คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 13 ,,* ใบโคลเวอร์สามกลีบ (NC?)
CHAPTER 13 ,,*
“ ฮ้าาา .. สบายจัง ” เสียงหวานเอ่ยหลังจากทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างดีในห้องสวีทของรีสอร์ท ร่างสูงที่เพิ่งเดินตามเข้ามาในห้องยิ้มนิดๆกับพฤติกรรมเด็กๆของอีกคน
“ ยิ้มอะไรพี่โตโน่ ! ไม่เคยเห็นคนน่ารักรึไง ? ” ร่างเล็กพูดแก้เขิน ก็สายตาที่มองมาเล่นทำเอาใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเลยทีเดียว
“ เคยครับ แต่ไม่เคยเห็นใครน่ารักเท่าตัวเล็กมาก่อน ”
“ บ้า !! เอาของไปจัดให้ผมเลยนะ เสื้อผ้าก็เอาไปแขวนในตู้ด้วย ผมจะนอน ” ริทออกคำสั่งแล้วซุกหน้าลงกับหมอนใบโต ถึงจะอยู่กับหุ่นยนต์นี่มาได้อาทิตย์กว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่ชินซะทีกับคำพูดหวานหูและสายตาแบบนั้น
“ จะนอนแล้วหรอ นี่มันเพิ่งจะบ่ายกว่าเองนะครับ ” ถามพลางรูดซิบกระเป๋าเดินทาง เสียงกุกกักจากการหยิบจัดของดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ
“ ก็ไม่รู้จะทำอะไรนี่ ออกไปเล่นทะเลตอนนี้ก็ไม่ไหว แดดก็ร้อนยังกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง ” เสียงอู้อี้ที่พอฟังรู้เรื่องดังลอดออกมาจากหมอนในขณะที่เจ้าตัวยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม แต่ซักพักสัมผัสจากมือหนาที่สอดเข้ามาใต้สาบเสื้อก็ทำให้เขาต้องสะดุ้งโหยง
“ งั้นเรามาหาอะไรสนุกๆทำแก้เบื่อดีไม๊ครับ ? ” ทันทีที่จบประโยค เจ้าของคำพูดล่อแหลมกับน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก็ถูกเท้าเล็กๆแต่ทรงพลังของเขายันตกเตียงแทบจะในทันที
“ ไอ้พี่โตโน่หื่นเอ้ย .. ” ร่างเล็กพูดกลั้วหัวเราะ
“ งั้นเดี๋ยวเย็นๆพี่จะปลุกแล้วกันนะครับ ” ร่างสูงบอกก่อนจะหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“ นี่ .. พี่โตโน่ ” อยู่ดีๆริทก็ลุกขึ้นนั่ง น้ำเสียงที่ดูจริงจังทำให้ร่างสูงที่กำลังหยิบเสื้อขึ้นมาแขวนต้องหยุดการกระทำแล้วหันมามอง
“ ครับตัวเล็ก ? ” ทั้งคู่สบตากัน ร่างเล็กเงียบอยู่ซักพักแล้วค่อยสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะถามออกมา
“ วันนั้นพี่รู้ได้ไงว่าผมไปห้องสมุดมา ” เสียงหวานถามชัดถ้อยชัดคำ ตากลมจ้องมองร่างสูงอย่างรอคำตอบ
“ พี่แอบตามตัวเล็กไป ”
“ ............ ”
“ พี่ขอโทษนะ ทั้งๆที่ตัวเล็กสั่งห้ามออกไปไหนแต่พี่ก็ยังขัดคำสั่ง แต่ว่าพี่เป็นห่วงตัวเล็กจริงๆนะ ” โตโน่พูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แววตาที่มองมาก็บ่งบอกอย่างนั้นจริงๆ
“ ไม่เป็นไรฮะ ทีหลังอย่าทำอีกแล้วกัน ” ริทล้มตัวลงนอนตามเดิม รู้สึกผิดหวังนิดๆกับคำตอบ เหมือนว่าเขากำลังคาดหวังอะไรอยู่ เปลือกตาสวยหลับลงปล่อยร่างกายไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกก่อนจะปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา
------------------------------------------------------------------
“ เอาปลาเก๋าผัดขึ้นช่าย กุ้งกุลาดำนึ่งซีอิ้ว ปลาหมึกนึ่งมะนาว กรรเชียงปู หอยนิวซีแลนด์อบชีส พาสต้าขี้เมากุ้ง แล้วก็ .. ”
“ พอแล้วน่า ! สั่งเยอะแยะขนาดนั้นจะกินหมดรึไง ? ” กันถึงกับต้องรีพห้ามเมื่อดูเหมือนว่าร่างเล็กจะสั่งอาหารให้หมดทุกเมนูเลยทีเดียว แล้วคนจ่ายตังค์ก็ใช่ใครที่ไหนไกล ก็ร่างสูงตรงหน้าเขานี่แหละ
“ งั้นเอาแค่นี้แหละฮะ อ้อ ! ขอเบียร์ด้วยเหยือกนึงนะ ” พนักงานพยักหน้ารับพร้อมกับจดออเดอร์ยิกๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ไอซ์มองตามพนักงานหนุ่มไปจนสุดสายตา
“ มองอะไรหนักหนา ”
“ ก็หล่อซะขนาดนั้น หุ่นก็ดี น่ากินชะมัด ” ว่าพร้อมกับเลียริมฝีปาก นี่ถ้าไม่ติดท่าทางอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิงของเจ้าตัว เขาคงดูเหมือนพวกตาแก่หัวงูโรคจิตที่ชอบมองสาวๆ
“ นายนี่มัน .. ”
“ ร่าน .. โอเค๊ ผมยอมรับ ” เขาพูดตัดบทด้วยเสียงสูง คงเพราะขี้เกียจจะฟังคำด่าทอที่ต้องต่อด้วยคำเทศนาของอีกคน
“ นี่พี่ไม่ได้จะมาทะเลาะกับนายนะ พี่จะมาตามดูริท ถ้าไม่คิดจะช่วยก็อย่าก่อกวนจะได้ไม๊ ? ” กันเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
“ พี่ริทเนี่ยมีเพื่อนดีจังเนอะ คอยดูแลทุกย่างก้าวขนาดนี้ ”
“ .............. ”
“ นี่ ! ผมพูดกับพี่อยู่นะ ” ไอซ์เพิ่มระดับเสียงตามระดับความไม่พอใจเมื่อเห็นร่างสูงเอาแต่มองพี่ชายของตนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของร้านทั้งๆที่เขานั่งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ ไม่เคยมีใครทำเป็นไม่สนใจเขาขนาดนี้มาก่อน ไม่สิ .. ไม่ใช่ทำเป็นไม่สนใจ แต่คนๆนี้ไม่สนใจเขาเลยต่างหาก
“ อะไรเล่า ” กันละสายตาจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนก่อนจะมองสายตาไม่พอใจของคนตรงหน้า
“ ถามจริงเหอะ พี่คิดยังไงกับพี่ริทกันแน่ ? ตามมาดูแลเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้คงไม่ได้คิดแค่เพื่อนแล้วม้างง ”
“ พะ พูดอะไรของนาย พี่กับไอ้ริทเป็นเพื่อนกัน ก็ .. แค่สนิทกันมากไงถึงเป็นห่วงมัน ” คำพูดตะกุกตะกักกับอาการประหลาดๆทำให้เขาดูออกเลยว่ามันไม่ใช่อย่างที่พูดซักนิด เพียงแค่ยังไม่ยอมรับความจริงหรือไม่ก็คงยังไม่รู้ตัว ว่าตัวเองได้มองริท คนที่บอกว่าเป็นเพื่อน ด้วยสายตาแบบไหน
“ พี่จะคิดยังไงก็ช่างเถอะ แต่ผมบอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมน่ะเชียร์หุ่นยนต์พี่โตโน่ ”
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ผมเชื่อว่าความรักที่ให้โดยไม่มีเงื่อนไขของหุ่นยนต์นั่นจะทำให้พี่ริทมีความสุขได้ ” ปากบางยกยิ้มขณะพูดต่างจากอีกคน
“ แต่นั่นมันแค่หุ่นยนต์นะ มันไม่ได้รักริทจริงๆซะหน่อย ก็แค่ทำไปตามโปรแกรมที่ตั้งไว้ ”
“ พี่รู้ได้ไงว่าหุ่นยนต์จะรักใครจริงๆไม่ได้ พี่เคยเป็นหุ่นยนต์หรอ ? ”
---------------------------------------------------------------------
“ พี่โตโน่ ผมรู้สึกเหมือนมีคนมองเราอยู่เลยอ่ะ ” ริทพูดทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวในปากอยู่ ส่วนมือทั้งสองข้างก็ไม่ปล่อยให้ว่างงานจัดการตักนู่นจิ้มนี่มาใส่จานเตรียมพร้อมสำหรับคำต่อไป
“ คิดมากไปแล้วตัวเล็ก ใครจะมาตามเราฮึ ? ” มือใหญ่บีบจมูกรั้นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว คนอะไรพูดทั้งที่ข้าวเต็มปากก็ยังน่ารัก
“ ฮื่อ ~ ! ” ใบหน้าหวานเบนหนีแล้วย่นจมูกใส่คนตรงข้าม มือขวายกช้อนเข้าปากอีกคำทันทีที่กลืนข้าวในปากเรียบร้อยแล้ว
“ กินแบบนี้กะไม่แบ่งเลยใช่ไม๊เนี่ย ? ” โตโน่ว่าพลางตักอาหารเข้าปากบ้าง ริทเห็นอย่างนั้นก็นึกสงสัยขึ้นมาตามประสาจึงถามออกไป
“ หุ่นยนต์นี่รู้รสอาหารหรือเปล่าฮะ ว่าอร่อยหรือไม่อร่อยอะไรอย่างงี้อ่ะ ”
“ ไม่รู้สิ แต่สำหรับพี่ กินอะไรก็อร่อยหมดแหละ ถ้ากินกับตัวเล็ก ” นั่นไง เอาอีกแล้ว ก็อีกคนเล่นพูดหวานขนาดนี้แทบทุกครั้งที่พูดกัน เขาคงได้เป็นโรคหัวใจเข้าซักวันนึงแหละ
“ ผมยังไม่อยากอ้วกตอนนี้นะ เสียดายของ ” ว่าแล้วก็ตีหน้าเฉย ก้มลงตักอาหารคำต่อไปเข้าปากเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ร่างสูงก็ยังแอบยิ้มเหมือนดูออกว่าเขาฟอร์ม
“ ตัวเล็ก ”
“ หืม ? ”
“ พี่พอจะสู้ตัวจริงได้หรือเปล่า ? ” คำถามนั้นทำให้เขาหยุดกึก ค่อยๆกลืนข้าวคำโตลงคออย่างยากลำบาก ก้มมองข้าวในจานราวกับจะนับเม็ดเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี
“ มะ หมายความว่ายังไง ? ” แกล้งทำเป็นถามกลับทั้งๆที่ก็เข้าใจคำถามนั้นดี แค่อยากจะยืดเวลาให้ตัวเองได้คิดอะไรบางอย่าง
“ ความรักที่พี่ให้ตัวเล็กน่ะ พอจะทำให้ตัวเล็กหันมามองพี่เหมือนที่มองโตโน่ตัวจริงได้บ้างหรือเปล่า ? ” จบประโยคคำถามทั้งคู่ก็ต่างเงียบ คนนึงเงียบเพื่อรอคำตอบ ส่วนอีกคนเงียบ เพื่อหาคำตอบ เขาไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเขาไม่เคยเอาทั้งคู่มาเปรียบเทียบกัน ถ้าคนตรงหน้าเขาเป็นหุ่นยนต์จริงๆ ต่อให้เหมือนแค่ไหน แต่สุดท้ายมันก็คนละคนอยู่ดี
“ ผมไม่รู้ ” หลังจากที่ตอบกลับไปแบบนั้น บรรยากาศที่น่าอึดอัดก็ถูกสร้างขึ้นล้อมรอบเขาทั้งสองคนไว้ตลอดเวลา ทุกอย่างรอบข้างดูเหมือนเงียบงัน ต่างฝ่ายได้แต่ก้มหน้าก้มตามองข้าวในจาน ตักกินบ้างเขี่ยไปมาบ้าง เวลาแต่ละนาทีผ่านไปอย่างช้าๆ สุดท้ายอาหารที่คิดว่าตัวเองคงฟาดหมดกลับเหลือซะเต็มโต๊ะแล้วก็เรียกเช็คบิลไปทั้งๆอย่างนั้น
“ ไปเดินเล่นกันเถอะ ” โตโน่พูดขึ้นหลังจากพนักงานเช็คบิลเรียบร้อยแล้วก่อนจะดึงมือริทให้เดินตามไป ลงบันไดของร้านอาหารที่ต่อไปถึงชายหาด คลื่นทะเลที่ไม่แรงมากนักซัดเข้าสู่ชายฝั่งเกิดเสียงซ่าเป็นจังหวะๆ ลมเย็นๆที่มีกลิ่นอายทะเลพัดปะทะใบหน้าและเสื้อผ้าให้แนบเนื้อจนรู้สึกหนาวขึ้นมาหน่อยๆ
ร่างเล็กมองมือตัวเองที่ถูกอีกคนกุมไว้ไม่ยอมปล่อยในขณะที่เดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ ความรู้สึกแปลกๆไหลเวียนไปทั่วร่างกาย จะว่าตื่นเต้นก็ไม่ใช่ แต่หัวใจมันก็เต้นไม่ค่อยถูกจังหวะนัก ทุกครั้งที่มองหน้าอีกฝ่ายทีไร มันก็ทำให้เขานึกถึงคนที่ตัวเองรักทุกครั้ง และนั่นก็ยิ่งตอกย้ำว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากับคนที่เขารัก เป็นคนละคนกัน
แล้วอยู่ๆโตโน่ก็หยุดเดินก่อนจะหันหน้ามาหา จับมือเขาแบออก หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางมันลงมา
“ วันที่พี่แอบออกไปข้างนอกพี่เห็นมันน่ารักดี เลยซื้อมาให้ตัวเล็ก ” เพราะความมืดทำให้เขาต้องเอาของในมือขึ้นมาดูใกล้ๆ มันเป็นพวงกุญแจอันเล็กๆ หมีสีขาวที่ถือใบโคลเวอร์สามกลีบอยู่ในมืออ้วนๆของมัน
“ ......... ” เขาแปลกใจเล็กน้อย ปกติเขาเคยเห็นแต่ของขวัญที่เป็นใบโคลเวอร์สี่กลีบ เพราะว่ามันหมายถึงโชคดี
“ ใบโคลเวอร์สี่กลีบแปลว่าโชคดี แล้วตัวเล็กรู้หรือเปล่าว่าใบโคลเวอร์สามกลีบแปลว่าอะไร ? ”
“ ........ ” ริทส่ายหน้า ไม่มีใครเคยสนใจใบโคลเวอร์สามกลีบอยู่แล้ว ในเมื่อมันมีอยู่ทั่วไป
“ มันแปลว่า รัก .. เพราะคนเรามักมองหาแต่โชคลาภที่นานๆจะผ่านเข้ามาครั้งจนลืมมองความรักที่อยู่รอบๆตัวไป ” คำพูดที่ต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างทำให้ร่างเล็กนิ่งไป ใบหน้าที่แสดงความรู้สึกมากมายออกมามันทำให้เขารู้สึกประหม่า
“ เอ่อ .. ขอบคุณฮะ ” ริทพูดก่อนจะหันไปอีกทาง ประโยคเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาควรจะตัดสินใจอะไรบางอย่างเสียที มันอาจจะจริงอย่างที่ร่างสูงพูด เขาเอาแต่วิ่งไล่ตามความรัก ไล่ตามคนที่ไม่มีทางหันกลับมามองเขา จนลืมคนๆนึงที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แต่ว่ามันดีแล้วหรอ ถ้าเขาจะให้หุ่นยนต์นี่เป็นตัวแทนของคนที่เขารัก
“ ตัวเล็ก นั่นสวนสนุกหรือเปล่า ” เสียงทุ้มต่ำที่แฝงความตื่นเต้นไว้นิดๆทำให้ร่างเล็กหันไปมองอย่างสงสัย ไฟสีขาวนวลสว่างจากชิงช้าสวรรค์ที่สูงจนพ้นต้นไม้ขึ้นมาดูจะเรียกความสนใจจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี
“ น่าจะใช่มั้ง คงเป็นสวนสนุกเล็กๆน่ะแหละ ”
“ พี่อยากลองไปดูสักครั้งน่ะ ตั้งแต่เป็นหุ่นยนต์มายังไม่เคยไปเลย เห็นแต่ภาพในโปรแกรมที่ตั้งไว้ ” เสียงทุ้มพูดราวกับเด็กที่กำลังอ้อนขอพ่อแม่ให้พาไปเที่ยวจนเขาหลุดยิ้มออกมา
“ ก็ไปสิฮะ ” สิ้นประโยคมือของเขาก็ถูกดึงไปกุมไว้อีกครั้ง
ทั้งคู่เดินมาถึงทางเข้าสวนสนุกแต่ไม่พบคนขายบัตรหรือพนักงานที่ดูแลสวนสนุกซักคน ประตูทางเข้าที่ปิดอยู่ทำให้ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเสียดาย
“ สงสัยจะปิดแล้วล่ะมั้งฮะ ”
“ อย่าพึ่งรีบหมดหวังสิ ยังไงวันนี้พี่ก็จะต้องเห็นสวนสนุกจริงๆให้ได้ ” โตโน่พูดอย่างมั่นใจก่อนจะเดินตรงไปที่เครืองๆหนึ่งที่เหมือนจะเป็นเครื่องที่ดูแลระบบรักษาความปลอดภัย ร่างสูงวางมือลงบนเครื่องนั้น ไม่นานนักประตูทางเข้าก็ค่อยๆเปิดออกช้า
“ ทะ ทำได้ไงน่ะ ? ”
“ หุ่นยนต์ก็เป็นระบบคอมพิวเตอร์ชนิดหนึ่งนะครับ คุยกับคอมพิวเตอร์ด้วยกันสบายอยู่แล้ว เจ๋งใช่ไม๊ล่ะครับ ? ” ใบหน้าหล่อหันมายักคิ้วให้เขาได้แอบหมั่นไส้ไม่น้อย แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันเจ๋งจริงๆ ริทเดินตามอีกฝ่ายเข้าไป ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นตาตื่นใจกับสวนสนุกแห่งนี้มากกว่าร่างสูงเสียอีก เขาไม่เคยเห็นสวนสนุกยามค่ำคืนแบบนี้มาก่อน แถมยังไม่เคยรู้สึกเหมือนได้เป็นเจ้าของสวนสนุกแบบนี้ด้วย
“ ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กันเถอะ ” โตโน่ดึงมือเขาให้เดินตามไป สัมผัสอบอุ่นจากผ่ามือที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้กับสิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นหุ่นยนต์ทำให้เขาไม่เข้าใจ ความรู้สึกนี้มันมาจากอีกฝ่าย หรือมาจากข้างในตัวเขากันแน่ ทันทีที่ทั้งสองเข้าไปนั่งในกระเช้าเรียบร้อย ชิงช้าสวรรค์ก็ค่อยๆหมุนช้า รู้สึกได้ถึงความสูงที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆก่อนทิวทิศน์ยามค่ำคืนจะปรากฏแก่สายตา
“ สวยจัง ” ริทอุทานเบาๆขณะที่สายตาทอดมองผ่านกระจกใส แสงไฟจากตัวเมืองที่อยู่ไกลออกไปในความมืดสว่างไสวราวกับดวงดาวระยิบระยับที่ประดับประดาอยู่บนท้องฟ้าในคืนเดือนเสี้ยว
“ ตัวเล็กกำลังกลัวใช่ไม๊ ? ” จู่ๆโตโน่ก็เอ่ยขึ้น ริทละสายตาจากภาพตรงหน้า แต่พอปะทะกับสายตาที่อีกฝ่ายมองมา เขาก็รีบหันกลับไปมองวิวเหมือนเดิม ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำเช่นนั้น
“ กลัว .. ? ” เขาทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
“ เพราะว่าพี่เหมือนกับคนที่ตัวเล็กรัก ตัวเล็กก็เลยกลัวว่าตัวเองจะเห็นพี่เป็นตัวแทนของคนๆนั้น ”
“ มะ ไม่ใช่ซะหน่อย ! ”
“ ตัวเล็กกลัวว่าพี่จะเสียใจที่พี่เป็นได้แค่ตัวแทนใช่ไม๊ ? ” ประโยคของอีกฝ่ายทำให้เขาพูดไม่ออก เหมือนความรู้สึกลึกๆข้างในที่เขาไม่เคยรู้กลับถูกร่างสูงมองออกทั้งหมด
“ ...... ”
“ พี่ดีใจนะที่ตัวเล็กแคร์ความรู้สึกพี่ ”
“ หยุดพูดนะ ”
“ ถึงพี่จะเป็นตัวแทนพี่ก็ไม่เสียใจหรอก ขอแค่ตัวเล็กรักพี่บ้าง ”
“ หนวกหูน่ะ ! ”
“ รักนะ ”
“ บอกให้หยุดพูดไงเล่า ! ”
“ พี่รักนาย ริท ”
ในกระเช้าชิงช้าสวรรค์แคบๆ
เขาไม่ได้แตะต้องตัวผม
แต่เสียงทุ่มต่ำที่บอกรักผมนนั้นดังก้องไปทั่ว
เหมือนกับเสียงฟ้าร้อง
ที่ผ่าหัวใจผมติดๆกัน
----------------------------------------------------------------------------------
“ เพราะนายน่ะพี่เลยตามริทไม่ทันเลยเห็นไม๊ ! หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ”
“ เอาหน่า ผมว่าหุ่นยนต์พี่โตโน่เขาเป็นสุภาพบุรุษพอ เขาไม่ทำอะไรที่รักของพี่หรอกน่า ” ไอซ์พูดพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันทีที่กลับเข้ามาในห้องพักของโรงแรม
“ บอกแล้วไงว่าแค่เพื่อน อีกอย่างพี่ก็มีแฟนอยู่แล้ว สวยด้วยจะบอกให้ ” กันปฏิเสธพร้อมหาข้ออ้างเสร็จสรรพ เขาหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูกับคำพูดที่ว่าร่างสูงมีแฟนแล้ว
“ ใคร ? ”
“ บอกไปนายจะรู้จักรึไง ? เอาเป็นว่าชื่อเกรซก็แล้วกัน ” กันพูดพลางเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำขวดนึงยกขึ้นดื่มดับกระหาย
“ เกรซ !!? ” เสียงอุทานอย่างตกใจของเขาทำให้กันแทบจะสำลักน้ำ
“ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย ? รู้จักหรอ ? ”
“ รู้จักสิ ! ยัยนั้นเป็นคู่ขาของพี่เก่งแถมยังเป็นแฟนพี่โตโน่ด้วย พี่ริทมาเล่าให้ผมฟังเพราะไม่รู้ว่าจะไปบอกความจริงกับพี่โตโน่ดีหรือเปล่า ”
“ บ้าน่ะ .. ” กันแทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เขาคิดว่าตัวเองรู้จักเกรซดีแล้วเสียอีก แต่น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกเสียใจเท่าที่ควร
“ กลับจากเที่ยวคราวนี้คงมีเรื่องน่าสนุกอีกเรื่องแล้วล่ะสิ ” ไอซ์ว่าพลางเหยียดยิ้ม
“ นายนี่เป็นโรคหรือเปล่า? เห็นเรื่องเดือดร้อนของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก ”
“ ดูพี่จะไม่เสียใจเท่าไหร่เลยนะที่แฟนตัวเองมีชู้น่ะ ” กันเจอประโยคนี้เข้าไปก็ไปต่อไม่ถูก ได้แต่ยกน้ำขึ้นดื่มคั่นเวลาก่อนจะพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ น้ำโรงแรมนี่รสชาติแปลกๆนะ นายว่าป่ะ ”
“ ก็รสชาติปกตินี่ อ้อ .. ผมหมายถึงก่อนที่ผมจะใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปน่ะนะ ”
‘ พรวดด !! ’
สิ้นประโยคน้ำเปล่าก็พุ่งพรวดออกมาจากปากร่างสูงก่อนที่เจ้าตัวจะพยายามอย่างเอาเป็นเอาตายที่เอาคายน้ำที่เหลือในปากออกมาโดยมีสายตาเจ้าเล่ห์ของเขามองอยู่อย่างพอใจ
“ นี่นาย !! ”
“ เห้ออ .. อากาศร้อนจังเลยเนอะ ” ไม่พูดเปล่า ไอซ์ค่อยๆถอดเสื้อยืดออกช้าๆราวกับตั้งใจจะยั่ว ซึ่งมันก็ได้ผล ทั้งๆที่ห้องก็เปิดแอร์เย็นเฉียบแต่เขากลับรู้สึกร้อนไปหมด ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆก่อตัวขึ้นเพราะฤทธิ์ยา ความอึดอัดภายใต้กางเกงทำให้กันตัดสินใจลุกหนีเขาเข้าไปในห้องน้ำ ไอซ์จิ๊ปากอย่างขัดใจ ยังไม่ทันจะเล่นสนุกซักเท่าไหร่ เหยื่อของเขาก็หนีไปซะแล้ว
----------------------------------------------------------------------------
“ เอานมอุ่นๆซักแก้วก่อนนอนไม๊ครับ ? ” เสียงของโตโน่ดังขึ้นดึงร่างเล็กให้หลุดออกจากความคิดของตัวเอง ริทในชุดนอนที่นั่งเอนหลังพิงหมอนอยู่บนเตียงเปลี่ยนอิริยาบถมาลุกขึ้นนั่งก่อนจะพยักหน้าให้ร่างสูง ไม่นานนักนมอุ่นๆก็ถูกยกมาเสิร์ฟถึงที่
“ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้วสินะ ” เขาบ่นเบาๆก่อนจะยกนมอุ่นๆขึ้นมาดื่ม
“ ทำไมหรอครับ ” ถามพร้อมกับนั่งลงใกล้ๆ ใกล้จนเขาต้องแอบเอนตัวหนีด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ ก็ .. ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่า .. ” ริทหยุดประโยคไว้แค่นั้นเมื่อเห็นอีกคนมองหน้าของเขาแล้วแอบขำออกมา ร่างสูงชี้นิ้วไปบนริมฝีฝากตัวเอง
“ นมเลอะปากน่ะครับ เหมือนเด็กๆเลย ” ได้ยินอย่างนั้นก็แอบอายไม่น้อยที่ทำอะไรเปิ่นๆออกไป มือเล็กยกขึ้นกำลังจะเช็ดริมฝีปากตัวเองแต่ก็ถูกโตโน่ดึงมือไว้ซะก่อน
“ เดี๋ยวพี่เช็ดให้เอง ” โตโน่จับมือเขาให้วางลงอย่างเดิมก่อนจะสอดมือข้างหนึ่งมาประคองหน้าเขาไว้ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากเบาๆอย่างนุ่มนวลพร้อมกับใบหน้าคมที่ค่อยๆก้มลงมาเรื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากทั้งสองประกบกัน รสสัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนโยนทำให้ร่างเล็กเคลิ้มไปกับมัน ลิ้นชื้นไล้เลียไปรอบๆอย่างอ้อยอิ่งเพื่อทำความสะอาดคราบน้ำนมแล้วจึงค่อยๆดุนดันเข้าไปในโพรงปากเล็กละเลียดชิมความหอมหวานช้าๆ
“ อือ .. ” เสียงหวานดังเล็ดลอดออกจากปากเล็กเพื่อระบายอารมณ์ ริทจิกนิ้วลงกับผ้าปูที่นอนเมื่อความหอมหวานมันเริ่มทำให้ในหัวเขาขาวโพลนจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียหมด โตโน่ยังคงตักตวงความสุขจากริมฝีปากเล็กอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ความไม่รีบร้อนของร่างสูงทำให้เขาค่อยๆตอบรับจูบนั้นไปทีละนิด เขารู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นรุนแรงอยู่ในอก ชนิดที่ว่าร่างสูงอาจจะได้ยินมันด้วยซ้ำ
“ ฮื่อ .. ” ริทส่งเสียงในลำคอเมื่อการจูบที่แสนยาวนานเริ่มริดรอนอากาศของเขาไปจนหายใจไม่ออก ร่างสูงจึงยอมถอนริมฝีปากออกช้าๆ
“ เมื่อกี้จะพูดว่าอะไรนะครับ ”
“ ผม .. ผมรู้สึกว่า เวลาที่ผมอยู่กับพี่ ผมมีความสุข ผมอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป ”
“ พี่รักตัวเล็กนะ ถึงพี่จะเป็นหุ่นยนต์ แต่พี่มั่นใจว่าความรู้สึกนี้มันเป็นจริง พี่ไม่ได้แค่ทำตามคำสั่ง เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่รับรู้ มีแค่พี่รักตัวเล็กเท่านั้น ตัวเล็ก .. เป็นแฟนกับพี่นะ ? ” โตโน่พูดเบาๆในขณะที่หน้าของทั้งสองห่างออกจากกับไม่ถึงคืบ รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน
“ ฮะ ” สิ้นคำตอบรับ โตโน่ก็ยกยิ้มอย่างมีความมสุขก่อนจะประกบริมฝีปากหนาลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------------------
WARNING NC(?)
TBC ,,*
---------------------------------------------------------------------------
TALK ;}
ขออภัยในความล่าช้า -.-
คงงงว่าทำไมมันไม่มีลิ้งให้คลิก คือมันไม่ผ่าน
ฝันเลยต้องเอาออกไปก่อน ขอไปคิดวิธีที่ดีกว่าส่งเมล์ก่อน
เพราะคงไม่ว่างขนาดนั้น แต่ถ้าคิดไม่ออกจริงๆก็อาจจะต้องใช้วิธีนั้น
ตอนนี้ก็อ่านแบบงงๆกันไปก่อน 5555
แอบเซ็งนิดนึง
ไม่เข้าใจว่าถ้าห้ามมีลิ้งค์ทำไม the Vampire ไม่โดนแบนฟะ (อ๋ออยากโดนแบนอีกตอนใช่มะ ? -.- )
เจอกันตอนหน้า พร้อมเอ็นซีของตอนนี้ค่ะ
ความคิดเห็น