นางร้ายสายYuri

นางร้ายสายYURI

|FLOWER GARDEN of LOVE|

('ข้าคิดถึงเเละคนึงหาถึงเจ้าเหลือเกิน')

('ข้าไม่เป็นอันจะกินจะนอนไปก็เพราะเจ้า')

｛'เพนเซีย'｝

⸭

                 "เพซินเทียร์ ตอนนี้เจ้า...." หญิงสาว นาม'บลูริเน่ย์'ผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาว เอ่ยนามถึงผู้มีศักด์เป็นขนิษฐาของตนเองด้วยความเเผ่วเบา เมื่อเท้าของตนได้ย่างกรายเข้ามายังสวนหลังปราสาท ซึ่งเป็นพื้นที่ชื่นชอบของพระขนิษฐาเข้า นางนึกคิด ก็ถอนหายใจ ก่อนนึกไปว่าถ้าหากไม่ได้มาเเวะดูที่สวนหลังปราสาทเสียก่อนหน้านั้น ก็คงจะได้เดินหาวุ่นกันไปพันวล เสียไปก่อนหน้านี้เสียเเล้ว

                 "อ่ะ นั่นท่านพี่เองหรือ?"เจ้าของนามที่บลูริเน่ย์เอ่ยทักตามเสียงเรียกของผู้เป็นพี่ของตนเองขึ้นมาเบาๆ  ก่อนยันตัวลุกยืนขึ้น พลางกับรวบเก็บดอกไม้ที่อยู่ในมือเป็นช่อทรงสูง เพื่อได้ง่ายต่อการเก็บรักษา พลางเดินมาหาพี่ของตนเองที่กำลังเดินพุ่งตรงมา ด้วยท่าทีที่เร่งรีบดูต่างไปจากเฉกเช่นเดิม

                 "มีอะไรผิดเเปลกไปอย่างงั้นหรือ? มีผู้มาเยือนจากต่างเเดนเข้ามาในราชอาณาจักรอีกล่ะ??"เธอพูด พลางเอ่ยปากถามผู้เป็นพี่ของตนเองด้วยความงวยงง พร้อมกระชับช่อดอกไม้ในมือของตนเองขึ้นด้วยความสงสัย เมื่อท่านพี่ของตนนั้นกลับส่ายหน้า พร้อมกับบอกออกมาว่าไม่ใช่

                 "เเค่--เเค่อยากมาถามเจ้า ว่าหญิงสาวที่มีชื่อว่า ซาคุนิ คะคามิ นางผู้นั้นได้มาเก็บดอกไม้กับเจ้าที่นี่ด้วยหรือไม่ ก็เเค่นั้น--"ตนพูด พร้อมยื่นมือมารับช่อดอกไม้จากหญิงสาวตรงหน้า ก่อนอีกคนเริ่มหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะพูดบอกออกมาว่า

                "นางยังนั่งพักอยู่ในห้องของข้าดีค่ะท่านพี่ นางยังคงสบายดี เเม้ตามเนื้อตัวของนางยังมีเเผลพุพองจากรอยไฟไหม้ของพวกชาวบ้านอยู่บ้าง เเต่พอใช้ยาหว่านประคบเเผลไปก็อาการดีขึ้น เเล้ว--"

               "ท่านพี่ยังมีอะไรที่สงสัยอยู่หรือไม่? หรือเป็นยังไงก็บอกข้า เเล้ว--" "ท่านพี่ โปรดเอาดอกไม้เหล่านี้ไปให้นางหน่อย ถ้าท่านยังว่าง"ตนพูดก็ก้มหน้าพยายามอุบขำเอาไว้ เเต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็สะอึกใจ เมื่อใบหน้าท่านพี่ของตนที่พึ่งอาการดีมาใหม่ๆ ฉับพลันก็กลับกลายเป็นใบหน้าที่นิ่งเงียบ เคร่งขรึม จนเจ้าตัวเองนั้นสงสัย ซึ่งคนตรงหน้านั้นก็ส่ายหน้าพร้อมบอกปฏิเสธไป

               เพราะตั้งเเต่ตอนนี้ท่านพี่ก็ได้เเต่ทำสีหน้าตึงเครียดกับกำเเพงบาเรียของตนเองที่ตั้งอยู่นอกอาณาจักร จักโดยทำลายจนเสียหาย ซึ่งก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงเรื่องพวกนั้นก็ต้องกังวลเอาไว้อยู่เเล้ว

「'เพราะถ้ากังวลว่ามันพังมาตั้งเเต่เเรก มันก็คงจะพังเสียตั้งเเต่ตอนที่เธอมาที่นี่เเล้วล่ะ'」

('เเล้วท่านคิดว่า มันจะเป็นความผิดของนางจริงหรือขอรับ?')

('ลองพิจรณา การไตร่ตรองคดีอีกทีเถอะนะขอรับ ถ้าเจรจาไตร่สวนข้อมูลที่ได้มาซึ่งเจตนาจริง จะได้รู้เจตนารมณ์ของคนร้ายตัวจริงได้')

⸭

                   "ท่านพี่ข้าพูด อะไรกับท่านบ้าง?"

                   "นางเเค่ได้บอกกระผมว่า จะสืบตัวคนร้ายอีกทีในคราหน้าน่ะขอรับ" ขุนนาง อีกทางอาณาจักรใกล้เคียงพูดด้วยท่าทีที่นอบน้อมเเละสุภาพ พลางขยับเเว่นสายตาของตนที่สวมอยู่ไปมา เเสดงถึงความเมื่อยล้า หลังจากผ่านการต่อรองเจรจามา หมาดๆ จึงทำให้เธอรู้สึกอดเหนื่อยเเทนขุ่นนางผู้นั้นไม่ได้ 

                   "งั้นข้าหวังว่าท่านกับพี่ข้าคงไม่เป็นไร"

                   "--หวังว่า ท่านกับพี่คงจะต้องผ่านการเจรจาไปด้วยดีนะ"นางพูด พลางคลายสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้า พลางคลายหน้าที่ดูบึ้งตึงเเละหนักหน่วงออกมา ก็พอจะทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่พออดห่วงไปได้บ้าวว่าการเจรจาในครั้งหน้าจะได้ไม่ต้องมีเจ้าหน้าที่พยาบาลคอยให้ดมยา เพราะดันช็อค เพราะเเรงกดดันมหาศาล เสียก่อน

                   "งั้น--อาณาจักรของท่านเองบ้างล่ะ จักทำการเจรจาอีกตอนไหนหรือ?"นางเริ่มเอ่ยถามฝ่ายทางอาณาจักรตรงข้ามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนที่จะลงมาเดินอยู่ข้างๆเพื่อสามารถฟังการสนทนาของอีกฝ่ายได้ง่ายมากกว่าเดิม

                   "กระผมก็คงจักทำการเจรจาอีกทีในฝ่ายกรม อีกทีคงคราหน้าขอรับ คงจะไม่ได้นานมาก ไม่ห่างจากวันที่คลี่คลายคดีที่อาณาจักนี้เเละเเดนข้างๆเสร็จ--"

                   "คงจะได้ใช้เวลากับที่นี่กันไปอีกหลายวันเลยล่ะขอรับ"ขุนนางพูดพลางหัวเราะเเห้งๆออกมา ด้วยความประหม่าเมื่อรู้ว่าตนเองจะต้องทนเรงกดดันมหาศาลจนต้องจบคดีความนี้จนกว่าจะรอดพ้นการสืบสวนสอบสวนจากอาณาจักรของตนเองไปได้

                   โดยหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อฟังก็เข้าใจว่าทำไมคนที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะออกมาด้วยท่าทีเเบบนั้น เเต่เหมือนว่าตนจะยิ่งฟังจะยิ่งรู้สึกหวั่นๆ เหมือนมีบางอย่างเย็นๆบางอย่างมาสัมผัสกับหลัง ซึ่งดูเเล้วมันคงกำลังจะมีอะไรไม่ดีนัก เกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีนี้เสียก่อนเเล้ว

「'ข้าหวังว่ามันจะมีอะไรดีๆที่เกิดขึ้นในในภาวะที่อันตึงเครียดนี่...'」

「อย่างน้อยก็ลดภาวะตึงเครียดนี้ลงนิดหน่อยบ้างดีนะ...」

                 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

•|คำเตือน|•

xเหตุการณ์ในเรื่องนี้ถูกสร้าง อ้างอิง ดัดเเปลงมาจากยุคในประวัติศาสตร์จริง ซึ่งในบางครั้งอาจหยิบยก เก็บตกข้อมูลมาไม่สนุกบ้าง ถ้าอยากติชมเสริมในเรื่องไหนอะไรบ้าง ถ้าเเนะนำหรือติชมข้อมูลส่วนไหนก็สามารถเม้นบอกกันได้นะคะx

xในบทความของเรื่องนี้อาจจะพิมพ์ให้มีการชวนสับสนมึนงงไปข้าง นั่นก็เพราะว่าอยากให้ได้ความสมจริงสมจังในบทบาทตัวละครๆนึงเพื่อให้เข้าถึงพวกเขาได้เเค่นั้นเองx

xถ้าเก็บตกข้อมูลข่าวสารได้ไม่ดีพอยังไง ก็ขออภัยกัน ณ ที่นี้ด้วยนะคะ จะพยายามหาข้อมูลให้ครอบคลุมเเละมากขึ้นกว่านี้ค่ะx

xไรท์จะกลับมาอัพเดตเเละรีไรท์นิยายอีกเรื่อยๆถ้าสติเเละคำบรรยายของไรท์เข้าที่น้าาx

ปล. เอ๋เอ๋ ก็คือไรท์นะคะ ก็ไม่ต้องตกใจนะว่าไปคอลเเล็ปกับใครนะ ไม่ได้คอลเเล็ปกับใครจริงๆค่ะ

TB