[FIC Noritz] Robot Boy หุ่นยนต์ที่รัก !

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 ,,* การเปลี่ยนแปลง {rewrite}

CHAPTER 5 ,,*

ที่นี่ที่ไหน .. ?

ทำไมมันมืดแบบนี้ ?

‘ ฮืออ ~ ปล่อยพ่อผมนะ ! ’

เสียงเด็กร้องไห้ ?

‘ บอกมา เร็วๆเซ่ !! ไม่งั้นไอ้แก่นี่ตาย ! ’

‘ ชั้นไม่บอกแกหรอก ไอ้เลว ! ’

‘ หึ ! แล้วแกไม่เลวรึไง  ’

นี่มันเรื่องอะไรกัน ?

‘ ฮึกก .. ปล่อยพ่อผม ฮือออ อ ~ ปล่อยเขานะ ’

‘ ไม่บอกใช่ไม๊  ได้ ! ’

‘ อย่ายิงนะ ! อย่า !!! ’

‘ ปัง !!! ’

‘ พ่อ !!!! ’

เฮือกก !

ร่างสูงขาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีขาวสะอาดตาก่อนที่กลิ่นฉุนของสารเคมีบางอย่างจะลอยมาแตะจมูก เก่งค่อยๆใช้แขนดันตัวขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเลแล้วมองไปรอบๆ

“ อ้าว ตื่นแล้วหรอคะคุณ ? ” เสียงหวานที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวในชุดพยาบาลที่เดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าใจดียิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ ที่นี่ .. ผมมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ไงครับ ? ” 

“ คุณขับรถเกือบชนผู้ชายคนนึงน่ะค่ะ ดิฉันก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่หรอก แต่ศีรษะคุณคงกระแทกกับพวงมาลัยเลยหมดสติไปหลายชั่วโมง ” เก่งรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ขับรถชนคนเข้า นางพยาบาลสาวรินน้ำใส่แก้วก่อนจะยื่นมาให้ เขารับมันมาจิบนิดๆพอให้หายคอแห้งก่อนจะถามต่อ

“ แล้วตอนนี้คนๆนั้นเป็นไงบ้างครับ ? ”

“ พักอยู่อีกห้องนึง ข้างๆกับห้องคุณแหละค่ะ ”

“ อ่า ครับ ผมเข้าไปเยี่ยมได้ไม๊ครับ ? ” ว่าพลางวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆเตียง

“ ได้สิคะ ดิฉันขอไปตรวจคนไข้คนอื่นก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรกดปุ่มเรียกพยาบาลที่หัวเตียงได้เลยค่ะ ”

“ ครับ ” ร่างสูงพยักหน้ารับ พยาบาลยิ้มให้เขาอีกหนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกไป เก่งนอนพักต่ออีกสักครู่พอให้รู้สึกดีขึ้นจึงเดินไปเยี่ยมคู่กรณีที่พักอยู่ห้องข้างๆ

เก่งเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างเงียบๆเพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่ในห้องตื่น ขายาวก้าวเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวังก่อนจะพบเด็กหนุ่มที่คาดว่าน่าจะอายุพอๆกับเขานอนอยู่บนเตียง เก่งหยุดยืนอยู่ข้างๆเตียงผู้ป่วย

เขามองใบหน้าหวานที่นอนหลับอยู่อย่างพิจารณา เปลือกตาบางหลับพริ้มทำให้เห็นขนตายาวเป็นแพสวย จมูกเล็กรับกับรูปปากของเจ้าของ โดยรวมแล้ว ถือว่าเป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากคนนึง ร่างเล็กเริ่มขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาบางจะลืมขึ้นช้าๆ

“ อื้อ ~  อ๊ะ! ” อีกฝ่ายสะดุ้งลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ คงจะเป็นเพราะเขาเผลอมองใกล้เกินไปล่ะมั้ง

“ เอ่อ .. ขอโทษ ”

“ ครับ ? ” หัวกลมๆเอียงเล็กน้อยเหมือนเด็กๆเรียกรอยยิ้มจากเขาได้โดยไม่รู้ตัว

“ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ แล้วก็ขอโทษเรื่องที่ผมเกือบชนคุณด้วย เรื่องค่ารักษาไม่ต้องห่วงผมจะจัดการให้ ” 

“ ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ได้— โอ๊ย !! ” อยู่ๆร่างเล็กก็ร้องออกมาพร้อมกับล้มตัวลงกับเตียง มือเล็กยกขึ้นกุมหัวก่อนจะดึงทึ้งผมของตัวเองราวกับกำลังทรมาน

“ คุณ ! เป็นอะไรน่ะ !? ” เก่งเห็นอย่างนั้นก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ร่างเล็กยังคงร้องโอดโอยอยู่บนเตียงไม่ตอบอะเขาสักคำ พอตั้งสติได้เก่งก็รีบกดปุ่มสีแดงที่หัวเตียงก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ

.

.

.

“ ไม่ต้องห่วงครับ คาดว่าคนไข้คงจะยังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่และพักผ่อนไม่เพียงพอ ก็เลยเกิดอาการปวดหัวขึ้นกะทันหันอย่างที่เห็น ” คุณหมอร่างท้วมในชุดกราวด์อธิบายพลางจดบันทึกอะไรซักอย่างลงบนแผ่นกระดาษก่อนจะยื่นให้พยาบาลที่อยู่ข้างๆ

“ ครับ .. ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ ”

“ ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ” คุณหมอพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างใจดี พอหมอและพยาบาลออกไปหมดแล้วเขาก็ลากเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงมุมห้องมาที่ข้างเตียงก่อนจะนั่งลง

“ ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไง ? ” เสียงทุ้มดุน้อยๆอย่างอดไม่ได้ เมื่อกี้เขาทั้งตกใจแล้วก็เป็นห่วงร่างเล็กนี่แทบแย่

“ ก็ไม่เป็นไรจริงๆนี่ครับ ”

“ ยังจะมาทำเก่งอีกนะ ”

“ ... ”

“ บ้านคุณอยู่ไหน ? เดี๋ยวพาไปส่ง ”

“ ผมไม่มีบ้านหรอกครับ ” พูดจบ หน้าหวานก็เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“ หมายความว่าไง ? แล้วพ่อแม่คุณล่ะ ? ”

“ พ่อแม่ผม .. เสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก ปกติผมเช่าห้องอยู่ แต่ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าห้องมาหลายเดือนแล้ว เจ้าของเข้าเพิ่งจะไล่ผมออกมาวันนี้เอง ” ร่างเล็กพูดจบก็เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพราะกำลังคิดถึงเรื่องที่พูดจนเขากลัวว่าอีกฝ่ายจะปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง

“ งั้นคุณไปอยู่บ้านผมไม๊ล่ะ ? ผมมีงานให้คุณทำด้วยนะ ” เก่งยื่นขอเสนอ อีกคนได้ยินก็เหมือนจะคลายความเครียดได้ลงเปราะนึงแต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าเป็นกังวลอยู่

“ เอ่อ ... แต่ .. ”

“ ไม่ต้องเกรงใจน่า ผมเกือบจะชนคุณตายนะ ให้ผมได้ไถ่โทษบ้างเถอะ ไม่งั้นผมคงรู้สึกผิดไปตลอดแน่ๆ ”

“ ครับ ขอบคุณจริงๆครับ ขอบคุณ ” ร่างเล็กยกมือไหว้จนเขารีบห้ามแทบไม่ทัน เขารู้สึกสงสารคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก ท่าทางซื่อๆแบบนั้นไม่รู้ว่าถ้าเขาปล่อยไปจะไปเจออะไรบ้าง

“ ว่าแต่คุณชื่ออะไร ผมว่าผมเคยเห็นคุณที่มหาลัยนะ ”

“ เซนครับ ”

“ เซนที่เป็นแฟนกับพี่โตโน่น่ะหรอ งั้นนายก็เป็นน้องพี่น่ะสิ ” พอรู้อายุของอีกฝ่ายเขาก็เปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ เซนพยักหน้าหงึกๆ

“ ครับ แต่ผมกับพี่โน่เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ เรารู้จักกันตั้งแต่มัธยมปลายก็เลยค่อนข้างสนิทกัน ” คนบนเตียงอธิบายเพื่อแก้ความเข้าใจผิดๆของเขา

“ พี่ชื่อเก่งนะ นายนอนพักผ่อนไปก่อนเถอะ หมออนุญาติให้นายกลับบ้านได้ตอนเย็นๆนู่น พี่ก็จะกลับไปนอนพักที่ห้องเหมือนกัน รู้สึกมึนๆหัวยังไงไม่รู้ ”

“ ครับ พี่เก่ง ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ริทขยับตัวดันตัวเองออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นของคนข้างหลัง แต่พอดันตัวเองออกมาได้เท่านั้นแหละ ร่างทั้งร่างก็หล่นลงกับพื้นดังตุบ

“ โอ๊ยย !! ” เสียงหวานร้องดังจนคนอีกคนที่อยู่บนโซฟาตื่นขึ้นมา เขาลืมไปซะสนิทว่านอนเบียดกับร่างสูงอยู่บนโซฟา พอขยับตัวนิดหน่อยก็เลยหล่นลงมาไม่เป็นท่า

“ เป็นอะไรหรือเปล่าตัวเล็ก ” โตโน่ถามอย่างเป็นห่วง เขาเพียงแค่ส่ายหน้าตอบกลับไปก่อนจะลุกขึ้นมองนาฬิกา เขาเผลอหลับไปนานจนเย็นหรอเนี่ย ร่างเล็กหันไปจะบอกอีกคนให้ไปกินข้าวด้วยกันแต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้เขาต้องร้องลั่น

“ เหวออออ ~ จะ จะทำอะไรน่ะ !? ” ร่างสูงที่กำลังถอดเสื้อหยุดการกระทำ ยกยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะตอบด้วยคำพูดกำกวม 

“ คิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะครับตัวเล็ก หึหึ ” เสื้อยืดสีขาวลงไปกองกับพื้นก่อนที่มือใหญ่เลื่อนลงมาที่ขอบกางเกงก่อนจะปลดกางเกงออก ริทรีบหลับตาปี๋

อย่าบอกนะว่าจะ ..

“ ใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้นะ ! ” เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำตามคำสั่งของเขาหรือเปล่า แต่ร่างสูงดูเหมือนจะขยับเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ

“ ไม่เห็นจะต้องกลัวเลย ไม่ช้าก็เร็วยังไงพี่ก็ต้องทำแบบนี้อยู่แล้ว ” ริทค่อยๆเดินถอยหลังจนกระทั่งชนกับผนัง เสียงผ้าที่หล่นลงกระทบกับพื้นยิ่งทำให้ไม่กล้าลืมตา

“ หลับตาทำไมเนี่ย ? ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆหูก่อนเจ้าตัวจะถอยหลังออกไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น เขาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ โตโน่ยังคงยืนอยู่ข้างหน้าเขาในสภาพที่เปลือยท่อนบนโดยมีผ้าขนหนูพันอยู่รอบเอวเพื่อปกปิดช่วงล่าง กล้ามเนื้อที่ดูแข็งแรงสมจริง ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่านี่เป็นหุ่นยนต์ ติดก็ตรงที่มีรอยสักบนหน้าอกที่เป็นตัวอักษร NR-68 เท่านั้นเอง

“ พี่ขออาบน้ำก่อนนะตัวเล็ก ถ้านานแล้วยังไม่ออกมาตัวเล็กเข้าไปดูพี่หน่อยนะ บางทีเครื่องอาจจะช๊อต ” พูดจบร่างสูงก็เดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะมีเสียงเปิดน้ำตามออกมา ปล่อยให้ริทยืนค้างอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าด้วยความอายกับความคิดบ้าๆบอๆของตัวเอง

ริทเดินไปเดินมาในห้องเพราะไม่มีอะไรทำ ก้มมองดูตัวเองที่ยังอยู่ในชุดนอนชุดเดิมตั้งแต่เช้าก่อนจะตัดสินใจว่าจะไปอาบน้ำที่ห้องของไอซ์ เขาหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูจากตู้เสื้อผ้าก่อนจะเดินไปหาห้องฝั่งตรงข้าม พอดีกับที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากรุ่นน้องดังขึ้น

“ ปล่อยนะ ปล่อย !! ”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

พระจันทร์ที่ลอยเด่นบนท้องฟ้าเป็นสัญญาณบ่งบอกให้นักท่องเที่ยวยามราตรีเริ่มทยอยมารวมกันตามสถานที่เที่ยวต่างๆ ร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวที่ถูกทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำ กางกางขาเดฟสียีนส์ซีด ส่งผลให้คนที่หน้าตาดีอยู่แล้วยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก คนที่พบเห็นไม่ว่าหญิงหรือชายก็ต้องพากันเหลียวหลัง โตโน่เดินผ่านสายตามากมายหลายสิบคู่อย่างไม่สะทกสะท้านราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ 

ขายาวพาตัวเองมาถึงผับชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านนั้น แล้วเดินเข้าไปข้างใน ภายในอาคารแห่งนี้ทุกพื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด แสงไฟสลัวๆทำให้ผู้คนไม่ต้องอายที่จะออกไปเต้นตามเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม นั่งเคล้าเคลียอยู่กับคู่รักที่พามา หรืออาจจะเพิ่งหาได้ เขาเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ที่มีบาเทนเดอร์สุดหล่อไว้เรียกสาวๆกับหนุ่มเคะหน้าหวานให้ติดใจจนไม่หนีไปเที่ยวที่ผับอื่น

“ อ้าว พี่โตโน่ มาหาเซนหรอครับ ? ”

“ อื้ม อยู่หลังร้านหรอ? ” โตโน่ถามกลับเมื่อไม่เห็นคนที่ควรจะตั้งใจชงเหล้าอยู่ที่เคาท์เตอร์เหมือนปกติ จริงๆวันนี้เขากะว่าจะไปหาเกรซ แต่ดูเหมือนเกรซจะไม่ว่างเขาจึงมาหารุ่นน้องคนสนิทแทน

“ เปล่าครับ มันขอลา มันบอกผมว่านัดพี่ให้ช่วยติวหนังสือนี่ ไม่เจอมันหรอครับ ? ” ชายหนุ่มถามในขณะที่ในมือยังคงจัดการชงเหล้าอย่างเชี่ยวชำนาญ

“ … ” โตโน่เงียบไป เขาไม่ยักกะจำได้ว่าไปนัดกับเซนไว้ตอนไหน

“ มีอะไรหรืเปล่าครับ ? ”

“ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก นายไปทำงานต่อเถอะ นู้น สาวๆเรียกแล้ว ” พูดก่อนจะชี้มือไปทางสาวๆที่กำลังยกมือเรียกพร้อมกับส่งยิ้มราวกับเชื้อเชิญมาทางเจ้าตัว บาเทนเดอร์หนุ่มหยิบเหล้าที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ๆก่อนจะเดินไปหาผู้หญิงกลุ่มนั้นตามหน้าที่ โตโน่เดินกลับออกมาจากเคาท์เตอร์เพื่อจะออกจากร้าน แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นใครคนนึงเข้าซะก่อน

เกรซ .. ?

เขามองหญิงสาวในชุดเดรสสีส้มอ่อนที่เดินเลี้ยวเข้าไปในซอกที่เป็นทางไปห้องน้ำก่อนจะเดินตามไป ทันทีที่เลี้ยวเข้าไปในซอกนั้น เขาก็ชนกับอีกคนที่เดินกลับออกมาอย่างจัง

“ อ๊ะ !! ” ร่างผอมเพรียวในชุดเดรสเซไปข้างหลังเล็กน้อย

“ ขอโทษครับ ” โตโน่เอ่ยขอโทษก่อนจะมองคนตรงหน้าชัดๆอีกครั้ง หญิงสาวตรงหน้าไม่ใช่คนรักของตัวเองอย่างที่คิดไว้ เขาคงจะตาฝาดไปเองมากกว่า

“ ไม่เป็นไรค่ะ ” เสียงหวานพูดพลางส่งยิ้มมาให้ เขายิ้มกลับไปตามมารยาทก่อนจะเดินกลับออกมา

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ร่างสูงยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบพลางมองหาหญิงสาวที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่เขานั่งรอจนเบียร์จะหมดแก้วอยู่แล้วอีกฝ่ายก็ยังไม่มาเสียที

“ พี่กัน ! ” เสียงเข้มดังขึ้นแทรกเสียงดังกระหึ่มของดนตรีพร้อมกับร่างอวบของรุ่นน้องที่เดินเข้ามาหาทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย

“ อ้าว มาทำอะไรที่นี่หือยัยเกต ” ถามไปเรื่อยเมื่อน้องร่วมงานที่เวลาควรจะอยู่ที่ร้านเบเกอรี่กลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา แถมยังเป็นในสถานที่แบบนี้อีกด้วย 

“ ผู้หญิงคนนั้นแฟนพี่หรอ ? ” เจ้าตัวไม่ตอบ แถมยังถามกลับด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“ หืม ? ” กันเลิกคิ้วงงๆ อยู่ๆก็มาถามอะไรแบบนี้

“ ก็ที่พี่ไปรับเค้าที่บ้านแถมยังพามาที่นี่อีกน่ะ ! ” เกตพูดกระแทกเสียงจนเข้าได้แต่มองอาการของอีกคนอึ้งๆ ปกติเขาเคยเห็นแต่ท่าทางร่าเริงสนุกสนานแล้วก็กวนๆของเกต ไม่เข้าใจจริงๆว่าจะโมโหเรื่องอะไร

“ ก็ใช่ แล้วเกตมาทำอะไรที่นี่ คงไม่ได้ตามพี่มาหรอกนะ หรือว่ามาเที่ยว ? แหน่ะๆเดี๋ยวนี้รู้จักมาเที่ยวที่แบบนี้ซะด้วย ” กันเอ่ยแซวๆหวังจะให้รุ่นน้องขำหรือไม่ก็กวนกลับอย่างที่เป็นประจำ แต่ผลกลับตรงข้าม

“ เกตไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ ! ก็ตามพี่กันมานั่นแหละ ! ”

“ เฮ้ๆ พี่แค่แหย่เล่นๆ ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนั้นเลยนี่นา ”

“ พี่กันคะ ” เสียงหวานเรียกความสนใจของคนทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี เขาหันไปมองเกรซยิ้มๆต่างกับเกตที่เหลือบมองร่างบางในชุดเดรสสีส้มอ่อนอย่างไม่พอใจ

“ เกต นี่แฟนพี่ เกรซ นี่น้องที่ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านด้วยกัน ” 

“ ยินดีที่ได้พบค่ะ ” เกรซพูดยิ้มๆ แต่ร่างอวบกลับมองเธอด้วยสายตาขัดเคืองยิ่งกว่าเดิม

“ เกตกลับบ้านไปก่อนเถอะ พี่ว่านี่มันก็เริ่มดึกแล้วนะ ” กันพูดด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนอีกคนจะตีความผิดๆและคิดว่าเขาไล่ ใบหน้าคมฉายความไม่พอใจออกมาชัดเจน

“ จริงสิ พี่กันไปส่งเกตแลวกัน บ้านเกรซอยู่ไม่ค่อยไกลหรอก เกรซกลับเองได้ ” ร่างบางพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ เขามองคนรักของตัวเองก่อนจะยกยิ้มในความน่ารักของเจ้าตัว ถึงความจริงเขาจะอยากไปส่งเกรซมากกว่าแต่ที่เกรซพูดมันก็ถูก

“ ไม่ต้อง !!! ”

“ เกต ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่แฟนพี่ด้วย กลับบ้านเองแล้วกัน พี่ไม่อยากไปส่งเด็กดื้อ ” กันดุคนเป็นน้องก่อนจะเดินจูงมือเกรซออกมา โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า คนที่อยู่ข้างกายตนเองกำลังหันไปยิ้มเยาะเย้ยใส่คนที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง

TBC ,,*

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

TALK ;}


มาแบบสั้นๆอีกแล้ว 55

เปิดเทอมแล้วงานเยอะตั้งแต่อาทิตย์แรกเลยอ่ะ TT

นี่เป็นข้ออ้างที่นิยมที่สุดในการแก้ตัวเวลาไรเตอร์อัพฟิคช้า

555555555555 !

ไม่พูดอะไรมาก

ตอนหน้าจะพยายามแต่งให้ยาวๆกว่านี้ค่ะ ^ ^