คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 ,,* หุ่นยนต์ปรากฏตัว {rewrite}
CHAPTER 4 ,,*
ปัจจุบัน ...
[“ พะ .. พี่โตโน่ !!!! ”]
“ เฮ้ย ไอ้ริท มึงเป็นอะไร !!? ” เก่งตะโกนถามกลับใส่โทรศัพท์ด้วยความตกใจไม่แพ้กับอีกฝ่าย
[“ ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ”]
“ เชี่ยเอ้ย แบตหมดอะไรตอนนี้วะ? ” ร่างสูงสบถด้วยความกังวล พอได้สติก็รีบทบทวนประโยคสุดท้ายที่ริทพูดทิ้งไว้อีกครั้ง โตโน่? เขาก็พอจะรู้ว่านั่นคือชื่อของรุ่นพี่สุดฮอตที่ริทหลงรักหัวปักหัวปำตั้งแต่เข้ามหาลัยใหม่ๆ ถึงจะนึกไม่ออกว่าโตโน่จะไปทำอะไรที่คอนโดของร่างเล็กแต่ก็ไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า เก่งรีบร้อนออกจากบ้านด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“ คุณหนูจะออกไปไหนคะ? ” แม่บ้านที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูไปตามประสาได้ยินเสียงเก่งลงบันไดตึงตังหันมาถาม
“ ไปหาริทครับ ป้าเปิดรั้วให้ผมหน่อยนะผมรีบ ” ว่าพร้อมกับคว้ากุญแจรถบนตู้อย่างรวดเร็ว จัดการสตาร์ทรถเรียบร้อยก่อนประตูรั้วขนาดมหึมาก็ค่อยๆเลื่อนเปิดช้าๆ เขาเพิ่งจะเห็นข้อเสียของรั้วไฟฟ้าก็งานนี้แหละ
เล็กซัสคันหรูที่เจ้าตัวเพิ่งถอยมาใหม่ถูกขับเคลื่อนไปบนท้องถนนด้วยความเร็วสูง แต่ในความรู้สึกของคนขับ มันยังไม่เร็วเท่าที่เขาต้องการ เขาแทบอยากจะหายตัวไปหารุ่นน้องที่คอนโดในตอนนั้นเลยด้วยซ้ำ ความกังวลส่งผลให้เท้าเหยียบคันเร่งจนมิด ในหัวสมองเอาแต่เป็นห่วงคนตัวเล็กที่อยู่ไกลออกไป
แต่เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อดึงสติให้มาอยู่ที่ท้องถนนอีกครั้ง สิ่งที่เห็นคือร่างๆหนึ่งที่กำลังจะเดินตัดหน้ารถของเขา เก่งตัดสินใจเหยียบเบรกอย่างรวดเร็ว
‘ เอี๊ยดดดด ดดด~ ’
เสียงยางล้อบดขยี้กับถนนดังก้องไปทั่ว แรงกระแทกจากการเบรกทำให้หัวของเขาชนกับอะไรแข็งๆซักอย่างในรถ รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆที่ไหลลงมาจากศีรษะแต่ก็ไม่มีแรงพอจะยกเปลือกตาขึ้นมาดูว่ามันคืออะไร เสียงโวยวายของคนในบริเวณนั้นดังเข้าสู่โสตประสาทเป็นครั้งสุดท้ายก่อนทุกๆอย่างจะดับไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘ เอี๊ยดดดด ดดด~’
“ กรี๊ดดด~ มีคนถูกรถชน !!! ”
ใบหน้าคมเข้มหันไปตามเสียงโหวกเหวกโวยวายจากอีกฝั่งของถนน เมื่อมองไปก็เห็นคนกำลังชุลมุนวุ่นวายอยู่ แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะวันนี้เธอมีสิ่งที่ต้องให้ความสำคัญมากกว่า ร่างหนาหันหน้ามาทางเดิมก่อนจะก้าวเดินต่อไป ไม่นานนักขาทั้งสองข้างก็หยุดลงที่หน้าร้านเบเกอร์รี่ที่เธอคุ้นเคย มือข้างหนึ่งผลักประตูหน้าร้านเข้าไปเบาๆ แล้วก้าวเข้าไปข้างใน
ห้องสีเหลี่ยมขนาดไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่จนเกินไปถูกตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์สีน้ำตาลอ่อนๆทำให้เคาท์เตอร์ไม้สีน้ำตาลเข้มดูโดดเด่นขึ้นมา ภายในร้านมีโต๊ะอยู่ประมาณห้าหกตัว โคมไฟขนาดเล็กถูกตั้งวางไว้ที่มุมร้าน แสงไฟนวลอ่อนช่วยทำให้บรรยากาศในร้านดูอบอุ่น เสียงบรรเลงของดนตรีที่ไร้เสียงนักร้องช่วยขับกล่อมให้ทุกคนที่เข้ามารู้สึกผ่อนคลาย กลิ่นหอมๆของเบเกอร์รี่ที่ไม่ได้มีดีแค่กลิ่นก็ทำให้คนพากันติดใจร้านนี้จนไม่เคยมีวันไหนที่ร้านจะเงียบเหงาไร้ผู้คน
“ อ้าวเกต ทำไมวันนี้มาเร็วจัง ยังไม่ถึงเวลางานของเธอนะ อีกตั้งหลายชั่วโมง ” เจ้าของร้านที่ตัวเล็กกว่าลูกจ้างเอ่ยทักขึ้นทันทีเธอเข้ามาในร้าน
“ สวัสดีค่ะพี่กิ่ง พอดีว่าวันนี้เบื่อๆน่ะค่ะ ไม่รู้จะไปไหนดีเลยมาที่ร้านเลย ” เกตทักทายเจ้านายของตัวเองพลางกรอกตามองหาคนที่ต้องการจะมาเจอ
“ กันอยู่หลังร้าน วันนี้มันขอเลิกเร็ว เห็นบอกจะไปเดทกับแฟนน่ะ ” ร่างเล็กพูดขึ้นราวกับเดาใจเธอได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ .. แฟนหรอคะ? ”
“ อื้ม ”
“ เอ่ออ .. จริงสิ พอดีลืมไปน่ะค่ะว่าวันนี้มีธุระต้องทำ วันนี้เกตขอลานะพี่กิ่ง ” ช้ออ้างที่เพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆถูกนำมาใช้โดยที่คนเป็นเจ้านายไม่ได้นึกสงสัยเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะนิสัยมองโลกในแง่ดีเกินไปของเจ้าตัว
“ จ้าๆ ตามสบาย พร้อมใจกันโดดงานเลยนะสองคนนี้ ” กิ่งแซวเล็กน้อยก่อนจะหันไปต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่
“ สวัสดีค่า .. ร้านสวีทโมเมนต์ยินดีต้อนรับค่ะ ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘ ติ๊ด ติ๊ด ’
เสียงข้อความเข้าเรียกความสนใจจากหญิงสาวที่กำลังส่องกระจกอยู่ให้หันมามอง มือบางจับหวีขึ้นหวีผมอีกสองสามครั้งจึงวางลงก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
คุณได้รับ 1 ข้อความใหม่
จาก พี่โตโน่
คืนนี้ว่างไหมครับ ?
พี่จะชวนไปดินเนอร์
คิดถึงนะครับ
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าสวย เกรซพิมพ์ข้อความตอบกลับก่อนจะยัดมือถือลงกระเป๋าถือแล้วเดินออกจากห้องนอนลงบันไดไปอย่างไม่รีบร้อน เมื่อสายตามองไปเห็นคนที่กำลังรอตนเองอยู่หน้าบ้านเธอก็เร่งฝีเท้ามาจนถึงประตู เท้าเล็กสวมลงบนร้องเท้าส้นสูงคู่โปรดก่อนจะเดินไปหาอีกฝ่าย
“ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ เกรซมัวแต่เลือกชุดนาน กลัวว่าจะไม่สวย ”
“ ไม่เป็นไรครับ พี่รอได้ ”
“ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ เกรซหิวจะแย่แล้ว ” เกรซพูดก่อนจะขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ของอีกฝ่าย
‘ ติ๊ด ติ๊ด ’
เสียงเมสเสจดังขึ้นอีกครั้ง แต่เจ้าของโทรศัพท์ก็ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่หนัก หน้าเล็กซบลงกับหลังกว้างของชายหนุ่ม แขนเรียวสองข้างโอบรอบเอวแกร่งแล้วจับไว้เป็นที่ยึด ก่อนที่มอเตอร์ไซค์จะแล่นออกไปโดยมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่อย่างไม่พอใจ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ อรุณสวัสดิ์ครับตัวเล็ก ”
“ พะ .. พี่โตโน่ !!!! ” ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง ทั้งมึนงง ทั้งตกใจ แล้วก็ดีใจ ริทกะพริบตาถี่ๆเผื่อว่าเขาจะเบลอจนเห็นภาพหลอน แต่ไม่ว่าจะกะพริบตาซักกี่รอบร่างสูงตรงหน้าก็ยังยืนฉีกยิ้มกว้างมาให้เขาเหมือนเดิม
“ ครับ .. พี่เอง ” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาตอบเรียบๆไม่เดือดไม่ร้อนพลางเดินเข้ามาหาเขาสองก้าว
“ พะ .. พี่มาอยู่ในกล่องนี่ได้ยังไง ? ” ถามตะกุกตะกักพร้อมกับเขยิบหนีสองก้าวเพื่อรักษาระยะห่างเมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะเข้ามาใกล้เกินเหตุ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ แต่หัวใจจะวายตาย
“ พี่ก็มาหาแฟนของพี่น่ะสิ ตัวเล็กไง ”
“ ห๊ะ ? ” ริทได้แต่อึ้งเป็นไก่ตาแตก ไม่ใช่ว่าไม่อยากเป็นแฟน ไม่ใช่ว่าไม่ชอบที่ถูกอีกฝ่ายเรียกว่าตัวเล็ก แต่นี่มันเรื่องจริงแน่หรอ ? เขาต้องฝันอยู่แน่ๆ เป็นฝันที่เหมือนจริงมากซะด้วยสิ และแล้วความคิดทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกทำลายลงเมื่อแก้มของเขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ประทับลงมา
‘ จุ๊บ ! ~ ♥ ’
“ เฮ้ยยย ! ” ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวแล้วถอยหนีจนหลังติดผนังห้อง ยกมือขึ้นลูบแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อก็สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ พะ .. พี่ทำอะไรน่ะ !? ” ริทตะโกนถามออกไปเพื่อกลบความเขินอายของตัวเอง
“ ก็หอมแก้มไง ไม่รู้จักหรอครับ ? ” ยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาให้พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายยิ้มแบบนี้มาก่อน
“ ก็ ระ .. รู้จักสิ แต่ ”
“ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับคนเป็นแฟนกันนะครับ มากกว่านี้ก็ยังได้เลย ” โตโน่ใช้แขนสองข้างยันกับกำแพงห้องคร่อมเขาไว้ ร่างสูงที่ตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าค่อยๆก้มหน้าลงมาเรื่อยๆพร้อมกับมือใหญ่ที่ประคองใบหน้าเขาไม่ให้หันหนี เขาได้หลับตาปี๋รอรับชะตากรรม(ที่ฝันอยากรับแทน -.-) เม้มปากแน่นเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่ายที่รดลงบนริมฝีปาก
“ พี่ริทททททท ~! ผมซื้อปลาท่องโก๋มาฝะ .. เฮ้ยยย ! ” เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะพร้อมๆกับประตูห้องที่ถูกเปิดออก โตโน่หันไปมองเจ้าของเสียงอย่างไม่พอใจ ริทก็ถือโอกาสนั้นผลักแขนอีกฝ่ายออกก่อนจะวิ่งไปหลบอยู่หลังไอซ์
“ แกเป็นใคร ?! จะทำอะไรพี่ริทน่ะ ! ” ร่างโปร่งทำเสียงเข้ม แขนสองข้างกางออกปกป้องริทที่อยู่ข้างหลังเต็มที่
“ ผมหรอ ? ผมก็เป็นแฟนตัวเล็กไง ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อย ผมไม่ได้เป็นแฟนพี่นะ ! ”
“ ทำไมล่ะริท ริทไม่รักพี่แล้วหรอ ? ” หน้าหล่อจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งนั่นก็กระตุกหัวใจดวงน้อยๆของเขาได้ไม่ยาก ริทมองโตโน่ผ่านไหล่ของไอซ์อย่างใจอ่อน ทำไมเขาจะไม่รักล่ะ
ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ โทรศัพท์ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของคนทั้งสาม เขาค่อยๆเดินเข้าไปในห้องก่อนจะหยิบมันขึ้นมา พอเห็นชื่อของคนโทรก็รีบกดรับแทบจะในทันที
[“ ฮัลโหล ได้ของที่ลุงส่งให้ยัง? ”]
“ ของ ? นี่มันอะไรกันฮะลุง ผมงงไปหมดแล้ว ”
[“ เอ้า ! เจ้านี่ถามแปลกๆ ก็หุ่นยนต์รุ่นล่าสุด ฝีมือลุงไง ฮ่าๆ ” ] เขามองโตโน่ก่อนจะเบิกตากว้าง เขาลืมเรื่องหุ่นยนต์ไปซะสนิท ตากลมไล่มองสิ่งที่น่าจะเป็นหุ่นยนต์ตั้งแต่หัวจนถึงเท้า เท้าถึงหัว ไล่ขึ้นลงอยู่หลายสิบรอบ
บ้าน่ะ !! นี่มันคนชัดๆ
“ แน่ใจนะว่าหุ่นยนต์ของลุงน่ะ? ” ถามโดยไม่ละสายตาจากร่างสูงที่เอาแต่ส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้
[“ ก็แน่ล่ะสิ เห็นไม๊ว่ามีรอยสักอยู่แถวๆอกน่ะ แล้วเปิดเครื่องหรือยังล่ะ ? เอามือแกไปแตะที่แก้มนะ เดี๋ยวก็ตื่นเอง ตัวเล็กเปิดได้คนเดียวเพราะมันต้องสแกนลายนิ้วมือ เจ๋งป่ะล่ะ โฮะๆๆๆ ”] เสียงแหบๆหัวเราะร่าอย่างภาคภูมิใจกับผลงานของตัวเอง
“ แล้ว ... ทำไม .. ” เขาหยุดพูดนิดนึงเมื่ออยู่ดีๆไอซ์ก็เดินเข้ามาหาก่อนจะแนบหูเข้ากับด้านหลังของโทรศัพท์
[“ ทำไมเจ้านั่นมันบอกว่าเป็นแฟนตัวเล็กน่ะหรอ ? ฮ่าๆ ก็เพราะว่าหุ่นยนต์ที่ลุงสร้างเป็นหุ่นยนต์คนรักน่ะสิ ”]
“ หมายความว่าลุงเขียนโปรแกรมให้พี่โตโน่เป็นแฟนผมหรอฮะ ? ”
[“ ก็ใช่น่ะสิ ”] ปลายสายตอบเรียบๆราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
“ แต่ผมเป็นผู้ชายนะ ! ” เขาค้าน ในใจนึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง ถ้าเป็นอย่างนั้นพ่อกับแม่ก็คงจะรู้เหมือนกัน แล้วเขาจะเอาหน้าที่ไหนไปสู้พ่อกับแม่ล่ะเนี่ย
[“ ก็เพราะตัวเล็กเป็นผู้ชายน่ะสิถึงให้เอาไปลองใช้ เพราะยังไงตัวเล็กก็คงไม่ตกหลุมรักหุ่นยนต์ที่ไม่มีชีวิต แล้วก็เป็นผู้ชายหรอก จริงไม๊ ? ”] คำถามนั้นทำให้เขาเงียบไปซักพักก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง
“ ลุงอ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมว่าตัวเล็กซักที แถมยังให้หุ่นยนต์นี่เรียกผมว่าตัวเล็ก-- เฮ้ย ! ” อยู่ๆโทรศัพท์ก็ถูกดึงไปจนทั้งเขาและไอซ์หันไปมองผู้กระทำอย่างงงๆ
“ คุยกับใครน่ะตัวเล็ก นานจัง พี่หึงนะครับ ! ” โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ริทได้แต่ทำหน้าเหวอๆกับคำว่า หึง
“ ตกลงไอ้เจ้านี่เป็นหุ่นยนต์หรอพี่ริท ? ” ไอซ์หันมาถาม
“ ก็ คงงั้นแหละมั้ง นี่ พี่โตโน่เอาโทรศัพท์ผมขึ้นมานะ ”
“ เรียกพี่ว่า ที่รัก ก่อนสิ แล้วจะคืนให้ ” พูดยิ้มๆแต่ก็ทำให้เขาหน้าแดงแจ๋ได้ไม่ยาก แค่คิดก็เขินแล้วใครจะไปกล้าพูดกัน
“ เอาคืนมา ~ ” เขายังคงพยายามยื้อยุดดึงโทรศัพท์มาจากอีกคน ร่างสูงยื่นโทรศัพท์ขึ้นไปจนสุดแขน แน่นอนว่าด้วยความสูงที่แสนแตกต่าง เขาเอื้อมไม่ถึง
“ เรียกสิ ” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ
“ …. ”
“ เรียกสิครับ มันไม่ยากเลยนะ แค่สองพยางค์เอง ”
“ ทะ .. ที่รัก ”
“ อ่ะ อย่าคุยนานนะครับ ไม่งั้นพี่จะทำโทษ ” มือถือถูกยื่นมาให้ตรงหน้าอย่างง่ายดาย เขารีบหยิบมันมาก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่าย
มันเขินนะโว่ยยยยย !!
[“ ฮ่าๆๆๆๆ เป็นไง โปรแกรมที่ลุงตั้งไว้ แกว่าสาวๆจะละลายไม๊เจอแบบนี้ ? ”]
“ เอ่อ ... ฮะ ” ไม่ต้องรอถึงสาวๆหรอก เขานี่แหละจะละลายเป็นคนแรก
[“ แล้วก็อย่าลืมชาร์ตแบตนะ ชาร์ตเดือนล่ะครั้งก็พอ กินอาหารอาบน้ำได้เหมือนคนปกติทั่วไป เจ้านี่ก็พิเศษแค่ตรงที่มันจะรักแล้วแคร์เจ้าของแค่คนเดียว ตัวเล็กสั่งอะไรมันทำหมดไม่มีเถียงหรอก ฮ่าๆ ฝากด้วยนะหลานรัก อย่าทำพังล่ะ แล้วจะโทรหาใหม่นะ บ๊ายบาย ”] พูดจบก็ตัดสายทิ้งโดยไม่ได้ฟังเขาตอบอะไรเลย
“ พี่ริท ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปเล่นเกมส์ก่อนนะ ปาท่องโก๋อยู่บนโต๊ะนะพี่ เดี๋ยวเย็นๆจะมาหาใหม่ ” ไอซ์พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป แต่ก็ยังคงมองๆโตโน่อย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่นัก
“ ไม่ต้องมาหาบ่อยหรอก ริทมีผมอยู่แล้วทั้งคน ”
“ ไอ้หุ่นยนต์หื่น ! ” สิ้นเสียงทะเล้นเจ้าตัวก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ร่างสูงอย่างไม่เกรงกลัวก่อนจะปิดประตูห้องลง ริทมองไล่หลังไอซ์อย่างเคืองๆที่ปล่อยให้เขาต้องเผชิญหน้ากับหุ่นยนต์นี่อยู่คนเดียว
“ เด็กคนนั้นเป็นใครหรอครับที่รัก ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอีกคนที่ไม่ยอมพูดอะไรเลยตั้งแต่เหลือกันอยู่สองคน
“ เอ่อ .. ก็น้องที่สนิทน่ะฮะ อยู่ห้องตรงข้ามผม ” ร่างเล็กตอบโดยไม่สบตา
“ อืม ... อย่าคิดนอกใจพี่นะ เพราะพี่ไม่มีทางนอกใจริทเด็ดขาด พี่รักริทคนเดียว ” พูดจบก็ดึงริทให้เซลงโซฟาก่อนที่จะใช้แขนทั้งสองข้างกอดคนตัวเล็กไว้ให้หันหลังแนบกับอกของตัวเอง
“ ปล่อยนะ พี่โต่โน่ ! ” โซฟาก็ใช่ว่าจะกว้างๆ แค่นอนคนเดียวยังลำบาก
“ ขอกอดหน่อยนะ กอดเฉยๆ ไม่ทำอย่างอื่น ” คนที่กอดเขาอยู่กระซิบเบาๆ แต่เขาได้ยินชัดเจน ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ที่ซอกคอ ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขารู้สึกโอนอ่อนไปตามคำพูดนั้นอย่างง่ายดาย
“ อ่ะ .. อื้ม ”
TBC ,,*
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ซึ่งไรเตอร์ก็ยอมรับว่ามันจริง - -'
ความคิดเห็น