คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 ,,* เหตุเกิดในห้องน้ำ
CHAPTER 9 ,,*
เสียงเครื่องยนต์ของรถคันหรูดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน ร่างเล็กเดินลงมาจากห้องนอนก็เห็นเก่งกำลังลงจากรถพอดี
“ กลับดึกจังนะครับพี่เก่ง ” เสียงหวานพูดเหมือนตัดพ้อเล็กๆ
“ ขอโทษนะ อ่ะ .. ของนาย ” จบประโยคถุงกระดาษของห้างสรรพสินค้าก็ถูกยื่นมาให้
“ ? ”
“ พี่ซื้อมาฝากน่ะ ถือว่าเป็นการขอโทษที่กลับดึกแล้วกันนะ ”
“ ขอบคุณครับ ” ยิ้มหวานถูกส่งไปให้อีกคน เก่งมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของร่างเล็กอย่างหลงใหล
มือเล็กหยิบกล่องขนาดเล็กที่อยู่ในถุงออกมาก่อนจะเปิดฝาออก ข้างในเป็นสร้อยเงินของผู้ชายที่มีจี้เป็นรูปตัวจี มองดูสร้อยทีอยู่ในกล่องแล้วช้อนตาขึ้นมามองหน้าร่างสูงอย่างงงๆ
“ ก็นายมาอยู่ที่บ้านพี่ ถือว่านายเป็คนของพี่แล้ว เพราะฉะนั้นก็ต้องใส่สร้อยนี่ เข้าใจไม๊ ? ” เซนชะงักไปเล็กน้อยกับคำว่า ‘ คนของพี่ ’ เมื่อคนตัวโตรู้สึกได้ว่าพูดอะไรออกไปก็รีบแก้ตัวทันที
“ เอ่อ .. พี่ไม่ได้จะหมายความแบบนั้น คือ .. เอ่อ ”
“ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ ฮะๆ ” ร่างเล็กหัวเราะเบาๆกับท่าทางตื่นตูมจนเกินไปของอีกคน
เขาหยิบสร้อยออกจากกล่องก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังคอเพื่อจะใส่มัน ร่างสูงเห็นคนตัวเล็กค้างอยู่ท่านั้นสักพักก็เอ่ยปากถาม
“ ใส่ไม่ได้หรอ ? ”
“ เอ่อ .. ครับ ”
“ หันหลังมานี่ เดี๋ยวพี่ใส่ให้ ”
เซนทำตามอย่างว่าง่าย หลังเล็กหันไปหาอีกคนก่อนมือใหญ่จะเอื้อมมาจับที่สร้อย มีบางครั้งที่นิ้วแตะโดนต้นคอของเขาซึ่งร่างเล็กก็จะสะดุ้งทุกครั้งไป ปฏิกิริยานั่นทำให้เก่งก็รู้สึกแปลกๆ
“ เสร็จแล้ว ” เสียงทุ้มพูดเรียบๆท่ามกลางความเงียบ
“ ขะ .. ขอบคุณครับ ” พูดจบเซนก็วิ่งเข้าบ้านไปทันที ร่างสูงมองตามจนลับสายตาแล้วก้มลงมามองมือตัวเอง
นี่ผมเป็นอะไร ?
ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายได้เนี่ย ??
--------------------------------------------------------------------------------------
“ ไม่เคยมีใครทำเป็นไม่สนใจผมเวลาอยู่กับผมสองต่อสอง จำไว้ซะ ! ” ไอซ์ขึ้นเสียง
“ นี่นาย ทำบ้าอะไรเนี่ย ?! ”
“ ก็สอนไก่อ่อนอย่างคุณให้รู้จักดีพคิสไง ดูท่าทางก็ชอบนี่ ทำเป็นโวยวายไปได้ ”
กันพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้วู่วามแล้วแย่งโทรศัพท์คืนมาอย่างเดิม
[“ มีอะไรหรือเปล่าคะพี่กัน เมื่อกี้เกรซได้ยินเหมือนเสียงโวยวาย ”]
“ ไม่มีอะไรหรอกครับ เกรซไปนอนพักเถอะ แค่นี้ก่อนนะ ”
[“ ค่ะ รักพี่กันนะ ”] เสียงหวานใสลอยมาตามสาย
“ ครับ พี่ก็รักเกรซ ” พอวางโทรศัพท์ ร่างสูงก็หันมาเตรียมประจันหน้ากับอีกคนทันที
“ ~ คร๊าบบ พี่ก็รักเกรซ ~ ” ไอซ์พูดดัดเสียงเพื่อล้อเลียนฝ่ายตรงข้าม
“ นี่ ! ”
“ เอามาเลยสามพัน ค่าที่คุณจูบผมตอนกลางวันรวมกับที่ผมสอนดีพคิสคุณเมื่อกี้ ! ”
“ อยากได้เงินขนาดนั้นเชียว ? ” ร่างสูงพูดแล้วมองด้วยสายตาดูถูก
“ ก็ใช่ อยากได้เงิน ”
“ ถ้าคืนนี้ทำให้ฉันติดใจนาย
“ ทำไม เงินน้อยไปหรือไง ? ” ทั้งหมดที่พูดออกไปเพราะคิดว่าคนตรงหน้าคงไม่ยอมอยู่แล้ว อายุแค่นี้ไม่น่าจะกล้าทำถึงขนาดนั้น
“ เปล่า .. มากไปต่างหาก ปกติถ้าหน้าตาดีๆแบบคุณ ผมแทบจะฟรีด้วยซ้ำ ” พูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปพร้อมกันดันร่างกายตัวเองให้เบียดชิดกับอีกคน คราวนี้กลับบกลายเป็นร่างสูงที่ชะงักไป
อายุแค่นี้ .. กล้าทำถึงขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ?
“ งั้นคืนนี้ ไปที่ห้องผมนะ ” นิ้วเรียวเล็กไล้ไปตามหน้าอกแกร่งของอีกฝ่ายอย่างเย้ายวน
“ จะ .. จะบ้าหรอ ? เป็นเด็กเป็นเล็ก กลับบ้านไปได้แล้ว ! ” ร่างสูงปัดมือนั่นออกก่อนทำท่าจะเดินออกจากผับ แต่ก็กลับหลังหันมาอีกรอบพร้อมกับแบงค์สีเทาสามใบ
“ เอ้า ! เอาไปสิ ”
“ ขอบคุณฮะ ”
------------------------------------------------------------------------------
‘ กริ๊งงงงง กริ๊งงงงงง~ ’
นาฬิกาปลุกแผดเสียงทำหน้าที่ของตัวเองตั้งแต่เช้า แต่ดูเหมือนเจ้าของจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ มือเล็กเอื้อมมาตบแรงๆทีมันก่อนที่เสียงแสบแก้วหูจะหยุดไป
“ ตัวเล็กตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยไม่ใช่หรอ ? ”
“ งื้มม ม~ ขออีกห้านาทีน้า ” คำพูดที่ต้องพูดเป็นประจำทุกเช้าถูกปล่อยออกมา
“ ไม่ได้นะตัวเล็ก นี่มันสายแล้ว ”
“ .................. ” ร่างเล็กหยิบหมอนอีกใบที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง
“ จะตื่นดีๆ หรือจะให้พี่ช่วย ? ”
“ .................. ”
เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีการตอบสนอง คนตัวโตก็ค่อยๆวางมือลงบนแผ่นหลังบาง มือหนาค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงชายเสื้อก่อนจะสอดมือเข้าไป
“ เฮ้ยยย !! พี่โตโน่จะทำอะไรน่ะ ?!! ” ริทถามด้วยใบหน้าแดงก่ำ ความง่วงถูกสะบัดทิ้งภายในพริบตา
“ ก็ปลุกตัวเล็กไงครับ จุ๊บ !~ ♥ ” พูดจบก็ขโมยความหอมจากพวงแก้มนุ่มเป็นการแถม
“ เหวออ ~ พี่นี่ชอบฉวยโอกาสชะมัด ”
“ พี่ก็ฉวยโอกาสเฉพาะกับคนตัวเล็กนั่นแหละ ” ปากหยักยกยิ้มอย่างขี้เล่น
“ บ้า ! ”
“ จะอาบน้ำได้หรือยัง ? หรือต้องให้พี่มอร์นิ่งคิสก่อนหืม ? ”
“ ไปอาบแล้วๆ ไม่ต้องเลยนะ ” คนตัวเล็กรีบลงจากเตียงแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอวไว้ซะก่อน
“ เดี๋ยวก่อน .. ”
“ อะ .. อะไรอีกหล่ะ ? ”
“ พี่อาบด้วย ”
“ ห๊า !!!! ” เสียงอุทานด้วยความตกใจถูกพ่นออกมาจากปากเล็กทันทีที่ฟังประโยคจนจบ
“ อาบด้วยนะ ” โตโน่ทำหน้าออดอ้อนสุดชีวิต
“ จะ .. จะบ้าหรอ ไม่มีทาง ! ” ซึ่งแน่นอนว่าคนตัวเล็กปฏิเสธเสียงแข็ง
“ ตัวเล็กเป็นคนพูดเองนะว่าถ้าพี่ตอบคำถามในเกมส์ถูกหมดจะทำตามที่พี่ขอ ”
.
.
.
‘ งั้นถ้าพี่ตอบถูกทั้งสามข้อ ตัวเล็กต้องทำตามที่พี่ขอ กล้าไม๊ล่ะ ? ‘
‘ ได้ ! ‘
.
.
.
คำพูดของตัวเองเมื่อวานนี้ย้อมกลับเข้ามาในหัวสมอง
“ .................. ”
“ และนี่ก็คือคำขอของพี่ อาบน้ำด้วยกันนะ ”
--------------------------------------------------------------------------------------
‘ ห๊า !!!! ’ เสียงโวยวายแต่เช้าปลุกคนที่นอนหลับอย่างเอร็ดอร่อยให้ตื่นขึ้นก่อนที่นาฬิกาจะได้ทำหน้าที่ของมัน
พี่ริทโวยวายอะไรแต่เช้าเนี่ย ?
คนที่เพิ่งตื่นพาร่างกายที่ยังไม่ตื่นเต็มที่เดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวสำหรับการไปโรงเรียนในเช้าวันใหม่อย่างเชื่องช้าเขาไม่ได้อยากจะไปโรงเรียนนัก ที่โรงเรียนเขามักจะเก็บตัวเงียบ ไม่สุงสิงกับใคร ไม่มีเพื่อน เพราะเขารู้ดีว่านอกจากพี่ริทแล้ว คงไม่มีใครรับสิ่งที่เขาเป็นอยู่ได้
พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยร่างเล็กก็มุ่งหน้าสู่โรงเรียน เขาเดินตามฟุตบาทไปเรื่อยๆ หน้าหวานก้มลงมองเท้าของตัวเองที่ค่อยๆก้าวไปทีละก้าว บางครั้งก็เตะก้อนหินข้างทางเล่นอย่างไม่มีอะไรทำ
รถคันหนึ่งขับเลียบทางที่เขาเดินก่อนจะชะลอความเร็วรถให้เท่ากับการก้าวเดิน กระจกประตูค่อยๆเลื่อนลง ปรากฏให้เห็นใบหน้าของคนที่รู้จักดี หน้าตาที่ดูภูมิฐานและน่าไว้ใจ แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในร้ายกาจเกินกว่าที่ใครๆจะคาดเดา
ไอซ์เสมองไปทางอื่น เขาไม่อยากมองหน้าคนที่ทำให้เขาต้องเป็นในสิ่งที่น่ารังเกียจ ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ ให้พี่ไปส่งไหมครับ .. ที่รัก ? ” สองพยางค์สุดท้ายถูกกดเสียงเน้นอย่างจงใจให้อีกคนรู้สึก
“ .......... ” ไอซ์ทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินอะไร รู้ดีว่าเถียงกับคนพรรค์นี้ไปก็เปลืองน้ำลาย
“ อย่าทำเย็นชากับพี่อย่างนี้สิครับ คนคุ้นเคยกันแท้ๆ ”
“ .......... ”
“ เป็นใบ้หรอไง ? อ๋อ ... หรือว่าเมื่อคืนครางเสียงดังไปหน่อยเลยไม่มีเสียงพูด ? ” เมื่อเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างที่คาดหวัง คำพูดไม้เด็ดก่อนถูกงัดออกมาใช้ ซึ่งมันก็ได้ผล
“ อย่ามายุ่งกับผม ! ”
“ หึ .. ตามใจ แต่ถ้าเกิดต้องการขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็มาใช้บริการพี่ได้ทุกเมื่อนะ ” คำพูดหยาบคายถูกทิ้งท้ายไว้ก่อนเจ้าตัวจะขับรถคันหรูออกไปราวกับไม่มีอะเกิดขึ้น
ร่างเล็กที่ไม่สามารถเถียงอะไรได้ทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความสมเพชตัวเอง ทั้งๆที่ถูกเขาทำร้ายมาตลอด ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจ แต่เขาก็ยังทำใจให้ลืมคนๆนี้ไม่ได้เสียที ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหนแต่เขาก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง
“ แค่จะอ่อยผู้ชาย ถึงกับต้องบีบน้ำตาเลยหรอไง ? เก่งนี่ .. เอารางวัลตุ๊กตาทองไปเลย ” กันที่พอจะเห็นเหตุการณ์แวบๆเดินเข้ามาพูดซ้ำเติมโดยไม่ทันได้สังเกตุสีหน้าของอีกคน
“ .............. ” ไอซ์เงยหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาขึ้นมามองอย่างเคืองๆ แล้วเดินหนี ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็ไหววูบที่หัวใจอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ นี่ เป็นอะไร ? ” น้ำเสียงเป็นห่วงถูกส่งออกมาพร้อมๆกับมือที่รั้งแขนเขาไว้
“ อย่ามายุ่ง !! ” ไอซ์ตะคอกกลับด้วยความรำคาญ
“ เป็นบ้าอะไรของนาย หงุดหงิดเป็นหมาบ้าไปได้ ” ร่างสูงเริ่มตะคอกกลับบ้าง ทั้งๆที่เขาอุตส่าห์เป็นห่วงแต่กลับถูกขึ้นเสียงซะอย่างนั้น
“ ถ้าแถวนี้จะมีหมา ก็คงจะเป็นหมาในปากคุณมากกว่า ต้องให้ผมล้างปากให้ใช่ไม๊ถึงจะเลิกเห่าน่ะ ! ” พูดจบเขาก็ทำเหมือนอย่างที่ทำประจำเวลาต้องการปิดปากใครสักคน ปากบางประกบจูบอีกคนอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะอยู่สาธารณะหรือไม่
ลิ้นเล็กเป็นฝ่ายรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากนุ่มก่อนจะเกี่ยวกระหวัดลิ้นใหญ่อย่างเชิญชวน กันกดจูบตอบกลับเป็นครั้งแรก
การจูบที่เร่าร้อนดำเนินต่อไปโดยที่ไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งร่างสูงที่ดูจะชำนาญน้อยกว่าขาดอาการหายใจ มือใหญ่ก็คว้าร่างโปร่งออกจากตัว
“ จูบเป็นแล้วนี่ ” ท่าทางเศร้าสร้อยหายไปจนดูไม่ออกว่าเมื่อกี้เพิ่งจะร้องไห้อยู่หยกๆ
“ ก็นายเคยสอน ”
“ ถ้างั้นผมคงต้องสอนบ่อยๆแล้วสิ ” ยิ้มกวนๆแต่ก็ดูน่ารักถูกส่งไปให้อีกคน ขาเรียวพาร่างของตัวเองเดินไปเรื่อยตามทางฟุตบาทโดยมีกันเดินตาม
“ นายอยู่โรงเรียนไหน ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างปกติทั้งๆที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเพิ่งจะด่าว่ากันอยู่
“ ถามทำไม จะเดินไปส่งผมหรอ ฮะๆ ” เขาถามเล่นๆพลางหัวเราะ
“ ก็ใช่น่ะสิ ”
“ ............ ” ไอซ์หยุดเดินทันที น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นของร่างสูงเมื่อกี้ทำให้เขานึกถึงใครบางคนขึ้นมา ใครบางคนที่เขาทั้งรักทั้งเกลียด
“ ว่าไง อยู่โรงเรียนอะไร ? ” ถามซ้ำเมื่ออีกคนเงียบไม่ยอมตอบ
“ อย่ามาทำดีกับผมเลย คุณก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง .. ผมมันร่าน ” ใบหน้าหวานๆดูสลดลงอีกครั้ง ตาเล็กที่แดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ทำเอากันตามอารมณ์แทบไม่ทัน
เขาเดินหนีไปหลังจากพูดจบ ปล่อยให้ร่างสูงแต่แต่ยืนงงด้วยความไม่เข้าใจ
------------------------------------------------------------------------
ภายในห้องเรียนที่ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ นักศึกษาทุกชีวิตต่างนั่งนิ่งเป็นหินโดยมีเพียงอาจารย์ประจำวิชายืนอธิบายเนื้อหาที่น่าเบื่อหน่ายอยู่หน้าห้อง เป็นที่รู้กันดีในหมู่นักศึกษาคณะแพทยศาสตร์ว่าถ้ามีการคุยกันเกิดขึ้น หรือเพียงเสียงจามในคาบของหล่อน อาจจะไม่ปลอดภัยต่อชีวิตอันสงบสุขของตัวเอง
แต่แล้วความเงียบที่ทุกคนพยายามรักษาไว้ให้อยู่รอดจนหมดคาบก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงเล็กๆที่ดังขึ้นจากประตูหน้าห้องเรียน
“ ขอโทษฮะ ขออนุญาติเข้าห้องฮะ ”
“ นาย .. เรืองฤทธิ์ กล้าดียังไงเข้าสายในวิชาของชั้น ? ” เสียงแหลมปรี๊ดที่ได้ยินอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ชินซะทีทำให้คนตัวเล็กต้องเบ้หน้าเล็กน้อย
“ ขอโทษฮะ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะฮะ ” คำแก้ตัวที่เดินคิดมาตลอดทางและดูจะเข้าท่ามากที่สุดถูกส่งออกมาจากปากบาง
“ รีบไปนั่งซะ ! ก่อนที่ชั้นจะอารมณ์เสีย ” ริทผงกหัวก่อนจะเดินผ่านสายตาตะลึงของคนทั้งห้อง ไม่รู้ว่าร่างเล็กนี่ไปทำบุญเก้าวัดมาจากไหนถึงรอดจากป้าโหดนั่นได้
สายตามองหาเพื่อนคนสนิทที่นั่งอยู่หลัวสุดของห้อง ใบหน้าคมยักคิ้วให้เป็นการทักทายก่อนที่เขาจะย่อนตัวนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ
“ เกิดอะไรขึ้นวะ ? มึงเป็นอะไรหรือเปล่า ? ” กันถามด้วยเสียงที่เบาที่สุดแทบจะเป็นกระซิบ เอนตัวมาหาคู่สนทนาเล็กน้อยเพื่อนให้คนตัวเล็กได้ยินชัดขึ้น
“ เปล่าหรอก พอดีมีเรื่องนิดหนะ .. ” เสียงหวานถูกกลืนกลับลงคอแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนทั้งห้องรวมถึงอาจารย์กำลังมองมาที่ทั้งคู่เป็นตาเดียว เป็นเพราะเขาพูดอย่างเต็มเสียงฟังชัดด้วยความลืมตัว
“ ไอ้ดำ ไอ้เตี้ย ถ้ายังไม่อยากตกวิชาของชั้นทั้งที่ยังไม่ได้สอบ วันนี้ไปจัดหนังสือที่ห้องสมุดเก่าแทนชั้นด้วย !!! ” จุดด้อยของทั้งสองถูดขุดขึ้นมาใช้เรียกชั่วคราว น้ำเสียงอำมหิตเหมือนจะกินหัวทำเอาเพื่อนสนิทมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะพร้อมใจกันขานรับ
“ ฮะ ! / ครับ ! ”
ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องนะ !
ที่ผมมาเรียนสายจนโดนด่า เพราะพี่โตโน่แท้ๆเลย !
ฮึ้ยยย ~!
3 ชั่วโมงก่อน ..
.
.
.
“ และนี่ก็คือคำขอของพี่ อาบน้ำด้วยกันนะ ” พูดจบมือใหญ่ก็คว้าแขนร่างเล็กไว้ ออกแรงดึงเพียงนิดเดียวอีกคนก็แทบจะลอยตามมาโดยไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด
ริทได้แต่ก้มหน้ารับกรรมที่ใครๆก็อยากจะมารับแทน (รวมถึงไรเตอร์ด้วย = x =’) เขาเป็นคนพูดว่าจะทำตามก็ต้องทำตาม จะให้กลืนน้ำลายตัวเองก็คงจะยังไงๆอยู่
โตโน่กดล็อคประตูเสร็จสรรพหลังจากที่เข้ามาในห้องน้ำ ถอดเสื้ออกอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปพูดกับคนที่ยื่นนิ่งไม่ไหวติงอยู่หน้าประตู
“ ถอดเสื้อสิครับ ”
“ เอ่อ มะ .. ไม่ถอดได้ไม๊ฮะ? ” เสียงหวานถามอย่างอายๆ
“ ตามใจครับ ” รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้ทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกใจชื้นที่อย่างน้อยตอนนี้พี่โตโน่ก็ไม่ได้อยู่ในโหมดหื่นเท่าไหร่นัก
คนตัวสูงเลื่อนมือลงไปปลดกางเกง ริทจึงรีบเดินผ่านไปที่อ่างอาบน้ำเพื่อผสมน้ำ พยายามดึงสติทั้งหมดของตัวเองมาไว้กับสิ่งที่กำลังทำอยู่ตรงหน้า แต่ใบหน้าที่ร้อนผ่าวก็ยังฟ้องได้ดีว่าเขากำลังคิดจินตนาการถึงอีกคนที่คงกำลังเปลือยกายอยู่
มือเล็กจุ่มลงในน้ำ เมื่อมั่นใจว่าอุณหภูมิน้ำที่ผสมนั้นอุ่นกำลังดีก็เอ่ยปากเรียกอีกคนก่อนจะหลับตาปี๋
“ เสร็จแล้วฮะพี่โตโน่ ” เสียงของน้ำทำให้พอจะรู้ได้ว่าร่างสูงคงจะนั่งลงในอ่างเรียบร้อยแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมลืมตาอยู่ดี
“ ลืมตาได้แล้วน่าตัวเล็ก พี่ไม่โป๊แล้ว ” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ดังขึ้นใกล้ๆหูก่อนที่แก้มเนียนจะสัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่วางทาบลงมา ริทสะดุ้งน้อยๆพร้อมกับลืมตาขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งลงในอ่างเรียบร้อยแล้ว ขาเรียวจึงก้าวลงในอ่างช้าๆ
ร่างเล็กเลือกที่จะย่อนกายลงติดขอบอ่างอีกฝั่งพร้อมกับหันหลังให้ มือเล็กที่ไม่รู้ว่าควรจะวางไว้ตรงไหนดียกขึ้นกวักน้ำขึ้นถูตามแขนตัวเอง ร่างสูงจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนมือใหญ่จะเอื้อมไปดึงเอวบางเข้ามาประชิดตัวแล้วใช้แขนแกร่งโอบรัดไว้
“ อ๊ะ !! ” ริทสะดุ้งอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
“ ตัวเล็กใช้กลิ่นนี้ใช่ไม๊ครับ ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถามโดยที่ยื่นขวดครีมอาบน้ำกลิ่นที่เขาใช้ประจำมาให้ข้างหน้า
“ ฮะ เอ่อ .. รู้ได้ไง ? ” คนตัวเล็กถามกลับอย่างสงสัย ก็เขาวางครีมอาบน้ำทิ้งไว้ในห้องน้ำตั้งหลายยี่ห้อ แต่ที่ชอบใช้จริงๆก็มีแค่ขวดนี้ขวดเดียว
“ ก็พี่จำกลิ่นตัวเล็กได้ ” มือบางทำท่าจะรับขวดมาจวกอีกคนแต่ก็ถูกชักกลับไปซะก่อน ริทได้แต่มองตามมือใหญ่ไปอย่างงๆ
“ แต่พี่ชอบกลิ่นนี้มากกว่านะ ” เสียงนุ่มกระซิบเบาๆข้างหูก่อนที่มือที่เต็มไปด้วยครีมอาบน้ำอีกกลิ่นจะถูกทาบลงบนแผ่นหลังบางของเขาผ่านเสื้อยืดสีขาวที่ไม่ยอมถอดออก แต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี้มันก็เปียกน้ำแนบเนื้อจนแทบไม่ต่างอะไรกับไม่ได้ใส่
คนตัวเล็กนั่งนิ่งด้วยความเกร็ง ไม่กล้าจะขัดขืนแต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ มือใหญ่ยังคงถูไปมาเบาๆเหมือนต้องการจะแกล้งให้เขาขาดใจตาย ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย เงียบจนร่างเล็กกลัวว่าอีกคนจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวของตัวเอง
มือที่ถูอยู่ที่หลังเปลี่ยนมาเป็นรวบเอวบางไว้กับตัว คางสากวางเกยไหล่มนอย่างอ้อนๆ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่ที่หลังหูทำเอาริทแทบหยุดหายใจ หูที่แดงเนื่องมาจากความเขินอายทำให้โตโน่อดไม่ได้ที่แกล้งคนตัวเล็กอีก ฟันคมงับเบาๆที่ใบหูของอีกคนจนร่างเล็กสะดุ้งโหยงเป็นรอบที่สาม
อยู่ดีๆความสงสัยอย่างหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของริท ไวกว่าความคิดปากบางก็เอ่ยถามออกไปอย่างลืมตัว
“ หุ่นยนต์มีไอ้นั่นหรือเปล่าฮะ ? ” พอตั้งสติแล้วทวนคำถามของตัวเองใหม่อีกครั้ง เขาก็แทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
ถามเรื่องหื่นๆกับหุ่นยนต์ลามกแบบนี้
ก็เข้าทางมันน่ะสิ !
ร่างสูงได้ยินคำถามซื่อๆก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหนาหล่อเหลาเลื่อนออกจากไหล่มนก่อนคำพูดล่อแหลมจะถูกตอบออกไป
“ ก็ลองดูสิครับ ”
“ จะบ้าหรอ ! ” ปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นราวกับกลัวว่าปากไม่รักดีจะเผลอถามอะไรออกไปอีก ท่าทางที่น่ารักของเขาทำให้โตโน่อยากจะแกล้งต่อ
“ เดี๋ยวพี่ลุกให้ดูก็ได้นะ ” ไม่พูดเปล่า คนตัวสูงทำท่าจะลุกขึ้นจากน้ำ ริทรีบลุกขึ้นหันมาตั้งใจจะกดตัวเขาไว้
ด้วยความเป็นกระต่ายตื่นตูม ร่างเล็กเสียหลักเล็กน้อยก่อนจะเซล้มไปข้างหน้า เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วโดยที่เขาได้แต่หลับตาแน่น ได้ยินเสียงน้ำกระเช็นจนเขาเปียกไปทั้งตัว ก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนของแข็งกระทบกัน
คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆก็เห็นว่าได้อกแกร่งของอีกคนเป็นที่รองรับทำให้เข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
“ ขอโทษฮะพี่โตโน่ ” พูดขอโทษพลางดันตัวเองลุกออกจากอ่าง
“ ………….. ”
“ พี่โตโน่ .. ผมไม่ได้ตั้งใจ ” เริ่มใจเสียเมื่อร่างสูงมองหน้าเขานิ่งโดยที่ไม่ตอบอะไร
“ ………….. ” ยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร สายตานิ่งที่ดูเหมือนไร้ซึ่งชีวิตทำให้เขาเริ่มเอะใจ มือบางยกขึ้นโบกไปมาตรงหน้าร่างสูงที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ร่างเล็กใจหายวาบ น้ำอุ่นๆคลอหน่วงรอบดวงตา
“ พี่โตโน่ !! ฮึก .. ” คุกเข่าลงข้างๆอ่างอาบน้ำแล้วเขย่าตัวร่างสูงแรงๆ
“ ระบบขัดข้อง ระบบขัดข้อง ..” เสียงแปลกๆที่ไม่ใช่เสียงของโตโน่ดังออกมาจากร่างกายทั้งๆที่ไม่มีการขยับปาก
“ พี่โตโน่ !! ฮึก .. เป็นอะไร ? อย่าตายนะ !! อึ่ก .. ” คนตัวเล็กโวยวาย ตกใจจนไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร น้ำตาไหลออกมาจากตาคู่สวยไม่หยุด
ทันทีที่ตั้งสติได้ ริทก็ก็เตรียมจะออกจากห้องน้ำไปหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาคนเป็นลุง แต่เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นซะก่อน
“ ตัวเล็ก .. ร้องไห้ทำไมครับ ? เป็นห่วงพี่หรอ ? ” รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้พลางใช้นิ้วเรียวที่ปาดน้ำตาให้เขาเบาๆ
“ ฮึ่ก .. ผมนึกว่าพี่จะตายซะแล้ว ” เขาโผเข้ากอดร่างสูงอย่างลืมตัว น้ำเสียงอู้อี้แบบเด็กๆดังออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
“ ก็ใครล่ะล้มมาทับพี่หัวฟาดขอบอ่างน่ะ หืม ? ” มือใหญ่ยกขึ้นลูกหัวอีกคนเป็นการปลอบ
“ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮึก .. อย่าโกรธนะ ” ริทผละออกจากอ้อมกอดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ ก็ได้ .. แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะ ”
“ ของอะ .. อุ๊บ ! ” ปากเล็กถูกปิดด้วยปากของร่างสูง ลิ้นใหญ่ดุนดันรอบๆริมฝีปากเหมือนเป็นการขออนุญาต คนตัวเล็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็เปิดปากให้โดยง่าย แต่ทันทีที่ลิ้นใหญ่รุกล้ำเข้ามาในโพรงปากนุ่ม ลิ้นเล็กก็ถอยหนีอย่างไม่ประสีประสา ลิ้นใหญ่ยังคงไล่ต้อนอีกฝ่ายที่ไม่ยอมเล่นด้วยไม่หยุด
การจูบอย่างจู่โจมของเขายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ มือใหญ่เอื้อมมาจับศีรษะเล็กเพื่อปรับองศาให้กดจูบได้ลึกยิ่งขึ้น
“ อื้ม ~ .. อื้ออ ! ” ริทส่งเสียงประท้วงในลำคอเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ซึ่งอีกคนก็ยอมถอนจูบออกโดยง่าย แต่ก็ไม่วายพูดแกล้งให้อีกคนอายเข้าไปอีกก
“ หวานจัง .. แต่จูบไม่ถนัดเลย ติดเหล็กดัดฟัน ”
“ บ้า ! ” นอกจากคำๆนี้เขาก็ไม่รู้จะว่าว่าอะไรดี เพราะตอนนี้แค่หายใจยังทำไม่ทันเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งได้จูบกันคนที่แอบรักข้างเดียวมาตลอด ทั้งอายแต่ก็แอบดีใจ ถึงแม้ว่าคน ไม่สิ .. หุ่นยนต์ตรงหน้าเขานี้ จะไม่ใช่พี่โตโน่จริงๆก็ตาม
“ ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะตัวเล็ก เดี๋ยวไม่สบาย ” ร่างสูงลุกขึ้นจากอ่างก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าให้เขาจับ
“ ฮะ ” เสียงหวานพูดเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ตรงหน้า แต่หน้าที่แดงอยู่แล้วก็ต้องแดงขึ้นมากกว่าเดิม เมื่อสายตาสะดุดเข้ากับอะไรบ้างอย่างที่ไม่ควรเห็น
“ ไอ้หุ่นยนต์ลามก !! ไปใส่กางเกงเดี๋ยวเน้ !!!! ”
ว๊ากกกกกกก !
อ๊ากกก กก ~ !
ผมเห็นแล้วว ฮือออออ ~
อยากรู้กันใช่ไม๊ฮะ ว่าไอ้หุ่นยนต์นั่นจะมี ... หรือเปล่า ?
อยากรู้ล่ะสิ !!
.
.
.
.
ผมไม่บอกหรอก ! แบร่ !!
-------------------------------------------------------------------
ปัจจุบัน ..
.
.
.
.
“ นายภาคิน ”
“ …………… ”
“ นายภาคิน ! ”
“ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ ! ”
“ ครับ ! ครับ ? ” ร่างสูงสะดุ้งออกจากความคิดเมื่อถูกเรียกฃื่ออย่างเต็มยศ
“ เธอเหม่อในรอบครูกี่รอบแล้วห้ะ ? เลิกเรียนแล้วไปช่วยเขาจัดหนังสือที่ห้องสมุดเก่านะ ไม่งั้นครูคงต้องจัดการกับเธอจริงๆจังๆซะแล้ว ” น้ำเสียงเรียบๆเอ่ย
“ ครับ ” โตโน่ตอบ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก เพราะปกติอาจารย์คนนี้ค่อนข้างจะใจดี แต่เป็นเพราะเขาเองที่เอาแต่เหม่อคิดถึงเรื่องบางอย่าง จนอาจารย์คงจะทนไม่ไหว หนังสือที่แทบไม่เคยได้เปิดอ่านถูกยัดลงกระเป๋าอย่างลวกๆเมื่อหมดชั่วโมงเรียนพอดี
“ เห้ย ! ไอ้โน่ ฃ่วงนี้มึงเป็นอะไรวะ ? กูเห็นเหม่อตลอด ” เพื่อนที่นั่งโต๊ะติดกันหันมาถามตามประสาเพื่อนร่วมห้อง
“ ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจที่เป็นห่วง ” มือใหญ่ตบลงบนบ่าอีกคนเบาๆเพื่อแสดงความขอบคุณตามแบบของเขา
“ พักกลางวันแล้วไปกินข้าวกับพวกกูป่ะ ? ” เพื่อนอีกคนที่นั่งฝั่งซ้ายเอ่ยถาม
“ ไม่อ่ะ กูนัดเซนไว้ ” โตโน่หันหน้าไปอีกด้านเพื่อตอบ
“ มึงกับน้องเซนเป็นอะไรกันป่ะเนี่ย ? ตัวติดกันเป็นแฝดอินจันเลยนะมึง รู้ไม๊ว่าใครๆเขาก็ลือกันว่ามึงสองคนอ่ะ เกย์กัน ! หรือว่าจะจริง ? ” คนที่นั่งฝั่งขวาถามขึ้นบ้างอย่างสงสัยในความสัมพันธ์ของเพื่อนตัวเองกับรุ่นน้อง
“ มึงจะบ้าหรอ ? กูแมนทั้งแท่ง อีกอย่าง กูเป็นฟะ .. เอ่อ .. กูชอบน้องเกรซอยู่มึงก็รู้ ” เขาเกือบจะหลุดปากเรื่องที่เขาเป็นแฟนกับเกรซออกไป แต่ก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันซะก่อน โชคดีที่คนฟังไม่ได้มีท่าทีเอะใจอะไร
“ เออๆ กูก็ไปถามไปงั้นแหละ นู่น .. ว่าที่ภรรยามารออยู่หน้าห้องแล้ว ” คำว่าว่าที่ภรรยาทำให้ร่างสูงรีบหันหน้าไปมองทางประตูห้อง ซึ่งก็เป็นเซนที่ยืนอยู่ รุ่นน้องที่สนิทที่สุดเพราะเคยเป็นรูมเมตของตัวเอง
“ ว่าที่ภรรยาป้ามึงสิ ! ”
“ เออน่า กูล้อเล่น ขำๆน่า ” น้ำเสียงกวนๆพูดขึ้นพร้อมกับยักคิ้ว
“ ไปล่ะ เจอกันคาบต่อไป ” ยกมือขึ้นบ๊ายบายอีกคนก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินตรงไปหาร่างเล็กที่ยืนรออยู่ ทั้งคู่เดินไปตามทางที่มีนักศึกษามากมายต่างทยอยกันไปที่โรงอาหารเช่นกัน
“ วันนี้เกรซไม่มาหรอ ? ” คนตัวเล็กถาม เพราะยังไม่เห็นเกรซเลยตั้งแต่มาถึงมหาลัย
“ …………….. ”
“ พี่โน่ !!! ” เซนปรับระดับเสียงให้ดังขึ้นอีกเมื่ออีกคนเอาแต่เหม่อไม่ฟังสิ่งที่เขาถาม
“ ห้ะ ! ตะโกนทำไม ? ”
“ ก็พี่น่ะเอาแต่เหม่อ ผมถามว่า เกรซไม่มาหรอ ? ”
“ ไม่รู้สิ ไม่มามั้ง ” เขาตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆ ช่วงนี้เขาเหม่อบ่อยมากเพราะเอาแต่คิดเรื่องคนรัก พักหลังนี้เกรซดูแปลกๆไป ไม่เหมือนคนเดิมที่เขารู้จัก
“ สร้อยอะไรวะ ? ” ตาคมสะดุดเข้ากับสร้อยที่อยู่บนคอขาวของรุ่นน้อง
“ ไม่มีอะไรหรอกน่า ” คนตัวเล็กพูดปัดๆก่อนจะคว้าสร้อยใส่เข้าไปในคอเสื้อไม่ให้เขาได้เห็นชัดๆ
“ มึงไม่ชอบใส่สร้อยไม่ใชหรอ ? หรือว่าใครให้มา ? ฮั่นแน่ ~ ” โตโน่ว่าอย่างจับผิด
“ หึ .. ก็แค่คนโง่ๆคนนึงให้มาน่ะ อย่าสนใจเลย ”
“ อะไรว้า ~ เดี๋ยวนี้มีลับลมคมในนะมึง ” พูดพลางเอามือผลักหัวเซนเบาๆ ร่างเล็กเซไปนิดหน่อยแล้วหันมาถลึงตาใส่
สองคนเดินคุยกันกัดกันไปเรื่องตามประสาคนสนิท อยู่ดีๆเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนๆหนึ่ง
[“ ฮัลโหล ”] เสียงงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนดังขึ้นทันทีที่รับสาย
“ เกรซ วันนี้ไม่มาเรียนหรอครับ ? ”
[“ ค่ะ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ”]
“ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ให้พี่ไปหาไม๊ ? ” พอได้ยินว่าคนรักไม่สบาย ร่างสูงก็ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
[“ ไม่เป็นไรค่ะ พี่โน่เรียนไปเถอะ เกรซไม่อยากรบกวน ”]
“ ไม่หรอก พี่เป็นแฟนพี่ก็ต้องดูแลเกรซสิ ”
[“ ไม่ต้องมาหรอก เกรซไม่เป็นอะไรจริงๆ ”] เสียงหวานยังคงปฏิเสธความหวังดีของเขา แต่ร่างสูงก็ยังไม่ละความพยายาม
“ งั้นเลิกเรียนพี่ไปหาก็ได้ ”
[“ ก็บอกว่าไม่ต้อง ! ”] เสียงหวานๆเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวอย่างที่เขาไม่เคยได้ยิน โตโน่หยุดเดินไปทันที ทำเอาเซนที่เดินตามอยู่ข้างหลังชนหลังเขาเข้าอย่างจัง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
“ …………… ” ถึงแม้ว่ารอบข้างจะมีเสียงดังจอแจจากนักศึกษาหลายสิบคน แต่สำหรับเขามันเหมือนโลกทั้งใบกำลังเงียบงัน ในใจพยายามสรรหาเหตุผลมาอ้างให้กับตัวเอง
บางที เกรซอาจจะกำลังเหนื่อย
บางที เกรซอาจจะง่วงนอน
บางที เกรซอาจจะไม่ได้ตั้งใจ
[“ เอ่อ .. คือ ... เกรซไม่อยากให้พี่ลำบาก แล้วเกรซก็อยากพักผ่อนด้วย พี่โน่ไม่ต้องมาหรอกค่ะ ”] น้ำเสียงอ่อนโยนที่เขาอยากฟังดังมาจากปลายสาย แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่ามันไม่น่าฟังเอาเสียเลย
“ ครับ ”
[“ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เกรซง่วง ”] สิ้นเสียง อีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งทันที
โตโน่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง คนตัวเล็กกว่าที่อยู่ข้างหลังเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้า พอเห็นสีหน้าที่สลดลงไปของเขารวมกับบทสนทนาเมื่อคู่ก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้ แต่ก็ยังไม่วายถาม
“ มีอะไรกันหรือเปล่าพี่ ? ”
“ ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ ”
นี่ผมคิดมากไปเอง ..
หรือ .. เกรซเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
------------------------------------------------------------------------------
TBC ,,*
ความคิดเห็น