คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 :: หมาบีเกิ้ลหลงทาง ::
ตอนที่ 1 :: หมาบีเกิ้ลหลงทาง ::
ในเช้าอากาศสบายๆ ในฤดูใบไม้ผลิ เด็กหนุ่มนาม ‘โอ เซฮุน’ เดินเฉื่อยๆลงมาจากหอพักชายของโรงเรียนประจำที่ตัวเองอยู่ เดินทอดน่องมาเรื่อยๆก็มาพบกับเพื่อนตัวดำจอมกวน
“ไอ้ฮุนนนน” ‘คิม จงอิน’ เพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของเด็กหนุ่มเอ่ยลากเสียงยาว ก่อนจะรีบวิ่งมากอดคอเดินไปด้วยกัน
“อะไรว่ะ เรียกเสียงดังแม่งอายคนอื่นเขาบ้าง” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะตบหัวเพื่อนดังป้าบ ก่อนจะหัวเราะร่า
“โถ่ เมียจ๋าทำร้ายผัวมิดีหนา *^*”
“ไม่เคยมีผัว”
“อ้ากก ไม่มีได้ไงง กูได้มึงมึงได้กู ไม่คิดจะรับผิดชอบชิมิ !” จงอินทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วดิ้นรัวๆ
“กระซิกๆ” บีบน้ำตา
“...”
“ซิกๆ” บีบต่อไป..
“...”
ป้าป
“เชี่ย ตบกูห่าไรแรงจัง แงงง TT กูออกจะบอบบาง(?)นะสาส”
“เลิกเพ้อแล้วไปเรียนได้ล่ะ มึงนิ่ - -;; ” เซฮุนพูดจบก่อนจะรีบเดินขึ้นตึกเรียนที่เดินมาถึงตามด้วยจงอินที่รีบวิ่งตามขึ้นไป
.
.
.
“โง่ยยย ไอ้ฮุนมึงเลี้ยงข้าวกูหน่อยดิ่” เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังขึ้นในโรงอาหารที่ตอนนี้กำลังอัดแน่นไปด้วยผู้คน
“กูไม่มีตัง”
“ถถถถว์ ลูกคุณนายโอเจ้าของห้างเพชรไม่มีตังง” แกล้งพูดเสียงดังแล้วเบ้หน้า “เฮ้ยมึง ดูนั่นดิ่ ลูกหมามาจากไหนว่ะ”
“หือ?” เซฮุนหันไปตามสายตาที่เพื่อนบอกก่อนจะเจอเข้ากับลูกหมาบีเกิ้ลที่ตัวเปียกปอนเพราะโดนพวกผู้ชายที่เป็นพวกนักเลงราดน้ำใส่.. เจ้าลูกหมาเบียดกายเข้าหาโต๊ะ เมื่อมันโดนเทน้ำใส่อีกครั้ง จนตัวสั่น เซฮุนเดินไปหาพวกผู้ชายกลุ่มนั้นก็จะรีบฉวยเจ้าลูกหมามาอุ้มไว้กับอก
“ทำบ้าอะไรว่ะ” คนที่กำลังจะมาเทน้ำใส่อีกพูดเสียงเขียว เมื่อลูกหมาไปอยู่ในอ้อมอกของคนที่เข้ามาช่วย
“พวกมึงแหละทำอะไร รังแกแม้กระทั่งหมา” เซฮุนกระชับกอดมากขึ้นเมื่อเจ้าลูกหมาบีเกิ้ลเบียดกายเข้าหาอกอุ่น โดยที่ไม่สนเลยว่าเสื้อของตัวเองจะเปียก
“เล่นไอซ์บัคเกท” พวกนั้นตอบก่อนจะหัวเราะ
“เห้ย ไอ้ฮุนไปเหอะว่ะ กูซื้อเป็นแบบข้าวกล่องมาละ” จงอินเดินมาลากเพื่อนให้กลับหอก่อนเพราะตอนนี้เสื้อของเซฮุนเปียกหมดเพราะเจ้าลูกหมาในอ้อมกอด
.
.
.
“อ่ะนี่” เซฮุนโยนผ้าผืนเล็กเปอะหัวลูกหมาที่เก็บมาแล้วพามาอาบน้ำทีหอ จงอินกลับไปแล้ว เหลือก็แต่เซฮุนที่อาบน้ำและบอกว่าจะตามไปทีหลัง
“หงิง..” เสียงเล็กๆของลูกหมาร้องก่อนจะสะบัดผ้าออกจากหัวก่อนจะโดดลงจากเตียง แล้ววิ่งไปรอบห้องอย่างนึกสนุก
“ย๊าห์ๆ อย่าซนนักสิเดี๋ยวไม่ให้อยู่ด้วยเลยนะ” เจ้าลูกหมาหยุดวิ่งแล้วมายืนทำตาแป๋วอยู่หน้าเซฮุน ที่จ้องตามันกลับไป “แกต้องรอฉันอยู่ในห้องเท่านั้นนะเข้าใจมั้ย ห้ามออกไปไหนคนอื่นจับไปไม่รู้ด้วยนะ” ใช้นิ้วดีดเหม่งเจ้าลูกหมาเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป..
#ตกเย็น
“กลับมาแล้ว ไอ้ลูกหมาแกอยู่ไหน” เซฮุนที่กลับเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารหมาถุงโตเปิดประตูเข้ามาในห้อง ก่อนจะสอดสายตาหาเจ้าลูกหมาที่ตัวเองขังไว้ในห้องเมื่อตอนกลางวัน แต่ก็ไม่พบ เซฮุนเดินมาที่ครัววางถุงอาหารหมาไว้ใกล้ๆเค้าเตอร์ครัวก่อนจะเปิดน้ำออกมาดื่มแล้วออกเดินหาเจ้าลูกหมารอบๆห้อง
“ไอ้หมา อยู่ไหน” เซฮุนเรียกหาซ้ำๆ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแปลกใจเพราะหาทุกซอกทุกมุมแล้วแต่ก็ไม่เจอ เหลือก็แต่ห้องนอน.. เซฮุนหันขวับไปที่ห้องนอนที่ประตูเปิดออกเล็กน้อย เหลือบเห็นอะไรเป็นก้อนกลมๆอยู่ที่ปลายเตียง เซฮุนค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ก้อนกลมๆที่ขดตัวอยู่บนเตียงของเขาก่อนจะกระตุกผ้าห่มออกอย่าแรงแล้วร้องเสียงหลง
พรึ่บ !!
“นี่นายเป็นใครเนี่ย !”
----- เม้นด้วยน้าาาา ไม่สนุกหรอก แต่เม้นให้หน่อยก็ดี เป็นกำลังใจให้ไรท์ตาดำๆคนนี้ *^* เจอกันตอนหน้าหน้าาา -----
ความคิดเห็น