คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 :: หมากลายเป็นคน ::
ตอนที่ 2 :: หมากลายเป็นคน ::
“นี่นายเป็นใครเนี่ย !”
พอผมตะโกนเสร็จก็รีบหันหลังฉับ โดยไม่ลืมโยนผ้าห่มใส่ร่างเล็กๆนั้น จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ไม่ใส่เสื้อผ้าเลยอ่ะดิ่ ! โอเซฮุนไม่ใช่คนตายด้าน!! โอเซฮุนจะไม่ทน!! โอเซฮุนจะปล้ำคนแปลกหน้า !!!! (ผิดละๆ - -)
“งื่อ” เสียงเล็กๆครางงื่อก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงแล้วจ้องมายังคนที่หันหลังให้ตัวเอง เอาว่ะ โอเซฮุน ไม่ได้ๆ จะเสียท่าให้คนแปลกหน้าได้ยังไงนี่ห้องมึงนะ ! คิดได้ดังนั้นก็หันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย แต่ก็ต้องอ้าปากค้าง
“น.. นี่นาย! ไปเอาอะไรมาใส่ห้ะ หูเนี่ยมันอะไร หางด้วย ย.. ย๊า..า O///O” โอเซฮุน มึงอ่ะมึง มาดึงหูดึงหางที่ติดอยู่บนหัวแล้วก็หางตรงสะโพก มือมันดึงๆลูบๆ โดยลืมไปว่าอีกคนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่จนต้องกิมกี่ค้างหน้าแดงทั้งๆที่มือก็ยังลูบหูบนหัวกลมๆนั่นอยู่ จนอีกคนส่งเสียงหัวเราะเล็กๆมาให้เพราะจักจี้
“จำผมไม่ได้หรอ ผมคือหมาบีเกิ้ลที่นายเก็บมาไง” เสียงเล็กๆเอ่ยตอบพร้อมยิ้มตาหยีจนดูน่ารักน่าชัง... พัง โอเซฮุนพัง!!! T////T
#ห้องนั่งเล่น
ตอนนี้คน(?)ตัวเล็กอยู่ในเสื้อยืดสีเทาตัวโคร่งกับกางเกงขาสามส่วนธรรมดาสีเทาที่พอหาได้ในตู้ออกมาให้ใส่ไปก่อนชั่วคราว ร่างสูงกอดอกมองนิ่งๆ ส่วนอีกคนก็ยิ้มให้แบบน่ารัก น่าจับกด (?) โอเซฮุนเปล่าหื่นกาม โอเซฮุนใสๆ -..-
“นายชื่ออะไร” เสียงห้วน
“บยอน แบคฮยอน” ยิ้ม
“อายุเท่าไหร่” คนตัวเล็กส่ายหัวเป็นคำตอบ จริงๆก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกว่าอีกคนเป็นหมาที่ตัวเองเก็บมา แต่ดูจากหูและหางที่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออกเพราะนั้นมันของจริงชัดๆ แถมยังกระดิกได้ด้วยยย
“นายชื่ออะไรหรอ”
“โอเซฮุน” กอดอกฉับ “ว่าแต่นายเก็บหูเก็บหางได้มะ”
“อือได้” แบคฮยอนว่าแล้วก็ดีดนิ้วดังเปาะ แล้วห่างกับหูก็หายไป “แต่ถ้าผมตกใจหรือกลัวอ่ะ มันจะโผล่ออกมา”
“โอเคเข้าใจละ แล้วบ้านนายอยู่ที่ไหน จะได้ไปส่ง”
“ที่นี่ไงบ้านของผม นายเป็นคนพาผมมานะ”
“ได้ไงกัน ฉันไม่ให้นายอยู่ด้วยหรอกนะ” กอดอกมองนิ่ง
“ใจร้าย..” เบะปาก “ฮึก.. ผมไม่มีบ้าน ผมอยู่ด้วยไม่ได้หรอ ฮืออ” อ่าวชิปหายสิโอเซฮุน ทำเขาร้องไห้ซะละ ควรทำไงต่อ เอาแอปเปิ้ลบนโต๊ะยัดปากซะ? จับมัดแล้วโยนทิ้ง? หรือจะข่มขื่นดี?!? -.,- ไอ้โอเซฮุนไอ้บ้ากามความคิดวิปริตมากมาย *ตบหน้าตัวเอง* เออ เอาไงเอากันตอนนี้ปลอบให้หยุดร้องไห้ก่อนนน
“โอ๋เอ๋ ไม่ร้องสิ ขี้แยจังนะ” ผมพูดพลางลูบหัวอีกคนเบาๆ คน(?)ตัวเล็กก็สูดน้ำมูกฟืดๆ ก่อนจะเลิกร้องไห้ ผมดึงทิชชู่มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
จ๊อก..
หืม? เสียงท้องใครหว่า ไม่ใช่ของโอเซฮุนแน่ๆ ผมมองไปคนตัวเล็กที่ลูบท้องตัวเองปอยๆอยู่ สงสัยจะหิว มากินโอเซฮุนรองท้องก็ได้ไม่ว่ากัน -..- ไม่เอาโอเซไม่หื่นสิๆๆ *เอาหัวโขกโต๊ะ*
“นี่นาย ผมหิวอ่ะ” ดึงเสื้อกูอีก ทำหน้าอ้อนอีก เดี๋ยวปั๊ดจับกด หื่นอีกละโอเซ -..-
“โอเค ฉันทำอาหารไม่เป็นหรอกนะ ทำเป็นก็แต่รามยอนนายกินได้มั้ย”
“กินได้หมด (‘ ‘)” ตาแป๋ว อย่ามาทำตัวน่ารัก เดี๋ยวเผลอจับกดทำไง -..-
“อ่าๆ งั้นตามมานี่” ผมกวักมือให้ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วเดินตามมาในครัว ก่อนจะบอกให้นั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะปลีกตัวมาทำรามยอนให้คนตัวเล็กที่นั่งมองนู่นนี่อย่างสนอกสนใจ “อ่ะ ได้แล้ว รีบกินเลย” วางถ้วยรามยอนลงตรงหน้าคนตัวเล็ก
“นี่ นายป้อนผมหน่อยได้มั้ยอ่า” คิ้วเรียวขมวดแน่นก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมามอง “ผม.. ใช้ไอ้นี่ไม่เป็นอ่ะ” ยิ้มตาหยี
“ฉันชื่ออะไรนายจำได้มั้ย” พูดก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วแย่งตะเกียบมาถือไว้เอง
“อ่า.. ชื่ออะไรนะ งื่ม” คนตัวเล็กทำท่านึก หันมามองหน้าที่นั่งข้างๆเอียงคอพึมพัมคนเดียว “ชื่ออะไรอ่า จำไม่ได้..”
“งั้นฉันไม่ป้อนละ” คนตัวสูงวางตะเกียบลงที่เดิมแล้วทำท่าจะลุกหนี คนตัวเล็กรีบจับชายเสื้อแล้วดึงให้นั่งลงตามเดิมก่อนจะรีบพูดชื่อของคนตัวสูงออกมา
“อ.. โอ เซฮุน นายชื่อ โอ เซฮุน” คนตัวเล็กพูดตะกุกตะกัก
“ดีมาก แล้วต่อไปนี้เรียกฉันว่า..” คีบเส้นรามยอนมาเป่าเบาๆ ก่อนจะเอาไปจ่อริมฝีปากคนตัวเล็กที่อ้าปากรับมาเคี้ยวจนแก้มตุ่ย “เซฮุน ต่อไปนี้เรียกฉันว่าเซฮุนนะ”
“คร่าบผม”
####อ่า หายไปนานมากๆ พอดีเจอข่าวเรื่องพี่ลู่ก็เลยมัวแต่เศร้าอ่า แต่จะแต่ต่ออยู่คร่าบผม พอดีว่าจะแต่งลู่แบคด้วย ไม่รู้จะไหวมั้ยแต่ก็อยากแต่ง ทุกคนโอเคนะ สู้ๆ#####
ความคิดเห็น