[FIC Noritz] Robot Boy หุ่นยนต์ที่รัก !

ลำดับตอนที่ #2 : Intro ,,* {rewrite}

INTRO ,,*

‘ ก๊อกๆ ก๊อกๆ’

“ มาส่งของคร้าบบบ บ ~  ” เสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงทุ้มใหญ่จากพนักงานส่งของปลุกร่างเล็กที่นอนสลบเป็นตายอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้น แขนเล็กทั้งสองข้างยกเหยียดขึ้นบิดขี้เกียจเพื่อสะบัดความเมื่อยล้าออกจากตัว ขาเรียวพาเจ้าของร่างไปที่หน้าประตูห้องอย่างไม่รีบร้อน

‘ ก๊อกๆ ก๊อกๆ ’

“ มาส่งของคร้าบบ มีคนอยู่ไม๊คร้าบบ ? ” ร่างเล็กอ้าปากหาวหวอดๆก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ อยู่ฮะๆ รอแป็บนึง ” มือบางปลดล็อคลูกบิดก่อนจะเปิดประตูเข้ามา พนักงานส่งท่าทางเป็นมิตรส่งยิ้มมาให้ก่อนจะยื่นเอกสารให้เขาเซ็นชื่อรับ

“ จะให้ยกเข้าไปในห้องให้ไม๊ครับ? กล่องมันใหญ่แล้วก็หนักด้วย ” ริทมองกล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่สูงเท่าเอวของเขาอย่างพิจารณาก่อนจะตอบกลับ

“ ไม่เป็นไรฮะ ผมยกไหว ขอบคุณมากฮะ ” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานไปให้จนชายส่งของแทบจะละลายอยู่ตรงนั้น ถึงท่าทางจะดูเป็นคนดีก็เถอะ แต่พ่อกับแม่สอนไว้ว่าอย่าให้คนแปลกหน้าเข้าห้อง (?) 

เมื่อพนักงานเดินกลับไปแล้ว ร่างเล็กก็ค่อยๆใช้ขาดันกล่องขนาดใหญ่เข้ามาให้ห้องแล้วหยุดอยู่ที่ข้างโซฟา ยังไม่ทันที่จะได้ดูชื่อของคนที่ส่งของมาให้ เสียงโทรศัทพ์มือถือก็ดังขึ้นมาจากในห้องนอนซะก่อน ริทจิ๊ปากอย่างขัดใจพลางเดินกลับเข้าไปในห้องนอน คว้าโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมากดรับโดยไม่ได้มองชื่อคนโทรเข้าแล้วกรอกเสียงลงไป

“ ฮัลโหล ”

[“ ไอ้ริท วันนี้มึงมีโปรแกรมไปไหนป่ะเนี่ย ? ”] ปลายสายถามขึ้นทันทีโดยไม่มีคำทักทาย เสียงที่คุ้นหูทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเจ้าของคำพูดที่ไร้ความสุภาพเหล่านี้เป็นใคร

“ หือ .. ก็ป่าว ไม่ได้จะไปไหน ทำไมอ่ะ ? ”

[“ เออดี พอดีวันนี้หาสาวควงไม่ได้แล้วก็ขี้เกียจอยู่บ้าน ก็เลยว่าจะแวะเข้าไปนอนเล่นที่ห้องมึงหน่อย นี่ก็ใกล้จะถึงละ เอ้อ .. ทำมาม่าไว้รอกูหน่อยดิ หิวไส้จะขาดแล้วเนี่ยยังไม่ได้กินอะไรเลย ”] เสียงทุ้มร่ายมายาวเป็นชุด พูดเองเสร็จสรรพทำเอาคนฟังต้องถอนหายใจ

“ สั่งจังนะไอ้คุณพี่เก่ง รถก็ขับออกมาแล้ว ข้าวก็ไม่กินมา นี่ถ้าผมไม่อยู่หรือจะต้องออกไปข้างนอกพี่จะทำไงห้ะ ?  ” ริทว่าพลางเดินกลับมาที่ห้องรับแขกก่อนจะหย่อนก้นลงบนโซฟาใกล้ๆกับกล่องขนาดใหญ่นั่น

[“ เออน่า .. แต่มึงก็ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่หรอไง ? ”]

“ เห้ออ ~ พี่นี่มันจริงๆเลยน้า แล้วต้องรอไม่มีผู้หญิงให้ควงก่อนใช่ไม๊ถึงคิดจะมาหาน้องนุ่งน่ะ ” พูดพลางกรอกตาไปมาตามกล่องอย่าสนใจ แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับตัวหนังสือเล็กๆที่มุมกล่อง นี่มันชื่อของลุงนี่หว่า ส่งอะไรมานะกล่องใหญ่ซะขนาดนี้ ?

[“ โอ๋ๆ อย่างอนเป็นตุ๊ดไปน่า ปกติกูก็ไม่ได้ไปกับผู้หญิงพวกนั้นตลอดซะหน่อย กูก็ไปเที่ยวกับมึงแล้วก็ไอ้กันบ่อยจะตาย ”]

“ ..... ”

[“ ริท ริท เฮ้ยย ! ไอ้ริทททท ~ !! ฟังกูอยู่หรือเปล่า ? ”] ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงตะคอกทำให้เขาหลุดออกจากความคิดเมื่อกี้

[“ เออๆ ฟังอยู่ๆ ”]

[“ เป็นไรเปล่าว่ะไอ้ริท ทำไมเงียบไป ? ”] เก่งถามอย่างเป็นห่วง

“ พี่เก่ง ลุงของผมที่อยู่อเมริกาส่งของมาให้อ่ะ ” มือเล็กพยายามแกะสก็อตเทบที่ปิดแน่นบนปากกล่องออก

[“ ลุงคนที่เป็นนักประดิษฐ์ติงต๊องนั่นอ่ะนะ? ฮ่าๆ ส่งอะไรมาว่ะ? ”] เสียงกลั้วหัวเราะดังมาจากปลายสาย แต่เขาไม่รู้สึกขำด้วยซักเท่าไหร่ รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงชอบกล

“ ไม่รู้ดิ กำลังจะเปิดอยู่เนี่ย ” ไหล่มนยกขึ้นมาแนบหูเพื่อหนีบโทรศัพท์ไว้ มือเล็กดึงสก็อตเทบให้หลุดออกอย่างยากลำบาก ก่อนจะค่อยๆเปิดฝากล่องออก 

“ เฮ้ยยยย ยย ! ” ร่างเล็กลุกพรวดอย่างตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่อง

.. คนนี่หว่า ? ..

[“ ไอ้ริท เป็นอะไรป่าววะ? ”] คนเป็นพี่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เริ่มรู้สึกไม่ขำซะแล้ว

“ ..... ” ตอนนี้ร่างเล็กไม่ได้สนใจเสียงจากในโทรศัพท์ ความสนใจทั้งหมดพุ่งเข้าหาคนที่นอนหลับคุดคู้อยู่ภายในกล่อง ดวงตากลมเล็กมองอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะใบหน้าที่ก้มลงทำให้เขาไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่ในกล่องหน้าตาเป็นอย่างไร แต่ดูจากโครงร่างกายที่ดูแข็งแรงก็พอเดาได้ว่าคนๆนี้เป็นผู้ชาย        

ชายหนุ่มในกล่องไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัวหรือเงยหน้าขึ้นมา ร่างกายดูนิ่งผิดปกติราวกับไม่หายใจ คนตัวเล็กปล่อยให้ความเงียบเป็นตัวคั่นเวลา คงไม่ใช่ว่าตายแล้วหรอกนะ บ้าน่า .. ลุงจะส่งคนตายมาให้เขาทำไม

“ นี่คุณ .. ” ใบหน้าเล็กค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้  แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบจากอีกฝ่าย ตอนนี้ภายในห้องมีเพียงเสียงโวยวายของเก่งดังแว่วออกมาจากโทรศัพท์ที่ทำลายความเงียบ เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาจากอีกฝ่าย ร่างเล็กจึงพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเก่า

“ คุณ ! ตื่นเซ่ !! ” ไม่พูดเปล่า มือเล็กก็เอื้อมไปแตะเข้าที่แก้มของคนตัวใหญ่กว่า และทันทีที่มือสัมผัสกับแก้มเนียนนั่น เจ้าของร่างก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เขาจำได้แม่นที่สุด !

“ อรุณสวัสดิ์ครับตัวเล็ก ” ร่างสูงพูดชัดถ้อยชัดคำพร้อมกับระบายยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา 

“ พะ .. พี่โตโน่ !!!! ”

TBC ,,*

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 TALK ;}
โอเค จบไปแล้วกับอินโทรที่แสนสั้น -0-
เพิ่งรู้ว่าการแต่งฟิคมันเหนื่อยอย่างนี้นี่เอง
ปกติเคยแต่อ่านของคนอื่นเค้า

TT~


* กลับมาแก้ วรรคกับสรรพนามเล็กน้อย
* กลับมาแก้เนื้อเรื่องอีกรอบ ประมาณว่าผูกเรื่องไว้นิดนึงแต่ลืม - -