ที่ลองตัวนิยาย

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

APPLICATION HUMAN FORM

|| รูปตัวละคร ||

"อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ปีศาจคือออ แล้วปีศาจมันคืออะไรอ่ะค่ะ  ?  "

บทที่รับสมัคร :: เหล่าเพื่อนพิสดารในกลุ่มของนางเอก

ชื่อ - นามสกุล :: ลนิสา   นธิดา    /  Ranisa   Natida

ชื่อเล่น / ฉายา :: นิส  Nis /  ยัยโรคจิตในคราบคนใสซื่อ

เพศ :: หญิง

ลักษณะภายนอก :: สูง 170 ซม หนัก 43 กก  ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาล  หน้าตาใสซื่อมากกก มักจะยิ้มตลอดเวลา   ผิวสีขาวอมชมพู  

อายุ :: 16 ค่ะ

ระดับชั้น :: ม.ปลายปี 1

อุปนิสัย :: นาง มักจะเข้าใจว่าพูดอะไร ที่บอกำม่เข้าใจนั้นไม่ใช้อะไรหรอก แต่ที่ไม่ปกตินะ อาทิเช่น มีเพื่อนมาหาเรื่องตบแล้วพูดว่ามาตบกันสิย่ะ  ก็จะไปเข้าใจว่ามาชวนไปตบบอลเล่นวอลเลย์บอล  แต่ถ้าพูดถึงเรื่องปีศาจอะไรอย่างนี้นางจะ........ ไม่รู้อะไรเลยแม้กระทั้งว่าปีศาจคืออะไร  เป็นคนที่ไรเดียงสา นางเป็นพวกตามคนไม่ทัน พูดอีกอย่าง เข้าใจอีกอย่างประจำ  แต่ถ้าอยู่กับคนที่สนิทหรือตอบคำถามคุณครูจะเข้าใจและถ้ารู้ว่าเรื่องจำเป็นก็จะรู้เรื่อง ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องปีศาจ  เพื่อนทุกคนต้องนั่งอธิบายว่าปีศาจคืออะไรสักประมาณ 1 ชม. แล้วพอหันไปคุยต่อแล้วหันมาคุยกับนางๆจะตอบว่า อืม คง........ แล้วปีศาจมันคื่ออะไรอ่ะค่ะ  แบบว่าลืมไปทันทีอะค่ะ แต่ถ้ามันสำคัญกับชิวิตนางจะจำไปตลอดชีวิต  นางเรียนเก่งมากกกกก แต่อย่ากวังให้นางช่วยทำการบ้านเลย เนื่องจากนางนั้นจะลืมไปเลยถ้าไม่สำคัญจริงดังนั้นนางจะไม่รู้ว่ามันตอบอะไร ไปลอกในสมุดนางก็ไม่ได้เนื่องจากนางนั้นเป็นพวกห่วงของมากกกก ใครมาหยิบของนางไปโดยไม่ขออนุญาติ นางจะงอนนานมากกกกกก  แต่ถ้าขอแล้วก็ต้องฟังกฎการใช้สมุดของนางจำนวน 2000 ข้อ จึงจะใช้ได้ นางไม่ชอบให้คนอื่นมาทำของๆนางพัง ถ้าทำพังก็ ....... งอนอีกเช่นกันคาะเราคิดว่าคงไม่มีใครคิดจะยืมสมุดนางนะนางเป็นพวกขี้งอนมากกก บ้างที่นางนะหายโกรธแล้วแต่นางก็จะงอนอยู่ยังงั้นและถ้าไม่ง้อ ชาตินี้ไม่ต้องไปคุยกับนางค่ะ เป็นคนที่สามารถยิ้มได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ในการทะเลาะที่โค-ตะ-ระ รุนแรง จนทุกคนคิดว่ากร้ามนางค้างค่ะ  เป็นคนที่โกรธยากมากเลย    แต่ถึงนางจะเป็นแบบกลัวผี  แต่นางดัน.......ชอบอ่านนิยายฆาตกรรมน่ากลัวๆตลอด เป็นพวกโรคจิตนะแต่นางไม่ค่อยแสดงออก อาทิเช่นอ่านนิยายอยู่ แล้วถึงฉากฆ่านางจะเชียรให้ฆ่ากัน เป็นพวกพูดเรื่องการฆ่ากันตายได้แบบหน้าตาเฉย ชอบเลือดมากเห็นเลือดที่ไรกลายเป็นยัยโรคจิตเลยค่ะ  เป็นคนที่สดใสมาก   นางแถเก่งนะ  เก่งกีฬาและการใช้อาวุธ  ป็อปสุดๆ นางเป็นคนที่ดูเฉื่อยแต่ใครมันจะรู้ว่านางไม่เฉยแถมเร็วด้วยซ้ำ อย่างเช่นมีการแย่งหยิบของกันนางมักจะหยิบมาเป็นคนแรกแถมชอบพูดว่า ใครเร็วใครได้จะ อยากเฉื่อยกันเอง แบบจะหลอกด่าเพื่อนทั้งที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด   ถ้านางโกรธขึ้นมานะระวังกระดูกพังนะนางจะจับคนนั้นชนกับกำแพงแล้วชก ขึ้นเขาใน ......   แล้วเอามีดในกระเป๋ามากรีดที่หน้าของคนที่ทำให้โกรธ แต่ถ้าหาเรื่องต่อนะ มีดทั้งหลายจะปักอยู่ที่แขนทั้งสองข้าง ที่ขาทั้งสองข้าง สภาพปางตายค่ะ แถมยังจะโกหกำได้ทั้งหน้ายิ้มว่าเออ เมื่อกี้มีมีดตกลงมาแทงเขาค่ะ มื่อกี้มีดดันหลุดมือค่ะ โทษทีนะค่ะ  เมื้อกี้มีนกปล่อยมีดใส่เค้าค่ะ  แต่ล่ะข้ออ้างโครตไม่น่าเชื่อแต่ คุณครูดันเชื่อเจ้าค่ะ  นางนะเป็นคนที่โหดที่สุดในกลุ่มนะค่ะ  อ๋อและงานอดิเรกอีกอย่างของนางคือ........... สะสมอวัยวะของมนุษย์เจ้าค่ะ

ประวัติ :: พ่อและแม่นางเป็นหมอสัยกรรมหรือหมอผ่าตัดค่ะ ที่บ้านนางนั้นมีห้องทดลองอยู่ห้องหนึ่งห้องนั้นๆมีอวัยวะต่างๆของมนุษย์อยู่และเลือดแบบเต็มสตรีมค่ะ โดยที่นางไม่รู้อะไรเลย วันหนึ่งนางลงเข้าไปในห้องนั้นนางเลยเห็นสิ่งเหล่านั้นเข้านางเริ่มสนใจเลยซื่ออะไรแนวนั้นมาอ่านแต่ว่าแม่นางไม่ยอมให้ซื่อพวกยังงั้นนางเลยเลิก แต่ตอนนั้นนางไปห้องสมุดแล้วเจอหนังสือแนวนี้จึงอ่าน นางจึงเริ่มซื้อหนังสือด้วยเงินของนางเอง

สิ่งที่ชอบ :: เลือด กลายเป๋นยัยโรคจิต    หนังสือนิยายฆาตกรรม อ่านเลยค่ะ

สิ่งที่เกลียด / กลัว :: การที่มีคนทำของนางพีง งอนค่ะงอน

สิ่งที่แพ้ :: ไม่มีค่ะ

ลักษณะการพูด :: เสียงสดใสตลอดเวลา เวลาโกรธก็จะเสียงสดใสแต่จะฟังดูเสียวสันหลังด้วยแทนตัวเองว่าฉัน  เรียกคนอืนด้วยชื่อ

" สวัสดีจ้า ฉันนิสนะ "

" ....( ชื่อ).... ไงดีป่ะล่ะ "

จุดแข็ง :: สามารถโกหกได้แบบเนียนสุด  สามารถวิเคราะห์สิ่งต่างๆโดยใช้สิ่งรอบข้างในการวิเคราะห์

จุดอ่อน :: ซื่อจนเกินไป

ความสามารถพิเศษ ::  สามารถใช้อาวุธได้ทุกชนิด

สิ่งที่พกติดตัว :: หนังสือนิยายฆาตกรรม

เพิ่มเติม :: ขอคู่ค่ะ ผู้ชาย

จำลองเหตุการณ์ (กลุ่มตัวเอกตอบเท่านั้น)

     ในขณะที่นิสกำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้น..เสียงปริศนาก็เข้ามากระทบที่หู ทำให้ให้นิสตกใจเล็กน้อยก่อนจะสังเกตว่ารอบข้างรอบกลายเป็นสีดำไปหมดจนไม่เหลือแต่นิดเดียว ทำให้นิสเริ่มกลัวและพยายามจะหาทางออกให้ได้

     "..นี่นิส..เจ้าได้ยินเราไหม?.."

     "เสียง เออ ถามว่าเสียงดีไหมหรอค่ะ"

     "..เจ้าอย่าพึ่งถามอะไรมากนักเลย..ถ้าหากเจ้าขัดขืนมีหวังหลุมดำรอบตัวเจ้าจะกลืนกินตัวของเจ้าไปจนหมด.."

     นิสฟังแล้วก็ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่กล้าคุยต่อ แต่ทันใดนั้นก็ร่างสีขาวคล้ายผู้หญิงคนหนึ่งมาปรากฎตรงหน้าพร้อมแววตาที่เศร้าสร้อย

     "..ท่าทางเจ้าจะเป็นเพื่อนของลูกเราสินะ..ดีใจจริงๆที่ลูกข้ามีเพื่อนแล้ว.."

     "เอ๋อเพื่อน...อ๋อหมายถึงว่าจะชวนไปเป็นเพื่อนเที่ยวหรอค่ะ"

     "..แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามอะไรให้มาก..ตอนนี้เราแค่อยากรู้ว่า..เจ้ามีความคิดยังไงกับเรื่องของปีศาจ?.."

     "ออ ปีศาจ  แล้วปีศาจมันคืออะไรอ่ะ"

     นิสฟังแล้วก็ได้แต่งง ตอนนี้นิสไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่บุคนตรงหน้าพูดเลยสักนิด..

     "..เจ้าคง..จะไม่รู้เรื่องอะไรที่เราพูดจริงๆสินะ.."

     "เออ หมายถึงไม่กล้าวิ่งหรอค่ะ"

     "..เอาเถอะ..ขออภัยที่ทำให้เจ้าเสียเวลา..แต่เราขอถามอะไรบางอย่างเป็ครั้งสุดท้ายจะได้ไหม?.."

     "ได้จิ"

     นิสคิดอยู่นานกว่าจะตอบตกลง ที่จริงแล้วนิสไม่ควรไว้เธอผู้นี้ให้ถามคำถามเลยสักนิด..แต่ในเมื่อเธอขอเป็นครั้งสุดท้ายนิสก็ยินดี(ละมั้งนะ?)

     "จริงเหรอ?..เราขอบคุณเจ้ามากนะ..เอาละเข้าเรื่องกันดีกว่า.."

     "ค่ะ"

     "..เราเองก็ไม่ได้อาศัยอยู่บนโลกนี้แล้ว..แต่อยากจะรู้ว่า..เจ้าจะสามารถช่วยปกป้องและอยู่เคียงข้างลูกสาวเราได้หรือไม่?..ลูกสาวเรามีนามว่าราตรี..ซึ่งเจ้าจะต้องรู้จักอย่างแน่นอน.."

     "แล้วคุณรู้เรื่องของราตรีได้ยังไง"

     นิสฟังแล้วก็ฉงนใจเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าราตรีคือเพื่อนร่วมห้องของเธอเอง อันที่จริงนิสก็ไม่ได้สนิทอะไรกับราตรีมาก..แต่ช่วงนี้พึ่งมีข่าวลือแปลกกับราตรีมาเอง..นิสก้มหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย อีกใจนึงก็อยากจะช่วยเพื่อนของเธอ แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากเสี่ยงอันตราย..แต่สิ่งที่ทุกคนในห้องรู้กันมากที่สุดคือ..ราตรีไม่มีพ่อแม่ อาศัยอยู่กับญาติๆ ซึ่งถ้าหญิงสาวปริศนาตรงหน้าเป็นแม่ของราตรีจริงๆละก็...

     "ค่ะ"

     "งั้นรึ?..เราขอบคุณเจ้ามากนะที่ช่วยตอบคำถามเรา.."

     "ค่ะ"

     สิ้นคำพูดของนิส วงหลุมดำก็เริ่มแคบขึ้นเรื่อยๆจนมิดตัวนิสไปในที่สุด...

     "..นี่..นี่นิส..นี่นิสตื่นสิ!"

     นิสค่อยๆปรือตาเสียงปริศนานี่เรียก นิสกุมขมับพร้อมขยี้ตาเล็กน้อยเพื่อปรับภาพตรงหน้า ไม่นานนักนิสก็เห็นชัดเจนว่าผู้หญิงตรงหน้าคือ "ราตรี" นั่นเอง

     "มานอนทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ?"

     "ฝันแปลกๆ ฝันว่าเห็นแม่เธอ"

     "หา?..เพ้อฝันน่านิส ! จะบอกว่าเห็นแม่ฉันเนี่ยนะ?"

     "เหรอ"

     "ช่างมันเถอะ! ให้ฉันไปส่งบ้านนะนิส"

     ราตรีตบบ่าของนิสเล็กน้อย ก่อนจะลากนิสกลับบ้านไปทั้งที่ยังมึนงงอยู่เล็กน้อย..หรือว่าบางที..เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องจริงกันแน่นะ?

TALK WITH WRITER

สวัสดีค่า~ไอกะเองนะ ผปค.ชื่ออะไรเอ่ย?//จ่อไมค์

- ยูกิเจ้าเดิมค่ะ

ทำไมถึงมาสมัครคะ? ADD FAV รึยังเอ่ย?

- ตอบแบบเดิม

ถ้าลูกไม่ติดจะรู้สึกยังไงคะ?

-เสียใจ

ล้อเล่นๆ อาจจะติดหมดถ้ามีคนมาสมัครไม่เยอะ..ถ้าลูกติดจะรู้สึกยังไงคะ?

-ดีใจ

อยากให้ลูกมีคู่ไหมเอ่ย~? อยากได้แนวไหนบอกมาได้เลยนะ เผื่อจะหาให้!

-อยาก

ปรับเปลี่ยนหรือนิสัยอะไรอย่างนี้ได้ไหม?

-ได้

ถ้าเกิดการดอง-- จะยังติดตามอยู่ไหม?

-ติดตาม

เกือบลืมบอกแน่ะ..ถ้าลูกติด แล้วไม่เม้นแสดงตัวนาน ไอกะเตะลูกออกนะ

- ค่ะ

ไม่มีอะไรจะถามแล้วแหละ..ขอบคุณที่มาสมัครน้า~