คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เบลล่า [1/2]
เบลล่า [1/2]
“แมวหายเหรอ” สายน้ำถาม้วยน้ำเสียแัน
หมวสาวระบายลมหายใออมาอย่าเปิเผย พร้อมับทำท่าทาที่บ่บอว่า เรื่ออหิสาวรหน้า่าไร้สาระ
“แ่เบลล่าไม่เยออไปไหนเลยนะะ” พะพายพู้วยท่าทีื่นระหน
“แล้วะให้ทำยัไ ให้ออไปหาให้ั้นเหรอ” สายน้ำถามลับ้วยท่าทีระอา
“ันแ่อยาให้่วย”
น้ำเสียอ่อยๆ อพะพาย ทำให้หมวสาวนิ่ทำใำไม่ไ้ ทำไมถึอบทำหน้าเศร้าแบบนั้นนะ หล่อนะรู้หรือเปล่า ว่ามันน่าสสารแ่ไหน
“็ไ้ๆ เี๋ยวะ่วยหาให้ เลิทำหน้าแบบนั้นไ้แล้ว”
สุท้ายหมวสายน้ำ ็้อยอมออไปามหาเ้าแมวนสวยให้ โยมีเ้าทุ์อย่าพะพาย อยเินามอยู่ไม่ห่า สายน้ำเินรวามท้อถนน และามไปูที่บ้านอพะพาย แ่็ไม่พบเ้าแมวนสวยอหิสาว
“มันหายไปเมื่อไร”
“ั้แ่เมื่อืนแล้ว่ะ ันรอมันลับมานระทั่เ้า ็ไม่เห็น”
ให้ายเหอะ...
สายน้ำระบายลมหายใออมาอย่าหุหิ หมวสาวยืนเท้าสะเอวเพื่อพัหายใ เพราะรู้สึเหนื่อยาารเินามหา
เธอเาว่าอีสัพั แมวมัน็ะลับมาเอามประสาอสัว์ แ่เ้าอแมวะโศเศร้ามา ว่าะถึเวลานั้น สายน้ำระบายลมหายใอีรั้ ลอีวิารทำาน ไม่เยิเลยว่าะ้อมาามหาแมว
หิสาวเยหน้าึ้นฟ้า เพื่อประท้ว่อโะา แ่ทันในั้นปลายหาา็ันไปเห็น้อนสีาวๆ ที่ำลัเาะแน่นอยู่บน้นไม้ที่อยู่ห่าออไป ายาวอสายน้ำพาัวเอเินเ้าไปใล้ หมวสาวย่นิ้วมอเ้าแมวัวี ที่ไม่ยอมปล่อยรเล็บออาิ่ไม้
“เบลล่า” พะพายอุทานเสียเบา
สายน้ำมอเ้าอแมว ับเ้าแมวที่ยัเาะอยู่บน้นไม้
้วยระยะทาารนี้ไปยับ้านอพะพาย แ่เ้าเหมียวยอมส่เสียร้อหน่อย ทำไมเ้าอบ้านะไม่ไ้ยิน แ่็อย่าว่า... สัว์เลี้ยย่อมเหมือนเ้าอ นี่นาเ้านายมันมายืนพูอยู่ใล้ๆ ยัรู้สึเหมือนยืนอยู่นเียวเลย
“เฮ้ย! ลมาไ้แล้ว รู้หรือเปล่าว่าทำให้นอื่นเาเือร้อนแ่ไหน”
“มันะลัวน่ะ่ะ เลยลมาไ้ไม่”
แมวลัววามสูเนี่ยนะ!
มีแมวประเทศไหนบ้าลัววามสู สายน้ำถอนหายใแรอีรั้ หมวสาวถลแนเสื้อึ้น และเริ่มปีน้นมะามให่ ีที่อนเ็เป็นแมป์ปีนรั้วโรเรียน เรื่อปีน้นไม้แ่นี้่ายหมูๆ
สายน้ำปีนึ้นไปนถึิ่ที่เ้าแมวนสวยเาะอยู่ หมวสาวเอื้อมมือออไปหวัะับเ้าแมวน้อย แ่มันันอยู่ไลว่า่วแนอเธอ
หมวสาวพ่นลมออาปา เพื่อระบายวามื่นเ้น เพราะพอมอลไปา้นไม้ให่ รนี้มัน็สูใ้ไ้ทีเียว
“เบลล่า... มานี่!” สายน้ำัฟันเสีย่ำสั่เ้าแมวน้อย แู่เหมือนมันะไม่เ้าใสิ่ที่หมวสาวพู
สายน้ำเลย้อเยิบเท้าออไปเี่ยเ้าแมวเหมียว แ่หล่อนะเี่ยแรเินไป เลยทำให้เ้าแมวน้อยใ เบลล่าปล่อยิ่ไม้ในทันที และพุ่ัวเ้าใส่สายน้ำอย่าเ็มแร
อนนี้เ้าแมวลมาา้นไม้ไ้อย่าปลอภัยแล้ว พร้อมับนที่ไป่วยเอ ็ลมาถึพื้นเ่นัน แ่วระใ้ำว่าร่วลมาเสียมาว่า
“โอ๊ย!”
เสียร้ออผู้หมวสาวัออไปไล สายน้ำับ้นแนเพราะวามเ็บมันวิ่เ้าใส่อย่าไม่ทันั้ัว
“เป็นอะไรไหมะ”
“เ็บสิ! ถามมาไ้” สายน้ำวาพะพายออไป้วยวามโมโห
หมวสาวนอนลิ้ัวไปมาเพราะวามเ็บปว ส่วนนที่เฝ้ามอเหุาร์มาโยลออย่าพะพาย ็ทำไ้แ่ยืนมอหมวสาวร้อโอโอย้วยวามื่นระหนและหวาลัว
“แม่เอ๊ย!” สายน้ำสบถออมา หลัาวามเ็บเริ่มเปลี่ยนเป็นวามา
หมวสาวพยายามลุึ้นยืน โยมีเ้าอบ้านยืนูอยู่ไม่ห่า ใบหน้าโรธเรี้ยว ับน้ำเสียที่แสถึวามเ็บปวอสายน้ำ ทำให้วาอพะพายเริ่มมีน้ำาไหลออมา
“แล้วะร้อไห้ทำไม นที่วรร้อมันัน่าหา”
สายน้ำวาพะพายอีรั้ เพราะแทนที่นรหน้าะ่วยเหลือ แ่ลับยืนนิ่และร้อไห้ออมาเสียอย่านั้น
“ันอโทษ” พะพายพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ
น้ำาอหิสาวทำให้ผู้หมวถอนหายใยาว สายน้ำพยายามวบุมอารม์ัวเอ เพื่อไม่ให้หลุปาำหนิอีฝ่าย แ่มัน่าทำไ้ยาเหลือเิน เพราะพะพายเอะะนอไม่ไ้ที่ะไม่ึ้นเสียใส่
“ไม่้ออโทษแล้ว ันะไปโร’ บาล ุอยู่ที่บ้านนี่แหละ”
“ันอไป้วยไ้ไหมะ”
“ไม่้อ! รออยู่ที่นี่ล่ะ” สายน้ำพูเสียเ้มนพะพายทำหน้าหอย
To be continued.
E-BOOK -->
l
l
v
ความคิดเห็น