คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หมอ
หมอ
“โนมาหนัเหมือนันนะรับ”
“พิเษ”
พูึ้นมา ในระหว่าที่ำลัรวร่าายอหิสาวแปลหน้า ใบหน้าอเ้าหล่อน
เ็มไป้วยร่อรอยอบาแผล แ่ถึระนั่น มัน็ยัทำให้หัวใอเาเ้นผิัหวะ
หมอหนุ่มลานิ้วผ่านรอย้ำสีแ่ำ ยทรสีำที่ปปิเนินออวบ ทำให้เารู้สึหวั่นไหว
ใรันนะ่าใร้าย....
ทำับร่าายอันสวยามแบบนี้ไ้ หมอหนุ่มพยายามมอสบาับสาวเ้า
แ่หล่อนลับเอาแ่เหม่อลอย ทำหน้าเศร้าไม่เลื่อนไหว
“หมอ หมอ... หมอ!”
“ะ รับ” หมอหนุ่มสะุ้ื่นาภวั์
เาแสร้ทำเป็นรว่อ
เพื่อไม่ให้นมอับพิรุธไ้
ไอรีนเินเ้ามาใล้
พร้อมับยืนออ้อมอหมอหนุ่ม สายานิ่เรียบอหิสาว
่าน่าลัว่าาใบหน้าอันแสนอ่อนหวาน
“เป็นไบ้าหมอ” ไอรีนถาม
“มีรอยฟ้ำหลายที่เลยนะรับ...
ไปโยอะไรมาเหรอ”
“ถูผัว้อมน่ะ” ไอรีนอบเสียเรียบ
“ถ้าโนนานี้ ผมว่าุวรเลิับเานะ”
ไอรีนวัหาามอหมอหนุ่ม
่อนะระบายลมหายใแร และเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่ไ้ยิน “เสร็หรือยั”
“เรียบร้อยแล้วรับ
รุ่นพี่มีอะไระให้ผม่วยอีไหม”
“ไม่มี อบใมา”
หมอหนุ่มยยิ้มให้รุ่นพี่สาว
่อนะหันมายื่นนามบัรให้นไ้
“ถ้ามีอะไรโทรหาผมไ้เลยนะ”
แอปเปิลเยหน้ามอเา
่อนะเบนสายาไปมอไอรีน และเมื่อหล่อนพยัหน้าเป็นสัาอบรับ
เธอึล้ารับนามบัรออีฝ่ายเอาไว้
“ไม่้อเรในะรับ โทรมาไ้ลอเวลาเลย”
ไอรีนปรายามอหมอหนุ่มรุ่นน้อ
ทีู่ะแสออนอหน้า ว่าถูในไ้สาวนนี้เสียเหลือเิน
ล้อยหลัาที่หมอหนุ่มเินทาลับ
วามเียบ็เินทาเ้ามาแทนที่ ไอรีนมอแอปเปิล้วยวามรู้สึผิ
รอย้ำามร่าายออีฝ่าย ทำให้เธอเ็บปวแม้ะเป็นผู้ระทำ
หิสาวเินเ้าไปใล้นเ็บ
่อนะนั่ลเีย้าร่าายที่บอบ้ำ มือบาลูบลบน้นแนออีฝ่าย
ส่วนมูโ่็ล สูมลิ่นายาเนื้อสาว สัมผัสอันแสนแผ่วเบา
ไม่ไ้ทำให้นเ็บหันลับมามอ แอปเปิลยัเมินหน้าหนี
และมีท่าทีไม่สนใท่านที่ปรึษา
“พี่อโทษ”
น้ำเสียนุ่มนวลอไอรีน
ทำให้บ่อน้ำาอนแร่เออลอ แอปเปิลพยายามปาน้ำา
เพื่อเ็บ่อนวามอ่อนไหวอัวเอ ไม่ให้อีฝ่ายไ้รับรู้
“พี่ะไม่ทำอีแล้ว หนูยโทษให้พี่นะ”
สัมผัสอบอุ่นาอ้อมอ
ทำให้แอปเปิลรู้สึสับสน ยิ่ไอรีนุมพิที่หน้าผาอเธอเบาๆ
ยิ่ทำให้หัวใอเธอลืมวามเ็บปวที่เยไ้รับ
“ันบอุแล้ว ว่าันไม่ไ้ทำ”
แอปเปิลพูเสียสั่น
“พี่อโทษ พี่ผิเอ หนูยโทษให้พี่ไ้ไหมะ”
ำพูหวานหูับท่าทาอ่อนโยน
เหมือนหลุมพราที่นายพรานทำเอาไว้ แอปเปิลหันลับไปมอใบหน้าอท่านที่ปรึษา
่อนะเห็นว่าสอหน่วยานั้น เ็มไป้วยวามรู้สึผิ
หิสาวลูบไล้ใบหน้าาม้วยวามรั
แม้มันะเป็นับัที่นายพรานสร้าเอาไว้
แ่อาะเป็นเธอเอ ที่สมัรใลไป
“ันไม่ยโทษใหุ้่ายๆ หรอนะ”
“พี่รู้่ะ... อยาลโทษพี่ไหมล่ะ” ไอรีนระิบ
พร้อมับยยิ้มรุ่มริ่ม...
.
.
“แม่นเ่อุ มันูพิษัๆ ”
ายวัยเษียพูเสียเบา พร้อมับวาแฟ้มเอสารลบนโ๊ะทำานัวให่ ุสูทสีเทา
ไม่ไ้เ้าับใบหน้าเหี่ยวร้าน แ่มันลับทำให้เาูมีอำนา
แม้อายุะเลยวัยทำานแล้ว็าม
“ุหลาบามย่อมมีหนาม” ายวัยใล้เษียอีน
พูโ้้วยน้ำเสียนุ่มนวล
“แ่หนามแบบนี้ ทำผมไม่สบอารม์เลยนะ”
“เธอเป็นแ่ผู้หิัวเล็ๆ ท่านะบีบ็าย
ะาย็รอ แ่ผมแนะนำให้ท่านเลี้ยเธอไว้่อน... อย่าน้อย็ในานะเรื่อประับ”
ายวัยเษียปรายามอนพู “เป็นห่วลูสาวเหรอ”
“หึ... ท่าน็รู้ ผมไม่เยมีรอบรัว”
.
.
“พอใหรือยัะ”
“ยั!”
“แ่พี่้ำไปทั้ัวแล้วนะ” ไอรีนพู
พร้อมับโอบอแอปเปิลาทา้านหลั
ร่าเปลือยเปล่าอนทั้สอแนบิิัน
นัวสูมูลบนไหล่มน พร้อมับสูมลิ่นายอย่าโหยหา
“ใร้ำมาว่าันล่ะ” แอปเปิลพูเสียอน
“ไม่เอาสิะ... พี่สัาะไม่ทำอีแล้ว
หายโรธพี่ไ้ไหม”
แอปเปิลถอนหายใแร
ทำมาเป็นพูะ พูา...
ทีแบบนี้ล่ะมาอ้อนเียว
“ยัเ็บอยู่เหรอ” ไอรีนถามพลาลูบไล้รอย้ำบนัวอีฝ่าย
“อือ...”
“พี่อโทษนะะ
พี่็ไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึไ้ลายเป็นแบบนั้น สสัยเป็นเพราะพี่รัหนูมา
พี่เลยไม่อยาให้หนูไปเป็นอใร”
“ุไม่ฟัันเลย” แอปเปิลพูเสียแผ่ว
น้ำเสียน้อยใอแอปเปิล
พุ่รเ้าไปในหัวใอไอรีน ท่านที่ปรึษาสาวูบเบาๆ เพื่อปลอบวันเศร้า
“พี่อโทษนะ”
“เพาะวันนีุ้พูอโทษไปี่รั้แล้ว”
แอปเปิลพู
“พี่ะพู นว่าหนูะยโทษให้พี่”
“แ่พูอย่าเียว ไม่ยโทษให้หรอนะ”
สสัยัน้อไปรวสมอับหมอเพิ่มเสียแล้ว
เพราะมันันลืมวามเ็บปว และารระทำอน่าอ้อนไปเสียไ้
ันรู้ว่าัวเอเหมือนอาย แถมยัเป็นอายที่โยทำร้าย
ไม่มีเหุผลอะไรให้ัน้อทน แ่หัวใอันมันไม่ไ้บอแบบนั้น
เพราะมันยัเ้นอยู่ และพร้อมที่ะเ้น่อไปเพื่อนใร้าย
ไม่รู้ทำไมันถึไ้รัหล่อนนั
อาเพราะหน้าาที่สะสวย หรือเพราะหน้าที่ารานอันให่โ เพราะน้ำเสียเล็น่ารั
หรือเพราะหล่อนมีเินหนาเ็มระเป๋า
ะ้วยเหุผลลใ็ไม่อาทราบไ้
แ่ที่รู้ ือันไม่เยิที่ะเินออไป าีวิอนๆ นี้เลย้วย้ำ
“ถ้าเ็บบอพี่นะ”
น้ำเสียอ่อนโยนับริมฝีปาอบอุ่น ทำให้ันเลิ้มฝันไ้ลอ
ารบริารร่าายเป็นานอัน แ่ับหล่อน ันลับิว่ามันไม่ใ่
ลิ้นร้อนแทรัวเ้ามาในปา
มันสัมผัสทัทายอย่าแผ่วเบา ันอบเวลาที่เราไม่้อพูุย้วยภาษา
แ่สื่อสารันทาร่าาย ็รับรู้ไ้ว่าอีฝ่าย้อารอะไร
ร่าายอบอุ่นบเบียลบนัวัน
มันทำให้ไฟแห่ราะที่เพิ่ะมอบับื่นึ้นมาใหม่
หล่อนเป็นนัสร้าสถานาร์หรืออย่าไร ทำไมถึไ้เ่นัเรื่อเริ่มวามสัมพันธ์
นิ้วเรียวยาวสอเ้ามาในัวันอีรั้
หวัว่าหล่อนไม่รำาเสียราแปลๆ อันไปเสีย่อน ันไม่อยาทำแบบนี้เลย
แ่ร่าายัน มันสั่ให้เลื่อนไหวามัหวะ สอรับับนิ้วามที่ึเ้าและออ
ริมฝีปาอหล่อพร่ำบอรัันไม่าสาย
แ่ันาใายหาวามปรารถนาไปไม่ถึฝั่
เหมือนหล่อนะรู้ว่าัน้อารอะไร
ารเลื่อนไหวึเริ่มเร็วและหนัแน่นแรระแทถูส่เ้ามา พร้อมับเสียอลมหายใหอบถี่
ันไม่อยารั้ัวเอไว้ ึปล่อยร่าายให้ล้อยามหล่อนไป
วามรู้สึที่เินทาเ้าใลุ้หมาย ทำให้หัวใอันเริ่มสั่น
ไอรีนยัทำาน
เพื่อให้วาม้อารอันสิ้นสุ ันไม่ไ้อยาะยย่อปอปั้น แ่หล่อนเ่เรื่ออย่าว่ามาว่าันเสียอี
“พอ...” ันบอเสียแผ่ว
พร้อมับที่้อเอื้อมมือไปับแนหล่อนเอาไว้ เพราะไม่อย่านั้น หล่อนไ้ทำ่อ
ไม่รู้ับสัที
“ถึแล้วเหรอ”
“อือ...”
“เลิทำัวน่ารันะะ ไม่ั้นพี่ทำ่อนะ”
ันรีบหุบาเ้าหาัน เพราะสายาอหล่อน
ไม่เหมือนพูเล่น
ไอรีนูบลบนหน้าผาอันอีรั้
และันัวลว่า หล่อนะรัเียมันไหม เพราะันมีเหื่อที่ไหลึมออมาามใบหน้า
เราสอนสบาัน และันะไม่บรรยายหรอนะ ว่ามันมีวามสุแ่ไหน
“่วเหรอ” ไอรีนถาม
“่ะ...”
“ั้นนอนเนอะ”
ไอรีนึผ้าห่มึ้นมาลุมัวอพวเรา และหล่อน็ูบลบนหน้าผาอันอีแล้ว
ึ่ันไม่ว่าอะไรหรอนะ เพราะันเพลียเินว่าะหาเรื่อหล่อนไ้...
ความคิดเห็น