คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ธุรกิจ
ธุริ
หิสาวเ้าอโรแรมนั่้อน้ำาล
ที่เอาแ่ินับเล่นโทรศัพท์ั้แ่มาถึ
เธอวระถามอีนีไหมนะว่าลมันเิอะไรึ้น
แ่่อให้ถามออไปนอย่าน้ำาล็ใ่ว่าะบออะไร่ายๆ
“อร่อยไหม”
น้ำาลพยัหน้ารับทั้ที่ายั้ออโทรศัพท์
“เลิเล่นโทรศัพท์่อนไ้ไหม” เสถามเสียระอา
น้ำาลเยหน้ามอู่สนทนาเพียรู่่อนะวาโทรศัพท์ล
“มีอะไระุยเหรอ” แอร์สาวเอ่ยถาม
“อยารู้ว่าะมาทำานที่นี่ริเหรอ”
“ริสิ! อุส่าห์เ็บ้าวอมาแล้ว้วย”
น้ำาลบอพร้อมออทำท่ามั่นใ
ท่าทาแบบนั้นอแอร์สาววนให้นมออ่อนใเสียริ
เสถอนหายใเสียเบาอย่ารู้สึหนัอ
หรือว่าเธอะพลาเินหมาผิที่ิะใ้น้ำาลเป็น้ออ้าไม่ยอมแ่าน
“แล้วะทำานอะไร... แม่บ้านไหม”
“แล้วแ่... เราไม่เี่ยาน” น้ำาลพูแบบสบายๆ
อะไรทำให้หล่อนยอมมามายนานั้นันนะ
เส้อแอร์สาว้วยวามสสัย นอย่าน้ำาลน่ะเหรอะยอมมาเป็นแม่บ้าน
หล่อนมีที่มามายที่สามารถเ้าทำานไ้้วยเินเือนสูลิบลิ่ว...
แล้วทำไม้อเป็นที่นี่้วย
“แล้วะเอาเินเือนเท่าไร”
“สาร์ท4หมื่น”
เสเลิิ้วมอนัวสูรหน้า
“เป็นแม่บ้านแ่ทำาน4หมื่นเหรอ”
“บอแล้วว่าไม่เี่ยาน”
นัวสูพูยิ้มๆเหมือนรู้อยู่แล้วว่า
เธอไม่มีวันปล่อยให้น้ำาลทำานเป็นแม่บ้านหรอ
วามริไ้น้ำาลมาทำาน้วย็ไม่เลวเหมือนัน
เพราะอีนพูไ้หลายภาษาแถมยัหน้าาสะสวย ใ้ประโยน์ารนี้ไ้ไม่น้อยเลยทีเียว
“ั้นเป็นประาสัมพันธ์แล้วัน... ทำไ้ใ่ไหม”
“านบริาร... สบาย” น้ำาลยไหล่ทำท่าไม่ยี่หระ
หิสาวเ้าอโรแรมอไม่ไ้ที่ะอมยิ้มาม
แ่น้ำาลพูี้วยหน่อยหัวใอเธอ็พลอยมีวามสุไป้วย
ไม่ไ้ิถึสิ่ที่เาทำับำพูที่เาเยพูให้เลยสันิ
“ั้นเราอ4หมื่น่อเือนนะ”
“เธอบ้าไปแล้วเหรอ... อย่าเ่เรา็ให้ไ้แ่25000”
“ไ้ยัไ! เธอูุสมบัิอเราหรือยั”
“ไม่พอใ็ไปสมัรที่อื่นสิ” เสบอหน้านิ่
น้ำาลบ่นพึมพำมอเสาวา
“เอาี้... มาุยัน เราะลให้เป็นรีพิเศษ 35,000”
“24,000”
น้ำาลหลับาเม้นปาเน้น
“30,000อะ”
“23,000” เสบอเสียเรียบ
น้ำาัปามอนราาทีู่ะไม่สะทบสะท้านอะไรเสียเลย
อุส่าห์ว่าะ่อราาทำไมมันเหลือน้อยลเรื่อยๆละเนี่ย
“25,000! าัว”
“ล... พรุ่นี้มาเริ่มานไ้เลย”
แอร์สาวหลับาับราาที่เผลอพูออไป
แล้วเธอะั้ราาไว้ทำไมเนี่ย นัวสูนั่ิน้าว่อไป้วยวามหุหิ
ผิับอีนทีู่ะพอใับารประมูลราารั้นี้เสียเหลือเิน
“ไม่ิน้าวเหรอ” ู่ๆน้ำาล็เอ่ยถามึ้นมา
เสส่ายหน้าเพราะเธอไม่ไ้รู้สึหิว
“แล้วปิิน้าวอนไหน”
“อนเ้าแล้ว็เย็น”
“ลับไปิน้าวที่บ้านเหรอ” น้ำาลเอ่ยถามทำาใส
เสมออีน่อนะพยัหน้าใส่
“เหาน่าูเลยเนอะ” นัวสูพูพึมพำ
เ้าอโรแรมสาวมอน้ำาล้วยวามสสัยอีรั้
ทำไมน้ำาลถึไ้พูแบบนั้นออมา หรือว่าอีนะเิมีิสำนึิถึนอื่น
แ่สำหรับผู้หิที่ื่อน้ำาลแล้วมันะเป็นไปไ้อย่าั้นเหรอ
“ั้นเธอ็มาิน้าวเป็นเพื่อนเราสิ” เสแล้ถาม
“ไ้...” น้ำาลบอเสียริั “เออใ่! เธอเรียเราว่าาลเยๆ็ไ้นะ”
เสเลิิ้วมอนัวสูว่า
“ะไู้สนิทันไ” น้ำาลบอ
นัวเล็ยยิ้มบาพราหัวเราะเสียเบา
“ทำไม้อทำให้เหมือนูสนิทันล่ะ”
“อยาสนิท้วย”
เสสูลมหายใเ้านเ็มปอ
่อนะพ่นลมออมาอย่ารุนแร เธอไม่เ้าใารระทำอน้ำาลเลยสันิ
หล่อนเอาแ่ทำให้เธอสับสนไปหมโยไม่อธิบายอะไรเลยสัอย่า
“ถามริๆนะ ทำไมถึทำแบบนี้ มันเิอะไรึ้นับเธออย่าั้นเหรอ”
ะเป็นรั้แรที่น้ำาลเยหน้าึ้นมามอเสรๆไ้
แอร์สาวระบายวามอึอั้วยารถอนหายใ
แผ่นหลับอบบาถูทิ้ลบนพนัเ้าอี้ัวให่
มันไม่ใ่นิยายที่ะไม่พูอะไรแล้วปล่อยให้เรื่อยืเยื้อ่อ
เธอิว่าารบอวามั้ใอเธอ่อเสะ่วยทำให้ทุอย่ามัน่ายและเร็วึ้น
“ำอนที่เรามีอะไรันที่ี่ปุ่นไ้ไหม”
“ที่พอหลัาวันนั้น เธอ็หนีเรา แล้วลับมาที่ไทยใ่ไหม”
น้ำาลยยิ้มแห้่อนะพยัหน้ารับ
“เราำไ้” เสบอ
ใรมันะำไม่ไ้ัน...
อีนเล่นทิ้เธอไว้เหมือนเธอเป็นแ่ผู้หิ้าืนั่วราว
ถ้าไม่ิว่าอยู่ี่ปุ่นแม่ะแ้วามเลยอยู
“แล้วทำไม... มีอะไร”
“ือ... ที่เราลับมา่อนเพราะว่าเราใน่ะ”
“ใอะไร ใในวามสวยอเราเหรอ!”
น้ำาลถอนหายใระอา
“แล้วแ่เลยเส”
“เราล้อเล่นน่า... แล้วลเธอใอะไร”
“เรา...”
“ุหนูรับ พ่อเลี้ยอยาพบรับ”
เสเลิิ้วมอนที่เ้ามาััหวะ
“อนนี้เลยเหรอ”
“รับ”
“ไปบอให้เารอ่อน เราำลัุยธุระสำั...มา!”
น้ำาลพูแทร
ายหนุ่มที่เ้ามารายานมอหน้าน้ำาลสลับับเส
“รออะไร... ไปสิ!” น้ำาลสั่
ายหนุ่มเินลับออาร้าน้วยท่าทามึน
เสมอามเาไป่อนะหันลับมามอหน้าน้ำาล่อ “นั้นพ่อเรานะ”
เสบอ
“โทษที... เราไม่อยาให้อะไรมาััหวะ ว่าแ่เารู้ไ้ยัไว่าพวเราอยู่ที่นี่”
“่าเหอะ! เล่า่อไ้หรือยั”
“ที่เราะบอือ... เรามีอะไรับเธอเพราะว่าเราอยามี”
เสมวิ้วให้ับำพูอน้ำาล
“หมายวามว่ายัไ”
“เ้าใยาใ่ไหม เราเอยัไม่่อยเ้าใเลย”
เธอถึไ้ลทุนมาถึเียใหม่ยัไเล่า...
“เธอะบอว่าเธออบเราเหรอ”
“ไม่ใ่... เราไม่ไ้อบเธอ แ่เราอบที่ะมีอะไรับเธอ”
“วรีใหรือเสียใีเนี่ย” เสพู
วามเียบเ้าปลุมห้ออาหาร
เพราะำพูอน้ำาลเลยทำให้เสิไปไลถึไหน่อไหน
เธอวระทำอย่าไร่อไปีนะ... ะปล่อยให้หัวใเินทาไปามระแส หรือะหลบเลี่ยออมาาสายน้ำเี่ยวรา
“แล้วทำไมถึเป็นเรา”
“ไม่รู้...”
เสถอนหายใใ้มือออ
“แล้วเราวระทำยัไ่อ อยู่ันแบบไม่มีสถานะไปเรื่อยๆั้นเหรอ”
“เรา็เป็นแฟนันไ”
“แฟนันแบบที่รอให้ถึวันที่เธอะทิ้เราั้นเหรอ... เศร้าัเลย”
น้ำาลลอบมออีนที่ำลัเบือนหน้าหนี
หรือว่ามันะเป็นารัสินใที่ไม่ีในารบอวามรู้สึอเธอออไป
“หรือว่าเธออบเรา” น้ำาลถามลับ
“อะไรนะ”
“เธออบเราเหรอเส”
ใบหน้าริัอแอร์สาวทำให้หิสาวอีนอึอั
น้ำาละมาบีบบัับเอาอะไร ในเมื่อเ้าัวประาศัว่าอบแ่เรื่อบนเียเพียเท่านั้น
เ้าอโรแรมหันลับมาเผิหน้าับนั้ำถาม
เธอพยายามทำใบหน้าให้เรียบเย่าามือบาที่มันหนาวและเย็นั
สายาอน้ำาล่าว่าเปล่าเสียนน้ำาอเธอแทบะไหลออมา
ทำไมผู้หิรหน้าถึไ้ใร้ายแบบนี้ันนะ
“เปล่า... เราเอ็ไม่ไ้อบเธอ”
บอน
ความคิดเห็น