คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เฝ้า [2/2]
รูปภาพมามาย ่าวาเรียรายันนเ็มไปทั่ว
สายน้ำพยายามเินไปามทาเล็ๆ ที่ยัพอมีที่ว่าให้เท้าไ้สัมผัสพื้น ว่าะเินผ่านเหล่าภาพวามามายมาไ้
ทำเอาหมวสาวถึับเมาสีเลยทีเียว
“ะอ้ว” สายน้ำทิ้ัวลบนโฟาบีนแบ็อันให่
มือบาล้วเ้าไปในระเป๋าาเ เพื่อวานหายามหลอเล็ แ่ยัไม่ทันที่ะไ้ึมันออมา
็มีอะไรบาอย่าหล่นลมาทับบนัวอเธอ
“แอ...”
“อโทษ่ะ”
เ้าอเสียอโทษไม่ใ่ใรที่ไหน
เป็นพะพายที่ไม่รู้เินอีท่าไหน ถึไ้ล้มลไปทับบนัวอหมวสาวไ้
เ้าอบ้านพยายามะลุึ้น
แ่ระุมเสื้ออหมวสายน้ำ
ันไปเี่ยวับเสื้ออพะพายเอาไว้ พอเ้าอบ้านพยายามะลุึ้น
เสื้ออผู้หมว็ะึรั้ไว้ ประอบับวามุ่น่านอพะพาย ทำให้แะเท่าไร
มัน็ไม่ยอมออสัที
“ันแะมันไม่ออ”
พะพายพูเสียอ้อมแอ้ม
“อโทษ้วยนะ
ันเอ็ทำไม่ไ้หรอ”
สายน้ำอบ้วยน้ำเสียเนือยๆ
ลิ่นสบู่ที่มีายามท้อลาลอยเ้ามาปะทะ มันะมาาัวอพะพายเป็นแน่ สายน้ำเริ่มรู้สึึๆที่้นา เพราะน้ำหนััวที่อีนโถมลมาทำให้าเธอเริ่มะาเสียแล้ว
ผู้หมวสาวแอบยับร่าายให้เ้าที่ โยปล่อยให้ร่าอพะพายนอนทับัวอเธออยู่แบบนั้น เวลาเินผ่านไปอย่าเื่อ้า เปลือาอหมวสาวเริ่มยับ มัน่อยๆปิลเพราะวาม่วึม ่อนที่สิอสายน้ำะหลุลอยออไป
ว่าะรู้สึัวอีทีฟ้า็เปลี่ยนเป็นสีำเสียแล้ว
สายน้ำมอออไปนอระบานให่ อนนี้มันไม่ไ้ถูปิเอาไว้อย่าที่เย แสไฟาภายนอสาส่อเ้ามา
้าล่ายัมีนวิ่วุ่นทำานันอยู่
วามรู้สึหนัเ้าถาโถมทันทีที่เริ่มไ้สิ
หมวสาวมวิ้วสวยมอนที่ยันอนทับไม่ยอมลุไปไหน พะพายเยหน้าึ้นมาสบาเธอ
่อนเ้าอบ้านะเป็นฝ่ายหลบสายามอไปที่อื่น
“ทำไมถึยัไม่ลุ”
สายน้ำถามเสียเนือยๆ
“ันแะระุมไม่ไ้”
“แ่นอนแบบนี้มันอึอันะ”
เ้าอบ้านรีบุลีุอแะระุมอีรั้
และรั้นีู้เหมือนมันะ่ายาย ่ายายเสียนอสสัยไม่ไ้
ว่าอีฝ่ายใที่ะไม่แะมันออั้แ่แร
สายน้ำเินลมาาั้นสอพร้อมอาารมึนหัว
หิสาวมอบ้านทั้หลั ที่ำลัลายเป็นนิทรรศารภาพวา
เธอไม่รู้หรอว่าพวมันสำันาไหน รู้แ่หน้าที่อเธอ
ือ้อูแลพวมันไม่ให้หายไปไหนไ้
“น้ำ่ะ”
สายน้ำมอเ้าอบ้าน
ที่บริารเสิร์ฟน้ำให้ถึที่ หมวสาวรับแ้วน้ำามือออีฝ่าย
พร้อมับสัเท่าทาที่ผิแปลไปอพะพาย
“ไม่สบายหรือเปล่า
หน้าุเหมือนะมีไ้นะ”
“เปล่า่ะ...
ันอัว่อนนะะ”
พะพายพูเสียเบา
หมวสาวมอามแผ่นหลัอพะพาย้วยวามสสัย
ะว่าไป็รู้สึสสัยอะไรึ้นมานิหน่อย
“หรือว่าเาะอบเราวะ”
สายน้ำพึมพำเบาๆ
แ่ยัไม่ทันะไ้ไร่รอ สายาอหมวสาว็เหลือบไปเห็นภาพวาที่เพิ่ถูยผ่านหน้าอเธอไป มันถูนำมาัแสไว้ในที่ที่สะุามาที่สุ
หมวสาวพิาราภาพวาัล่าว และไม่ว่าะมอามุมไหน นในภาพ็ือเธอไม่ผิแน่ ถึแม้ะลำบาใอยู่บ้า แ่้อยอมรับเลยว่าภาพวาอพะพายนั้นสวยนอไม่ไ้ที่ะ้อเอ่ยม
สสัยไ้แบบภาพี...
“นี่เป็นภาพอุริๆ้วย” ธนินเินเ้ามาหา้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“ผมไม่เยเห็นุพะพายวารูปเหมือนให้ใรเลย”
“ันวรีใใ่ไหม”
สายน้ำถาม้วยน้ำเสียประนิๆ
“แน่นอนรับ
มีเศรษีหลายนอยาให้เธอวารูปเหมือนให้ แ่เธอ็ปิเสธ”
ันวรีใสินะ...
ที่ศิลปินฝีมือีอุส่าห์ลทุนวารูปเหมือนให้
แถมยัเอามันออมาแสโว์ให้นทั่วโลไ้เห็นอี
“แ่เป็นใบหน้าที่สมบูร์แบบมาเลยนะรับ
ทั้สัส่วนอา มู ้า ่อว่าระหว่าวา เป็นใบหน้าที่ามมาเลยรับ”
เาื่อมหิสาวที่อยู่ในรูปภาพ
โยไม่สนใัวริที่ยืนอยู่้าๆเลยสันิ ันิว่า...
ถ้าวามามนั้นไม่ไ้ถูเียนลไปบนแผ่นระาษ พวรัศิลปะอย่าเา็ไม่เห็นุ่า
แม้ว่ามันะอยู่รหน้า็าม
ายหนุ่มยัื่นมภาพวาฝีมือพะพายอย่าื่ม่ำ เาล้ายนที่อยู่ในห้วภวั์อแปรสี ัน้อปล่อยให้เาื่นมมันามลำพั เพราะันอยาะุยับเ้าอผลานเหล่านี้เหลือเิน ันวาสายามอหาเ้าอบ้าน และออเินเพื่อามหาหล่อน
ที่หลับ้านอพะพาย มี้นไม้ให่ที่ยืนโเี่ยวแผ่ร่มเาอย่าออา แ่เ้าอบ้านอย่าพะพาย ลับนั่อยู่บนิ้าใ้้นไม้นั้นอย่าเปลี่ยวเหา
“ทำไมออมานั่ที่นี่นเียว
รู้หรือเปล่าว่ามันอันราย”
“ในบ้านวุ่นวาย” พะพายอบเสียเบา
“เาวุ่นวาย็เพราะานอุนะ
แล้วอีอย่า... รูปันน่ะ”
พะพายเยหน้าึ้นมอหมวสายน้ำ
วาใสแวววาวอหล่อนทำให้ผู้หมวสาว ลืนำพูที่เยิะำหนิลไปในอ
“สวยี”
สายน้ำพูเสียเรียบ “เ้าบ้านันเถอะ
รนี้ยุเยอะะาย”
ผู้หมวสาวแสร้ทำเป็นุยเรื่ออื่น
เพราะภายในในั้นรู้สึเินอายที่ไ้เอ่ยปามอีนออไป ล้ายับว่าร่าาย
มันพยายามทำัวให้ปิแ่มัน่าร้ามับหัวใ ที่เ้นแรนแทบวบุมไม่ไ้...
บบท
l
l
v
ความคิดเห็น