยนเป็นเลิ่กลั่กอย่างตกใจพร้อมกับหันมาเรียก
“ พี่ริท ! มีควันออกมาจากห้องพี่อ่ะ !! ”
“ ห๊า !!! ” ร่างเล็กรีบวิ่งไปยังอีกฝั่งทั้งๆที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่เสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งของไอซ์กับกางเกงบ๊อกเซอร์สีเขียวอ่อน
‘ ปัง ปัง ปัง ! ’
“ พี่โตโน่ !! เปิดประตูเดี๋ยวนี้ !! ”
‘ แกร่ก ! ’
เสียงปลดล็อคจากอีกฝั่งของประตูทำให้คนตัวเล็กรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างรีบร้อน สิ่งที่เห็นทำให้ตาเล็กๆของเขาเบิกกว้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ กลุ่มควันมากมายลอยออกมาจากกองไฟที่ลุกไหม้อยู่บนเตาแก๊ส ริทรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถังน้ำขนาดใหญ่ถูกใช้เป็นภาชนะสำหรับตักน้ำก่อนน้ำทั้งหมดจะถูกเทลงบนกองไฟ
“ โอ๊ย !! ” เขาร้องเสียงหลงเมื่อไฟลุกขึ้นมาโดนมือของตนเล็กน้อยก่อนที่จะถูกน้ำราดจนดับไปร่างเล็กหันไปมองข้างหลังก็เห็นตัวก่อเรื่องเพิ่งจะเดินกลับมาจากหน้าห้องอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ ไอ้พี่โน่บ้า ! ไม่กลัวถูกไฟเผาตายหรือไง ? ” ริทตวาดใส่ ทำไมทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้นะ
“ พี่เป็นหุ่นยนต์ ไม่ตายหรอกครับตัวเล็ก ถ้าพังก็ซ่อมได้ครับ ” ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มให้อย่างใจเย็นก่อนจะพูดต่อ
“ ดีใจจังที่ตัวเล็กเป็นห่วงพี่ ”
“ คะ .. ใครเป็นห่วงพี่ !? ผมแค่ไม่อยากเห็นหุ่นยนต์โดนแยกชิ้นส่วนแค่นั้นเอง ” ริทหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกคนก่อนจะมองสภาพครัวที่ตอนนี้มีแต่รอยไหม้ดำๆเต็มไปหมด กระทะที่วางอยู่บนเตาแก๊สแทบจะไม่เหลือสภาพความเป็นกระทะอยู่
“ เจ็บมากไม๊ตัวเล็ก ” ร่างสูงที่เพิ่งสังเกตเห็นรอยแดงๆที่มือถามอย่างเป็นห่วงพลางดึงมือเขาไปดู
“ นิดหน่อยอ่ะ ทายาก็หาย ”
“ ... ” โตโน่เหมือนจะไม่ได้ฟังที่เขาพูดไปเมื่อกี้ ตาคมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเขาจนริททำตัวไม่ถูก
“ มองอะไร ? อะไรติดปากผมหรอ ? ” นิ้วเล็กถูไปมาที่ปากเหมือนจะหารอยเลอะ
“ มานี่ เดี๋ยวพี่เช็ดออกให้ หลับตาสิ ” เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ยอมหลับตาแต่โดยดี
เช็ดปากทำไมต้องหลับตาวะ ?
ทันทีที่เปลือกตาปิดลง อีกคนก็ประกบจูบลงมาทันที ลิ้นชื้นไล้เลียไปตามริมฝีบางปากเบาๆเหมือนจะทำความสะอาดให้ พอรู้ตัวอีกทีว่าโดนหุ่นยนต์ลามกขโมยจูบ เขาก็ผลักอกอีกคนออกอย่างแรง เมื่อปากเป็นอิสระก็พ่นคำด่าออกมา
“ ไอ้หุ่นยนต์บ้า ไอ้หื่น ไอ้โรคจิต พี่แกล้งผมนี่ !! ”
“ ไม่ได้แกล้งซะหน่อย เลอะจริงๆ นอนหลับน้ำลายยืดเป็นทางเลยนะตัวเล็ก ” เสียงทุ้มพูดกลั้วหัวเราะ ริทยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับถูไปมาด้วยความอายสุดๆ เพิ่งจะเข้าใจไอ้ที่ว่าอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีมันเป็นแบบนี้นี่เอง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ ไปได้แล้ว รำคาญ !! ”
“ ตะ .. แต่ว่า คุณได้ชั้นแล้วนะ ไม่คิดรับผิดชอบหรอไง ? ”
“ หึ .. ช่วยไม่ได้ คุณเป็นคนเสนอผมเอง ”
“ กรี๊ดดด~ ! อะ .. ไอ้บ้า ต่ำ ! ต่ำที่สุด !! ”
“ ต่ำงั้นหรอ ? อย่างน้อยเมื่อคืนคนต่ำๆอย่างผมก็อยู่ข้างบนคุณก็แล้วกัน ! ”
“ กรี๊ดดดดดด ดด~ !! ”
“ ป้าครับ ส่งแขกให้ผมหน่อย ”
เสียงโหวกเหวกโวยวายและเสียงกรี๊ดแหลมปรี๊ดปรอทแตกช่วยทำลายความเงียบในตอนเช้าได้เป็นอย่างดี เป็นครั้งแรกที่เขามานอนบ้านคนอื่นทำให้การนอนหลับสนิทเป็นไปได้ยาก แถมยังมีเสียงโหยหวนของผู้หญิงไร้สมองมาปลุกแต่เช้าอีก ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าพาตัวเองเข้าห้องน้ำไป เวลาผ่านไปสักพักเซนก็ออกมาจากห้องนอนเพื่อลงมาเตรียมอาหารเช้าอย่างที่เขาเคยทำเป็นประจำ
“ อ้าว เซน .. ตื่นแล้วหรอจ๊ะ? ” เสียงแม่บ้านเอ่ยทักเมื่อเห็นเขาเปิดประตูห้องออกมา
“ ครับ ที่ครัวมีคนทำอาหารยังครับ? เดี๋ยวผมลงไปช่วย ”
“ ไม่ต้องหรอก นายไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเถอะ เดี๋ยวพี่ไปสั่งคนอื่นให้ทำให้ ” เสียงคนมาใหม่ทึคงจะเพิ่งจัดการไล่ผู้หญิงของตัวเองออกจากบ้านได้ดังขึ้นห้าม
“ ได้ไงครับ .. ผมเป็นผู้อยู่อาศัย ก็ต้องทำอะไรบ้าง แล้วไหนงานที่พี่บอกจะหาให้ผมล่ะ? ”
“ ก็นี่ไง งานของนาย .. อยู่เป็นเพื่อนพี่เวลาพี่มาอยู่ที่นี่ โอเคไม๊ ? ”
“ แต่ .. ”
“ ไม่มีแต่ เงินเดือนพี่ให้นายเดือนละห้าหมื่น ตกลงนะ เอาล่ะไปกินอาหารเช้ากันเถอะ ” พูดจบร่างสูงก็ดึงมือเขาให้เดินลงบันไดไป
หึ ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้นะเนี่ย ..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ ตัวเล็กกกกกก .. เสร็จยังครับ ” เสียงยานคางของร่างสูงเอ่ยถามทั้งๆที่เขาเพิ่งจะเข้าห้องน้ำมาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ
“ ยางงง ” ตอบกลับไปด้วยเสียงยานคางเหมือนกัน
“ ให้พี่เข้าไปช่วยอาบไม๊ตัวเล็ก จะได้เสร็จเร็วๆ ” เพียงแค่เสียงเจ้าเล่ห์ๆที่ดังผ่านประตูเข้ามาก็พอจะทำให้เขานึกหน้าตาหื่นๆของเจ้าของเสียงนั้นออก และถึงจะได้ยินเพียงแค่เสียงแต่มันก็ทำให้แก้มขาวๆเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อได้
“ ไม่ต้องเลยนะไอ้พี่โน่หื่น ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูนั่นแหละ ! ” พูดเสียงดังแก้เขินก่อนจะลงมืออาบน้ำ เวลาผ่านไปเกือบๆครึ่งชั่วโมงจนกระทั่งเขาอาบน้ำเสร็จโตโน่ยังคงยืนหน้าแป้นแล้นอยู่หน้าห้องน้ำตอนที่เขาเปิดประตู
“ หอมจังเลย .. ” จมูกโด่งเป็นสันยื่นเข้ามาใกล้แล้วสูดดมความหอมเข้าไปเต็มปอดทันทีที่เขาก้าวพ้นประตูห้องน้ำ ไม่หื่นซักนาทีจะตายไม๊เนี่ย ?
“ เอาหน้าออกไปไกลๆเลย ไปกันได้แล้ว ” มือเล็กดันใบหน้าหล่อของอีกคนออกก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์และมือถือ ลากร่างสูงที่เดินเอื่อยๆให้ออกจากห้องอย่างเร่งรีบ
“ ไม่เห็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นเลยตัวเล็ก ”
“ ก็เพราะใครล่ะ ผมถึงต้องไปหาซื้ออุปกรณ์ในครัวใหม่ ยังไม่สำนึกอีกนะ ! ” เขาทำเป็นดุแล้วก็ไม่ยอมหันไปมองเพราะกลัวว่าโตโน่จะเห็นหน้าแดงๆของตน จึงไม่ได้เห็นว่าหน้าทะเล้นๆนั่นจ๋อยลงไปแค่ไหนที่โดนดุ
“ ขอโทษครับตัวเล็ก ”
“ ช่างมันเถอะ ! เฮ้ออ .. วุ่นวายจริงๆ ”
หวา ... เมื่อกี้หน้าพี่โตโน่อยู่ใกล้หน้าผมมากเลย
ลุงฮะ .. มันจะผิดไม๊ ถ้าผมจะรู้สึกหวั่นไหว .. กับหุ่นยนต์
TBC ,,*
ความคิดเห็น