คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : สงครามนครมนตรา (1) เปิดม่านสงคราม
บทที่ 64 สรามนรมนรา (1) – เปิม่านสราม
“ระวั! มันมาแล้ว” แสศรัทธา มหาอมเวทเอ่ยเือนเสียรึม
รูปปั้นสุริยะเทพทอแสสีาวสว่าไสว อาบไล้ทั่วอ์รูปปั้น นเ้นระริราวับมีีวิ
อมเวทั้นหัวะทิยี่สิบนระายำลัออรอบห้อ แ่ละนเ้ายึำแหน่ามบวนรูปวาว ลายเป็นรูปาวห้าแนาให่วหนึ่
วเวทหลาสีปราึ้นรอบห้อ อมเวทั้นสูทั้ยี่สิบนเริ่ม้นร่ายเวท เรียมพร้อมโมีอยู่ทุะิ
วเวทสีาวสามวแระเบิออ ลายเป็นละออแสระยิบระยับปลุมไปทั่วทั้ห้อ
เวทรวับธาุแสถูใ้ออถึสามั้น เรียมาร้อนรับศัรูผู้มีท่าร่าอันร้ายาอย่าพรัพร้อม
เหล่าอมเวทย่อมรู้ึ้ีในุอ่อนอพวน ที่แม้ะมีเวทมนร์พลัโมีมหาศาล แ่้อใ้เวลาในารร่ายเวท
และ้านวามสามารถในารเลื่อนไหว ที่ะอย่าไร็ย่อม้อยว่าศัรูที่ถนัในาร่อสู้ประิัว
วเวทสีเียวอ่อนยี่สิบวแระเบิออพร้อมๆัน ประายแสรูปปีสีเียวอ่อนนาให่ แะลแล้วึมหายเ้าไปในร่าอยี่สิบอมเวทั้นหัวะทิ
เวทปีสายลมั้นสู ่วยเพิ่มวามสามารถในารเลื่อนไหวอทั้หมเป็นเท่าัว
สอมหาอมเวทผู้ยิ่ให่ ถอยปราไปยืนอยู่สอฟา้าอประูทาอออย่าไม่ประมาท ...แม้ะเื่อมั่นในอมเวทั้นสูสุทั้ยี่สิบน แ่ทัู้่ึมับวามลอลิ้อนผู้นั้นมานเินพอ
สายายี่สิบสอู่พุ่รไปที่รูปปั้นสุริยะเทพ ที่ถูประายแสไล่สีเิแสและเา นล้ายับอ์เทพำลัแย้มยิ้มเย้ยหยัน
แสสีาวอเวทเลื่อนย้ายธาุแสาลอย่ารวเร็ว...
เาร่าสายหนึ่พลันปราัวึ้นลาประายแส ยัไม่ทันะเห็นัา เานั้น็วูบหายไปโยไร้ร่อรอย
เป็นวินาทีเียวับที่พลัเวทมนร์หลาสีสิบว่าสายโมีเ้าใสุ่นั้นโยพร้อมเพรีย เนื่อาเป้าหมายหายไป พลัเวทมนร์ึปะทะันเอ เิระเบิสนั่นหวั่นไหว นพื้นลายเป็นหลุมให่หลุมหนึ่
อมเวทห้าหนสะบัหน้าึ้นมอ้านบน พวเารับรู้ารเลื่อนไหวอ้าวพริบา ผ่านารเปลี่ยนแปลอละออแส ึ่เป็นเวทรวับ้ามมิิอันทรพลันิหนึ่
อมเวทห้าหนนั้น วัไม้เท้าเวทมนร์ประำัว ส่พลัเวทมนร์มฤยูสิบว่าสาย ระหน่ำใสุ่หนึ่ลาอาาศอันว่าเปล่า
เวทมนร์ที่ใ้โมี เป็นเวทมนร์ระับ่ำและระับลา ที่สามารถร่ายไ้อย่ารวเร็วและ่อเนื่อ
ารเลือใ้เวทมนร์และารอ่านสถานาร์อย่าเยือเย็น แสให้เห็นถึวามเี่ยวาในาร่อสู้ระับสู
แ่วามน่าพรั่นพรึที่แท้ริอยี่สิบนัรบอมเวท ็ือทั้ยี่สิบนเลื่อนไหวสลับสับเปลี่ยนำแหน่อยู่ลอเวลา ทำให้บวนรูปาวห้าแ ล้ายเป็นวาวที่มีีวิวหนึ่
ที่น่าพรั่นพรึยิ่ว่า ือบวนรูปาวห้าแ ูเหมือนะเป็นบวนพยุหะที่ัวาามหลัารอันพิสารรูปแบบหนึ่ มิเพียสามารถปปิุอ่อนออมเวทแ่ละน ในอีทาหนึ่ ลับ่วยหนุนเสริมพลัเวทที่ร่ายออมาให้รุนแรึ้นไปอีระับ
เาร่าสายนั้น้ามมิิมาปราายที่ลาอาาศ เป็นัหวะเียวับที่พลัเวทมนร์โหมโมีเ้าใส่าทุทิศทา เสียระเบิัสะท้านใผู้ฟั พลัเวทมนร์หลาสีู่โมถูเป้าโยไม่ผิพลา
วาวเลื่อนไหวอีรั้ อมเวทที่ยิเวทไปแล้วถอยร่นออไปร่ายเวทอีรั้ ปล่อยให้อมเวทที่ร่ายเวทเรียมพร้อมไว้แล้ว ทะยานเ้ามาแทนที่
ารร่วมมือเป็นไปอย่าลมลืน ราวับทั้ยี่สิบนเป็นร่าเียวัน ลบุอ่อนในเรื่อระยะเวลาที่ใ้ในารร่ายเวทไปนหมสิ้น
แสหลาสีส่อวาบ เปลวไฟลุพรึ่บ สายฟ้าแลบแปลบ ละออน้ำสาระาย สะเ็ินระเ็นไปรอบ้าน สายลมแออเป็นริ้วๆ ผู้เป็นเป้าโมีูเหมือนะไม่มีทารอ
พริบานั้นแสสีาวอันรุนแรสาออมาาร่าายนผู้นั้น ป้อันแรโมีาพลัเวทไ้สอสามส่วน
“เวทแสศัิ์สิทธิ์!” ใรบานอุทาน้วยวามทึ่ วรทราบว่าเวทแสศัิ์สิทธิ์เป็นเพียเวทมนร์ธาุแสั้น่ำที่สุ ามปิไม่วรมีพลัรุนแรมาพอ ที่ะสัั้นพลัเวทมนร์โมีมหาศาลนานี้ไ้
เห็นัว่าเป็นารร่ายเวทไว้่อนแล้ว เพิ่ะมาแสผลเอาอนที่ถูโมีนี่เอ ไม่รู้ว่าใ้ลเม็ารร่ายเวทแบบใ แ่ผลอเวทมนร์บทนี้ นับว่าน่าแื่นอย่าแท้ริ!
“ระวั มันไม่ใ่เมา!” เ้านรมนราะโนเือนเสียเ้ม เมื่อแสาเวทมนร์ส่อให้เห็นนผู้นั้นัา
แ่็ยั้าเินไป!
แสสีรุ้พลันส่อประายเิ้า้อนออมาาแสสีาว นผู้นั้นลับลายเป็นมัรสีาวเหลือบรุ้ัวหนึ่ สะบัปีส่ัวทะยานสูึ้นไปอี พลิ้วหลบพลัเวทที่เหลือไปไ้อย่าิวเีย ่อนะ้มหัวลมา พ่นไอพิษสีเียวเ้มรวมเป็นลุ่ม้อน ลใส่บวนรูปาวพอิบพอี
พริบาที่ยี่สิบนัรบอมเวทะัันในอาาระลึ เพราะวามเปลี่ยนแปลอันาไม่ถึนี้ แสสีรุ้็ส่อสว่าอีรั้ มัรหมื่นพิษลับืนร่าเป็นน ไอพิษรูปแส้สีเียวเ้มยี่สิบสายม้วนออาสอมือ ี้ใสุ่ายบนร่ายี่สิบนัรบอมเวทอย่าุร้าย
แสสีาวพลันสว่าไสวอีรั้ มาาทิศทาที่ไม่น่าะเป็น....รูปปั้นสุริยะเทพ!
่อให้เี่ยวาาร่อสู้หรือวัแ็เพียใ ยี่สิบนัรบอมเวท็ื่นระหนนหน้าถอสี
นผู้หนึ่ปราายในแสสีาว ทันทีที่หลุพ้นาเวทเลื่อนย้าย้ามมิิ นผู้นั้น็ยับัววูบหนึ่ สลับเท้า้าวเ้าหาบวนรูปาว ้วยท่วทำนออันเลื่อนลอยราวับ้อนเมปลิวลม
เห็นอยู่ัๆว่าาร้าวเท้านั้นเื่อ้ายิ่ แ่ระยะห่าสามวาถูย่นเ้ามาในพริบา นัรบอมเวทยัไม่ทันะยับัว เาร่าสีำสายนั้น็เ้าประิ้านนอบวนรูปาวในระยะเพียหนึ่วา
ประายหอสีแเลือวูบึ้น แล้วแออเป็นบุปผาหอพันอ พลัหอหมุนวนทั้พัน ทะยาน้ามระยะหนึ่วา โมีเ้าใส่ลุ่มอมเวทอย่าุัน
เหล่าอมเวท็ยอเยี่ยมสมับเป็นยอนัรบ แม้ื่นระหนแ่ไม่ลนลาน บวนรูปาวหมุนวนเลื่อนไป้าน้า อมเวทสิบนยิห่าฝนเวทศรเพลิเริรำออมา เ้าปะทะับบุปผาหอึ่ๆหน้า
อมเวทสามน ร่ายเวทมนร์ธาุแสที่ใ้ัพิษ ประายแสสีาวฟุ้ระาย ทำลายไอพิษสีเียวเ้มนสลายหายไปในอาาศ
แ่ไอพิษรูปแส้ รวมัวันนเ้ม้นเินว่าที่เวทมนร์บทใะสลายมันไ้ ยัวัู่โมเ้ามาโยไม่ไ้ลระับวามุร้ายลเลย
อมเวทอีหนที่ยัร่ายเวทมนร์อยู่ วาเสีย้อ ประายเวทมนร์หลาสีพุ่วูบออมา เวทมนร์โมี ที่ถูบัับให้รวมัว สาเ้าสัแส้พิษทั้ยี่สิบเส้นอย่าทันท่วที
เสียระเบิ เสียปะทะอพลััถี่ยิบนฟัไม่ทัน ำแนไม่ออว่าเสียใเป็นเสียใ สะเ็พลัแระายทะลัทลายเป็นวว้า แสสว่าที่แยไม่ออว่าเป็นสีไหน เิ้านผู้นแทบะาบอ
เสียเปรี้ยๆัึ้นสอรั้ิๆ บาร์บีอนระเ็นลับึ้นไปลาอาาศ ส่วนเมาระเ็นว้าลอยลับไปในทิศทาที่เาเพิ่ผ่านมา
วามริทัู้่อาศัยัหวะที่พลัทั้หมปะทะัน บาร์บีอนพุ่ัวลมาาเพาน ส่วนเมาทะยานแทรเ้าไปในบวนเวทรูปาว หมายใ้าร่อสู้ระยะประิที่ถนั ู่โมสัหารอมเวทไปทีละน
แ่พอเ้าสู่ระยะทำาร ลับเหมือนพุ่นำแพหนาแน่นั้นหนึ่ และล้ายถูีระเ็นลับมาอย่ารุนแร!
ระหว่าลอยัวอยู่ลาอาาศ เมา่มวามเ็บปววาามออย่ารวเร็ว เห็นอมเวทนสุท้าย ปล่อยพลัเวทสีาวออาร่าายไม่าสาย ่อรูปเป็นำแพแสรูปโม รอบลุมลุ่มอมเวททั้หมไว้
เมาเหลือบามอ้าบน พอีสบาับบาร์บีอนที่มอมาเ่นัน เาพยัหน้านิหนึ่ แล้วถ่วพลัธาุลมลไปยัสอเท้า
ายหนุ่มพลิัวลาอาาศ หมุนว้าสอรอบ แล้วระทืบเท้า ทะยานลับไปยัำแพแสุาว
เาโน้มัวไป้าหน้า สอเท้าวิ่บนอาาศราวับวิ่บนพื้นราบ แนวาที่ถือหอ้าลับไป้าหลันสุล้า ่อนะแทออ้วยวามเร็วระับลำแสเ็หอิ่อัน
วิ้!
ลำแสหอเพลิอันเลื่อนลอย ล้ายริล้ายไม่ริ หรุบหรู่วูบวับอยู่ในพลัธาุวามมื หมุนว้า้วยพลัธาุลม ระแสไฟฟ้าสีส้มสลายาวเป็นทาไปามรัสีหอ ทะยานเ้านำแพแส้วยวามเร็วเินว่าระพริบา
เปรี้ย ูมมมมมมมมม!
รัสีหอเพลิทะลวำแพแสแเป็น่อว้า ราวับำแพแสทำาระาษบาๆ แล้วพุ่เ้าหาอมเวทนที่ใ้เวทำแพแส
อมเวทผมหยิหยอผู้นั้น็เ่าเหลือเื่อ ั่ววินาทีสัหาร เาโยัวหลบไป้าน้าสุีวิ พลัวามเร็วาเวทปีสายลมที่ยัสำแฤทธิ์อยู่ ่วยให้รอพ้นาารถูรัสีหอเพลิระาอาไปไ้
แ่เาไม่ไ้รอพ้นาอันรายทั้หม เมื่อเสียว้าัึ้น ไหล่้าย็โนรัสีหอเพลิีระานทะลุ เารีร้อสุเสีย ระเ็นลิ่วไปามแร บาแผลว้าราวรึ่ฟุมีเปลวไฟลุไหม้อยู่เบาๆ
ำแพแสแสลายหายไปในอาาศธาุ
รัสีหออันุร้าย ยัไม่สิ้นฤทธิ์แ่นั้น มันพุ่ผ่านลุ่มอมเวททั้หม หมุนว้าเ้าหาแม่ทัพอมเวทเป็นเป้าหมายสุท้าย
ใบหน้าเร่รึมอแสศรัทธาปรารอยยิ้มบาๆ เาโยหัวหลบเพียเล็น้อย ปล่อยให้รัสีหอเพลิีระาผนัแทน
ไอ้หมอนี่ ....พิษสรอบัวริๆ นาในสภาวะับันแบบนี้ มันยัไม่ลืมโมีเผื่อแผ่มาถึเา!
เศษำแพระเ็นเ้าใส่ใบหน้าอมหาอมเวท แล้วนำแพแสบาๆที่ลอยึ้นมาวาไว้ นระเ็นหายไปหม โยไม่ทิ้ริ้วรอยใๆไว้บนใบหน้าเาแม้แ่น้อย
อมเวทที่เหลืออีสิบเ้านยับัวเปลี่ยนำแหน่ ปปิุอ่อนที่ปราึ้นา่อโหว่ โยไม่สนใอาารบาเ็บอเพื่อน สิบนในนั้นยิเวทมนร์บทสั้นๆที่มีพลัทำลาย่ำออมาอย่า่อเนื่อ
อย่าไู้แลนว่าเป็นเพียเวทมนร์ระับ่ำ เพราะเวทมนร์ระับ่ำที่ใ้โยอมเวทั้นสูนั้น มีพลัทำลายมาว่าอมเวทั้น่ำอย่าเทียบันไม่ไ้
แถมยัมีำนวนหลายร้อยสาย รุมโมีเ้ามาเป็นุเียว ่อให้เมาใสุ่เราะหมาป่ามัรทมิฬ ็มีหวัไ้ไปเยือนโลหน้าเอา่ายๆ
ห่าฝนพลัเวทหลาธาุหลายสี โหมระหน่ำใส่เมาที่ยับไม่ไ้ เพราะิีเลย์หลัใ้ท่าเ็หอทะลวใ ในระยะห่าออไปสอวา
ในวินาทีที่ห่าฝนพลัเวทะถล่มร่าเมา บาร์บีอน็ปราัววาหน้า สอมือาแผ่ ปล่อยไอพิษสีเียวเ้ม้นออมาเป็นำแพั้นหนึ่
เสียูมๆ ัิ่อันไม่าสาย พลัเวทมนร์แม้ะร้ายา แ่็ไม่สามารถทะลวผ่านำแพพิษที่วบแน่นนแ็แร่ราวโลหะเ้าไปไ้
วินาที่อมา เาร่าสายหนึ่็ยับออมาาหลัำแพพิษ โยไปทา้ายสอรั้ แล้วยับปรามาทาวา
ในารโยแ่ละรั้็แทออสามหอพร้อมๆัน โยมุ่เป้าไปทยัอมเวทที่อยู่ใล้ที่สุสามน
อมเวททั้สามที่เป็นเป้า ่อให้มีระับวามเร็วเพิ่มึ้นเพราะเวทปีสายลม แ่ะอย่าไรไม่ถนัาร่อสู้ในระยะประิ ยามรีบร้อนับันไ้แ่สะบัไม้เท้าเวทมนร์ประำัวึ้น้านรับหออย่าลนลาน
วามเลื่อนไหวอหอรวเร็วนเหลือเื่อ เร็วนอมเวทไม่อาร่ายเวทเพื่อป้อันัวเอ
เสียเร้ัสใส เมื่อไม้เท้าเวทมนร์รูปลัษ์แ่าันสามอัน ถูพลัหอระแทระเ็นหลุไปามือ
แ่โียัเ้า้าพวเา ่อนที่หอมฤยูะระาีวิให้หลุลอยามไม้เท้าไป้วย อมเวทสามในเ้านที่ยัไม่ไ้โมี ็พลันยิพลัเวทมนร์ระับลาเ้าใส่เมาานละ้าน นเ้าัว้อพลิ้วหลบาไปอีทาหนึ่ นับว่าอมเวททั้สามแ้ไสถานาร์ร้ายให้ับเพื่อนร่วมลุ่มไ้อย่าิวเีย
บาร์บีอนวามือวูบๆ ำแพพิษพลันแออเป็นแส้พิษสิบว่าเส้น เลื้อยปราราวับู ู่โมพัวพันไปยัลุ่มอมเวท
อมเวทสามนที่สูเสียไม้เท้า ยับายถอยหลัเปลี่ยนำแหน่ไปยั้านที่ไลที่สุอย่ารวเร็ว โยที่เมาไ้แ่เบิาู
วรทราบว่าท่าร่าอเหล่าอมเวท อาะัไ้ว่าเป็นหนึ่ในยอวิาพิสารอแผ่นิน เพราะอื่นใไม่มีอะไรโเ่น แ่หาให้้าวเท้าถอยหลัหลบหลีแล้วล่ะ็ ท่าร่าอมเวทแทบะมาวินเป็นอันับหนึ่เลยทีเียว!
นั่นเพราะเหล่าอมเวท้อใ้เวลาร่ายเวทมนร์โมียาวนาน ท่าร่านี้ึถูิ้นึ้นมาเพื่อใ้ถอยหลัไปพลาร่ายเวทไปพลา ส่ผลให้เหล่าอมเวทยิ่น่าลัวึ้นไปอีั้น
อมเวทหินหนึ่ ระเบิพลัเวทธาุน้ำออมาสิบว่าลำ รเ้าพัวพันแส้พิษไว้ ลำน้ำอันอ่อน้อย ับแส้พิษอันแร่ร้าว พอีสะ่มึ่ันและัน โรมรันพันูอย่าุเือ ไม่มีใรไ้เปรียบเสียเปรียบใร
ยามะทันหัน แส้พิษอบาร์บีอนไม่อาบรรลุผลามเป้าหมายไ้
นั่นเปิโอาสให้อมเวทอีสอน วยโอาสที่โล่ำแพพิษลายเป็นแส้พิษ ยิเวทมนร์วิหสายฟ้าับนาาอสุนี โมีบาร์บีอนโยไม่ให้พัหายใ
เห็นนยัษ์ับูยัษ์ที่ประอบร่าึ้นาสายฟ้าสอัว ทะยานเ้าหาบุรุษหนุ่มในุเราะสีรุ้ ้วยวามเรี้ยวราราวับมีีวิ นผู้นั้นพลันแสยะยิ้มวูบหนึ่ แล้วสลายัวลายเป็นลำแสสีรุ้พุ่หายไปในปลอแน้าวาอเมา
ในที่สุ ผลาวามเพียรพยายามและวามร่วมมือาสหายศึ เมา็้าวล้ำเ้าสู่ใลาอบวนเวทรูปาว นล้ายเสือร้ายพลัเ้าไปในฝูแะ หอสีเลือแทออ้วยเล็หมุนวน รุไล่นอมเวทห้านที่อยู่ใล้ๆ ถึับมือไม้ปั่นป่วนเป็นพัลวัน
เ้านรมนราที่ับาูอยู่นอวพลันทอถอนหายใเฮือหนึ่ พวเาร้อยไม่วรพันไม่วร ็ือไม่วร่อสู้ับนผู้นี้ในพื้นที่อันำั เ่นห้อแบๆแห่นี้
หาอยู่ในที่โล่ว้า อมเวทแ่ละนสามารถใ้ท่าร่าอมเวท หลบหลีไปพลา พร้อมับร่ายเวทไปพลา ภายใ้ารรุมู่โมอนัรบอมเวทยี่สิบน ่อให้เป็นยอฝีมืออันับแปแห่แผ่นิน ็เื่อมั่นว่ารับมือไ้ไม่เินสิบนาที
นใที่สมรภูมิเป็นเพียห้อๆหนึ่ ่อให้ว้าวาเพียไร นัรบอมเวท็ยัถูำัไว้ นใ้พลัฝีมือไ้ไม่ถึนละหส่วนเท่านั้น
มิหนำ้ำนผู้นั้นยัมอุอ่อน้อนี้ถึั้นทะลุปรุโปร่ ไม่ว่าะเสี่ยอันรายสัเพียใ ็ยับุฝ่าเ้ามาเพื่อ่อสู้ในระยะประิัวให้ไ้
้อพิสูน์็ือ นถึบันี้อัริยะในเิเวทมนร์อย่าเมา ยัไม่ไ้ใ้เวทมนร์ออเลยสับทเียว!
ึ่อันที่ริมัน็สมเหุสมผลี เพราะ่อให้เ่าเพียใ แ่ารใ้เวทมนร์่อสู้ับผู้ใ้เวทมนร์ระับสูยี่สิบน ็ไม่่าอะไรับารรนหาที่าย
นึถึอนนี้ ลำแสสีรุ้พลันพุ่ออมาาปลอแนอเมาอีรั้ ลายเป็นบุรุษหนุ่มที่มีรอยยิ้มยียวนวนบาทา ในมือถือาบพิษสอเล่ม พุ่เ้าฟันอมเวทที่ำลัใ้ไม้เท้าปัป้อหอสีโลหิอย่าทุลัทุเล
เป็นเวลาเียวับที่เมาวหอลับ แล้วเสือแทไป้าน้า หอหมุนวนอันุร้าย ห่าาลำอออมเวทอีนไปเพียืบ
เห็นัๆว่าอมเวทผู้เป็นเป้าหมายทัู้่ ะไ้ล่วหน้าไปรอเพื่อนพ้อในนร เ้านรมนราพลันามือวาเหยียรไป้าหน้า เิประายสีาววูบหนึ่ ลุ่มแสสีาวอันเ้ม้น็ห่อหุ้มร่าออมเวททั้สอไว้
เสียเร้เร้เมื่อหอสีโลหิับาบพิษ ถูำแพแสีระอนออมานเสียหลั แ่อมเวทที่เือบถูหอเสียบอหอย็ไม่ไ้ีไปว่าันเท่าในั เพราะพลัหออันหนัอึ้ ระแทเาระเ็นลิ่วออาบวนอย่าวบุมัวเอไม่ไ้
าบพิษอบาร์บีอนไม่ไ้หนัหน่วเท่าหออเมา อมเวทที่เป็นเป้าหมายึเพียแ่เไปเล็น้อย ่อนะใ้ท่าร่าอมเวทถอยหลบาบ่อมาอย่ารวเร็ว พลาร่ายเวทไป้วย
พริบาที่เมาเสียหลั อมเวทสอนที่ยิเวทวิหสายฟ้าับนาาอสุนีเมื่อรู่ พลันสะบัฟาไม้เท้าาบนลล่าอย่าุัน
เาไม้เท้ารีรายเป็นเส้นสาย ปราประายสายฟ้าแลบแปลบในอาาศวูบหนึ่ ฟาลำแสสายฟ้าเส้นมหึมาลมา้วยวามเร็วเินว่าที่ผู้นะทันรู้สึัว
เสียเปรี้ยัสนั่นหวั่นไหวราวับฟ้าผ่าริๆ สายฟ้าสอสายแยย้ายฟาใส่เมาับบาร์บีอนโยพร้อมเพรีย!
บุรุษหนุ่มสอนผู้มีใบหน้าล้ายัน สะท้านลอยึ้นทั้ัวามพลัสายฟ้า เสียรีร้ออย่าเ็บปวัระนไปับเสียเนื้อหนัถูเผาไหม้ าแรทำลายอไฟฟ้าำลัสู
บุรุษหนุ่มทัู้่ทรุุเ่าลับพื้น วันาๆลอยึ้นมาาทั่วร่าที่แทบะไหม้เรียม
เหล่าอมเวทที่เหลือร่ายเวทมนร์อย่ารวเร็ว เรียมโมี้ำให้แหลสลายลไปับา
แ่พวเาหารู้ไม่ว่า นี่เป็นแผนอนผู้นี้!
ประสาทสัมผัสอันปราเปรียวอเมา าำนววามเลื่อนไหวอทุผู้นในรัศมีสิบวานปรุโปร่
เมารู้ว่าภายใ้ารสอประสานอย่าแนบเนียนอนัรบอมเวทเหล่านี้ เาไม่มีทาบุฝ่าไปไ้้วยารใ้แ่ำลั ึวาแผนทรมานสัาร ยินยอมรับเวทสายฟ้าเ้าไปเ็มๆหนึ่อ
ะที่เวทสายฟ้าฟาลมา เา็เร่พลัธาุสายฟ้าถึีสุ ใ้เป็นเราะุ้มาย ลทอนพลัทำลายาเวทสายฟ้าลไปถึห้าส่วน
แ่เวทสายฟ้าระับสูรุนแรยิ่ พลัเพียห้าส่วนอมัน็แทบะทำให้เามอไหม้ในพริบา เมาัฟัน่มลั้นวามเ็บปว ันำพลัธาุทั้สามฟื้นฟูร่าาย ภายใ้ารนำอพลัธาุวามมื
พริบาที่เหล่าอมเวทลายใล วามประมาท็บัเิ เมาลืมาพรึ่บ วาทัู้่สาประายแสสีแอันเรี้ยวรา เาพุ่โถมไป้าหน้าสุแร เป็น้านเียวับทิศทาอประูทาออ
บาร์บีอนลายเป็นลำแสสีรุ้ พุ่หายเ้าไปในปลอแน้าวาอเา ทิ้ประายแสสีรุ้ไว้เป็นสายยาวามทิศทาที่พุ่ไป
เหล่าอมเวทยัไม่ทันมีปิิริยาใ หอสีเลือ็วาวูบ แยย้ายไปทา้ายและวา ฟาอออมเวทสอนที่ยืนวาอยู่ หมสิลาอาาศ ระเ็นไปนละทา
เหลืออมเวทยืนวาอยู่อีเพียสามน.... แ่นี่ยัไม่นับรวมมหาอมเวทู่นั้น ที่ยืนนาบอยู่สอ้าอประูทาออ
หอสีโลหิพลันสะบัวูบอย่าแผ่วพลิ้ว แล้วแระเบิออเป็นบุปผาหอพันอ แ่ละอแฝพลัธาุลม สายฟ้า และวามมือย่าเปี่ยมล้น บุปผาหอสีเลือทั้พัน ทะยานเ้าทำลายล้าทุสิ่ที่วาหน้า ในรัศมีร้อยแปสิบอศาโยไม่เว้น่อว่า
ลำแสเิ้าอพันบุปผาาวาาษ ันประสาทานพร่าเบลอ พร้อมๆับที่เสียำรามระหึ่มราวะถล่มโล เสียแทประสาทหูนอื้ออึแทบหูับ
เหล่าอมเวทยัไม่หายะลึาารที่เมาฟื้นัวเร็วถึเพียนี้ ็้อมาถูรบวนาระบวนท่าทำลายประสาทอย่าพันบุปผาาวาาษ พริบานั้นอมเวทเือบทั้หมสิระเิระเิ เปิโอาสให้เมาแล่เนื้อเถือหนัไ้ามอำเภอใ!
เสียปะทะั่อเนื่อ อมเวทสี่ห้านที่อยู่ในรัศมีหอ ถูบุปผาหอีระานร่าแทบาวิ่น ระเ็นละลิ่วไปามๆัน หยาเลือพร่าพรมไปทั่ว แม้ไม่ถึาย็นับว่าสาหัสเอาาร
เมื่อแสสว่าาล เสียระหึ่มสำเนียสุท้ายยัแว่วอยู่ที่ปลายหู อมเวทราวสิบนที่ยัหลเหลือ พาัน้อเม็ไปยัุที่ศัรูอยู่ เรียมประเนเวทมนร์สารพัธาุู่โมโยพร้อมเพรีย
แ่นผู้นั้นหายไปแล้ว!
หายสาบสูไปโยไร้ร่อรอย....
ท่ามลาวามะลึำรบสออเหล่าอมเวท ร่าออมเวทสี่ห้านที่ถูพันบุปผาาวาาษ ่อยทยอยพุ่เ้าระแทผนัทีละร่า
ทันในั้น ่อนที่ร่าออมเวทนสุท้ายะระแทผนั เาร่าสายหนึ่พุ่ออมาาใ้ร่านั้น หอสีโลหิรีแทเป็นประาย ราวับสายฟ้าพิโรธ ู่โมเ้าใส่เ้านรมนราาทา้านวามือ
อมเวทหลายนอุทานอย่าื่นระหน เพิ่รู้ว่าศัรูอาศัยพลัธาุวามมื่วยพราา หลบ่อนัวอยู่ใ้ร่าอมเวทที่หมสิ รอโอาสที่ะโมีเ้านรมนราโยร โยที่พวนไม่สามารถยื่นมือเ้าัวาไ้ทันท่วที
วินาทีที่หอสีเลือรีออ ลำแสสีรุ้็พุ่ออมาาปลอแน้าที่ถือหอ บาร์บีอนในร่ามนุษย์ ุมาบไอพิษู่หมุนัวว้าราวสว่าน พุ่เ้าหาแสศรัทธาที่ยืนอยู่อี้านหนึ่อประู!
เ้านรมนราในร่าเ็าย เผยอยิ้มอย่าลึึ้ มือวาสะบัามา้านหน้า ำไละวันส่อประายสีาวเิ้า ำแพแสบาๆั้นหนึ่ปราออมาาอาาศ สัมหออันุร้ายไว้
พริบา่อมา มือ้ายอเ็าย็วาาล่าึ้นบน ำไลันทราบน้อมือส่อประายสีำ ใบมีวามมืรูปันทร์เสี้ยวนายัษ์ ทะยานเ้าหาเมาในระยะเผาน
เมาทรุุเ่าล อาศัยแรสะท้อนอารปะทะ เอนหายไป้านหลันร่าแทบนานับพื้น ไถลไป้าหน้าามแรพุ่ในอนแร
มมีวามมืรีเียไล่าหน้าท้อ ผ่านหน้าอ ลำอ า และรีปลายมูอเาเป็นริ้วรอยเล็ๆสายหนึ่ แ่็นับว่าหลบรอมาไ้แบบหนัเปิเล็น้อย และเายัพุ่เ้าหาเ้านรมนราามสภาวะ
้าแม่ทัพอมเวทเอี้ยวัวหลบาบพิษู่ ไม้เท้าเวทมนร์อันสั้นๆไหลลมาาแนเสื้อ้าวา มือวาับไม้เท้าสะบัเบาๆาล่าึ้นบน ปราเสาไฟนายัษ์ พุ่สวนเ้าใส่มัรหมื่นพิษในร่ามนุษย์
าในท่าไถลัว เมาวาหอเลียพื้น หมายฟาาเ้านรมนราให้หัสะบั้น
บาร์บีอนืนร่าเป็นมัร หมุนวร่าพัวพันรอบๆเสาไฟ แล้วพ่นไอพิษรูปแส้สามสายออาปา ม้วนู่โมเ้าใส่แม่ทัพอมเวทาสามทิศทา
เ้านรมนราลอยัวึ้น้วยพลัเวทธาุแส มือวาี้รลมาที่เมา ำไละวันสาแสสีส้มวูบหนึ่ ระสุนสายฟ้าสามลู็วสว่าออมาาลาอาาศ
มือ้ายรีาบนลล่า ำไลันทราทอแสสีเียวอ่อน พลัลมหมุนวนพุ่เ้าไปรวมับระสุนสายฟ้าลายเป็นระสุนวายุอัสนี ู่โมลไปยัเมาที่อยู่บนพื้น
เมาฟามือ้ายลพื้น พลิัวหลบระสุนสามลูไปไ้ แ่ระสุนสายฟ้า็ระเบิอออย่ารุนแร สะเ็สายฟ้าสาพรมใส่แผ่นหลัอเานสะท้านไปทั้ัว
เมาัฟันใ้มือ้ายที่ยันพื้นเป็นแนหมุน เหวี่ยัวหมุนว้ารอบหนึ่ วินาทีที่สายารับ่อประู เา็ใ้้าวพริบาทะลวผ่านประูออไปไ้อย่าาม
“บาร์บีอน... ไป!” ายหนุ่มะโนเรียเพื่อนู่หู ่อนะสะิเท้าพุ่ปราไปามทาเิน พริบาเียว็ทิ้ระยะออไปอีสิบว่าวา
มัรหมื่นพิษบัับแส้พิษลายเป็นลูธนู ลูธนูพิษพุ่แทแม่ทัพอมเวทที่ำลัใ้ไม้เท้าพัวพันอยู่ับแส้ ารแปรรูปลัษ์ามอำเภอใอเ้ามัร ทำเอาแม่ทัพอมเวทมือไม้ปั่นป่วนอยู่บ้า
หลัาุามแสศรัทธาถอยไปไ้ เ้ามัร็หันลับมาพ่นไอพิษสีเียวเ้มฟุ้ระายไปทั่วห้อ ่อนะสลายัวเป็นลำแสสีรุ้พุ่ามเมาไป
พริบาที่มันำลัะสลายัว พายุน้ำวนนาย่อมลูหนึ่็พุ่ออมาาม่านพิษทา้านแม่ทัพอมเวท ีทะลวสี้าอมันนแหลเละไปส่วนหนึ่
หาไม่ใ่มันสลายร่าทัน พายุน้ำวนลูนั้นมีหวัีร่ามันเป็นสอส่วนอย่าแน่นอน!
แม่ทัพอมเวทผู้นี้ ่าร้ายาน่าสะพรึลัวริๆ
“รีบามไปเร็ว!” อมเวทนหนึ่ร้อะโนเือนพรรพว
ยัไม่ทันที่ใระทำอะไร่อไป เสียหนึ่พลันั้อมาาเบื้อนอวิหาร เป็นเสียที่รีแท สั่นสะท้านิใผู้ที่ไ้ยินนัวแ็ทื่อ ไม่เว้นแม้แ่แม่ทัพอมเวท
เสียนั้นเป็นเสียเสนาะใสอระัใบให่ อันที่ริมันวระไพเราะวนฟั ถ้าไม่ใ่เพราะมันัอย่าเร่ร้อน ระั้นถี่ราวับลมหายใสุท้ายอนที่ำลัะาใาย!
เสียระัเือนภัย....เสียที่ะัึ้นในรีเียว นั่นือ ...ศัรูบุนรมนรา!
แสศรัทธามอหน้าเ้านรมนราอย่าเร่เรีย านพยัหน้ารับ เอ่ย้วยเสียรึมว่า
“ในที่สุมัน็มา ....ราามัรสหาย้า ไม่ยอมพลาโอาสอย่าที่ิ”
“อีนานเท่าไรรับ ที่พลัอราินีป่าะุ้มรอนรมนราไ้” แม่ทัพอมเวทย้อนถาม้วยสีหน้าที่เร่เรียลไปอี
เ้านรในร่าเ็ายถอนหายใยืยาว อบว่า “ยามนี้เพิ่รุ่อรุายแส ราินีป่าะทรอำนาเ็มที่ในเวลาราวๆเที่ย ....หมายวามว่าหาไม่สามารถยันอทัพมัรไ้สัรึ่วัน ...นรมนราะพินาศสิ้น!”
นัรบอมเวทหลายนสูลมหายใแรโยไม่รู้ัว เสียฝีเท้าัึ้นา้านนอ อมเวทนหนึ่รุเ้ามาอย่าเร่รีบ
“ท่านเ้านร ..อยู่ๆ็มีอทัพมัรหลายร้อยัว โหมโมีลมาาฟาฟ้า เวลานี้แม่ทัพเ็ธาุ ำลันำอพลเ็ธาุเ้าสู้รบอยู่รับ” เารายานเสียเหนื่อยหอบ
ูาริ้วรอยเม่าบนีร่า้านวา แสว่าอมเวทผู้นี้เพิ่เร่รุมาาสนามรบอันุเือ
เ้านรมนราหน้าีเผือ วาสายามอยี่สิบนัรบอมเวท ที่สภาพพอสู้รบไ้เพียรึ่เียว แล้วออำสั่ว่า
“พวเ้าที่เหลือาม้ามา ส่วนเ้าไปามหน่วยแพทย์ รัษานบาเ็บโยเร่่วน หลัานั้นให้นัรบอมเวทที่หายีแล้ว ออไปสมทบับพว้าที่สนามรบ้านนอ”
“ท่านเ้า....แล้วนผู้นั้นล่ะ?” อมเวทนหนึ่ถามถึเมาอย่าแ้นเือ
เ้านรในร่าเ็ายถอนหายใอีรั้ แล้วเอ่ยอย่าอับนปัาอยู่บ้าว่า “ปล่อยมันไป่อน ...เรื่ออทัพมัรสำัว่า ...บาที ...มันอาะเป็นไพ่ายอเรา็ไ้!”
ท้ายประโยล้ายรำพึับัวเอนแทบไม่มีใรไ้ยิน นอาแม่ทัพอมเวทที่ผศรีษะน้อยๆเป็นเิปลอบใ
แล้วเ้านรมนราับแม่ทัพอมเวท็สะบัหน้าออาห้อ มุ่ไปยัสนามรบ้านนออย่าเร่รีบ
โยที่ไม่รู้ัวเลยว่าเินเียผ่านเมาไปเพียสอวาเท่านั้น!
เมายัไม่ไ้หลบหนีไปไหนเลย หลัาวิ่ไปไ้รู่เียว เา็เลี้ยวหลบเ้าไปในทาแยสายหนึ่ แล้วอาศัยเามืในทาแยนั้นระุ้นพลัพราัวอุเราะึ้นมา ไม่ี่วินาที็เลือนหายลายเป็นส่วนหนึ่อวามมืมน
...................................................................
อทัพมัรหลาสีหลายร้อยัวบินวนอยู่บนท้อฟ้าเหนือนรมนรา
เบื้อล่าอทัพอมเวทำนวนหนึ่พันสี่ร้อยน แบ่ออเป็นเ็อ อละสอร้อยน แ่ละอนำโยแม่ทัพเ็ธาุหนึ่น ่อั้บวนรูปาวห้าแเ็ว แยย้ายประำามุสำัทั่วเมือ อาศัยพลัอบวนรูปาว่วยหนุนเสริม ยิพลัเวทมนร์ึ้นู่โมใส่เหล่ามัรโยไม่ย่อท้อ
อมเวทสอร้อยนในแ่ละอ ประอบไป้วยอมเวททั้เ็ธาุ ผลัันร่าย ผลัันยิเวทมนร์ ผสมผสานันอย่าแนบเนียนและลมลืนถึีสุ
มัรไฟหลายสิบัวบินโบลมาพ่นไฟทำลายล้าเป็นวว้า แ่็ถูม่านพลัแสาอรบเ็ธาุอหนึ่ีระอนออไป
มัรน้ำ มัรสายฟ้า และมัรลมอีหลายสิบัว บินโบวัเวียน พ่นพลัออาปาอย่าุร้าย โรมรันพันูอยู่ับอรบเ็ธาุอีสอออย่าุเือ
เสียรีร้อัระมไปทั่วเมือ าวเมือที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่วิ่พล่านวุ่นวาย สิ่ปลูสร้าหลายหลัถูลูหลาพลัเวทมนร์ทำลายนย่อยยับ นิที่แทบะไม่เหลือิ้นี
สมรภูมิที่รบันหนัหน่วที่สุ อยู่ที่บริเวใลาเมือ มัรหลาสีหลายร้อยัว โหมระหน่ำู่โมลมา หมายทำลายราินีป่าที่ยัไม่ทันเิบโเ็มที่ให้ย่อยยับ
อรบเ็ธาุที่เหลืออีสี่อั้รับอย่าเหนียวแน่นที่บริเวนี้ พลัเวทมนร์หลาสีหลายร้อยหลายพันสาย บ้ายิึ้นไปบนฟ้า บ้ายิลมาาฟ้า สาเ้าใส่ันโยไม่หยุพัหายใ
เสียระเบิัสนั่นหวั่นไหวไปทั้เมือ นแยไม่ออว่าัมาาทา้านใ ้ำยัถี่ยิบนผู้นแทบหูระเบิาย
แสาพลัเวทมนร์ยิ่สว่าเิ้า นแทบะ่มประายแยามเ้าให้หม่นหมอ เสียรีร้ออย่าเ็บปวัมาาทั้สอฝ่าย โยแยไม่ออว่าฝ่ายใเสียหายมาว่าัน
แม้ะไร้ึ่ม่านพลัป้อัน แ่อทัพอมเวทอันเรียไร ็ยัอาศัยพยุหะรูปาวั้ยันอทัพมัรไว้ไ้โยไม่เพลี่ยพล้ำ
ทหารธรรมาบนำแพเมือพันว่านาย พาันระมยิลูธนูึ้นฟ้า ลูธนูลอามส่ผลุามเหล่ามัรไม่น้อยเ่นัน
ทันในั้น ทหารบนำแพเมือนหนึ่็รีร้ออย่าระหน ี้ไม้ี้มือให้เพื่อนทหารที่มัวแ่สนใบนฟ้า มอลไปยัพื้นหน้าประูเมือ
ภาพที่เห็นทำให้ทุนถึับลั้นหายใ ...หน้าประูเมือมีผู้นเพียสอน หนึ่หิ หนึ่าย
เ้าใบหน้าอนทั้สอโหเหี้ยม เย็นา แ่ลึลไปฝ่ายบุรุษูทุ์ทนแสนสาหัส ในะที่ฝ่ายสรีแปรเปลี่ยนอารม์อยู่ลอเวลา
ที่สำัือ ทัู้่ไม่ใ่มนุษย์!
เพราะบนศรีษะอทัู้่มีเามัรอเยอยู่สอเา
และที่สำัว่านั้น็ือ ทัู้่ไม่ไ้เินมา....
หาแ่ยืนเ่นเป็นส่าอยู่บนหลัมัรยัษ์สีำและสีาวสอัว!
และที่สำัที่สุ็ือ.....มันทัู้่เป็นศัรู!
“ยิ!”
เมื่อูยัไ็ไม่ใ่มิรแน่ นายอทีุ่มบนำแพเมือ ็วาสั่ให้ทหารยิสัหารสอนสอมัร้านล่าทันที
ภายใ้ห่าธนูนับร้อย นทั้สอไม่แยแสสนใ เพียยมือวาึ้นปัป่ายเบาๆ ฝ่ายบุรุษบัเิพลัไฟแผ่ระายเป็นวว้า แผเผาลูธนูนมอไหม้ไปสิ้น
ฝ่ายสรีบัเิพลัลมหมุนวนอันแหลมม แผ่ออเป็นระลอ ระายเ้าหาเหล่าทหารบนำแพเมือ
ทหารที่มีปิิริยารวเร็ว้มัวหลบอย่าไม่ิีวิ แ่็มีทหารสิบว่านที่หลบไม่ทัน ถูมมีสายลมเือนร่านาเป็นสอท่อน โยที่วายัเบิ้าอย่าไม่อยาะเื่อ
มัรยัษ์ำาวพลันเร่วามเร็วึ้น พุ่ทะยานโถมใส่ประูเมือราวภูเาสอลูำลัลิ้มา
เสียโรมัสะท้านไปทั่ว เห็นประูเมือที่ปราศาารุ้มรออม่านพลั ถูระแทแหลเป็นเสี่ยๆ เศษไม้เศษโลหะระัระายปลิวว่อน
สอมัรยัษ์เิหน้าบรรทุเ้านายอมัน ย่ารายเ้าเมือไปอย่าส่าาม พลาพ่นพลัทำลายล้าสัหารผู้น ถล่มสิ่ปลูสร้าไปลอทา โยที่อทัพที่ประำอยู่บนำแพเมือ ไม่มีปัาะวารั้พวมันแม้แ่วินาทีเียว!
แม่ทัพเ็ธาุประำำแหน่ธาุิน ที่ำลัสั่ารอรบเ็ธาุอหนึ่อยู่ในบริเวใล้เีย ับามอนทั้สออย่าเร่เรีย พลาส่สัาบัาารอมเวทในอ ให้แบ่ำลัมาสี่สิบน เพื่อเรียมาร้อนรับอาันุะผู้โหเหี้ยมู่นี้
“เหอะ” บุรุษผู้มีท่าทีทุ์ทนแสนสาหัสแ่นเสีย เสียนั้นเย็นานแทบไม่ใ่เสียมนุษย์ “มปลวอย่าพวเ้า ิะวาทาแม่ทัพมัรั้นหรือ?”
เสียนั้นแทบว่าะระาวิาผู้นอยู่แล้ว แ่นามที่เอ่ยออมาลับทำให้ผู้นวัผวา อยารีบเร่ไปายเสียโยเร็วที่สุ โยไม่อหยุเผิหน้าับบุรุษสรีู่นี้
ร่ำลือันว่าราามัรมีนสนิทู่ใอยู่สอน หนึ่ือแม่ทัพ้ายนามว่าอนิั อีหนึ่ือแม่ทัพวานามว่าทุั
วามเ่าอทัู้่ไม่มีผู้ใเยทราบ แ่ิิศัพท์วามโหร้ายทารุอพวมัน ัอยู่อันับหนึ่อแผ่นิน!
ในะที่แม่ทัพเ็ธาุประำำแหน่ธาุิน ำลัะะาเราะห์ร้ายอยู่ภายใ้อุ้หัถ์อสอเทพมระผู้อำมหิ ทา้านใลาเมือ็บัเิเหุพลิผันึ้น...
ท่ามลาเหล่ามัรหลายร้อยัวที่บินอยู่ลาอาาศ อยู่ๆพวมัน็แหวเป็น่อทาสายหนึ่
บุรุษผู้หนึ่ร่อนลมา้าๆ้วยปีมัรที่อออมาาลาหลั ที่แปล็ือ ปีทัู้่ลับเป็นนละสี โยปี้ายสีแ ปีวาสีน้ำเิน
ผมยาวถึ้อเ่าที่ทอประายสี่สีอนผู้นั้น พัพลิ้วไปามลมที่เิาารระพือปีอมัร แ่นั่นไม่ไ้่วยลทอนวามว่าเปล่าที่แผ่่านออมาาท่าทาอเาไ้
วาว่าเปล่าู่นั้น ทอมออำลัเ็ธาุสี่ออย่าเยเมย ท่วท่าอบุรุษผู้นั้น แฝพลัันไร้สภาพที่หนัหน่วยิ่ว่าโลทั้ใบ น่าหวาหวั่นพรั่นพรึถึีสุ
สี่อำลัเ็ธาุร่วมแปร้อยน เหม่อมอนผู้นั้นอย่าลืมัว สรรพสิ่เหมือนะสบนิ่ลั่วะ แม้แ่เสียระเบิอพลัเวท ็ูห่าไลเหมือนอยู่นละโล
ใน่วบรรยาาศราวับโละหยุหมุน ราามัรยมือวาึ้น ่อนะวาเบาๆาบนลล่า มีท่าทีุำลัะประทานพรให้ผู้นบนพื้นิน
แ่พรอราามัรลับเป็นพรานร!
ลูไฟวเล็ๆห้าลูปราึ้นลาอาาศ ่อนะยายัวอย่าับพลัน นให่ยัษ์ราววอาทิย์ห้าว ถล่มลมาาฟาฟ้าราววันสิ้นโล
นาอยู่ห่าไลยัแทบะมอไหม้้วยวามร้อนแรอเปลวเพลิ หามันลมาระเบิบนพื้น อทัพเ็ธาุมีนรอายไม่ถึรึ่
ราามัรน่าสะพรึลัวเินีินนาารอทุผู้น!
วินาทีที่ลูไฟยัษ์พุ่ลมา เหนืออทัพอมเวทพลันปราำแพแสรูปโม รอบลุมอทัพอมเวททั้หมไว้
เสียระเบิัราวโละแสลาย เมื่อลูไฟยัษ์ทั้ห้าลู ปะทะม่านพลัแสเ็มพลัทำลายอันร้ายาอมัน
ฝุ่นวันระายลุ้ไปทั่ว
เมื่อฝุ่นาล นผู้หนึ่็ลอยอยู่เหนืออทัพอมเวท ใบหน้านั้นแหนเยึ้นไปเผิหน้าับราามัรโยไม่หวาหวั่น
“ในที่สุท่าน็มา อนัาสหาย้า” เ้านรมนราเอ่ยทัราามัร พลาทอถอนหายใยาวเยือ
“ท่าน็รู้อยู่แล้วว่า้า้อมา ....มาเพื่อทำลายล้านรมนรา และนำวามลับที่่อนอยู่ใ้นรไปใ้าน” ราามัรอบเสียเยเมย
“....ท่านะทะเยอทะยานไปถึเมื่อใ?” านถามเสียเ็บปว
“นว่าโละเป็นไปอย่าที่มันวระเป็น” ราามัรผู้มีนามว่าอนัาอบำ
“เป็นอย่าที่ท่านอยาให้มันเป็นน่ะสิ!” เ้านรมนราเย้ยหยัน แล้วถาม่อไปว่า “นี่ไม่มีทาเลืออื่นอีแล้วหรือ?”
“มีแ่สัหาร้า ...แ่นั่นไม่ไ้หมายวามว่าสามารถหยุยั้เนารม์อ้าไ้” ราามัรยัเยเมย ราวับไร้สิ้นึ่อารม์ทั้มวล
“ั้น็ลมือเถิ ในานะสหาย ...้าะส่ท่านลับืนสู่วามว่าเปล่าที่ท่าน้อารเอ!” เ้านรมนราำรามเบาๆ ร่าเล็ๆอเาเปล่แสเิ้าออมา
เพราะสัหร์ว่าเหุาร์ะเป็นเ่นนี้ เมื่อสัรู่ึไม่ไ้ลมือับเมาเท่าในั หาแ่อาศัยเวลาฟื้นฟูพลัลับมานเ็มพิั
พร้อมับเสียู่ร้อสะท้านฟ้า ร่าที่รอบลุมไป้วยแสสว่าอเ้านรมนราัวน้อย ็่อยๆเปลี่ยนแปลไป.....
ความคิดเห็น