คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 7 ,,* ความลับ {rewrite}
CHAPTER 7 ,,*
“ เดินไหวไม๊เกรซ ? ” กันถามอย่างเป็นห่วงขณะที่ช่วยพยุงเธอเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่เมื่อคืนเธอเพิ่งหลอกอีกฝ่ายไปว่ามีอะไรกันแล้ว ทั้งๆที่เธอแค่มอมเหล้ากันบวกกับแสดงละครนิดหน่อยๆแต่กันกลับเชื่อสนิทใจ
“ ไม่เป็นไรค่ะ พี่กันไปที่ร้านเถอะ เกรซอยู่คนเดียวได้ ” ตอบในขณะที่มือยังกุมอยู่ที่ท้องน้อยเพื่อบ่งบอกว่าตัวเองยังเจ็บอยู่ เกรซค่อยๆนั่งลงบนโซฟา
“ แต่ .. ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเกรซก็จะนอนพักแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก ” พูดพลางยกยิ้มให้คนรัก(?) กันทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยแต่เธอก็พยักหน้าอีกครั้งเป็นการบอกว่าไม่เป็นไรจริงๆร่างสูงจึงได้ยอมไป
เสียงมอเตอร์ไซค์ที่ค่อยๆเบาลงจนหายไปในที่สุดทำให้เกรซรู้ว่ากันกลับไปแล้ว มือบางล้วงไปในกระเป๋าถือหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังไม่หยุดพร้อมกับๆกับลุกขึ้นเดินไปยังชั้นบนของบ้าน
“ คะ ? พี่เก่ง ” เสียงหวานกรอกลงไปก่อนจะระบายยิ้มมุมปาก
[“ วันนี้ว่างหรือเปล่าครับคนสวย ? ”]
“ ว่างเสมอค่ะ สำหรับพี่ ”
[“ ปากหวานอย่างนี้ ตอนเจอตัวเป็นๆต้องขอลองชิมหน่อยแล้วมั้งว่าจะหวานจริงหรือเปล่า? ”]
“ บ้า .. ” เสียงหวานตอบกลับไปอย่างจริตจก้าน
[“ วันนี้ออกมากับพี่หน่อยสิ เบื่อๆ ”]
“ ได้ค่ะ เดี๋ยวเกรซแต่งตัวรอนะคะ ” เมื่อวางสายไปแล้วคนสวยก็จัดการพาตัวเองไปอาบน้ำแปลงโฉม เตรียมพร้อมที่จะออกไปหาคนรัก(?) คนต่อไป ..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากที่ทานอาหารเช้าจนอิ่มหมีพีมัน เก่งก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์กับใครซักคน เขาไม่รู้จะทำอะไรเพราะพอจะจับนู่นทำนี่ก็ถูกบรรดาแม่บ้านห้ามไปซะหมดจึงออกมาเดินเล่นในสวน ทั้งที่ขนาดบ้านก็ใหญ่จนจะเรียกได้ว่าคฤหาสน์แล้ว สวนนี่ก็ใหญ่ไม่แพ้กัน
เซนเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆอย่างสบายใจก่อนจะพบกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่เกือบหลังสุดของบริเวณสวน ภาพบางอย่างฉายทับซ้อนสิ่งเห็นอย่างห้ามไม่ได้ ปากเล็กยกยิ้มราวกับกำลังย้อนเวลาไปในอดีต เขาจำสระว่ายน้ำนี้ได้ เขาเคยว่ายน้ำเล่นกับคนๆนึง คนที่เขาไม่มีวันจะได้พบอีกแล้ว
“ พ่อครับ .. ”
“ คิดถึงพ่อขนาดนั้นเลยหรอ ? ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เขาที่นึกว่ากำลังอยู่คนเดียวตกใจเล็กน้อย
“ พี่เก่ง ”
“ พี่ว่านะ พ่อนายต้องเป็นคนที่ใจดีมากๆแน่เลย ” ร่างสูงเดินสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงมาหยุดอยู่ข้างๆเขาก่อนจะมองต้นไม้รอบๆราวกับว่าไม่ค่อยได้เห็นสวนของตัวเองซักเท่าไหร่ ลมเย็นๆพัดปะทะใบหน้าขาวๆของร่างสูง เซนมองคนข้างๆก่อนจะตอบ
“ ครับ .. พ่อผมเป็นคนใจดี แล้วก็เป็นคนดีด้วย แต่ก็ต้องมาตาย เพราะไอ้พวกคนเลวๆ คนที่ไม่เคยเห็นความดีของท่าน ”
“ อื้ม .. แย่จังเลยเนอะ ทำความดีแต่ไม่มีคนเห็นเนี่ย ” ว่าพลางหันกลับมามองเขา เก่งยกยิ้มไม่รู้เรื่องอะไรกับประโยคเมื่อครู่ที่เขาจงใจพูดเพื่อสื่อความหายบางอย่าง
“ ครับ ”
“ เอ้อ .. พี่จะมาบอกว่าเดี๋ยวจะออกไปข้างนอกน่ะ นายจะเอาอะไรหรือเปล่า พวกเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้อะไรพวกนั้นน่ะ ตอนนายมาอยู่ที่นี่ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลยนี่ ”
“ ไม่ล่ะครับ คุณป้าแม่บ้านเค้าเตรียมให้ผมหมดแล้ว ”
“ โอเค งั้นพี่ไปก่อนนะ ”
“ ครับ .. อย่ากลับดึกนะครับ เอ่อ .. ผมเป็นห่วง ” ประโยคสุดท้ายร่างเล็กพูดเบามากจนแทบจะเป็นกระซิบ แต่อีกคนก็ได้ยินอย่างชัดเจน ใบหน้าขาวชะงักเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ
“ อื้อ ”
แค่นี้ก็หวั่นไหวแล้วรึไง พี่เก่ง ..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ชายหนุ่มสองคนที่มีบุคลิกที่ดูแตกต่างแต่ก็ลงตัวถูกจับจ้องโดยสายตาหลายสิบคู่ภายในห้างสรรพสินค้า คนนึงดูเป็นผู้ชายที่แข็งแรงห้าวหาญ ส่วนอีกคนก็ดูสดใสร่าเริงแล้วก็น่ารัก
“ พี่โตโน่ กระทะใบนี้กับใบนั้น เอาอันไหนดีอ่ะ ? ” ร่างเล็กชูกระทะขนาดเล็กสองใบขึ้นมาให้อีกคนช่วยเลือกโดยมีพนักงานหนุ่มหน้าจืดยืนอยู่ข้างๆเป็นตัวประกอบ
“ อืม .. อันที่ตัวเล็กถืออยู่ซ้ายมือเป็นกระทะเทฟลอนรุ่นใหม่มีสารเคลือบสเปรย์โคสติ้งสามชั้นเพิ่มความลื่นที่ผิวกระทะ เส้นผ่านศูนย์กลางสิบเก้าเซนติเมตร ส่วนอันขวาเป็นกระทะสเตนเลส ชั้นตรงกลางทำจากอลูมิเนียมซึ่งจะช่วยกระจายความ .. ”
“ พอแล้ว ! ผมไม่ได้อยากรู้รายละเอียด ผมแค่ให้พี่ช่วยเลือก ” ริทรีบพูดตัดบทก่อนที่พนักงานขายจะอ้าปากเหวอไปมากกว่านี้ จริงๆแล้วเขาก็แอบอึ้งอยู่นิดนึงเหมือนกันแต่ก็ทำเป็นฟอร์มไว้อย่างงั้นแหละ
“ ถ้าเทียบจากสรรพคุณแล้วพี่ว่ากระทะเทฟลอนดีกว่านะ ” โตโน่เลือกอันนั้น เพราะฉะนั้นเขาก็จะเลือกอันนี้ (เพื่อ?)
“ โอเค .. ถ้างั้นพี่ฮะ ผมเอากระทะสเตนเลสอันนี้ ” เขายื่นกระทะขนาดกระทัดรัดให้พนักงานที่ยังยืนหน้าเอ๋อไม่เลิกก่อนจะหันมาแลบลิ้นให้ร่างสูงอย่างหมั่นไส้
“ อ้าว .. แต่เทฟลอนมันดีกว่านะตัวเล็ก ”
“ ก็ผมชอบอันนั้นมากว่าอ่ะ มีปัญหาป่ะ ? ” ว่าพลางยักคิ้วกวนๆให้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สนุกกับการได้ขัดใจคนตรงหน้า
“ เวลาตัดสินใจอะไรต้องใช้เหตุผลสิ ไม่ใช่ใช้ความรู้สึก ” เสียงทุ้มพูดเหมือนดุน้อยๆ แต่ก็ทำให้ยิ้มของเขาหุบลง ไม่ใช่เพราะน้ำเสียงดุของร่างสูงแต่เพราะคำบางคำในประโยคมันดันไม่สะกิดต่อมน้อยใจเข้า
“ ผมลืมไปว่าพี่เป็นหุ่นยนต์ ที่มาอยู่กับผมก็เพราะเหตุผลที่ว่าลุงของผมตั้งโปรแกรมไว้สินะ คงไม่ใช่เพราะพี่รู้สึก .. รักผมจริงๆหรอก ” พอพูดจบก็สะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินออกมาจากแผนกเครื่องครัว ในใจรู้สึกไหววูบแปลกๆกับประโยคที่อีกฝ่ายพูด เขายืนรอกะว่าโตโน่จะต้องมาง้อเขาแน่ๆแต่ก็ไม่เห็นร่างสูงจะเดินตามมาซักที
ฮึ้ยยย อะไรของเราว่ะ !
“ อ้าว ริท ? ” พอเสียงของโตโน่ดังขึ้นข้างหลังเขาก็หันไปกะจะตวาดเต็มที่ แต่อยู่ก็รู้สึกเอะใจขึ้นมาจึงมองกลับไปที่แผนกเครื่องครัว ร่างสูงที่เขาเพิ่งเดินหนีมาเมื่อกี้กำลังจ่ายเงินค่ากระทะให้กับพนักงานด้วยใบหน้าจ๋อยๆ ถ้างั้นคนนี้ก็ ..
“ พี่โตโน่ !! ”
“ ฮ่าๆ ทำไมต้องทำหน้าตกใจทุกครั้งที่เห็นพี่ด้วยล่ะครับ ? ” โตโน่พูดกลั้วหัวเราะ
“ เอ่อ .. คือ .. ไม่มีอะไรหรอกฮะ ” ริทมองร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวธรรมด๊าธรรมดากับกางเกงยีนซีดๆอย่างอึ้งๆ แค่แต่งตัวธรรมดาๆทำไมถึงหล่อได้ขนาดนี้นะ ใครจะไปคิดว่าจะได้มาเจอตัวจริงที่นี่
“ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ตั้งแต่วันนั้น ” เสียงทุ้มฟังดูแปลกๆนิดหน่อยตรงท้ายประโยค หรือว่าจะยังรู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปส่งเขาอยู่ ไม่หรอก ..
อย่าเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลยเรืองฤทธิ์
“ ฮะ แล้วเรื่อง .. เกรซ .. เป็นยังไงบ้างฮะ ? ” พูดจบเขาก็แทบอยากจะเอาหัวโขกเสาแถวนั้นซักสิบรอบ เรื่องอื่นไม่มีให้ถามแล้วหรือไงถึงต้องถามเรื่องนี้ ไอ้ปากไม่รักดีเอ้ย
“ ที่จริงเกรซเค้ายังไม่อยากให้บอกใคร มึแค่เพื่อนสนิทพี่ที่รู้ แต่นี่เห็นว่านายช่วยพี่เลือกดอกไม้หรอกนะถึงบอก ”
“ ... ” ฟังจากประโยคแรกก็พอจะรู้คำตอบ แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะแอบดีใจที่อย่างน้อยตัวเองก็ดูจะมีความสำคัญกับร่างสูงมากกว่าคนอื่นทั่วๆไป
“ เราคบกันแล้วล่ะ แต่เกรซบอกว่ากลัวเป็นข่าวในมหาลัย ก็ทั้งพี่ทั้งเกรซมีแต่คนหมายตาอยู่นี่นา ฮะๆ พี่ก็เลยไม่บอกใคร นายก็ห้ามไปบอกใครนะ ”
“ ฮะ ” ทั้งๆที่เขาก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจ แต่พอมาได้ยินจากปากของร่างสูงจริงๆ มันเจ็บกว่าที่คิดอีกแฮะ
“ สัญญา ? ” นิ้วก้อยเรียวยาวชูขึ้นอยู่ข้างหน้าเขา เมื่อเข้าใจความหมายของมันนิ้วก้อยเล็กของตัวเองก็ยื่นเข้าไปเกี่ยวก่อนที่อีกคนจะเขย่ามือเบาๆเป็นการทำสัญญา
“ ฮะ .. สัญญา ” ให้ตายสิ เขารู้สึกอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้จริงๆ จะฝืนยิ้มแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่นะ
“ แล้วริทมาซื้ออะไรที่ห้างหรอ มากับใคร ? ” โตโน่ถามแล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนหาว่ามีใครมาด้วยไหม เขาก็รีบหันกลับไปมองอีกคน โชคดีว่าตอนนี้ร่างสูงของหุ่นยนต์นั่นไม่ได้อยู่ที่แผนกเครื่องครัวแล้ว
“ มาซื้ออุปกรณ์ทำครัวนิดหน่อยนะฮะ มากับ .. เพื่อน ”
“ ไหนล่ะเพื่อน ? ” ร่างสูงยังคงมองไปรอบๆเมื่อไม่เห็นว่าแถวนี้จะมีใครซักคน
“ เอ่อ .. เพื่อน .. ไปเข้าห้องน้ำน่ะฮะ ” ตอบไปมั่วๆเพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้หุ่นยนต์นั่นอยู่ไหน
“ อื้ม ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีแค่แวะมาซื้อของขวัญให้เกรซน่ะ ” ชื่อของคนบางคนที่อยู่ในประโยคกระตุกหัวใจเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงฝืนยกยิ้มสดใสบนใบหน้าต่อไป
“ ฮะ บ๊ายบาย ” โตโน่ยิ้มให้เขาอีกครั้งเป็นการลาก่อนจะหันหลังกลับ เขามองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับสายตาก่อนจะมองไปรอบๆ ไม่นานนักร่างสูงที่เขามองหาก็เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างที่เขามั่วไว้จริง
“ นั่นหรอต้นแบบของพี่ ? ยังไงตัวเล็กก็รักเค้าสินะ พี่มันก็แค่หุ่นยนต์ ” ในแววตาไม่มีความขี้เล่นเหมือนอย่างเคย น้ำเสียงตัดพ้อมันทำให้เขารู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
“ พี่โตโน่ .. ”
“ ทำไมตัวเล็กไม่ยิ้มแบบนั้นให้พี่บ้าง พี่ไม่เหมือนหมอนั่นตรงไหนหรอ ? ”
“ ... ” จริงๆแล้วเขาอยากจะแก้ความเข้าใจผิดๆนั่นแต่ปากมันพูดไม่ออก เขาไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุขซะหน่อย
“ ถึงพี่จะเป็นหุ่นยนต์ แต่พี่ก็มีความรู้สึกนะ ”
“ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ พะ .. พี่ไปรอหน้าห้างแล้วกัน ” ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาพูด ไม่รู้ว่ากำลังถูกมองด้วยสายตาแบบไหน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปสบสายตานั่น ประโยคเมื่อครู่เหมือนจะพัดเอาหัวใจเขาไปด้วย
บ้าน่า หุ่นยนต์จะมีความรู้สึกได้ไง
มันก็แค่โปรแกรมที่ลุงตั้งไว้ให้พูดอ้อนสาวเท่านั้นแหล่ะ
ร่างเล็กเดินมาถึงห้องน้ำชาย เขากะว่าจะมาล้างหน้าล้างตาเพื่อสะบัดเรื่องไม่เป็นเรื่องที่กำลังคิดอยู่ออกไปให้หมด แต่พอเปิดประตูเข้าไปเขาก็ได้ประจักษ์ว่าโลกนี้มันกลมแถมยังเล็กเท่าผลส้มๆจริงๆ
“ พี่เก่ง ”
“ ไงไอ้ริท มาทำอะไรที่นี่วะ ? ” ร่างสูงที่กำลังล้างมืออยู่หันหน้าขาวๆมาทัก
“ เอ่อ มาซื้อของกับ .. เอ่อ ” เสียงหวานตะกุกตะกักเล็กน้อย ตอนนี้เขายังไม่อยากพูดถึงชื่อนั้นซักเท่าไหร่
“ ไอ้หุ่นยนต์กระป๋องนั่นอ่ะนะ ฮ่าๆ เจ๋งว่ะ กูยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลุงมึงสร้างของดีๆแบบนี้ได้ด้วย ”
“ อื้อ .. แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่อ่ะ ? ” ถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เก่งจะพูดถึงหุ่นยนต์นั่นไปมากกว่านี้ ปากหยักที่กำลังจะพูดต่อเปลี่ยนเป็นยกยิ้มกรุ่มกริ่มตามแบบฉบับ
“ หึๆ อย่างกูก็ต้องพาสาวๆมาเที่ยวดิว่ะ ”
“ อ๋อออ ~ พี่เป็นพี่ที่ดีนะ แต่เป็นสวะของผู้หญิงจริงๆ ฟันแล้วทิ้งไม่เลือก ”
“ โหยยย พูดงี้มึงเป็นน้องกูป่ะเนี่ย ? กูเลือกนะเว้ย ถ้าไม่สวยเอ็กซ์เซ็กส์แตกกูก็ไม่เอาหรอก ” มือขาวยกขึ้นมาวาดภาพเป็นรูปหุ่นอึ๋มๆประกอบคำพูด ริทส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะเดินผ่านคนเป็นพี่ไปทำธุระของตน
“ แล้วไหนอ่ะ สาวของพี่ ? ”
“ ตามกูมาดิ น้องเค้ารออยู่หน้าห้องน้ำ คนนี้พิเศษนะเว้ย ขาประจำ ฮ่าๆ ” คนเป็นพี่พูดพลางยืดอกภูมิใจ พอเขาเดินไปล้างมือเรียบร้อยก็ถูกร่างสูงดันหลังให้รีบเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะอวดสาวที่ว่า
“ ไหน ไม่เห็นจะมีใคร ? ” ริทชะโงกหน้ามองซ้ายทีขวาที
“ เออว่ะ ... หายไปไหนวะเนี่ย ? ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ร่างเล็กที่ถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวนอนกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างเบื่อหน่าย ปกติถึงเขาจะอยู่ที่ห้องเช่าคนเดียว แต่อย่างน้อยเขาก็ได้ปัดกวาดเช็ดถูทำนู่นทำนี่ไปตามประสา แต่กับที่นี่พอจะหยิบจับช่วยงานอะไรสักหน่อยก็ถูกแม่บ้านห้ามซะหมด จนคิดว่าถ้ามาอยู่ที่นี่นานๆเข้า เขาต้องเป็นง่อยแน่ๆ
“ บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีอะไรให้ทำเลยรึไงนะ ” เซนบ่นเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าห้องข้างๆห้องนอนของเขาเป็นห้องสมุด ร่างเล็กเด้งตัวขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องสมุดที่ว่านั่น ประตูไม้สีขาวครีมขนาดใหญ่จนอาจเรียกได้ว่ามหึมาสะกดสายตาของเขาได้หลายวินาทีก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เขาใช้นิ้วเรียวแตะหนังสือจำนวนมากที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบอยู่บนชั้น
“ เมื่อก่อนยังไม่มีหนังสือเยอะขนาดนี้เลยนี่นา ” เขาไล่สายตาไปตามหนังสืออย่างสนใจ เท่าที่เห็นส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือตำราเกี่ยวกับการแพทย์แถมยังเป็นของนอกทั้งนั้น ร่างเล็กเดินมาจนสุดก่อนจะหยุดอยู่หน้ากระจกใสบานใหญ่ที่ทำหน้าที่เป็นกำแพงของห้องนี้ เขายืนมองสวนหลังบ้านผ่านกระจกบานใสเหมือนอย่างที่เคยทำก่อนจะเหยียดยิ้ม
พอรำลึกความหลังจนพอใจเซนก็เดินออกมาจากห้องสมุดอย่างเงียบๆก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม เขามองไปรอบๆอย่างสนใจเพราะมันต่างจากที่เขาเคยเห็นไปมาก ชั้นที่เคยหรูหราที่สุดเพราะมีห้องพักของคุณหญิงคุณชายของบ้านบัดนี้กลับดูโทรมที่สุดภายในบ้าน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกผ้าสีขาวที่เปรอะเอนไปด้วยฝุ่นคลุมไว้ ห้องทุกห้องราวกับถูกปิดตาย
“ ห้องนั้น .. ” ลูกบิดประตูที่ดูสะอาดต่างจากห้องอื่นทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามันคงถูกเปิดใช้อยู่บ่อยๆ มือบางเอื้อมไปจับที่ลูกบิดก็พบว่าห้องไม่ได้ล็อค
“ แกเป็นใครน่ะ !!? ” เสียงแหลมแสบแก้วหูทำเอาร่างเล็กสะดุ้งพรวดก่อนจะหันไปหาต้นเสียง หญิงสาวเจ้าของร่างผอมเพรียวยืนเท้าสะเอวตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ
“ เอ่อ .. ผม .. ”
“ เป็นคนใช้สินะ .. พี่เก่งอยู่ไหน ? ” ยังไม่ทันจะตอบสาวเจ้าก็พูดเองเออเองพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่วางอำนาจ ตาเรียวที่กรีดอายไลน์เนอร์มาหนาเตอะไล่มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่มีมารยาท
“ ไม่อยู่ครับ ไปข้างนอก ” ถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจกับน้ำเสียงและท่าทางที่เหยียดหยามกันแบบนั้นแต่เขาก็พยายามนิ่งๆไว้
“ ไปไหน ? ”
“ ผมไม่ทราบครับ ”
“ แล้วทำไมไม่ถามไว้ย๊ะ ? คนใช้พวกนี้หนิ ไม่ได้ดังใจเล๊ยย ! ” หญิงสาวเปลี่ยนเป็นยืนกอดอกส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอก่อนใบหน้าที่ถูกฉาบด้วยเครื่องสำอางสะบัดไปอีกทาง
“ ผมไม่ใช่คนใช้ .. ” ไม่ใช่ว่าเขามองว่าอาชีพคนใช้เป็นอาชีพที่ต่ำหรอกนะ แต่คำพูดคำจาที่ดูถูกกันเหลือเกินของอีกฝ่ายทำให้เขาเริ่มจะทนไม่ไหว ถึงเขาจะจนแต่ก็ใช่ว่าจะยอมให้ใครมาดูถูกกันง่ายๆ
“ ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะเป็นใคร ยังไงฉันกับแกมันก็คนละชั้นกันอยู่แล้ว อย่ามาสะเออะให้มากนักนะ ฉันน่ะลูกสาวคนเดียวของเจ้าของธุรกิจเครือเจอากรุ๊ปนะย๊ะ เห่อะ ! ” เสียงแหลมๆพูดอวดความเป็นใหญ่เป็นโตของตนเองอย่างภูมิใจ ใบหน้าที่เชิดอยู่แล้วเชิดขึ้นไปอีกจนเขากลัวคอพี่แกจะหักเสียก่อน
“ จะเป็นลูกสาวใคร สูงศักดิ์มาจากไหน แต่ถ้าพูดจาหยาบคายแถมยังมาตามหาผู้ชายถึงที่แบบนี้ แถวบ้านผมเค้าไม่เรียกว่าผู้ดีหรอกนะ ”
“ กรี๊ดดดด ~ ! แก .. ฉันจะฟ้องพี่เก่ง ” นิ้วชี้ที่สวมแหวนเพชรเม็ดเบ้งชี้หน้าเขาอย่างเกรี้ยวกราดกระทืบส้นสูงกับพื้นอย่างโมโห
“ ถ้ามั่นใจว่าจะไม่โดนไล่ออกจากบ้านแบบวันนั้นก็เชิญฟ้องเถอะค่ะคุณเบลล่า ” เสียงแหบแห้งดังขึ้นพร้อมกับร่างท้วมๆของหญิงชราแม่บ้านที่เดินขึ้นบันไดมา
“ เซน มานี่หน่อย ป้ามีเรื่องจะคุยด้วย ” เขาพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆเดินผ่านหญิงสาวที่กำลังยืนอ้าปากค้างกรี๊ดไม่ออกหลังจากถูกความจริงที่แม่บ้านพูดเอาไว้ตบซะหน้าชา
“ ครับป้า ? ” เซนเอ่ยเชิงถามหลังจากเดินตามแม่บ้านที่เขาเริ่มคุ้นเคยลงมาถึงหน้าห้องของตัวเอง
“ ป้ารู้ว่าเซนไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร แต่ที่นี่ห้ามคนนอกขึ้นไปบนชั้นสาม มีแค่คุณเก่งกับป้าเท่านั่นที่จะขึ้นไปได้ หวังว่าคงจะเข้าใจนะ ” น้ำเสียงถึงแม้จะออกดุเล็กน้อยแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเอ็นดู
“ ครับ .. ผมขอโทษครับ ”
“ ไม่เป็นไรจ้ะ ” ใบหน้าเหี่ยวย่นยกยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ความรู้สึกอบอุ่นที่หญิงชราส่งมาให้ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่ที่เสียพ่อกับแม่ไปเพราะคนพวกนั้น
“ ป้าครับ ” ร่างท้วมที่กำลังจะเดินลงบันไดหันกลับมาตามเสียงเรียก รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างเคย
“ … ”
“ ถ้าไม่รังเกียจผมขอเรียกชื่อป้าได้ไม๊ครับ ”
“ ได้สิจ๊ะพ่อคุณ เรียกป้าว่าป้าอิ่มแล้วกัน ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ พี่มั่วรึเปล่าเนี่ย ไม่มีสาวมาเดินด้วยแล้วยังทำอวดอีก ” คนตัวเล็กเอ่ยแซวพร้อมเอาศอกกระทุ้งเอวร่างสูงเบาๆ
“ เฮ้ย ! กูพูดจริง ” เก่งพูดเสียงจริงจังด้วยความกลัวเสียหน้าพลางหันซ้ายหันขวามองหาคนที่มาด้วย เขาได้แต่มองท่าทางร้อนรนของร่างสูงอย่างขำๆ
“ พี่เก่งคะ ” ไม่รอให้เก่งได้เสียหน้านานมากนักเสียงหญิงสาวคนนึงที่ดังขึ้นจากข้างหลังก็เรียกรอยยิ้มบานๆบนใบหน้าร่างสูงได้ ริทหันหลังกลับไปหาต้นเสียงอย่างอัตโนมัติ
“ นี่ไงไอ้ริท เด็กกู ฮ่าๆ เป็นไง สวยจนอึ้งไปเลยหรอวะมึง ? ” แขนเรียวของหญิงสาวคล้องเข้ากับแขนของเก่งอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ คนตัวเล็กอึ้งไปเล็กน้อยกับภาพที่เห็น
เกรซ .. ทำไมมาอยู่กับพี่เก่งล่ะ ?
“ เอ่อ ผมขอตัวนะครับ ” ริทหันหลังกลับทันที เขาได้ยินเสียงของเก่งบ่นอุบเบาๆตามมาแต่ก็ไม่ได้สนใจ ตอนนี้หัวสมองเขามีแต่คำถามมากมายตีกันให้วุ่น แต่คำถามนึงที่มันดังที่สุด ทั้งในหัวสมองและในหัวใจ
พี่โตโน่ .. ผมควรจะบอกพี่ดีไม๊นะ ?
TBC ,,*
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น