THE BLACK X HUNTER เกมอำมหิต คนจิตวิปลาส!

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 00 บทนำ

Ha .ha

 

Chapter 00

.                       .
บทนำ

               ภายในห้องรูปทรงสี่เหลี่ยมมึดทึบ ไม่กว้างมาก เป็นห้องนอนของเด็กชายอายุสิบเจ็ดปีคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเข็มเกือบดำ ร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีดำหม่นหมอง ขอบตาดำคล้ำ ราวกับไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาเป็นเวลาหลายวัน กำลังนั่งเล่นเกมออนไลน์อย่างขมักขเม้น บนโต๊ะเตี้ยๆตัวหนึ่งที่มุมห้อง..

         
"แกร็ก แกร็ก แกร็ก.."

                เสียงกระทบกันของคีย์บอร์ด ซึ่งเกิดจากนิ้วมือทั้งสิบที่มีลักษณะผอมและขาวซีดราวกับมือของโครงกระดูก นิ้วเรียวยาวกดไปมาบนแป้นพิมพ์อย่างชำนาญ ดวงตาสั่นระริกพรางจับความเคลื่อนไหวบนหน้าจอคอมอย่างว่องไว



           ห้องของเด็กหนุ่มผู้นี้ เต็มไปด้วยกองผ้ารกๆวางเรี่ยราดอยู่ตามมุมห้อง หน้าต่างที่ไม่เคยเปิดเลย ซึ่งเป็นที่อยู่อันแสนสุขของเหล่าแมงมุมที่กำลังชักใยอยู่บนขอบหน้าต่างที่เต็มไปด้วยฝุ่นจับหนา ผ้าห่มบนเตียงนอนสีหม่นที่ไม่ได้ใช้บริการมาเกือบอาทิตย์แล้ว ใช่.. เขาไม่ได้นอนหลับเลยตลอดเวลาที่ปิดเทอมอยู่นี้

           "หึ หึ หึ.."

            เสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคออย่างถูกใจของเด็กหนุ่มดังขึ้น เมื่อบนหน้าจอเกมปรากฏเป็นภาพผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังถือมีดที่อาบไปด้วยเลือด บนพื้นถนนคอนกรีตที่มีร่างของหญิงสาวนางหนึ่ง ในสภาพที่ถูกกรีดเป็นทางตั้งแต่ใบหน้ายาวมาจนถึงหน้าอก ซึ่งมีลักษณะกลวงโบ๋ เลือดไหลนองเต็มพื้น ข้างกันนั้น มีก้อนเนื้อสีแดงคล้ำที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ข้างกายเธอ..
     


            เด็กหนุ่มผู้ติดเกมบ้าระห่ำเลือดสาด หันไปคว้าเอาปากกาแท่งที่เคยใช้อยู่เป็นประจำ ก่อนจะบรรจงเขียนข้อมูลลงบนสมุดเก่าๆที่เกิดจากการใช้งานมากมายนับไม่ถ้วนวางอยู่ข้างๆโต๊ะตัวเดิม ตัวหนังสือลายมือไก่เขี่ยที่ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวต้องการให้คนอ่านมีแต่ตัวเองเท่านั้นที่จะอ่านออก


            แต่ทันใดนั่นเอง..
            อยู่ๆ ภาพบนหน้าจอเกมก็เปลี่ยนไป..


            ในระหว่างที่เขากำลังก้มๆเงยๆจดบันทึกอยู่นั้น ก็มีชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในเกมวิ่งเข้ามาจากซอกตึก แล้วพุ่งเข้ามาหาตัวเอกที่เขาเป็นคนเล่นอยู่ ชายร่างสูงเงื้อมีดเล่มยาวเพื่อหวังจะปักทะลุหัวใจของเขา แล้วเด็กหนุ่มก็รีบกดคลิกที่เมาส์เร็วๆ พร้อมกับมือข้างซ้ายที่กำลังกดแผ่นคีย์บอร์ดอย่างเคร่งเคียด หัวใจเต้นแรง..


           'ฉึก!'

           เสียงของมีคมทะลุผ่านเนื้อหนังของตัวเอกที่เขากำลังเล่นอยู่ ดังออกมาจากหูฟังที่ใส่ไว้ข้างหูเพื่อความมันส์ในการเล่นเกมส์ และแล้ว.. ก็มีตัวหนังสือสีแดงปรากฏขึ้นอยู่กลางหน้าจอพร้อมกับพื้นหลังที่กลายเป็นสีดำ เป็นตัวอักษรว่า'Game Over'



            "ปัง!"
            เด็กหนุ่มตบโต๊ะอย่างรุนแรง เหงื่อไหลชุมตัว ดวงตาเบิกกว้างอย่างโกรธแค้น เขาหันไประบายอารมณ์โมโหที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายกับตุ๊กตาหมีที่วางอยู่บนเตียง มืออันแข็งเกร่งออกแรงบีบเจ้าหมีน้อยที่น่าสงสาร ซึ่งเป็นของขวัญวันเกิดจากแม่ของเขา เมื่อตอนเขาอายุ 14 ปี อย่างต้องการจะระบายอารมณ์ให้ถึงที่สุด


              แต่นั้น..ก็ไม่ช่วยให้เขารู้สึกหายไปจากอาการร้อนรุ่มภายในจิตใจได้ จึงลุกขึ้นเดินไปเปิดลิ้นชักที่อยู่ใต้เตียงก่อนจะคว้าอะไรบางอย่างในลิ้นชักสักพัก แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม..


              ประกายแสงวิบวับจากของมีคม ซึ่งเป็นมีดคัตเตอร์ฉบับพกพาที่เขาพึ่งซื้อมาเมื่อสองวันก่อน แน่นอน ของใหม่.. ไม่ต้องพูดถึงความคม เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปจับหัวของตุ๊กตาหมีน้อยอย่างเฉยชา เร็วเท่าความคิด.. เมื่อเขาตวัดมีดคัตเตอร์ในมืออีกข้างตัดหัวตุ๊กตาตัวนั้นอย่างโหดเหี้ยม และแล้วร่างกายของหมีน้อยขนปุยตกลงสู่พื้นในสภาพไร้หัว..


           "ตุบ!"
           เขาปล่อยหัวของตุ๊กตาตัวนั้นตามอย่าไร้เยื่อใย ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วครางเบาๆด้วยความพึงพอใจ
             


            "ไอ่หมี หน้าโง่..หึ หึ" เด็กหนุ่มเหล่ตามองปุยฝ้ายสีขาวที่ร่วงเกลื่อนฟุ้งกระจัดกระจาย ออกมาจากรอยต่อที่ขาดไปของมัน พร้อมกับสบถเสียงราวกับไม่พอใจที่ 'เจ้าหมีน่าโง่' ตัวนั้นทำห้องเขาจนรกไปหมด


              'noob noob noob.. ไง เกวน แพ้ละซิถ้า ไม่ได้เรื่องเลยนะ คิกๆๆ'


             เสียงหนึ่งดังก้องออกมาจากในหัวของเขา ใช่.. มันมาจากในหัวของเขาเอง  "หุบปากน่า.. เจ้างั่ง นายมันก็แค่เก่งแต่ปากเท่านั้นแหละ หึ..หึๆ"  เด็กหนุ่มตอบเสียงจากในหัวสมองของตัวเอง อย่างไม่สะทกสะท้านกับคำจิกกัดของ...



'บุคคลผู้ไม่มีตัวตน'



               
              เพื่อนของเขาหลายต่อหลายคน มักจะมองเวลาที่เด็กหนุ่มยิ้ม หัวเราะ หรือคุยกับตัวเอง ด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งมองราวกับเขาเป็นตัวประหลาด เป็นบ้า หรืออะไรก็ตามที่พวกเขาจะคิดได้ ทำให้เด็กหนุ่มกลายเป็นเด็กไม่มีเพื่อน แต่ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรในสายตาเพื่อน 'เกวน บรุ๊ก' ก็มักจะไม่สนใจ และมองว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา ไร้สาระ เพราะเขาก็มักจะไม่ค่อยชอบยุ่งหรือสุงสิงกับเพื่อนในห้องมาก.. 
             

             ซึ่งเพื่อนคนเดียวที่เขาจะคุยด้วยก็มีแต่ 'เสียงในหัวสมอง' เท่านั้น และความเชื่อแปลกๆเกี่ยวกับเสียงในสมองของเด็กหนุ่มก็คือ เขาเชื่อว่าเสียงนั้น เป็นเสียงของ 'เกวน บรุ๊ก' อีกคนในตัวเขา! 


              'อืมมมม.. คัตเตอร์นี้คมดีนะ อยากลองกรีดเนื้อตัวเองดูบ้างจัง'

               เสียงในหัวสมองรำพึงขึ้นมาอย่างนึกสนุก ซึ่งแน่นอน เสียงในหัวสมองเป็นเสียงที่เกวนจะได้ยินคนเดียวเท่านั้น แม้แต่ใครก็ตาม ก็ไม่สามารถจะได้ยินเสียงในหัวสมองได้ นอกจากเขา
             

              "ฉันก็ว่างั้นแหละ.. นายอยากลองดูไหมล่ะ? เกวนเพื่อนรัก"

               เด็กหนุ่มเอ่ยถามเสียงในหัวสมองอย่างสนิทสนม แล้วเสียงนั้นก็ตอบกลับมาว่า 'ได้ซิ! เกวนเพื่อนรัก! ลองดูซิ'เมื่อได้รับคำตอบรับจากเพื่อนสนิทผู้ไร้ตัวตนของเกวน เขาก็บรรจงกรีดคัตเตอร์อันคมกริบนั้น ลงบนฝามือข้างขวาของตัวเอง ด้วยแววตาที่สั่นระริกราวกับกำลังเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก



               หยดเลือดสีเข้ม ค่อยๆไหลซึมออกมาจากรอยกรีดเป็นแผลลึกนั้นอย่างช้าๆ ก่อนจะไหลหยดลงจากข้อศอกของเด็กหนุ่มแล้วร่วงลงสู่พื้นห้องสีขาว ที่ตอนนี้ถูกย้อมเป็นสีแดงรอบๆบริเวณที่เกวนยืนอยู่ เขากรีดมีดคัตเตอร์ลงบนฝามืออันขาวซีดปราศจากสีเลือดของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา อย่างไม่รู้สึกเจ็บและหวาดกลัว.. เกวนหัวเราะอย่างบ้าคลั้ง หัวใจเต้นแรง ริมฝีปากฉีกยิ้มอย่างน่ากลัว ..จนกระทั่งเด็กหนุ่มพอใจกับแผลที่ตัวเองได้รับแล้ว จึงวางมีดคัตเตอร์ที่ย้อมเป็นสีแดงต้องส่วนคม ลงบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม


               "เจ๋งไปเลย! คัตเตอร์นี้คมดีชะมัด ฉันจะพกมันติดตัวตลอดเวลาเลย!" เกวนเอ่ยกับเสียงในหัวสมอง พลางหัวเราะดังลั่นราวกับคนเสียสติ
               'ใช่ๆๆ มันมีประโยชน์มาก ในเวลาที่เราเจอเหยื่อเป็นๆซักคน!' เสียงในหัวสมองตอบกลับอย่างร่าเริง 



'ฉันจะตั้งใจรอเวลานั้นอย่างใจจดใจจ่อเลยแหละ คิกๆๆๆ'



                เกวนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง ราวกับถูกใจคำตอบของเสียงนั้น ก่อนจะเงียบเสียงลงอย่างกระทันหัน.. "ฉันหิวน้ำจังเลย เกวน" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้น "เอาเป็นว่าเราค่อยเจอกันใหม่แล้วกันนะ เกวนเพื่อนรัก"


                "..."
                เมื่อได้ยินดังนั้นเสียงในหัวสมองก็รับคำแล้วก็เงียบหายไป ราวกับว่าเรื่องราวทั้งหมดนั้น เป็นเพียงสิ่งที่เด็กหนุ่มคิดไปเอง.. เกวนลุกขึ้นแล้วเดินเป็นที่เตียง หยดเลือดจากามือข้างขวายังคงหยุดติ๋งๆ ไม่หยุด เด็กหนุ่มใช้มือข้างที่ใช้จับคัตเตอร์ เปิดลิ้นชักที่สองพลางความหาผ้าก็อตปิดแผล เมื่อเขอสิ่งที่เขาต้องการแล้ว เกวนก็นำมันมาพันรอบๆฝามือที่เป็นแผลจากคัตเตอร์อย่างลวกๆ ก่อนจะมัดปมผ้าเข้าที่ข้อมือ 

           


               เกวนเดินออกมาจากห้องนอนอันมืดมิดของตัวเอง เพื่อที่จะลงไปดื่มน้ำจากตู้เย็นในครัว.. 


"..พอจะมีทางให้ลูกของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหมค่ะคุณหมอวัตสัน?"


            เสียงแม่เลี้ยงของเกวนกำลังคุยกับใครบางคนดังแว่วมาจากในห้องรับแขก ที่เกวนกำลังจะเดินผ่าน เขาชะงักฝีเท้าลงก่อนจะแอบยื่นฟังอยู่เงียบๆ ..แล้วก็มีเสียงชายคนหนึ่ง ซึ่งเกวนพอจะเดาได้ว่าเป็นคนที่แม่ของเขาคุยด้วยตอบขึ้น

     
            "เรื่องนี้ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันครับ คุณนายซาร่า เพราะอาการทางจิตของเกวนจัดอยู่ในประเภทที่ ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดได้ แต่ถ้าหากได้รับการรักษาที่ถูกต้อง อาการทางจิตของเขาก็อาจจะกลับมาเป็นปกติธรรมดาได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง" 
       

       " ..ให้เขาทานยาตามนี้เลยใช่ไหมค่ะ?" 
       "ครับ ให้ทานยาทุกครั้งที่มีอาการ หรือให้เขาพกติดตัวตลอดเวลาเลยก็ได้ครับ"
       "ค่ะ ดิฉันจะพยายามค่ะ"
       "งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณนายซาร่า" 
               

          เกวนรำพึงออกมาเบาๆเมื่อการสนทนาจบลง "หึหึ แกมันก็แค่ไอ้หมอกระจอกๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละ คิดเหรอ ว่าจะจับฉันไปเหยียบสถานที่อันน่ารังเกียจนั้นได้ ฝันไปเถอะ!"





          เมื่อคุณนาย 'ซาร่า บรุ๊ก' เดินไปส่งคุณหมอวัตสันที่หน้าบ้านพร้อมกับเอ่ยคำร่ำลาอยู่สักพัก เกวนก็ใช้เวลานี้แอบเดินไปที่ห้องครัว แล้วเปิดตู้เย็นดื่มน้ำอย่างหิวกระหาย เมื่อดื่มน้ำจนพอใจแล้ว เกวนก็เดินมุ่งหน้าเพื่อที่จะกลับห้อง ไปเล่นเกมส์ต่อ แต่ก็เป็นจังหวะพอดีกับที่คุณนายซาร่า บรุ๊ก แม่ของเกวนกลับเข้ามาในบ้านพอดี

               "เกวน จะไปไหนน่ะ?" 
               "..."

                มิสซิสบรุ๊กเอ่ยเรียกลูกเลี้ยงของตัวเองด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเด็กหนุ่มก็จำต้องหันหน้ามาเผชิญกับแม่จอมปลอมของตัวเองอย่างเบื่อหน่าย พรางเอ่ยโทษตัวเองในใจว่า น่าจะขึ้นห้องไปให้เร็วกว่านี้

                "ผมจะขึ้นห้องฮะ" เกวนตอบเสียงเรียบ
               
               "ทำไมหน้าตาเธอ ถึงได้ซีดเซียวอย่างนี้ล่ะ เป็นอะไรรึปล่าว?" 

                มิสซิสบรุ๊กยังคงถามรบเร้าลูกเลี้ยงที่เธอเห็นเป็นลูกชายแท้ๆ ของตัวเองต่อ โดยไม่สนใจสีหน้าบูดบึ้งของเกวนที่ตั้งท่าจะขึ้นไปบนห้อง แต่ทันใดนั้น เธอก็บังเอิญไปเห็นผ้าพันแผลที่มีเลือดซึมออกมาจากฝามือของเกวน เธอจึงรีบถามด้วยอาการตกใจ
               


               "เกวน! นี้เธอไปทำอะไรมา! ทำไมถึงได้แผลใหญ่ขนาดนี้!"

                เธอดึงแขนของลูกเลี้ยงมาดูด้วยความเป็นห่วง แต่เกวนก็ปฎิเสธิความหวังดีนั้น พร้อมกับสะบัดมือจากหล่อนแล้วตะคอกใส่เธอเสียงดังจนหล่อนสะดุ้ง


               "อย่ามายุ่งกับผม! คุณไม่ใช่แม่ของผม!"   ?!!!




                    เด็กหนุ่มจ้องมองเธออย่างกรุ่นโกรธ ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้อง แล้วปิดประตูใส่ซาร่าเสียงดัง ด้วยความไม่พอใจ เธอมองตามหลังลูกเลี้ยงผู้ไม่ยอมรับในแม่ใหม่ของตัวเอง ด้วยแววตาเศร้าสร้อย ก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น..



               ทางด้านเกวน ที่กำลังโมโหจนเกือบถึงขั้นสติแตก เขากวาดของบนโต๊ะทั้งหมดรวมทั้งสมุดบันทึกสุดรักสุดห่วงของเขาไปด้วย เกวนหอบหายใจแหกๆ ก่อนจะเริ่มรู้สึกมึนหัวอย่างกระทันหัน เขาเซไปชนข้าวของที่ชั้นวางหนังสือ ก่อนจะล้มตัวลงไปที่เตียงนอนพอดี เด็กหนุ่มเอื้อมมือมาก่ายหน้าผาก หน้าอกกระเพือมขึ้นลงเร็ว เหงื่อแตกพลั่กชุมไปทั้งเสื้อยืดสีขาวของเขา ซึ่งอาการทั้งหมดนั้น ก็เกิดจากการที่เด็กหนุ่มเสียเลือดไปมากมายกับการเล่นอะไรแผลงๆของตัวเอง บวกกับที่ใช้กำลังทั้งวิ่งและกวาดของบนโต๊ะจนทำให้เกิดอาการวูบไปชั่วขณะ




               เกวนนึกเจ็บใจตัวเอง ที่ไม่สามารถฝืนร่างกายของตัวเองได้ เขาหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน พร้อมกับคิดเรื่องที่จะต้องไปเรียนในวันพรุ่งนี้อย่างเบื่อหน่าย  "ฉันเกลียดโรงเรียน เกลียดโรงพยาบาล เกลียดเพื่อน เกลียดแม่ เกลียดทุกอย่างบนโลกใบนี้! ได้ยินไหม! ฉันเกลียดมัน!"


 

***

* Noob เป็นคำย่อมาจาก Newbie แปลว่า อ่อนหรือกระจอก ใช้ในเกมส์ต่างๆ เป็นคำเยาะเย้ยเวลาคู่ต่อสู่แพ้