ตอนที่ 1 : Don' tease me
-Don’t tease me-
กลิ่นหอมของข้าวผัดปูที่ยกลงจากกระทะใหม่ๆกรุ่นไปทั่วบริเวณ เม็ดข้าวร่วนนุ่มคลุกเคล้ากับเนื้อไข่เป็นสีเหลืองทองสม่ำเสมอทั้งจาน ได้กลิ่นน้ำมันงาอบอวล แทรกไปด้วยเนื้อปูสดแน่นและเครื่องเคียงอย่างแตงกวาและต้นหอม ด้านข้างเป็นพริกน้ำปลาที่ซอยหอมแดงและบีบมะนาวเพื่อชูรสให้เด่นขึ้น
‘อินทร์’ ถอดผ้ากันเปื้อนออก และจัดการยกมื้อเช้าไปวางที่โต๊ะ
เขาหันมองนาฬิกา ราวๆแปดโมงแล้ว แต่นายจ้างของเขายังไม่ตื่น
“คุณเชน..” อินทร์เดินไปเคาะห้องนอน แต่ข้างในยังเงียบกริบเลยต้องถือวิสาสะเข้าไป “ขออนุญาตนะครับ”
ภายในห้องมืดสนิท มีเพียงแสงจากระเบียงคอนโดที่เล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา เขาค่อยๆเปิดมันออก พอไม่ให้กระทบกับคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่
..ใครๆก็รู้ว่าถ้าคุณเชนถูกขัดใจตอนตื่นจะหงุดหงิดง่ายแค่ไหน..
อินทร์เดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง มองผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เกือบจะคลุมโปง ท่อนบนเปลือยเปล่า มีแต่ช่วงล่างที่สวมกางเกงนอนอยู่ เป็นนิสัยที่ติดตัวมาตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัย
“คุณเชนครับ..” เขาตัดสินใจจับบ่ากว้าง เขย่าเบาๆ “ตื่นเถอะครับ เดี๋ยวจะสาย”
“อือ..นาฬิกายังไม่ปลุก”
เขาหันมองมือถือที่สั่นครืด “คุณเชนปิดเสียงไว้ครับ”
‘ชยน’ สบถแผ่วในลำคอ เขาทรงตัวลุกขึ้นแล้วขยี้หัวไล่ความมึนงง
“บ้าเอ๊ย..ไม่น่ากินเยอะเลย” เด็กหนุ่มลูบหน้าตัวเอง เมื่อคืนเขาไปดื่มกับพี่รหัสที่คณะ กว่าจะจบงานก็ล่อกันเข้าไปตีสอง
อินทร์เห็นอาการแล้วต้องผลุบออกไปที่แพนทรี ก่อนกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับน้ำผึ้งมะนาวร้อนๆ
“ดื่มหน่อยครับ..จะได้รู้สึกดีขึ้น”
“อืม..ขอบใจ” ชยนรับแก้วมาจิบ ตายังลืมไม่ค่อยขึ้นนัก แต่พอได้รสชาติหวานหอมของน้ำผึ้งที่ผสมกับความเปรี้ยวสดชื่นของมะนาวก็ค่อยยังชั่วกว่าเก่า
เขาส่งแก้วคืน ‘พี่เลี้ยง’ ที่รับผิดชอบดูแลกันมาตั้งแต่เขาอยู่ประถมหนึ่ง
อินทร์เป็นคนของพี่ชายคนกลางที่จ้างไว้ดูแลเขาโดยเฉพาะ นั่นเพราะพี่เป็นหมอ งานหนักและไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน ส่วนพี่สาวคนโตที่เป็นอินทีเรียดีไซน์ก็อาศัยอยู่กับสามีที่ต่างประเทศ นานทีปีหนจะกลับมา ส่วนใหญ่ทั้งสองคนจะช่วยดูแลความเป็นอยู่ของเขาในเรื่องเงินทองเสียมากกว่าด้วยพ่อกับแม่เสียชีวิตไปนานแล้ว
อินทร์เลี้ยงเขาแทนพี่ทั้งสองคนมาโดยตลอด พอโตขึ้นจนสอบเข้าเรียนในคณะที่ต้องการได้ พี่ก็ซื้อคอนโดขนาดสองห้องใกล้ๆมหาวิทยาลัยเป็นของขวัญสำหรับเขา และให้อินทร์คอยมาดูแลความเป็นอยู่
ที่จริงในวัยนี้ ชยนไม่ได้ต้องการพี่เลี้ยงแล้ว
..แต่การมีอินทร์อยู่ใกล้ๆ ก็สะดวกกับ ‘อะไร’ หลายๆอย่างดี..
“ทำอะไรกินน่ะ” เขาได้กลิ่นหอมของอาหาร
“ข้าวผัดปูครับ..คุณเชนชอบใช่ไหม” อินทร์ยิ้มให้ หยิบเสื้อนิสิตมาจากตู้และแขวนไว้รอ
“ชอบ” ชยนพยักหน้ารับ ยีผมที่ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
“เมื่อคืนกลับดึกจังเลยครับ” อินทร์ชวนคุย “โทรไปก็ไม่รับสาย ผมเป็นห่วงคุณจะแย่”
“ยุ่งชะมัดเลยอินเนี่ย” เขาบ่นอย่างขัดใจ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วปลดเชือกกางเกงนอนออก ทิ้งมันลงพื้นก่อนจะเตะให้พ้นทาง “ทำตัวเป็นพ่ออีกแล้ว”
ใครอีกหนึ่งชะงัก เขาเผลอไปหน่อย “ขอโทษครับที่วุ่นวาย..”
“ดี” ชยนทำหน้ายุ่ง เดินไปเข้าห้องน้ำด้วยอารมณ์ขุ่นๆ “อินไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่ เป็นแบบนี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องเลื่อนขั้น”
อินทร์ก้มหัวรับ ถอนหายใจแผ่วเบา
..เป็นแบบนี้? เป็นพี่เลี้ยง เป็นคนใช้ และเป็น....ให้คุณเชนสินะ..
..ช่างเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกประจำบ้านจริงๆ..
“ตอนเย็นผมจะกลับบ้านใหญ่นะครับ” อินทร์บอกคนที่เล่นมือถือไป ทานข้าวไปอยู่ที่โต๊ะ
ชยนเงยหน้าขึ้นมอง “กลับทำไม บ้านใหญ่มีคนอื่นดูแล”
“อาทิตย์นี้ผมอยู่ที่นี่ตลอดเลย..”
“อะไรอีกล่ะ” ชยนยกน้ำขึ้นดื่ม “อยู่ทั้งเดือนก็ไม่มีใครบ่นนี่”
“เดี๋ยวเพื่อนคุณเชนมา ผมจะเกะกะ”
“แล้วผมจะพาเพื่อนมาทำไม” เขาเลิกคิ้ว
“เห็นคุณเชนบอกว่าน่าจะต้องให้เพื่อนมาทำรายงานกัน” อินทร์จำได้ดี ถึงปีนี้เขาจะอายุสามสิบเจ็ด แต่ความจำก็ยังไม่ได้เลอะเลือน
“อ้อ..จริงด้วย วันนี้สินะ” ชยนเกาหัวตัวเอง “เพื่อนผมมา อินยิ่งต้องอยู่ ถ้ากลับไปใครจะทำกับข้าวให้กิน”
อินทร์นิ่งไปครู่ก็ผงกหัวรับ
“ถ้าอย่างนั้น ตอนคุณเชนไปเรียน ผมขอแวะบ้านใหญ่ก่อนแล้วกันครับ บ่ายๆจะรีบกลับมา”
“รักบ้านใหญ่เหลือเกินนะ” ชยนหัวเราะหึ “ติดใจไอ้เด็กขับรถคนใหม่หรือไง”
อินทร์หน้าเสีย
“กลับไปคราวก่อน เห็นยืนคุยกันตั้งเป็นชั่วโมง”
“ผมเปล่า” เขาปฏิเสธ
“ตอนมันไม่สบายก็ทำข้าวต้มไปให้กิน”
“ผมเป็นพ่อครัวที่บ้านอยู่แล้วนี่ครับ..” อินทร์มีสีหน้าไม่เข้าใจ
“เออ..ช่างเหอะ” ชยนวางช้อนทั้งที่กินได้ครึ่งเดียว “อิ่มแล้ว ล้างจานด้วยนะ”
อีกคนรับคำแผ่วเบา ลอบมองคุณเชนที่กดมือถือเล่น
..ผมคุยกับคนอื่นแค่นี้ คุณยังมาต่อว่า..
..ทีคุณเคยพาแฟนเก่าไปที่บ้าน ผมยังพูดอะไรไม่ได้เลย..
“อาจารย์แคนเซิลคลาส” ชยนถอนหายใจ “ก็ดี..จะได้นอนเล่นอยู่ที่ห้อง”
“ตอนเที่ยงอยากทานอะไรครับ” อินทร์กวาดเศษอาหารลงถุงขยะที่แยกเป็นของสดกับของที่เอากลับมาใช้ได้อีก
“ไปหาอะไรกินกันข้างนอกไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณเชนอยากไปก็แล้วแต่เลยครับ ผมอยู่ที่ห้อง รอทำมื้อเย็นให้ดีกว่า”
ชยนมุ่นหัวคิ้ว “ขัดใจตลอดเลยนะอิน แต่ก่อนออกจะว่าง่าย”
“พาคนใช้ไปเที่ยว มันไม่สนุกหรอกคุณเชน” อินทร์อ้างเหตุผล “ชวนเพื่อน..ไม่ก็..ชวนแฟนของคุณสิครับ”
เด็กหนุ่มเงียบไปอึดใจ สักพักก็หัวเราะในลำคอ
..อ่านง่ายชะมัด..
ชยนเดินไปนั่งที่โซฟา พาดแขนกับพนักแล้วตบเบาะปุๆ
“มานั่งนี่..อิน”
พี่เลี้ยงเก่าแก่ชะงัก เขากำลังเช็ดมือหลังล้างจานใบเดียวเสร็จ
“ยังจะทำเฉยอีก” ชยนขมวดคิ้ว เสียงเข้มขึ้น “มานั่งนี่”
อินทร์ลอบถอนใจ คุณเชนเอาแต่ใจมาตั้งแต่เล็กๆ ชอบสั่งและขี้โมโหอยู่บ่อยๆ นี่ลดลงมากแล้วแต่ก็ยังทำให้คนใกล้ตัวอย่างเขาลำบากอยู่ดี
“คุณเชนอยากได้อะไรครั...” เขาถูกฉุดข้อมือให้ล้มลงกับโซฟา
ชยนตวัดตัวขึ้นคร่อม เสื้อนิสิตยังปล่อยชายอยู่นอกกางเกง เข็มขัดยังไม่ได้ใส่ ดังนั้น..มันเลยถอดง่าย
“คิดว่าผมมีแฟนหรือไง”
อินทร์เงียบ หันหน้าหนีไปทางอื่น
“ตอบสิ” ชยนจับแก้มพี่เลี้ยงให้หันมา
เจ้าตัวยังปิดปากสนิท แต่จมูกเป็นสีแดงก่ำ..ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
ชยนกดยิ้มมุมปาก ก้มลงกระซิบข้างหู
“ใช่..คิดถูกแล้วล่ะอิน”
อินทร์หันมอง ดวงตาเบิกกว้าง
..เห็นเขาเป็นลูกไล่หรือไง..
เป็นแค่พี่เลี้ยงที่ต้องอดทนใช่ไหม
ถูกเอาแต่ใจ ขว้างปาข้าวของ อาละวาดใส่ ก็ยังต้องทน
ถึงจะโดนดุด่า ต่อว่า โมโหด้วยแค่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้
ถูกกระทำเหมือนไม่มี ‘หัวใจ’ ก็ยังต้องตายรัง
“ถ้ามีแฟนแล้ว..อย่าทำกับผมเลยครับ” อินทร์ทรงตัวลุกขึ้นเมื่อคุณเชนรูดซิปกางเกงลง
..ผมเป็นคู่ขาให้คุณมาตั้งแต่มัธยมปลาย..
รับรู้ทุกเรื่องราวของคุณ ความรักครั้งแรก แฟนคนแรก มีอะไรกับหญิงอื่นหนแรก
แต่สิ่งที่ผมจะไม่ทำ..นั่นก็คือการมีอะไรกับคนที่มีคนรักแล้ว
..ไม่ทำเด็ดขาด..
เพราะเธอคนนั้นคงเจ็บปวด
..เหมือนที่ผมเคยเจ็บปวด เวลารับรู้ว่าคุณมีคนอื่น..
ชยนมีสีหน้าหงุดหงิดทันที “เลือกได้ด้วยหรืออิน” เขาผลักหัวไหล่คนอายุมากกว่าลงนอน ดึงกางเกงขายาวคนข้างล่างออกพร้อมกับชั้นใน “อินไม่มีสิทธิ์”
“ผมมีสิทธิ์ในตัวผมทุกอย่างนะครับ”
“อ้อ..งั้นหรือ” ชยนทำเสียงหึ หยิบถุงยางในกระเป๋าเงินออกมา
อินทร์ดิ้นถอย แต่อีกคนแรงมากกว่า
“คุณ..เชน..” เขาดันแผ่นอกกว้าง
ชยนครางแผ่ว สูดลมหายใจเข้าลึก
..อินทร์ของเขา..ผู้ชายวัยใกล้สี่สิบคนนี้..
..ยังทำให้รู้สึกดีที่สุดเสมอ..
“อินไม่มีสิทธิ์เถียงอะไรผมทั้งนั้น” เสียงทุ้มต่ำกระซิบติดใบหู
[ตัดฉาก]
“คุณ..เชน” อินทร์คราง “ถ้าเสร็จแล้ว..ก็เอาออกเถอะครับ”
คนฟังหงุดหงิดขึ้นอีกจนได้
“มีเซ็กซ์กับผั...” ชยนขบฟันกรอด “มันลำบากใจนักหรือไง”
อินทร์ไม่ตอบ ได้แต่นอนคว่ำหน้าอย่างนั้น
“หมดอารมณ์จริงๆ” ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้น “ไม่พอใจนักก็ลาออกไปซะสิ มัวแต่มาอดทนอดกลั้นอยู่ได้ ระวังจะอกแตกตายสักวัน”
อินทร์เงียบกริบ แม้กระบอกตาร้อนผ่าว
“ครับ..” เขาพึมพำเสียงค่อย “ได้..ครับ”
“พูดอะไร” ชยนขมวดคิ้ว
“เปล่า..ครับ” อินทร์ส่ายหัว
“จะอาบน้ำแล้วเดี๋ยวออกไปดูหนัง” เด็กหนุ่มพูดห้วนๆ “เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าว เผื่อไม่กลับมากิน”
พี่เลี้ยงคนเก่าพยักหน้า ยังคงนอนคว่ำอยู่อย่างนั้น
คุณเชนเข้าห้องนอนไปแล้ว ได้ยินเสียงปิดประตูดังปังใหญ่ คงไม่สบอารมณ์ตามเคย
หมู่นี้เขาทำให้คุณเชนหงุดหงิดตลอด
..ท่าจะแย่เข้าแล้วจริงๆ..
อินทร์ยกมือขึ้นปาดปลายหางตา แปลกดี..เขาไม่ได้เสียใจอะไรมากมายเท่ากับครั้งแรกอีก
..ครั้งแรกที่รู้ว่าคุณมีใคร..
“อีกไม่นานหรอกครับคุณเชน..” อินทร์ยิ้มกับกลิ่นอายของผู้ชายคนนั้น มันยังหลงเหลือเป็นร่องรอยอยู่บนเนื้อตัวของเขา
..อีกไม่นาน..รอให้พร้อมกว่านี้ ผมก็จะไป..
ที่ยังอยู่เป็นของใกล้ตัวคุณ ก็เพราะยังทนไหว และเพราะยังเห็นแก่คุณชิน..พี่ชายของคุณ
รออีกแค่นิดเดียว..ทันทีที่แน่ใจว่าไปรอด ทันทีที่คุณชินอนุญาต
..ผมจะไปแน่นอน..
..จะจากไป..และไม่หันกลับมา..
..เมื่อถึงเวลานั้น ผมก็ขอให้คุณโชคดี..
............................................................................................
เนื้อหาที่หายไป ตามต่อได้ที่
Nigiri sushi blog fc2
รหัส sins จ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แกมันไอ ้เด็กไร้ใจ!! ไอ ้ชยน!!
เอาให้แน่ เดี๋ยวก็กลับมา แทบไม่มีนิยายเรื้องไหนที่นายเอกฉลาด ทิ้งผัวได้จริงๆสักตัว ไม่อยากคาดหวัง
ถ้าเค้าไปจริงถึงเวลามาร้องเอ๋งก็ไม่สงสารนาจาพ่อหนุ่มใจกล้า รีบไปนะคุณอิน อย่าอยู่ให้ตัวเองต้องเสียใจเลย
รีบหนีไปนะอินทร์ :)