ตอนที่ 1 : Fic Detective Conan: Before Christmas day 2018
Fic Detective Conan : Before Christmas day 2018
Pairing : Okiya Subaru X Amuro Tooru
Theme : Christmas Eve 2018
Rate : PG
[1]ในบางประเทศนั้นมีการเฉลิมฉลองวันคริสต์มาสอีฟด้วยมื้ออาหารสำหรับครอบครัวขนาดใหญ่ที่มีอาหารคริสต์มาสแบบดั้งเดิม ในบางวัฒนธรรมมีการแลกเปลี่ยนของขวัญและเปิดในคืนวันคริสต์มาสอีฟ บ้านหลายหลังมีต้นคริสต์มาสของพวกเขาสว่างไสว แขวนพุ่มมิสเซิลโท และของประดับตกแต่งคริสต์มาสอื่น ๆ เช่น ฮอลลี่และไอวี่ในเวลานี้ของปี
บางคนจัดกลุ่มนักร้องที่ไปฉลองคริสต์มาสจากประตูบ้านหรือร้องเพลงคริสต์มาสในสถานที่สาธารณะ นอกจากนี้ยังเป็นเวลาสำหรับเด็กในหลายประเทศทั่วโลกเพื่อแขวนถุงน่องคริสต์มาสของพวกเขา (หรือปลอกหมอน) หวังว่าของขวัญจะมาจากซานตาคลอสในวันคริสต์มาสซึ่งเป็นวันที่ 25 ธันวาคมในปฏิทินเกรโกเรียน
ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันคริสต์มาสอีฟ แต่คาเฟ่ปัวโรต์ก็ยังคงเปิดทำการบริการสม่ำเสมอเหมือนเช่นทุกวัน
โอกิยะ สึบารุ นักศึกษาปริญญาเอก ผู้ออกมาเดินเล่นในเมืองเพื่อมาชมบรรยากาศฉลองช่วงคริสต์มาส ค้นพบว่าร้านค้าต่างๆในเมืองปิดเกือบหมดทุกร้าน เพื่อเตรียมตัวฉลองในวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันคริสต์มาส เขารู้สึกว่าอากาศเริ่มหนาวเย็นลงเรื่อยๆ แถมหิมะยังตกไม่หยุดอีก จึงคิดจะแวะพักคาเฟ่สักแห่งในเมือง ก่อนที่จะหนาวไปมากกว่านี้ เขาก็เดินมาถึงหน้าคาเฟ่ที่ชื่อว่า ปัวโรต์ พอดี
เมื่อมองเข้าไปในร้าน เขาเห็นพนักงานกำลังทำงานต้อนรับลูกค้าอย่างแข็งขัน มีพนักงานผู้หญิงกำลังรับออเดอร์จากลูกค้าคู่รัก เขาสงสัยว่าคนเยอะขนาดนี้ ทำไมถึงมีพนักงานแค่คนเดียว ผู้คนมากมายต่างนั่งจับจองที่นั่งกัน เขาได้แต่หวังว่าจะมีที่นั่งสำหรับเขา เพราะเขาก็อยากไปนั่งพักบ้างหลังจากเดินไปมาเกือบจะทั่วเมืองแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงลองเดินเปิดประตูเข้าไป
พอเปิดประตูเข้ามาในร้าน เสียงพนักงานหญิงคนนั้นก็ดังขึ้นว่า “ยินดีต้อนรับค่า” เหมือนมีตาที่สามเลยแฮะ ทั้งที่กำลังบริการลูกค้าอีกโต๊ะหนึ่งโดยยืนหันหลังให้เขาอยู่นะเนี่ย เขาก็รีบเล็งมองหาที่นั่งว่างๆ ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งที่โต๊ะนั้นอย่างรวดเร็ว
ขณะที่เขากำลังจะนั่งก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น เขาหันไปมองหน้าร้านแต่ไม่มีใครเข้ามา จึงหันไปมองทางประตูสำหรับพนักงาน พบว่ามีพนักงานผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
แค่มองแวบเดียว โอกิยะ สึบารุ ก็รู้ได้ทันทีว่าพนักงานชายคนนั้นคือ อามุโร่ โทรุคุง ที่เขาเคยได้ยินชื่อว่าทำงานที่คาเฟ่จากเจ้าหนูมาก่อนนี่เอง
เจ้าเด็กคนนั้นเวลาที่แวะมาหาเขาพร้อมกับเพื่อนๆชอบชมว่าคุณอามุโร่ที่คาเฟ่ปัวโรต์ทำอาหารเก่ง ทำอะไรก็อร่อย ทั้งๆที่เขาทำสตู[2]ที่คุณผู้หญิงสอนทำ ให้กินอยู่ตลอดแท้ๆ โอกิยะ สึบารุนึกอยากเจออามุโร่คนนั้นจริงๆ เพราะทำให้เขานึกถึงคนๆหนึ่งที่ทำอาหารเก่งเหมือนกันขึ้นมา ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าอยากเจอเพราะเขาไม่ได้พบหน้าอีกฝ่ายมานานแล้ว ตั้งแต่ออกจากที่นั่นมา
อา..ช่างบังเอิญจริงๆเลยนะ ไม่สิ ความบังเอิญไม่มีอยู่บนโลกนี้หรอก เขาคิด
เขาจำหน้าอีกฝ่ายได้แม่น ไม่นึกว่าจะเป็นคนๆเดียวกับเบอร์เบิ้นที่เขาคำนึงถึงมาตลอด
เสียงเรียกให้รับใบเมนูดังขึ้น เขาจึงหลุดจากภวังค์และหันหน้าไปหาพนักงานขณะที่ฟังเสียงพนักงานคนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง
“นี่เมนูนะครับ คุณลูกค้า อีกสักพักผมจะมารับออเดอร์ครับ” พนักงานผู้ชายคนนั้น อามุโร่ โทรุ คุง กำลังส่งยิ้มมาให้เขา
เขาตะลึงไปสักพักนึง
ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ครับ”
หลังจากอามุโร่คุงเดินกลับไป เขาก็หันมองตามอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา เขาเห็นอามุโร่คุงเดินไปบริการลูกค้าคนอื่นต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ไม่ได้เจอกันนาน เหมือนอามุโร่คุงจะดูดีน่ารักขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย แถมยังยิ้มง่ายขึ้น ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มการค้าก็เถอะ เขาเป็นห่วงอีกฝ่ายมาตลอด ถึงจะได้ข่าวคราวมาบ้างแต่ก็ยังไม่เคยเข้าใกล้จนได้เจอหน้ากันเลยสักครั้ง เพราะว่าเขายังรู้สึกผิดกับคนนั้นอยู่ตลอดมา
แต่ถึงแม้เขาจะอยากบอกอามุโร่คุงแค่ไหนว่าเขาคือใคร อีกฝ่ายคงจะผลักไสเขาแน่นอน แถมขับไล่ไสส่งเขาอีกต่างหาก
หรือว่าเขาจะถือโอกาสนี้ชวนอีกฝ่ายเดตดีนะ เพราะอีกฝ่ายจำตัวเขาในตอนนี้ไม่ได้แน่นอน เขาคิดว่าอามุโร่คุงน่ารักมาแต่ไหนแต่ไร แม้ว่าตอนที่อยู่ที่นั่นอีกฝ่ายจะเป็นเบอร์เบิ้นที่แสนเย็นชา แต่เขาก็หลงเสน่ห์ความเย็นชาที่แฝงไปด้วยความน่ารักนั้น
เขารู้ดีว่าอามุโร่คุงทำอาหารอร่อย เขาก็เคยได้กินตอนอีกฝ่ายทำให้สก็อตเพื่อนรัก ซึ่งบางทีเขาก็ไปแจมด้วย แล้วก็กินหมดตลอด
เขาคิดแล้วก็ยิ้มออกมา หมายมั่นว่าจะค่อยๆชวนอีกฝ่ายคุยแล้วไปเที่ยวด้วยกันให้ได้
เวลาผ่านไปสักพัก แต่ก็เหมือนนานในความคิดของเขา อามุโร่คุงก็เดินยิ้มมารับออเดอร์จากเขา
ช่างน่ารักจริงๆ เขาคิด
“เอสเปรสโซร้อน 1 กับแซนวิชแฮม 1 ครับ” เขาบอกอีกฝ่าย
“รับทราบครับ เอสเปรสโซร้อน 1 ที่ กับแซนวิชแฮม 1 ที่นะครับ คุณลูกค้าสนใจรับอะไรเพิ่มเติมหรือไม่ครับ” อามุโร่คุงถามเขา
“ไม่แล้วครับ แค่นี้ครับ” สึบารุพูดแล้วส่งยิ้มให้
“รับทราบครับ คุณลูกค้า กรุณารอสักครู่นะครับ” อามุโร่ยิ้มรับ แล้วเดินไปกลับทำตามที่เขาออเดอร์
สึบารุมองตามอามุโร่คุงไป เห็นอีกฝ่ายทำงานด้วยความขยันขันแข็ง มีรอยยิ้มให้กับทุกคนเสมอ เขาอิจฉาคนอื่นๆที่ได้รับรอยยิ้มนั้นไป เขาอยากให้รอยยิ้มของอามุโร่คุงเป็นของเขาคนเดียว
รอสักครู่หนึ่ง พนักงานหญิงก็ยกของมาเสิร์ฟให้เขา
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ เอสเปรสโซร้อนกับแซนวิชแฮมที่สั่งได้แล้วค่ะ” พนักงานหญิงพูดพร้อมกับยื่นเมนูที่เขาสั่งวางไว้ที่โต๊ะ
เมื่อเขาถามถึงพนักงานอีกคน
“อ๋อ อามุโร่คุงกำลังทำแซนวิชแฮมให้ลูกค้าท่านอื่นๆค่ะ” พนักงานหญิงตอบ
“เพราะแซนวิชแฮมที่อามุโร่คุงทำอร่อยมาก ไม่สิ ทำอาหารได้อร่อยทุกอย่างเลยล่ะค่ะ” เป็นคำตอบที่คลายข้อสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่ว่างมาเสิร์ฟให้เขา
“จนเคยมีคนจากร้านอื่นมาตามตื้อขอสูตรด้วยค่ะ” พนักงานหญิงยังคงเล่าต่ออย่างเพลิดเพลิน
“หืม?” เขาขมวดคิ้ว
“เอ่อ..ไม่เชิงตามตื้อขนาดนั้นหรอกค่ะ ผู้ชายคนนั้นแค่มานั่งคอยเฝ้ามองอามุโร่คุงทำอาหารทุกวัน แค่นั้นเองค่ะ” พนักงานหญิงรีบแก้คำพูด
“ผู้ชาย?!” คิ้วของเขายิ่งขมวดเป็นปมขึ้นทุกที
“ฉะ..ฉัน ขอตัวไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นก่อนนะคะ” พนักงานหญิงคงสังเกตท่าทีของเขาได้ จึงรีบตัดบทเดินไปที่อื่นอย่างรวดเร็ว
ให้ตายสิ เขาก็พอรู้ว่าอีกฝ่าย ไม่ว่าจะทำอะไร ขยับตัวยังไง ก็มีเสน่ห์ไปหมด เฮ้อ อยากจะจับขังไว้ในใจเขาคนเดียว ไม่ให้คนอื่นได้พบเจออีกเลย สึบารุได้แค่คิดอยู่ในใจ
เมื่อพนักงานหญิงเดินกลับไปที่เคาเตอร์ ก็หันไปพูดอะไรกับอามุโร่สักอย่าง อามุโร่คุงเลยหันมามองมาทางนี้ เขาเลยส่งยิ้มกลับไปให้ อีกฝ่ายยิ้มกลับอย่างมีมารยาทเหมือนกับที่ยิ้มให้กับลูกค้าคนอื่น สักวันเขาจะเปลี่ยนให้เป็นรอยยิ้มที่มีให้กับเขาคนเดียว
โอกิยะ สึบารุ นั่งละเลียดจิบกาแฟพร้อมกินแซนวิชไปเรื่อยๆจนใกล้ถึงเวลาปิดร้าน เห็นได้จากคนเริ่มน้อยและพนักงานหญิงเริ่มเก็บของในร้าน
จนกระทั่งพนักงานหญิงเดินมาบอกว่าเขากำลังจะปิดร้าน เขาจึงได้เรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน แล้วลุกออกจากร้าน เดินไปดักรออามุโร่คุงที่หน้าร้าน
ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ สึบารุก็เห็นพนักงานหญิงเดินออกมาที่หน้าร้านพร้อมอามุโร่คุง พนักงานหญิงทำท่าโบกมือกับอามุโร่คุง พอหันมาเห็นเขาก็ก้มหัวให้ แล้วรีบเดินไปอีกทาง ส่วนอามุโร่คุงมองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ
“เอ่อ..ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีอะไรรึเปล่าครับ” อามุโร่คุงถามขึ้นมา
สึบารุดันแว่นแล้วพูดออกไปว่า “อ๋อ คือว่าผมอยากจะถามคุณมีสถานที่อะไรแนะนำในช่วงวันคริสต์มาสอีฟมั่งไหมครับ พอดีว่าผมเพิ่งย้ายมาแถวนี้คนเดียว เลยไม่ค่อยรู้จักสถานที่น่ะครับ”
“วันนี้ยังไม่ค่อยมีอะไรนะครับ ต้องเป็นวันคริสต์มาสพรุ่งนี้ที่จะมีอีเว้นท์” อามุโร่คุงทำท่าคิดสักครู่ก่อนตอบเขา
“ผมได้ยินว่าพรุ่งนี้จะมีการจัดแสดงน้ำพุประกอบเพลงที่จัตุรัสกลางเมืองครับ”
“โอ้! นั่นมันน่าสนใจมากเลยครับ ว่าแต่...จัตุรัสกลางเมืองอยู่ตรงไหนหรอครับ” สึบารุทำท่าสงสัย
“ถ้ายังไง พรุ่งนี้คุณว่างไหมครับ ผมอยากให้คุณช่วยนำทางพาผมไปที่นั่นได้ไหมครับ”
“ก็ได้ครับ” อามุโร่คุงนิ่งไปสักครู่ แล้วตอบกลับเขาด้วยรอยยิ้ม
“พรุ่งนี้มาเจอกันที่นี่ตอน 9 โมงเช้านะครับ” สึบารุรีบนัดเวลากลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ
“ตกลงครับ” อามุโร่คุงตอบ
“แล้วเจอกันนะครับ” สึบารุยิ้มอย่างดีใจ
“เจอกันครับ” อามุโร่คุงก้มหัวให้เขาแล้วค่อยๆหันหลังเดินไปอีกทาง
คริสต์มาสนี้คงจะน่าสนใจมากแน่ๆ สึบารุคิด
--------------------------------------------
[1] บทความวันคริสต์มาสอีฟจากเว็บไซต์ https://www.timeanddate.com/holidays/common/christmas-eve
[2] อาหารคาวชนิดหนึ่ง นำเนื้อหรือไก่ เป็นต้น เคี่ยวในน้ำสต๊อกให้นุ่มด้วยไฟอ่อน ๆ ใส่ผัก เช่น มะเขือเทศ ถั่วแขก มันฝรั่ง มีน้ำข้น (stew) จาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๕๔
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แง ฮือ มีหวงงง